Gospodarka Francji po epoce napoleońskiej.
Odrodzona po upadku Napoleona monarchia nie mogła już cofnąć zmian ekonomiczno-społecznych wprowadzonych w okresie rewolucji. Produkcja przemysłowa i rolna oraz handel oparte zostały na zasadach wolności ekonomicznej. Jednakże dopiero po rewolucji lipcowej w 1830r. następuje ożywienie przemysłu, w dużej mierze związane z rozbudową kolei żelaznych. Warunki rozwoju przemysłowego Francji były z jednej strony wspierane tradycjami produkcji manufakturowej, z drugiej jednak napotykały poważne ograniczenia. Należały do nich: brak dostatecznych zasobów bogactw naturalnych, głównie węgla i niska jego jakość, słaby przyrost naturalny przez co niska podaż i mały popyt, odizolowanie od rynków zagranicznych. Dlatego dominowały zakłady mniejsze o produkcji łączonej, nastawione na produkcję luksusową. Pod względem techniki Francja bynajmniej nie pozostawała w tyle. W latach 1820-1848 rozwój gospodarczy dokonywał się w tempie umiarkowanym lub nawet szybkim. Rozwijał się duży przemysł budowy maszyn. Wiele nowych maszyn szło do krajowego przemysłu włókienniczego. Szybko rozwijały się także: przemysł chemiczny, hutnictwo szkła, produkcja porcelany i przemysł papierniczy, wszystkie te gałęzie przemysłu były niezrównane pod względem różnorodności i jakości produkcji. Poprawa transportu i komunikacji dzięki intensywnej rozbudowie kanałów, wprowadzeniu żeglugi parowej, budowie pierwszych linii kolejowych i wprowadzeniu telegrafu - ułatwiła rozwój handlu wewnętrznego i zagranicznego. Kryzys polityczny i ekonomiczny lat 1848-1851 przerwał na pewien czas rozwój gospodarczy, jednak potem wróciło we Francji dawne wysokie tempo wzrostu gospodarczego.