XX LECIE MIĘDZYWOJENNE


X X L E C I E M I Ê D Z Y W O J E N N E

79. Ramy czasowe

Pocz¹tek: 1918 r.

Koniec: 1939 r.

80. SYTUACJA W KULTURZE PO I WOJNIE ŒWIATOWEJ

W Europie w tym czasie panowa³y nastroje przygnêbienia i niepokoju. Dla wielu pañstw wojna zakoñczy³a siê klêsk¹, dowiod³a te¿ do jakich zniszczeñ cz³owiek jest zdolny. Za³amaniu uleg³ system demokratyczny (daj¹cy obywatelom swobody i prawa polityczne, uznaj¹cy wp³yw obywateli na rz¹dy i ich wspó³udzia³ w sprawowaniu w³adzy). Podwa¿eniem demokracji by³a rewolucja paŸdziernikowa 1917 w Rosji, która wprowadzi³a rz¹dy robotnicze. W Europie pojawi³y siê faszyzm i komunizm.

I WŒ by³a potê¿nym wstrz¹sem dla ludzi. Rozwój techniki, nauki, wielkich miast, powstanie kina. To wszystko wp³ynê³o na styl ¿ycia, sposób widzenia œwiata, celów i zadañ sztuki. Uzewnêtrzni³o to siê w filozofii.

80.1 FILOZOFIE

80.1.1 Intuizcjonizm

Henryk Bergson - akcentowa³ poznanie œwiata poprzez intuicje. Jego teoria wywar³a ogromny wp³yw na sztukê.

80.1.2 Pragmatyzm

Wiedza ludzka, kierunki poznania mia³y mieæ charakter praktyczny. Wiliam James - wed³ug niego poznane powinno byæ tylko to co praktyczne i potrzebne w codziennym ¿yciu.

Behawioryzm

(od s³owa zachowanie, postêpowanie). John Watson. Twórcy tej koncepcji twierdzili, ¿e cz³owieka nie mo¿na poznaæ. Cz³owieka mo¿na okreœliæ poprzez obserwacjê jego zewnêtrznych ruchów i zachowañ, mo¿na przewidzieæ jego reakcje. Badania duszy s¹ nieskuteczne, poniewa¿ nie mo¿na ich empirycznie sprawdziæ. W sztuce cz³owiek by³ prezentowany od zewn¹trz. Autor nie wnika³ w g³¹b jego psychiki, prze¿yæ wewnêtrznych.

80.1.3 Zygmunt Freud

Pos³ugiwa³ siê hipnoz¹, analiz¹ snów, skojarzeñ aby badaæ przyczyny chorób, nerwic. Bada³ psychikê ludzk¹ i doszed³ do wniosku, ¿e jest na z³o¿ona. Tworz¹ j¹ trzy warstwy:

1. ego - kierowanie rozumem, uzale¿nienie od wymogów spo³ecznych, cz³owiek w sposób œwiadomy kontroluje swoim zachowaniem

2. id - strefa popêdów spychanych do podœwiadomoœci.

3. superego - zespó³ norm, wartoœci uto¿samiany z sumieniem

Pomiêdzy id (popêd, instynkt) a superego (idea³) tworzy siê napiêcie. To prowadzi do stresów i chorób psychicznych.

80.1.4 Karol Jung

Kszta³towa³ strefê zwan¹ podœwiadomoœci¹. Uwa¿a³, ze tam skrywane s¹ u cz³owieka pragnienia, dzia³ania, których nie mo¿na odkryæ. Dwie odmiany podœwiadomoœci:

1. indywidualna

2. zbiorowa - oparta na archetypach (praobrazach), czyli utajnionych pogl¹dach i wyobra¿eniach pierwotnych odziedziczonych po przodkach.

80.1.5 Iwan Paw³ow

Udowodni³, ¿e u cz³owieka rz¹dz¹ odruchy warunkowe i bezwarunkowe. Przewidywanie reakcji ca³ej zbiorowoœci.

80.1.6 Skrajny subiektywizm

Twórc¹ by³ Franz Kafka. Œwiat to potê¿ny koszmar i udrêka cz³owieka z koniecznoœci istnienia w nim. Cz³owiek jest ca³kowicie wyobcowany. Œwiat jest nies³ychanie tajemniczy, niepoznawalny. Kafka ukazywa³ œwiat z pogranicza snu i jawy ale nie zawsze pojawia³ siê jako senny koszmar. Wnikliwoœæ psychologicznej analizy bohatera. Tajemniczoœæ œwiata prezentowanego jako wizja senna z pogranicza snu i jawy.

