- Był na dole, w dokach, łowił ryby i usłyszał zamieszanie. .
uważa się teraz za wielkiego białego przywódcę. Wykręcił Benowi

i usiadł na nim. Ben nie stanowił najmniejszego zagrożenia. Nie odżył nawet przytomności.

• Dlaczego był nieprzytomny? — zapytałem.
  Moreland przyjrzał się swoim kolanom.

• Czy to z powodu narkotyków? — naciskała Jo.

• Mówią, że był pijany.

• Ben? — zdziwiła się Pam. — Przecież on jest abstynentem tak samn
  jak ty, tato.

• Tak, jest...

• I zawsze był? — spytałem.

Moreland zakryi oczy drżącą ręką. Zaczął szarpać" siwe kosmyki.

• Od lat nie pijał alkoholu.

• Jak dawno miał problem alkoholowy? — zapytałem.

• Bardzo dawno,

• Na Hawajach?

• Nie, przedtem,

• Studiował na Hawajach. Był alkoholikiem jako dziecko?

• Wszystko się zaczęło w szkole średniej.

• Nastoletni alkoholik? — spytała z niedowierzaniem Pam.

- Tak, moja droga — odparł Moreland, z trudem zachowując spokój. — To się zdarza. Był podatny ze względu na sytuację rodzinną. Obydwoje rodzice byli pijakami. Ojciec zmarł na marskość wątroby w wieku pie6 dziesięciu pięciu lat. Matka dostała raka płuc, ale jej wątroba również była w fatalnym stanie. Żeby ulżyć jej w ostatnich miesiącach życia, zainstalowałem w jej domu zbiorniki z tlenem. Ben miał wtedy szesnaście lat, ale opiekował się nią jak prawdziwa pielęgniarka. Potrafiła zerwać maskę i wrzeszczeć, żeby dał jej papierosy.

— Obciążony genetycznie i środowiskowo — stwierdziła Jo.
Moreland zerwał się na równe nogi.

— Jednak poradzjł sobie z jednym i drugim. Kiedy został sierotŁ
umieściłem go tutaj. Zaczął pracować jako dozorca, ale kiedy się przekona­
łem, jaki jest zdolny, dałem mu bardziej odpowiedzialne zajęcie. Przeczytał
całą moją bibliotekę medyczną, przyłożył się do nauki i całkowicie rzucił

. k T: )1.

Pam posmutniała. Czyżby była zazdrosna o Bena?

— Żył w absolutnej trzeźwości — powtórzył Moreland. — Niewiarygod"³
siła charakteru. Dlatego opłaciłem jego studia. Urządził sobie życie, a tak*
Claire i dzieciom... Widzieliście go dziś wieczorem. Czy tak
psychopatyczny morderca?

Nikt z nas nie odpowiedział.

— Mówię wam — powiedział, uderzając w stół — że jest to jedna
bzdura! Dowodzi tego butelka wódki w pobliżu jego ręki. On pijał

156

przed laty leczyłem go antabusem. Od tamtej pory nie mógł znieść P^u alkoholu — nienawidził go. _Sflia*^ Twierdzisz, że ktoś wlał mu wódkę do gardła? — zapytała Jo.

t_ej chłodny ton wyprowadził go z równowagi.

^ Twierdzę, że on nie toleruje alkoholu.

_. W takim razie widzę tylko jedną możliwość — odparła. — Ktoś go ._lsiłą. Ale kto? I dlaczego? ^v Moreland zgrzytnął zębami.

_ Nie wiem, ale znam Bena,

_ W jaki sposób zamordowano Betty? — zapytałem.

___ Została... to było... pchniecie nożem.

___ Czy znaleziono nóż przy Benie?

__ Nie trzymał go w ręce.

_- Znajdował się na miejscu zbrodni?

_— Był... wbity.

— Wbity? — powtórzyła Jo jak echo. — Gdzie?

_- W gardło tej nieszczęsnej dziewczyny! Czy naprawdę musicie znać wszystkie szczegóły?

Robin konwulsyjnie ścisnęła moją rękę.

— Cała ta sprawa jest absurdalna! — zawołał Moreland. — Twierdzą,
że Ben był tuż przy niej — że spal, obejmując ją ramieniem, z głową na... na
tym, co zostało z jej tułowia. To absurd!

Robin nie wytrzymała i podbiegła do balustrady. Podszedłem i objąłem ją. Czułem, jak drży, wpatrując się w jaskrawożółty księżyc.

• Zmasakrował ją? — dopytywała się Jo.

• Nie mam ochoty na dalszą rozmowę, doktor Picker. Chodzi o to, żeby
  pomóc Benowi.

• A co z Betty? Czy nie trzeba pomóc jej rodzinie? — spytała
  odwracając się Robin.

• Tak, tak, oczywiście, to jest...

• Ona była w ciąży! Co z dzieckiem, z jej mężem, rodzicami?
  Moreland odwrócił oczy.

• Co z nimi, Bili?

— Oczywiście, że zasługują na współczucie — odparł Moreland drżącymi
ustami. — Boleję nad tym. Betty to moja pacjentka. Na miłość boską, byłem
Pty Jej porodzie!

—- I wyleczyłeś z kokluszu — powiedziałem. -Co?

—• Rozmawiałem z nią wczoraj. Powiedziała mi, że kiedy była dzieckiem, leczyłeś ją z kokluszu.

Nikt się nie odezwał. Napiłem się brandy. Zostawiła w moim przełyku n/Scą ^smugę — jedyne odczucie w odrętwiałym ciele. Wszyscy wyglądali ¹⁹ odrętwiałych.

"- Która godzina? — spytałem.

157

---