15. Rola państwa w kształtowaniu relacji między inflacją i bezrobociem.
Pytanie to należy rozważyć na podstawie krzywych Philipsa.
Zmodyfikowana krzywa Pilipsa opisuje nam relcje między stopą inflacji a stopą bezrobocia. Krzywa ta podkreśla wymienność inflacji i bezrobocia. Z analiz krzywej wynika, że w polityce gospodarczej można dokonywać wyboru między mniejszym bezrobociem i większą inflacją lub na odwrót. Gdyby bowiem istniejąca stopa bezrobocia została uznana za zbyt wysoką to dzięki ekspansywnej polityce fiskalnej i pieniężnej można by ją obniżyć, ale kosztem zwiększenia inflacji. W ten sposób przez odpowiednią politykę gosp. rząd jest w stanie zapewnić taką kombinację poziomów inflacji i bezrobocia, którą ze społecznego pkt. Widzenia można uznać za najkorzystniejszą. Rząd miał po prostu zdecydować, jak wysoka inflacja jest akceptowana w zamian za niższe bezrobocie. Następnie wybierał kreślony pkt. Na krzywej i ustalał zestaw środków polityki fiskalnej i monetarnej, aby osiągnąć odpowiedni poziom popytu globalnego, a także odpowiedni poziom bezrobocia.
Krzywą Philipsa należy także rozpatrzyć w kontekście zjawiska stagflacji, czyli jednoczesnym występowaniu wysokiej inflacji i wysokiego bezrobocia. Zjawisko stagflacji znalazło swoje powiązanie z teorią naturalnej stopy bezrobocia, która zakładała ,że bezrobocie naturalne, nie może być na trwałe obniżone za pomocą ekspansywnej polityki makroekonomicznej. Polityka taka może przynieść jedynie krótkotrwałe efekty, podnosząc jednakże na trwałe poziom inflacji. Przyjmijmy, że występujący poziom bezrobocia został uznany za zbyt wysoki i rząd podjął ekspansywną politykę pieniężną polegającą na wzroście podaży pieniądza. Wzrost podaży pieniądza powoduje zwiększenie popytu na towary, co pociąga za sobą pewien wzrost produkcji i zatrudnienia, a po pewnym czasie również wzrost płac nominalnych i cen. Następuje wzrost zatrudnienia, który był możliwy dzięki iluzji pieniężnej. Wzrost zatrudnienia jest jednak tylko przejściowy, gdyż po pewnym czasie pracownicy uświadomią sobie swoje błędne oczekiwania inflacyjne i dostosują je do faktycznej inflacji. Zaczną oni domagać się podwyżek płac nominalnych w efekcie czego płace realne ustalą się na pierwotnym, wyższym poziomie, a zatrudnienie obniży się do wyjściowego poziomu. Jedynym trwałym efektem takiej polityki jest więc przyśpieszenie procesów inflacyjnych. Z koncepcji długookresowej krzywej Philipsa płynie wniosek, że wykorzystywanie ekspansywnej polityki makroekonomicznej do ograniczania bezrobocia jest niewskazana. Pozytywne skutki takiej polityki, w postaci przejściowego zmniejszania bezrobocia, są bowiem niewspółmiernie małe w porównaniu ze skutkami negatywnymi w postaci trwałego zwiększania inflacji. Z koncepcji tej płynie jednak wniosek, że restrykcyjna polityka pieniężna może być wykorzystana do redukcji inflacji.
P.S. Dobrze było by dołączyć rysunki krzywych Philipsa do tych moich wypocin, ale mi się nie chciało bawić.