GUZIK z PENTELKĄ CZYLI JAK ZOSTAĆ DUCHOWYM ALPINISTĄ

Radość Martyny i Kamila nie miała granic. Otóż niespodziewanie odwiedził ich uko­chany wujek Robert, podróżnik i taternik. Wspaniały człowiek. Teraz z niecierpliwością czekali na zakończenie kolacji, wujek bowiem obiecał im, że będzie wtedy tylko do ich dyspozycji.

• Ale sprzęcior! - westchnął Kamil dotykając raków i plecaka wujka.

• Daj spokój, lepiej wypakuj plecak - powiedziała Martyna, kiedy zostali już tylko we trójkę. - A w tym czasie wujek opowie nam coś ze swojej ostatniej wyprawy. Mam na­dzieję, że masz podzielną uwagę i możesz robić dwie rzeczy na raz?

• A jakże! - chłopiec dumnie wyprężył pierś. - A ty pewnie wykorzystasz opowiada­nia wujka do tej szkolnej gazetki, którą masz zamiar redagować?

• To już nieaktualne. Nie znalazłam zespołu. Mój pomysł nie zainteresował żadnej ko­leżanki, a sama się tego nie podejmę - głos Martyny wyrażał smutek.

• No jasne, nawet wiem, dlaczego je nie zainteresował - rzekł chłopiec.

• Ty to zawsze wszystko wiesz! Szkoda tylko, że ta twoja wszechwiedza znika pod­czas klasówek - zauważyła Martyna.

Kamil przemilczał uwagę siostry i zwrócił się do wujka.

- Te jej koleżanki, wujku, to wolą czytać czasopisma dla dziewcząt. Nie wiem, co tam
jest do czytania. Same głupstwa np. jak zdobyć chłopaka. Pewnie też lecą na te dołą­czane drobiazgi - jakieś chusteczki, śmieszne bransoletki, a nawet sznurowadła - wy­mądrzał się.

• Nie sznurowadła, tylko naszyjniki - sprostowała Martyna. - Choć rzeczywiście masz trochę racji. Dobrze, że ich mamy nie wiedzą, o czym w niektórych z tych pism pi­szą. Przez to czytanie niektóre dziewczyny zaczęły się nawet dziwnie zachowywać...

• Czyli totalnie im odbito! - dokończył Kamil - według mnie one są...

• Jeśli masz zamiar je obrażać - rozłościła się Martyna - to przypomnij sobie, co na temat sądzenia innych mówił Pan Jezus. A tak naprawdę to one nic złego nie robią -dziewczynka spojrzała nieśmiało na wujka. - Przecież te pisma są dla dziewcząt w ich wieku. Każdy może je kupić, jeśli chce.

• Cóż może poradzić alpinista? - uśmiechnął się wujek. - Nie wszystko, co jest dla nas dostępne, musi być dobre. Nie wszystko, co będziesz czytać, słuchać czy oglądać, będzie cię ubogacać. Czasem może być wręcz przeciwnie, może odbierać piękne spoj­rzenie na różne sprawy. Musisz umieć wybierać, Martynko. W życiu jest trochę tak, jak z górską wspinaczką. Jeśli chcesz zdobyć jakąś wysoką górę, musisz zrezygnować z wielu przyjemności, które przeszkadzałyby ci w wędrówce.

• Na przykład jakich?

• Sprzęt! Trzeba mieć dobry sprzęt! - wtrącił Kamil.

To też - zgodził się wujek. - Ale można również wypchać sobie plecak niepotrzeb­nymi rzeczami. Nikt tego nie zabrania. Możesz zabrać puszki z napojami, bo je lubisz, tylko że one wypełnią ci miejsce w plecaku i będą dodatkowym ciężarem.

- To znaczy, że wszystkie przeczytane treści wypełniają myśli? - zapytała Martyna.
Wuj uśmiechnął się delikatnie.

• Zbierasz różne rzeczy, które wydają ci się potrzebne - kontynuował poprzednią myśl - i zapychasz nimi plecak, tracisz przy tym cenny czas i obciążasz bagaż, a w końcu odkrywasz, że...

• Brakuje miejsca na sprzęt! - Kamil wszedł w zadanie. - Tak jak w mózgu na „lepszą strawę intelektualną".

• Dobrze kombinujesz, chłopcze. Ale jest coś jeszcze. Jeśli to upchniesz, to dopiero w drodze może się okazać, że nie zajdziesz z tym daleko.

• Wywalasz więc śmieci z plecaka i aresztuje cię straż górska! - triumfalnie zakończył Kamil. - A jeśli jesteś do nich zbyt przywiązana i nie chcesz się ich pozbyć, to umierasz z wycieńczenia na drodze.

• Widzi wujek? Z nim to tak zawsze - oburzyła się Martyna.

Oboje jesteście niczego sobie! - roześmiał się wuj. - Nawet nie wiecie, jak bardzo brakowało mi rozmów z wami. Ale wracając do naszej historii... załóżmy, że przygoda nie kończy się tak dramatycznie, jak mówi Kamil, ciało jednak jest osłabione...

• Bo zamiast ćwiczyć, wolało się schylać po śmieci - dodał Kamil. - i teraz nie jest zdolne do wejścia wyżej i odkrycia na­prawdę fantastycznej radości - ciągnął wuj.

• A szkoda - tym razem wtrąciła Martyna -radość ze zwycięstwa nad sobą nie ma sobie równej! I te cudowne widoki! Ta przejrzystość spojrzenia! Ta świadomość, że jest się zdolnym do tak wielkich dokonań!

• Zapamiętajcie, zaśmiecony umysł, oczy i uszy bardzo trudno jest oczyścić tak dokładnie, by mo­gły zapragnąć czegoś piękniejszego od śmieci.

• Dokonać tego może tylko Pan Jezus - za­uważyła Martyna.

• Ale czy trzeba sprawiać Mu taki kłopot, skoro można z Nim od razu iść na górę, a innym pokazać, jak cudownie być alpinistą? - zakończył wuj Robert.

• To ja, wujku, za­biorę się jednak za tę gazetkę jeszcze raz. Może zespół re­dakcyjny znajdę na ognisku misyjnym? A jeśli będę miała trudności... posłużę się twoim doświad­czeniem alpinisty!

ks. Antoni Mulka

Świat Misyjny 2/2006 s. 26-27

---