Krople deszczu uderzające o szybę doprowadzały ją do szaleństwa.

Upłynęły zaledwie trzy dni od kiedy tu przyjechała, a już zdążyła popaść w rutynę. Już niemal automatycznie wstawała z łóżka kiedy tylko słyszała, że srebrne volvo odjeżdża z podjazdu zabierając pięciu domowników. W czasie kiedy tamci byli w szkole starała się pomagać jak mogła Esme, ale nie do końca jej to wychodziło. Koniec końców siedziała na kanapie w kółko pytając, co mogłaby zrobić.

Sama miała zacząć naukę kiedy już się zadomowi, jakby to miało kiedykolwiek nastąpić.

Jednak te pozornie miłe chwilę które spędzała na dole upływały stanowczo zbyt szybko, jakiś czas zanim samochód miał wrócić do garażu znowu lądowała w swoim pokoju siedząc na podłodze pod ścianą ze słuchawkami na uszach.

Tak było też tego dnia, czwartej doby jej smutnego zesłania.

Płytę przesłuchała już tyle razy, że już dawno powinna się jej znudzić, ale tak nie było. Dźwięki przepływały przez jej umysł tak swobodnie, nie posiadały dla niej żadnego brzmienia, ale i tak stanowiły dobry akompaniament dla jej wspomnień. Największym plusem muzyki było to, że nie docierało do niej to upierdliwe bębnienie, nieustające od dnia przyjazdu i zostawiające smugi na oknach.

Myślami powróciła do Phoenix, do tych nocy, co zlewały jej się w jedną, które przed laty wydawały jej się czymś tak oczywistym, że teraz kiedy już od dawna nie miały prawa istnieć rzeczy równie łatwe, pozostały bolesnymi śladami w jej pamięci. Te uczucia, tak proste i dziecinne... Ta szczeniacka przyjaźń, która była dla niej jak powietrze...

Zanim wymknęła się z domu musiała upewnić się, czy na pewno już śpią. Spali...

Miasto o tej porze zupełnie inne niż za dnia, niezwykłe, wydawało się dużo piękniejsze...

Przemykała pustymi uliczkami zmierzając na miejsce spotkania, gdzie czekały na nią znajome twarze...

Drzwi się otworzyły, a do pokoju wbiegła krokiem, którego zazdrościłaby jej zapewne każda baletnica, drobna dziewczyna. Bella wyjęła słuchawki z uszu wyłączając wcześniej odtwarzacz.

Deszcz wydawał się jeszcze bardziej upierdliwy niż wcześniej.

- Cześć Bella! Jak minął ci dzień? Co robiłaś? Nie nudziłaś się? - Alice, jak zresztą każdego dnia zasypała ją gradem pytań. Zgrabnie usiadła na podłodze na środku pokoju.

Wcześniej Forks wydawało się koszmarem, a teraz Phoenix stało się tylko i wyłącznie pięknym snem.

- Było spokojnie i miło dopóki nie wpadł tutaj jakiś rozwrzeszczany chochlik. - odpowiedziała.

- To powinnaś się cieszyć, że masz jakieś urozmaicenie.

Chciała coś powiedzieć, ale ów „rozwrzeszczany chochlik” zdążył już zacząć myśleć o czymś innym.

- Nie znudziła ci się już ta płyta? W kółko słuchasz tego samego. Mówiłam żebyś poprosiła Edwarda, on na pewno dałby ci coś ciekawego.

Akurat. Edward Cullen unikał jej jak mógł, ale Alice udawała że tego nie zauważa. A ona... Skoro nie chciał się z nią widywać to starała mu się to jak najbardziej ułatwić.

Dzięki bogu nie musiała odpowiadać.

- A tak a propos „ciągle tego samego”... Masz coś do ubrań, które ci naszykowałam?

- Nie, no co...

- To dlaczego ich nie nosisz? Ciągle chodzisz tylko w dżinsach i koszulkach.

- Alice, one nie będą do mnie pasować...

