PIAGET, Mowa i myślenie
Cel studiów Piageta to MYŚLENIE, nie koniecznie mowa.
Myślenie:
Kierowane 2. Niekierowane
(autystyczne)
- egocentryzm
- cent racja
- nieodwracalność myślenia
Mowę dzieci dzielimy na 2 rodzaje:
Mowa egocentryczna
Dziecko nie dba o to, do kogo mówi i czy ktoś go słucha
Dziecko mówi albo dla siebie, albo dla przyjemności wciągnięcia kogokolwiek do wykonywanej właśnie przez siebie czynności
Dziecko mówi tylko o sobie i nie stara się zająć miejsca swojego słuchacza
Od słuchacza (byle jakiego, byle kogo) dziecko wymaga pozorów zainteresowania, to mu wystarcza
Podobna konwersacja do konwersacji w salonach, gdzie wszyscy mówią o siebie i nikt nie słucha
3 etapy mowy egocentrycznej:
Powtarzanie (echolalia). Dziecko powtarza zgłoski bądź wyrazy. Dziecko wypowiada je z czystej przyjemności, nie po to żeby się do kogoś zwrócić, nie dba więc o to aby słowa które wypowiada miały jakiś sens. Np. mamamamamamamama
Monologowanie - dziecko mówi do siebie, jakby głośno myślało. Monolog towarzyszy wykonywanej czynności.
Monologowanie we dwoje albo zbiorowe
Do przyjemności samego dochodzi przyjemność monologowania w obecności innych i przyciągania ich zainteresowania, przynajmniej w swoim przekonaniu, mówienia
Dziecko faktycznie wypowiada zdania np. na temat dane czynności i wypowiada je do rozmówcy, lecz nie ma to żadnego odniesienia później w rozmowie, gdyż dzieci mówią nie po to aby być zrozumianym tylko dla przyjemności, czy chęci zainteresowania, to im wystarcza. Większość zdań zaczyna się od „JA”
Mowa uspołeczniona- pojawia się ok. 7-8 r.ż. ( stadium operacji konkretnych)
Pojawia się: cel, interakcja, zrozumienie od rozmówcy
Rodzaje:
Informowanie przystosowane
Dziecko jest już w stanie przyciągnąć uwagę rozmówcy, w taki sposób aby go słuchano. ( nie tak jak w monologowaniu zbiorowym). Widać wyraźny cel powiadomienia rozmówcy o czymś, podzielenia się z nim informacją . Dziecko informuje rozmówcę o czymś innym niż o samym sobie albo mówi o sobie pobudzając do współdziałania
Dziecko dzieli się swoją myślą, opowiadaniem o tym co robi z drugą osobą, lecz występuję tu już jakiś cel, jakaś interakcja między rozmówcami, gdyż druga osoba ma prawo i potrafi odnieść się do wypowiedzi rozmówcy. Może wystąpić dyskusja, bądź nawet wymiana zdań, chęć współpracy.
Np. Dziecko 1: Bardzo lubię Olę. Dziecko2: Ja też.
Krytykowanie
Do tej grupy zaliczamy wszystkie uwagi o pracy, bądź o czyimś zachowaniu, które odnoszą się do danego rozmówcy. Uwagi te mają charakter uczuciowy, gdyż widoczny jest podział wyższości jednego z wychowanków i przewagi nad drugim.
Np. Dziecko 1: Ale brzydko to zrobiłeś! Patrz na mój samolot. Dziecko 2: Wcale nie!
Rozkazy, prośby i groźby
Wyraźne oddziaływanie jednego dziecka na drugie.
Pytania ( częste ,,dlaczego”- pyt. Głównie pytania o czynność i intencję
Odpowiedzi ( uspołecznione, bo są odniesieniem do wypowiedzi rozmówcy)