Czy i jak dziś możemy być ludźmi honoru?

„Honor" na ścianie...

Pewnej jesiennej soboty Franek, Bartek i Wiktor, uczniowie elitar­nej - jak sami mawiali - klasy IVb, spędzali popołudnie, dotleniając nadwerężone nauką mózgi w parku, blisko ich osiedla W przerwie między grą w piłkę a wdrapywaniem się na wysokie kasztany. Wiktor stwierdził, że Anka, ich koleżanka z klasy, napraw­dę jest OK. Bartek szybko potwierdził tę tezę, dopowiadając, ze Anka uratowała go przed niechybną wpadką z j. polskiego Sama przyznała się wychowawczyni, że to ona zapomniała mu powie­dzieć, że na lekcję trzeba było przygotować ulubiony wiersz o listo­padzie.

• A Kaśka by ci wmówiła, że na pewno wszystko przekazała - do­powiedział Franek.

- Albo jeszcze skłamałaby, że nawet sugerowała ci, który wiersz warto wybrać - dokończył Bartek.

• Może byśmy jakoś... - zaproponował Wiktor

• Dobra myśl, ale jak? - zastanowił się Franek.

• Wiem! - zawołał ożywiony Bartek. - Napiszmy dużymi literami na bloku: „Anka jest super"

• Dobry pomysł - zgodził się Franek.

• Mam w domu nowiutką kredę. Cały kawałek. Poczekajcie! - zawołał Bartek i już go nie było. Po chwili równiutki i dobrze widoczny hołd wdzięczności „dekorował" jedną ze ścian bloku nr 6.

• A co, niech wszyscy przeczytają i wiedzą, że nawet dziewczyny czasami są w dechę, prawda? - mówił z satysfakcją Wiktor.

Zaraz, zaraz chłopcy - zaczepił ich pan, który wracał ze spaceru z małym pieskiem. - Czy przypadkiem nie macie czegoś wspólnego z tymi bohomazami na naszym bloku?

- My, skądże... - zająknął się Bartek. A Wiktor szybko dorzucił: - Do­piero tu przyszliśmy, słowo honoru!

Starszy pan z niedowierzaniem pokręcił głową i powiedział pod wą­sem ni to do siebie, ni do chłopców: - Honor to ważna sprawa, a lu­dzi honoru to teraz prawie nie widać - i odszedł smutny.

Skłamaliśmy - zasmucił się Wiktor. - Ktoś kto ma honor nie kłamie. Jesteśmy zwyczajnymi tchórzami, nic więcej!

Franek przypomniał sobie opowieści dziadka o ludziach, dla których Bóg, Honor i Ojczyzna były najważniejszymi sprawami. Za to odda­wali życie.

- Idziemy - zdecydował Franek. - Odszukamy tego pana i przyznamy się do kłamstwa. Nie boisz się? - zapytał Wiktor.

- I boję się i wstydzę, ale nie ma wyjścia. Albo jesteśmy ludźmi honoru, albo nie. Po chwili siedzieli w mieszkaniu pana Feliksa i w ciszy przeglądali pożółkłe fotografie z po­wstania warszawskiego, na których pan Feliks wyglądał jak oni... A co z napisem? - zmartwił się nagle Wiktor. Chyba zaczyna padać - uspokoił ich pan Fe­liks o zobaczcie.

Wszyscy podeszli do okna i... Pod kolorowym parasolem zobaczyli Ankę, czytającą napis. Pierwsze krople deszczu powoli zaczęły zmy­wać ze ściany kredę.

Chłopcy wychylili się z okna i zawołali. - Anka, naprawdę jesteś super! Wy też! - krzyknęła spod parasola.

SIK

MPK 11 (2007) s. 6-7

Ojczyzna

Ojczyzna to kraj dzieciństwa

Miejsce urodzenia

To jest ta mała

najbliższa ojczyzna

Miasto miasteczko wieś

Ulica dom podwórko

Pierwsza miłość

Las na horyzoncie

---