80.2 KIERUNKI W LITERATURZE

Najwiêksze zmiany zasz³y w poezji i prozie. Na kszta³t mia³y wp³yw tendencje psychologiczne. Sztuka wymaga³a aby zobaczyæ œwiat inaczej, subiektywnie, zgodnie z w³asnym indywidualnym odczuciem.

Sztuka XX lecia by³a sztuk¹ rewolucyjn¹. Sztuk¹ jest wszystko co wyra¿a uczucie lub widzenie indywidualne œwiata, nie ma ustalonego kanonu piêkna. Wizj¹ sztuki powinno byæ postrzeganie œwiata przez artystê.

80.2.1 Marsel Proust

„W poszukiwaniu straconego czasu

Obraz œwiata postrzegany przez autora, osobisty. Prezentacja czasów i ludzi wolnych od trosk, arystokracji oddanych zabawom i mi³ostkom.

80.2.2 James Joyce

„Ulisses

Wydarzenia w tym samym czasie dotycz¹ce wielu ludzi. Akcja rozgrywa siê w ci¹gu kilkunastu godzin. Te same wydarzenia widziane przez wiele osób.

80.2.3 Franz Kafka

80.2.4 Proza psychologiczna

80.2.5 Sagi rodzinne

80.3 KIERUNKI ARTYSTYCZNE

Istnieje wiele kierunków artystycznych. Wszystkie nowe poprzedzone by³y teoretycznymi programami w formie manifestów i deklaracji.

80.3.1 Ekspresjonizm

80.3.2 Rozkwit w latach 1910-25. Pojawi³ siê w epoce poprzedniej, lecz dopiero teraz doszed³ do g³osu.

80.3.3 Futuryzm (skrajna awangarda)

Twórc¹ jest Filippo Marinetti. W 1909r. og³osi³ swój I manifest pt. „Futuryzm

Polski futuryzm mia³ dwa oœrodki

1. Warszawê (Anatol Stern, Aleksander Wat)

2. Kraków

Stanis³aw M³odo¿eniec

„Wiek XX

Tytus Czy¿ewski

Bruno Jasieñski

„But w butonierce

„Rzygaj¹ce pos¹gi

„Mi³oœæ na aucie

„Trupy z kawiorem

„Nó¿ w b¿uhu

80.3.4 Dadaizm (skrajny futuryzm)

Nie rozwin¹³ siê w Polsce (wojna by³a okazj¹ do odzyskania niepodleg³oœci - nie by³a dla Polaków absurdem)

„Be³kot dadaistyczny - Tristian Tzara pisa³ jak stworzyæ utwór literacki

80.3.5 Surrealizm (rozwiniêcie dadaizmu)

Manifest surrealistyczny - Andre Breton

80.3.6 Neoklasycyzm

80.3.7 Nurt poezji czystej

Wszystkie kierunki maj¹ wspólne cechy:

1. bunt przeciw zastanej rzeczywistoœci, tak¿e w sztuce, niechêæ2. , opozycja

3. wyzwolenie cz³owieka, psychiki spod jarzma jakichkolwiek kanonów (estetycznych, moralnych, religijnych)

4. odœwie¿enie jêzyka literackiego poprzez zwrot ku wyobraŸni, psychice

5. bunt zaprezentowany wszêdzie w podobny sposób

6. obrona przed rzeczywistoœci¹ jako atak, który ma zdumieæ7. , zaszokowaæ8. odbiorcê

81. POEZJA POLSKA XX LECIA MIÊDZYWOJENNEGO

81.1 SKAMADRYCI

Tuwim, Wierzynski S³onimski, Iwaszkiewicz, Lechoñ

optymizm, witalizm, energia, radoœæ, pochwa³a ¿ycia, miasto wiersze powa¿niejsze, symbolika, przywi¹zanie do tradycji

81.1.1 Julian Tuwim

„Poezja

T. chce byæ jednym z wielu zwyczajnych ludzi (pisa³ o zwyk³ym cz³owieku i jego otoczeniu)

„Nie chcê byæ przewodnikiem,

Chêtnie w t³um siê wcisnê,

Bêdê Ultimus inter pares (ostatni wœród równych).

„Do Krytyków

Podmiot liryczny jeŸdzi tramwajem po mieœcie. Jest tym zachwycony, upojony urokiem miasta. Rozpiera go entuzjazm, energia. Adresatem s¹ krytycy, którzy nazwani s¹ te¿ „wielce szanowni panowie !. Podmiot liryczny kpi z oczekiwañ krytyki. Emocji i uniesieñ mo¿e tak¿e dostarczyæ codziennoœæ.

