Herbata biała

Są to rzadko spotykane herbaty poddane tylko procesowi więdnięcia i suszenia, produkowane w Chinach i Sri Lance. Np. chińska herbata Yin Zhen wyśmienita, ale droga . Biała herbata produkowana jest także w Indiachw rejonieDarjeeling, jako jedne z najlepszych herbat z tego regionu. Herbata Poobong zrywana jest wg starych tradycji, dwa listki i pączek przed wschodem słońca.
Dają napar o kolorze słomy.

Herbata zielona

Jest to herbata, której świeżo zerwane liście pozostawia się do przeschnięcia, a następnie w wyniku obróbki cieplnej powstrzymuje się proces fermentacji. Dlatego też herbaty te są inaczej nazywane niefermentowanymi. Produkcja odbywa się mechanicznie, ale w wielu rejonach Chin stosuje się metody ręczne, zwłaszcza do produkcji najlepszych herbat.
Herbata zielona do XX wieku była jedynym napojem herbacianym, ale dzięki Anglikom, dla których czarna herbata okazała się lepsza, w Europie zapomniano o tym typie herbat. Obecnie zielona herbata przeżywa renesans, zwłaszcza w krajach Europy Zachodniej i USA. Wielkie firmy produkujące i sprzedające herbaty promują zieloną herbatę jako najbardziej naturalną z wszystkich herbat, zawierającą wiele związków sprawiających, że herbaty te wpływaja kożystnie na organizm.
Przy pierwszym łyku tej herbaty można stwierdzić, że nie jest ona dużo warta i zniechęcić. Nie można jednak rezygnować, bo im więcej jej pijemy, tym bardziej nam będzie smakować.
Zielone herbaty mają barwę żółtozieloną.

Herbata Oolong

Herbata ta inaczej jest zwana półfermentowaną i produkowana jest w Chinach i Taiwanie. Liście na oolongi zaraz po zbiorze są poddawane obróbce. Proces fermentacji jest krótszy niż w przypadku herbat czarnych, odbywa się w ok. 20% a liście pozostają całe, nie są połamane przez zwijanie.
Natomiast oolongi z Taiwanu poddawane są procesowi fermentacji w 60 %, dlatego są ciemniejsze i dają ciemniejszy napar. Pomiędzy herbatą zieloną a oolongiem jest puszong, czyli inny rodzaj herbaty o jeszcze krótszej fermentacji, który jest wykorzystywany jest do produkcji herbat jaśminowych i in. aromatyzowanych.

Herbata czarna

Ten rodzaj herbaty znany jest wszystkim, jest to całkowicie sfermentowana herbata co nadaje jej intensywnej barwy, smaku i aromatu.
W zależności od regionu w jakim są produkowane istnieją różnice w metodach obróbki. Zawsze jednak istnieją cztery podstawowe etapy: więdnięcie, zwijanie, fermentowanie i suszenie.
Liście do więdnięcia są rozkładane, w przypadku uzyskiwania lepszych odmian w cieniu, tak długo, aż będą miękkie, aby przy zwijaniu nie popękały. Następnie liście są zwijane i rozkładane na trzy i pół godziny w wilgotnym powietrzu, by wchłonęły tlen. Barwa liścia zmienia się z zielonej na rdzawoczerwoną. Zwijanie w niektórych fabrykach odbywa się jeszcze ręcznie, ale większość używa maszyn.

Yerba Mate

Ta pochodząca z Argentyny herbata najpierw znana była Indianom Guarani, którzy pili napar z liści ostrokrzewu paragwajskiego. Nazwę Yerba mate zawdzięcza najprawdopodobniej Jezuitom, którzy zaczerpnęli ją z łaciny.
Herbatę mate produkuje się zieloną i paloną. Jest ona kolejną herbatą o leczniczych właściwościach, dzięki temu, że posiada dużo witamin i minerałów, takich jak sód, potas, magnez czy wapń. Ponadto korzystnie wpływa na cały organizm, zwłaszcza na układ nerwowy, wzmacnia ciało i umysł, pomaga zwalczyć stres i zmęczenie. Może też służyć jako napój ożywczy.

Pu-Erh

Mało znana u nas czerwona herbata pochodzi z Chin i uprawiana jest w prowincji Yunnan, gdzie znana jest od 1700 lat. Znana jest przede wszystkim ze swojego wspaniałego, niepowtarzalnego smaku i aromatu, otrzymanego w wyniku procesowi fermentacji, a także ze względu na właściwości lecznicze.
Pu-Erh dojrzewa w ciemnych grotach i jest herbatą, która nie musi być spożywana jak najszybciej po zbiorze. Taka herbata jest lepsza jakościowo, ale nie dodaje jej to zdrowotnych właściwości

Rooibos

Rooibos nie jest typową herbatą, wytworzoną z krzewu z pochodzącego z rodziny Camellia, produkowany jest z czerwonokrzewu (Aspalathus linearis), znany jest również pod nazwą Redbush, Redbos.
Herbata ta znana jest stosunkowo krótko, jej początki przypadają na pierwsze lata XX wieku, kiedy to Rosjanin Benjamin Ginsberg pierwsz zainteresował się krzewem uprawianym w górach Cedar w Afryce Południowej, niedaleko Kapsztadu. Ponieważ pochodził z rodziny handlującej herbatą, potrafił wprowadzić i wypromować nową herbatę na rynek. Z czasem rozpoznano wartość Rooibosa i opracowano metody polowej uprawy tej herbaty.
Po kryzysie wywołanym II wojną światową nastąpiło załamanie rynku i wielu plantatorów splajtowało. Doprowadziło to do powstania w 1954 roku Redbos-Tea-Control-Board, która nadzorowała produkcje herbaty w Afryce Południowej. W 1994 roku wszystkie plantacje zostały sprywatyzowane.
Krzew czerwonokrzewu osiąga wysokość do 2 metrów, liście przypominają igły sosnowe, kwitnie na żółto w październiku. Gałęzie zbierane są od lata do wczesnej jesieni.

Popularność Rooibosowi przyniosło odkrycie właściwości zdrowotnych.
Herbata ta jest: bogata w minerały, m.in. wapń, sód i magnez; bogata w antyutleniacze; nie zawiera kofeiny; niska zawartość garbników;
Ze względu na brak kofeiny, herbatę rooibos można pić w dużych ilościach oraz bez obawy wieczorem, przed zaśnięciem. Nadaje się też znakomicie jako herbata uspokajająca, pomaga przy bólach głowy. Herbata ta nie zawiera konserwantów ani barwników.
Może bez przeszkód być podawana dzieciom, pomaga też przy schorzeniach jelit. Zawiera dużo fluoru, toteż korzystnie wpływa na szkliwo zębowe i zmniejsza podatność jamy ustnej na infekcje.

1

2

4

5

6

7

3

---