BARTUŚ CHCE MIEĆ JEŻA

Po niedzielnej wizycie babci Kasia postanowiła, że będzie systematycznie czytać Pismo Święte Nowego Testamen­tu. Choćby jeden mały urywek, ale co­dziennie. Tak robiła babcia, kiedy była dzieckiem.

• Jeżeli czegoś nie zrozumiem, za­notuję sobie i porozmawiam z panią kate­chetką.

• Ze mną też możesz rozmawiać - powiedziała mama.

• Albo ze mną! - zgłosił się Bartuś.

- Wiesz, Kasiu, najlepiej by było, gdybyś mi czytała na głos. Proszę cię. Czytasz
tak ładnie, a ja jeszcze nie umiem.

• Zgoda. Codziennie po ko­lacji. Tylko żebyś mnie zbytnio nie zanudzał pytaniami.

• Nie będę! Ale czasem mi coś wytłumaczysz, gdybym nie wiedział?

• Jasne. Umowa stoi. Za­czynamy już dzisiaj.

• Bardzo się cieszę - rzekła mama. - Tato też będzie zadowo­lony.

I tak się zaczęło Kasine czy­tanie Pisma Świętego. Bartuś był uważnym i bystrym słuchaczem.

• Mamo, chciałbym mieć je­ża - rzekł chłopczyk któregoś dnia. - Boguś może mi sprzedać swojego. Bardzo tanio. To takie śmieszne kolczaste zwierzątko.

• A dlaczego Boguś pozby­wa się tego jeża? - zapytała ma­ma.

• Pewnie potrzebuje pienię­dzy - odrzekł Bartuś z wahaniem.

- Mamo, pozwolisz?

- Nie mogę! - westchnęła mama. - Nasze mieszkanie jest małe i ciasne. Jeża nie można trzymać w pudełku. On lubi chodzić. I to przede wszystkim w nocy. Tupie głośno, a to
przeszkadza w spaniu. Wiem, bo mój brat miał kiedyś jeża i było z tym dużo kłopotu. Nie zgadzam się.

Bartuś jednak nie rezygnował. Wciąż ponawiał swoją prośbę, pytał, błagał, nudził... Mama stanowczo od­mawiała.

• Mogę dostać tego jeża za darmo! - oświadczył chłopczyk uradowany. - Te­raz pozwolisz mi go przynieść do domu, mamo? Bo jeśli nie, to dostanie go Wal­dek. Jego rodzice mu pozwolą.

• Synku, oni mają duży dom z ogro­dem. A my - blokowe mieszkanie. Muszę odmówić. Nie proś mnie więcej. - To się nie zgadza! - wykrzyknął rozżalony Bartuś.

• Co się nie zgadza? - zdziwiła się mama. - W Ewangelii jest napisane: „Pro­ście, a będzie wam dane". Ja proszę jesz­cze bardziej wytrwale jak ten człowiek, który chciał w nocy pożyczyć trzy chleby u przyjaciela. I dostał je, choć przyjacielo­wi nie chciało się wstawać z łóżka o pół­nocy. Dał mu te chleby, żeby mieć spokój. A mama...

• Och, ty mądralo! - roześmiała się Kasia. - Zapamiętałeś opowieść o natręt­nym przyjacielu.

- I co z tego? Mama nie da się ubła­gać - Bartuś odwrócił się i wyszedł.

- Pozwól mu mieć tego jeża, mamu­siu - rzekła dziewczynka. - Umieścimy go w naszym pokoju. Wykładzina dywanowa będzie tłumić hałas. Wytrzymamy jakiś czas, a potem namówię Bartusia, żeby jeża zakwa­terować u Waldka. Obaj będą tam nad nim czuwać, wypuszczać go do sadu i ogrodu.

• Świetny pomysł! - rzekła uradowana mama. - W ten spo­sób nie zniechęcimy Bartka do poznawania Ewangelii. Jest za mały, nie pojmie trudnej prawdy, że nie każda prośba musi być wysłuchana. Bierze wszystko do­słownie. Niech mu się potwierdzi ta znana przypowieść. Zawołaj go, moja mądra córeczko.

• To się jednak zgadza! - powiedział Bartuś do siostry. - Wytrwała prośba zostaje wysłu­chana. Ale wiesz, ja się naprzy­krzałem nie tylko mamie. Co­dziennie rano i wieczorem przy pacierzu dodawałem króciutką modlitwę: Panie Boże, spraw, że­bym mógł mieć tego jeża! Zosta­łem wysłuchany. Biegnę teraz do Waldka, powiem mu, że to będzie nasz wspólny jeż. Niech on się też cieszy.

Zofia Śliwowa

---