¯ycie

Podmiot liryczny raduje siê, bo ¿yje. Œwiat jest piêkny. Cieszy go taki jaki jest.

„Do prostego cz³owieka

Obrona prostego cz³owieka przed szlacht¹. Polega ona na otworzeniu oczu naiwnemu cz³owiekowi na to na czym polega agitacja polityczna. Autor wystêpuje w roli nauczyciela. Ci, którzy maj¹ w swoich rêkach propagandê chc¹ wykorzystaæ zwyk³ych ludzi do realizacji w³asnych planów.

„Rewizja

Rewizja mieszkania. Osoby prowadz¹ce j¹ znajduj¹ to czego szukali i aresztuj¹ podejrzanego. Podmiot liryczny jest rewidowany. Poznajemy jednoczeœnie zdarzenie i jego myœli. Ca³a sytuacja jest dramatyczna.

Podmiot liryczny nie nazywa niczego, jedynie sugeruje co sobie myœleæ.

„Mieszkañcy

Tematem wiersza jest ¿ycie przeciêtnego mieszkañca miasta. We wczesnej twórczoœci Tuwim wyra¿a³ pochwa³ê przeciêtnoœci i zwyk³oœci, aprobowa³ codzienne ¿ycie. Tutaj te s¹dy uleg³y ca³kowitej zmianie. Mieszczanin jawi siê w wierszu jako cz³owiek g³upi, o ograniczonych horyzontach, bezmyœlny, zajmuj¹cy siê rzeczami nieistotnymi. Jego ¿ycie jest schematyczne. Codziennie jego czynnoœci s¹ identyczne. Pozbawiony jest w³asnych pogl¹dów. Wszystkie pogl¹dy czerpie z gazet i radia. Takie ¿ycie jest puste i nie ma uzasadnienia. Wiersz jest oœmieszeniem trybu ¿ycia mieszczañstwa.

Straszne mieszkania. W strasznych mieszkaniach

Strasznie mieszkaj¹ straszni mieszczanie.”

„Pogrzeb prezydenta Narutowicza

Podmiot liryczny zwraca siê do morderców. Wiersz przedstawia kondukt ¿a³obny. Oskar¿a zabójców i ich czyn. Nie s¹ oni przeciwnikami konkretnej osoby lecz s¹ przeciwnikami ca³ego pañstwa i stabilizacji.

„Et Arceo

Nawi¹zuj¹c do Horacego, poeta wyra¿a dystans do rzeczywistoœci, w której mu przysz³o ¿yæ, nastroje smutku, zniechêcenia, goryczy, wyobcowania. Ukazany œwiat jawi siê poecie jako „chaos i zgroza, i pustka œmiertelna. Poeta zauwa¿a pospolitoœæ i g³upotê ludzk¹. Przera¿a go panosz¹ce go z³o i zepsucie.

Nie anga¿uje siê w ¿ycie publiczne. Wyra¿a te¿ odczucie innoœci i wy¿szoœci wobec t³umu oraz wynikaj¹cej st¹d pogardy.

„Do losu

„Sitowie

„Zieleñ

„Rzecz Czarnoleska

81.1.2 Boles³aw Leœmian

„Dusio³ek

Wiersz w kompozycji i stylu przypomina balladê. Narrator wykreowany zosta³ na ludowego gawêdziarza, opowiadaj¹cego gromadzie s³uchaczy historiê Bajda³y. U¿ywa jêzyka stylizowanego na gwarê. Tematem wiersza jest pretensja do Boga o to, ¿e na œwiecie przez niego stworzonym istnieje nie tylko dobro, ale i z³o, na które cz³owiek jest nieustannie nara¿ony i z którym musi samotnie walczyæ.

„Dziewczyna

Dzieje dwunastu braci, którzy us³yszeli g³os dziewczyny za murem. Wierz¹c w jej istnieje, o czym œwiadczy³ rozlegaj¹cy siê p³acz, pokochali j¹ i starali siê j¹ uwolniæ wal¹c m³otami w mur. Wszyscy zmarli. Po nich pracê przejê³y ich cienie a nastêpnie same m³oty. Po rozwaleniu muru okaza³o siê, ¿e nikogo tam nie by³o.

Wiersz ma formê ballady. Nawi¹zuje do ludowych podañ, baœni. Przeznaczeniem cz³owieka jest œmieræ poniewa¿ jest on s³amy i kruchy.

