Niszczyk zjadliwy- (wegorek niszczyk) -
są to szkodniki zewnętrzne - nigdy nie porażają systemu korzeniowego, choć właśnie przez niego wnikają do wnętrza rośliny. Przemieszczają się po filtrze wodnym, gdy mogą żyć tylko w środowisku wilgotnym. Cykl życiowy rozpoczyna się od złożenia, przez samice, jaj do gleby. Z jaj wylęgają się nitkowate larwy, które są larwami inwazyjnymi. Wnikają one do rośliny, gdzie przechodzą kilkakrotne linienia, po których staja się samicami lub samcami. Wówczas porażają roślinę. Niszczyk zjadliwy zimuje w stadium larwalnym (czasami zimować może samica w życiu utajonym), gdy. jest odporny na niskie temperatury. Wegorek niszczyk jest typowym polifagiem - może porażać wiele roślin z różnych nie spokrewnionych ze sobą rzędów (chwasty, rośliny uprawne i inne). Powoduje charakterystyczne staśmienie pędów, skrócenie międzywęźli na zbożach, chorobę pierścieniową cebuli na cebuli i cebulach roślin cebulowych. Niszczyk zjadliwy może wytwarzać rasy pokarmowe - przystosowane do życia na konkretnym gatunku rośliny. Gatunki te mogą wytwarzać około 6 pokoleń na rok. 10 nicieni/500 g. gleby może powodować 20% strat plonu 20 - 40 /500 g. gleby - 50% strat plonu. Rośliny mogą być atakowane w sposób dwojaki:
1. przez nicienie znajdujące się w glebie w stanie życia utajonego (w resztkach roślinnych pozostałych z zeszłego roku, bądź z wprowadzonym do gleby materiałem siewnym lub sadzonkowym), które wiosna, gdy tkanki roślinne nasiąkają woda wychodzą do gleby atakując rośliny.
2. przez larwy, które w czasie wegetacji roślin schodzą do gleby i są w stanie wniknąć natychmiast do innych roślin. Z gleby larwy wnikają do części podziemnych roślin (łodyg, bulw, cebul itp.) lecz nie do korzeni. Wnikanie to odbywa się przez różne otworki lub zranienia w tkance roślin, prawdopodobnie także w okolicy stożka wzrostu bezpośrednio do nieuszkodzonej tkanki. Do stolonów i kłębków ziemniaczanych larwy mogą wnikać przez przetchlinki (szczególnie wtedy, gdy ziemniaki znajdują się w środowisku wilgotnym i przetchlinki powiększają się) lub przez _brwi_ nad oczkami. Po wniknięciu do rośliny larwy albo same wędrują wiązkami naczyniowymi, albo te. są unoszone - wraz ze wzrostem rośliny, ku górze, do łodyg i liści, a niekiedy nawet do części kwiatowych (np. u owsa, bobiku, koniczyny, lucerny, cebuli). Nicienie nie porażają wiązek naczyniowych, lecz umiejscawiają się w tkance miękiszowej, gdzie odżywiają się sokami komórek. Enzymy wydzielane przez nicienie do tkanek powodują w nich daleko idące zmiany, wśród których nadmierne powiększanie się komórek wydaje się odgrywać decydującą role dla nicieni w roślinie
W roślinie larwy dochodzą do pełnej dojrzałości. Po kopulacji samice składają jaja ( 1 samica - nawet kilkaset), z których po 5 - 7 dniach wychodzą larwy; po dalszych linieniach przekształcają się one w osobniki dorosłe. Całkowita długość cyklu trwa w zależności od temperatury, a także od gatunku rośliny - od 19 do 30 dni. W roślinie rozwijają się także następne pokolenia. Część larw z każdego pokolenia wychodzi zwykle z rośliny do gleby, skąd atakuje inne rośliny. Gdy nie znajda rośliny, do której mogłyby wniknąć, a będą w środowisku suchym, wówczas zapadają w stan życia utajonego. Jeśli będą w środowisku wilgotnym to po wyczerpaniu zapasów pokarmowych giną. Larwy w stanie życia utajonego mogą przetrwać bardzo długi okres (nawet 28 lat).