Jan Chrzciciel nauczał nad Jorda­nem, udzielał chrztu i wzywał wszystkich do nawrócenia, przy­gotowując drogę nadchodzącemu Panu Jezusowi.

Łk 3, 10-18

Jędrek zajrzał przez ramię Madzi, swojej starszej siostry, za­jętej kolorowaniem rysunku. - Kto to jest? - zapytał wska­zując na obrazek.

- To Jan Chrzciciel - odpo­wiedziała dziewczynka, nie przerywając pracy.

• A dlaczego on się nazywa tak dziwnie: Chrz... Chrze... - chłopczyk nie umiał sobie pora­dzić z trudnym słowem.

Chrzciciel - podpowiedzia­ła cierpliwie Madzia. - Nazwano go tak, bo chrzcił ludzi, to znaczy polewał ich głowy wodą i wzywał do nawrócenia.

- A co to znaczy, że wzywał do nawróce­nia?

- To znaczy pouczał, żeby nie czynić źle. Na przykład - Madzia wskazała na kolorowankę - kiedy przychodzili do niego żołnierze, on im przypominał, żeby byli uczciwi i bronili słabszych. Bogatym mówił, żeby dzielili się z biedniejszymi. To jest właśnie „nawrócenie".

- Na-wró—ce-nie - Jędruś powtórzył powoli nowe słowo.

- To tak, jakby „wrócenie" - dodała Madzia. - Jeśli ktoś zrobi coś źle, odchodzi od Pan Boga, a kiedy zmienia swoje postępowanie i czyni dobrze, to się nawraca, czyli przychodzi z powrotem.

- W takim razie szkoda, że Jan Chrzciciel nie żyje dzisiaj, bo on powinien powiedzieć Bartkowi, żeby się nawrócił i przestał się ze mną kłócić o zabawki w przedszkolu.

Madzia uśmiechnęła się wyrozumiale:

• Nie tylko Bartek ma się nawracać, ale każdy z nas.

• Jak to! Przecież mówiłaś, że nawracać się mają ci, którzy robią coś źle. Więc ja nie muszę - odpowiedział z przekonaniem chłopczyk.

• Na pewno? - Madzia spojrzała uważnie na młodszego braciszka - Tylko Bartek ma się nawracać, a ty nie, bo zawsze robisz do­brze?

• No... - odpowiedział Jędrek mniej pew­nym głosem i zaraz dodał - Przecież ja nie chciałem go tak popchnąć, żeby się przewró­cił. To jakoś tak samo wyszło.

- A kto wczoraj zdenerwował mamę? - przypomniała Madzia. - Widzisz, każdy z nas musi się nawracać. Ja też, bo czasem kłócę się z tobą i z Beatką - przyznała szczerze siostra i dodała - Wszyscy prze­cież możemy być jeszcze lepsi...

Jaś 44 (2006) s. 2-3

---