ich podstawie elementów układu komunikacyjnego byłoby ekonomicznie nieuzasadnione i prowadziłoby do dużych rezerw przepustowości w pozostałych godzinach roku.
W Polsce za miarodajne przyjmuje się natężenie szczytowej „pięćdziesiątej godziny" w roku. Takie podejście jest równoznaczne z dopuszczeniem przeciążenia ruchem danej drogi lub skrzyżowania w ciągu 49 godzin w roku, dla którego sporządza się prognozę; nieekonomiczne byłoby bowiem wymiarowanie według wyjątkowo występujących dużych natężeń. Uszeregowanie wszystkich godzinowych natężeń ruchu z danego roku, od natężenia największego do najmniejszego umożliwia wyznaczenie miarodajnego godzinowego natężenia ruchu, czyli natężenia 30, 50, 100 lub 150 godziny w roku (rys. 4.23).
v
55
Drogi o ruchu
opalnym
0 (~ 3 c
N
0 c
0 v D
.e a N
ó_
N
o p miejskim
50
bp pommiejskim, regi
45 c D międryregionalnyi
~0% d ® turystycznym
35
30
25
20°/ :~:~ ,
_
16% :c:;t.
~:r,:: .~,~
5 \
12 ° ~ ' .: W :' s:: • • -. r
,
°/ .
5
0
u ' 50 30 h
c
100 150 200 250 Godziny w roku
Rys. 4.23
NATĘŻENIA GODZINNE WYRAŻONE JAKO PROCENT
PRZECIĘTNEGO RUCHU DOBOWEGO DLA RÓŻNYCH TYPÓW DRÓG
Przykładowo, według pomiarów z 1995 r., przyjmowany jako miarodajny ruch godzinowy w ciągu roku (ruch w 50 godzinie roku) wynosił dla dróg o:
- gospodarczym charakterze ruchu - od 0,085 do 0,095 SDR, - turystycznym charakterze ruchu - od 0,115 do 0,130 SDR,
- rekreacyjnym charakterze ruchu - od 0,130 do 0,140 SDR, w zależności od wartości SDR (tabl. 4-9).
Na niektórych drogach o dużym udziale ruchu rekreacyjnego i turystycznego, jako miarodajne przyjmuje się natężenie 100 bądź 150 godziny w roku, ze względu na duże spiętrzenia ruchu tylko w pewnych okresach roku na tych drogach. Aktualnie występują tendencje do przyjmowania niższych niż w 30 godzinie natężeń miarodajnych, jak przyjmowano poprzednio, ze względu na przywiązywanie większej wagi do innych metod usprawnienia ruchu niż inwestycyjne.
127