Nauczyciel praktycznego nauczania zawodu a instruktor praktycznej nauki zawodu.
Początek zorganizowanego kształcenia zawodowego a tym samym praktycznego nauczania zawodu datuje się od wczesnego średniowiecza. W tym okresie wychowanie mieszczańskie było prowadzone w dwóch formach: terminatorstwa cechowego i wychowania kupieckiego. W obszarze terminatorstwa cechowego, obecnie określanego jako kształcenie rzemieślnicze, przygotowywano mistrzów w wielu zawodach w trzech okresach:
okres terminatorstwa, w którym uczeń pod opieką mistrza, najczęściej zamieszkując w jego domu, wykonywał czynności pomocnicze i przez kilka lat zapoznawał się z zawodem. Okres ten kończył się pierwszym wyzwoleniem czeladnika, który mógł wykonywać prace samodzielnie, choć pod okiem mistrza.
okres czeladnika (czyli towarzysza) - pracownik uzyskiwał kolejne umiejętności zawodowe, otrzymywał wynagrodzenie za pracę, a w szczególnych przypadkach mógł samodzielnie prowadzić warsztat rzemieślniczy.
okres mistrzowski, rozpoczynał się wyzwoleniem mistrza spośród czeladników, zapewniał pełne członkostwo w cechu rzemieślniczym, prawo samodzielnego wykonywania rzemiosła i co było najważniejsze, nadawał uprawnienie szkolenia uczniów, czyli przyjmowania terminatorów do swojego zakładu.
Mistrz był odpowiedzialny przed cechem za poziom kształcenia w zawodzie, za prowadzenie uczniów i czeladników oraz uzyskiwane przez nich umiejętności i postawy zawodowe.
Kształcenie rzemieślnicze przetrwało do dnia dzisiejszego (z nieznacznymi zmianami).Znaczenie cechów zmalało, ale system tytułów zawodowych pozostał, i tak: uczeń - czeladnik - mistrz.
Pod koniec XVII w. i na początku XVIII w. obok rozwiniętego kształcenia rzemieślniczego powstają pierwsze szkoły zawodowe.
W Polsce za prekursora szkól zawodowych uważa się Szpitalik dla sierot przy Klasztorze św. Benona w Warszawie, w którym za zezwoleniem Władysława IV (z 1636r.) nauczano wychowanków różnych rzemiosł. Podobną funkcję pełniła Szkoła techniczna założona w 1707r. w Gdańsku przez Pawła Petera, która kształciła młodzież w rzemiosłach: drukarstwo, introligatorstwo, produkcji przyrządów optycznych i innych. Podobnie kształcono młodzież niższego stanu w Szkole Rzemieślniczej w Opolu Lubelskim, założonej przez Ignacego Konarskiego w 1761 roku.
Właściwy rozwój szkolnictwa zawodowego przypada na XIX wiek. W Polsce pionierem był Stanisław Staszic, twórca i realizator systemu kształcenia zawodowego. Powstawanie kolejnych szkół zawodowych wprowadziło, obok już funkcjonującego kształcenia rzemieślniczego, nowy system nadawania kwalifikacji zawodowych (określanych jako robotnicze) dla młodzieży, kandydującej do pracy w rozbudowujących się manufakturach i zakładach produkcyjnych. Szkoły zawodowe zapewniały szybkie i efektywne przygotowanie do podjęcia pracy w przemyśle, czego nie mogło realizować długotrwałe i wysoce selektywne kształcenie rzemieślnicze. Rosły również wymagania w zakresie ogólnych i technicznych wiadomości, którymi nie zawsze dysponował mistrz rzemieślniczy. Wprawdzie zajęcia praktyczne w szkołach zawodowych prowadzili mistrzowie, ale zajęcia teoretyczne realizowane były przez specjalnie przygotowanych nauczycieli, a w przypadku teoretycznych przedmiotów zawodowych - przez inżynierów.
Powstawały szkoły dokształcające sobotnio - niedzielne oraz kursy doskonalące zawodowo terminatorów i czeladników.
W okresie międzywojennym ukształtował się w Polsce następujący system szkolnictwa zawodowego:
szkoły niższe (1, 2, 3 letnim okresem nauki, bez specjalizacji), dla uczniów w wieku 14-17 lat, tworzone dla nielicznych zawodów takich jak: mechanicznych, stolarskich, obuwniczych, krawieckich, rolniczych, ogrodniczych, kucharskich i gospodyń wiejskich;
gimnazja zawodowe (czteroletnie przemysłowe i trzyletnie kupieckie), dla uczniów od 14 roku życia, kształcące w bardzo wielu zawodach i specjalnościach;
szkoły stopnia licealnego (2 letni okres nauki) przyjmujące młodzież po ukończeniu 16-17 roku życia na podbudowie gimnazjum ogólnokształcącego lub zawodowego. Kształcące w wielu zawodach przemysłowych i handlowych;
jednoroczne szkoły przysposobienia zawodowego dla absolwentów szkół ogólnokształcących stopnia gimnazjalnego i licealnego. Będące podstawową formą kształcenia przyszłych samodzielnych gospodarzy i gospodyń włościańskich, oraz w zawodach kupieckich i wybranych przemysłowych;
kursy zawodowe o bardzo różnych formach i zakresie kształcenia, dla zawodów i specjalności nie objętych innymi formami lub w przypadku potrzeby zmiany wyuczonej specjalności.
W latach 1939 - 1945 nastąpiło całkowite rozbicie średniego szkolnictwa i znaczne ograniczenie szkolnictwa niższego, przy utrzymaniu kształcenia rzemieślniczego choć w niepełnym zakresie. Od roku 1949 nastąpił gwałtowny rozwój szkolnictwa zawodowego. Zlikwidowano kolejno gimnazja i licea zawodowe wprowadzając technika zawodowe, następnie zasadnicze szkoły zawodowe, licea zawodowe i studia policealne. Rozbudowano zawody, mnożono specjalności, ograniczano kształcenie rzemieślnicze.