- Nawet ich nie przymierzyłaś, więc skąd możesz wiedzieć? - marudziła.

- Chodzi mi o to że nie są w moim stylu...

- Moje gratulacje Bello. - przerwał jej o dziwo ktoś inny. - Alice, nie oburzaj się. Po prostu pojedź z nią na zakupy. - rozległ się głos Jaspera, który niewiadomo od kiedy stał oparty o framugę drzwi.

- Czemu mi gratulujesz? - spytała trochę zdezorientowana.

- Bronisz własnego zdania pomimo że doprowadzasz ją tym do szału. Nie mam później z nią życia, ale i tak nie musisz się tym martwić, już się przyzwyczaiłem. A tak nawiasem mówiąc fajna koszulka.

- Nie chwal jej bo będzie jeszcze uparta. - warknęła Alice i wyciągnęła go z pokoju.

Bella znowu została sama.

Przez moment, ale tylko przez moment zastawiała się, czy do kogoś nie zadzwonić. Esme, każdy na pewno by jej pozwolił skorzystać z telefonu. Ale porzuciła ten pomysł: nie miała do kogo.

Do wyboru były cztery numery, ale żaden z nich nie był kuszący. Rodzice...Nie chciała z nimi rozmawiać. Po tych kilku dniach już wydawali się jej obcy. Chris... Kiedy tylko wyczułby smutek w jej głosie zaraz by przyjechał. A poza tym teraz na pewno nie byłoby go w domu. Pozostałe dwa numery milczały, jeden od roku, drugi od lat dwóch...

Zrezygnowana znowu sięgnęła po słuchawki. Przypuszczała, że i Alice i Jasper wrócą wcześniej czy później.

Już teraz popadała w rutynę. Powtarzalność wszystkiego zaczęła dawać jej względne poczucie bezpieczeństwa, świadomość, że może kiedyś znajdzie tu własne miejsce.

A jeżeli to był sen to już nie miała nadziei się z niego obudzić.

*

Edward Cullen kiedy mógł znikał z domu, a kiedy już w nim raczył przebywać rzadko opuszczał swój pokój.

Nikt nie miałby mu zapewne tego za złe, gdyby znali powód jego zachowania. Ale nie znali. Rodzina przyglądała mu się ze smutkiem, często też ze zdziwieniem. Tylko Rose... Ona go uznała za swojego sprzymierzeńca.

Gdyby tylko im wyjaśnił... Mógłby wyjechać. Albo zrozumieliby. Może po prostu pozbyli się powodu jego problemu.

Tylko że innym problemem było to, czy chce on się go pozbyć...

Zapach tamtej dziewczyny unosił się w całym domu. Od razu, jak tylko go zobaczyła, zaczęła go unikać, ale choćby nie wiem jak by się starał nie zdołałby zapomnieć o jej obecności.

Zatrzasnął książkę, którą miał na kolanach.

Cichy szloch dochodzący z innego pokoju i krople deszczu. Z dołu dochodziły odgłosy włączonego telewizora. Przytłumiona rozmowa.

Wyszedł na korytarz.

Jasper stał na tle okna.

Zastanawiam się, czy na pewno dobrze robimy. - dotarła do niego myśl.

- Trzeba było zastanawiać się wcześniej. Przynajmniej Alice jest zadowolona.

Tylko ta biedna dziewczyna... Gdyby wiedziała jak dobrze my to słyszymy nie zasypiałaby za każdym razem łkając w poduszkę.

- Gdyby wiedziała o nas wszystko uciekłaby z krzykiem.

Albo i nie.

- Nie łudź się.

Bezszelestnie odwrócił się. Zszedł po schodach. W ciągu kilku sekund był już w lesie.

Krople deszczu delikatnie uderzały o jego twarz, te same krople które nie dawały zasnąć jednej, siedemnastoletniej dziewczynie starającej się ukryć własne łzy i nie wiedzącej, że w tym domu to jest bezskuteczne.

---