Uwagi Wydawnictwa








"SIŁA WYPADKOWA (DODAWANIE WEKTORÓW)"
UWAGI WYDAWNICTWA ZAMKOR DLA NAUCZYCIELA FIZYKI W GIMNAZJUM




Programik wykorzystujemy realizując par. 4.7 podręcznika "Fizyka dla gimnazjum - część 1" M. i R. Rozenbajgier, J. M. Kreinera. Przedstawione wektory stanowią dla ucznia przykłady sił działających na to samo ciało.

Realizując par. 4.8 musimy zwrócić uwagę uczniów na równoważność sposobu dodawania wektorów, przedstawionego w programie komputerowym, i znajdowaniem przekątnej równoległoboku.


Utrwalania wiedzy dokonujemy poprzez uzupełnienie par. 4.7 "Zeszytu przedmiotowo-ćwiczeniowego - część 1" M. i R. Rozenbajgier. Można także wykorzystać zadania testowe z rozdziału Siły w przyrodzie z "Testów z fizyki dla gimnazjum, część 1" H. Kaczorka.



Niektórzy nauczyciele dziwią się, dlaczego tak późno w naszym podręczniku pojawia się pojęcie siły i przez to pierwszą zasadę dynamiki formułuje się dwukrotnie. Badania dydaktyków wykazały, że jeśli pojęcie siły wprowadza się zbyt wcześnie, dla uczniów jest to strzałka, którą można byle gdzie i do byle czego przyczepić. I tak np. jeśli ciało zsuwa się z równi pochyłej to oprócz siły ciężkości i siły sprężystości równi nagminnie rysują siłę wzdłuż równi w dół, bo w tę stronę ciało się porusza. Zupełnie nie zadają sobie pytania, co jest źródłem tej siły. Nie zauważają, że siły wynikające z oddziaływań z innymi ciałami już narysowali (siłę ciężkości - obrazującą oddziaływanie z Ziemią i siłę sprężystości równi - obrazującą oddziaływanie z równią) a jeśli pomijamy opory ruchu to innych sił nie ma. Chodzi więc o to, by uczeń przed narysowaniem wektorów sił zastanowił się, z jakimi innymi ciałami badane ciało oddziałuje. To pozwoli mu także przyczepiać siły do właściwego ciała, tzn. tego, na które siła działa. Nasza koncepcja jest głęboko przemyślana i praktycznie sprawdzona. Uczniowie, w stosunku do których ją stosowaliśmy, nie mieli później żadnych kłopotów ze znajdowaniem sił działających na ciało.