„Trupiêgi

Wiersz ten pokazuje problematykê nêdzy i ubóstwa, znikomoœci ludzkiej egzystencji. Symbolem tych cech ¿ycia ludzkiego s¹ trupiêgi - buty z ³yka, w które ubiera siê do trumny nêdzarzy. Poeta ma œwiadomoœæ nêdzy ¿ycia ludzkiego i wie, ¿e on tak¿e takiego losu nie uniknie, chocia¿ wola³by tworzyæ poezjê pogodn¹, radosn¹, zajmuj¹c¹ siê tematami odleg³ymi od ponurej codziennoœci. Uto¿samia siê z biedakiem, jego losem i nieszczêœciami. Solidarnoœæ wobec ludzi wywo³uje bunt przeciw Stwórcy Œwiata. Bóg odpowiedzialny jest za z³o dotycz¹ce ludzi, a zarazem bezradnoœci cz³owieka, którego gniew i bunt jest ca³kowicie bezsilny, niczego nie mo¿e zmieniæ.

„Urszula Kochanowska

Wiersz ten nawi¹zuje do trenów J. Kochanowskiego a tak¿e do jego humanizmu, czyli do przekonania, ¿e cz³owiek jest centrum œwiata, jest najwy¿sz¹ wartoœci¹. Podmiotem lirycznym wiersza jest córka Kochanowskiego, która opowiada o swoim przybyciu do Nieba. Bóg stwarza dla niej raj. Jest to dom w Czarnolesie. Bóg odchodz¹c stwierdza, ¿e jej rodzice nied³ugo nadejd¹. Urszula czeka na rodziców nie na Boga. St¹d jego nadejœcie wywo³uje rozczarowanie i ¿al. Szczêœcie dla cz³owieka jest równoznaczne z mi³oœci¹ i czu³oœci¹. Bóg mimo swej doskona³oœci nie mo¿e zast¹piæ jej rodziców.

„W malinowym chruœniaku

Wiersz rozpoczynaj¹cy cykl erotyków pod takim samym tytu³em. Podmiot liryczny opisuje spotkanie z dziewczyn¹, wspólne zbieranie malin, które sta³o siê form¹ mi³osnego zbli¿enia, a maliny podawane ch³opcu - pieszczot¹. Z sytuacj¹ erotyczn¹ wspó³gra stan przyrody, opis elementów otaczaj¹cej kochanków natury.

„B¹k z³oœnik hucza³ basem, jakby straszy³ kwiaty,

Rdzawe guzy na s³oñcu wygrzewa³ liœæ chory,

Z³achmania³ych pajêczyn skurczy³y siê wisiory

I szed³ ty³em na grzbiecie jakiœ ¿uk kosmaty.”

Opis ten silnie dzia³a na zmys³y, podkreœla takie cechy przyrody, które s¹ przez nie odbierane: przyjemny, basowy dŸwiêk wydawany przez b¹ka, mi³y w dotyku kosmaty ¿uk, skrz¹ce siê w s³oñcu pajêczyny, gor¹co i duchota upalnego dnia, s³odki zapach owoców. Wszystko to pobudza wzrok, s³uch i dotyk. Podkreœlona zostaje tak¿e atmosfera intymnoœci, zbli¿enia, poniewa¿ wskazane elementy natury mo¿na zobaczyæ tylko z bliska (owady, pajêczyny, guzy na liœciu). Para kochanków ukryta jest przed œwiatem i ludzkimi oczyma w g¹szczu malinowych krzewów, który stwarza warunki dla prze¿ycia intymnych wra¿eñ. Poeta bardzo subtelnie buduje nastrój erotycznych prze¿yæ.

81.1.3 I. Ga³czyñski

„Serwus, madonna

rezygnuje z tego co by³o wa¿ne dla artystów od czasów Horacego (celem twórczoœci jest „Stawienie sobie pomnika trwalszego ni¿ ze spi¿u”)

„Kryzys w bran¿y szarlatanów

„Zima z wypisów szkolnych

„Proœba o wyspy szczêœliwe

„Farlandia

„O mej poezji

„Ulica towarowa

81.2 LEOPOLD STAFF - POETA KLASYCZNY

„Ars poetica

„Poeta

„Wysokie drzewa

„Kartoflisko

„Lipy

Lipy , „Wysokie drzewa

81.3 AWANGARDA KRAKOWSKA

jej opisu, porównania

81.3.1 Julian Przyboœ

„Lipiec"

„Na œwiadectwach wzbici w radoœæ, odlecieli uczniowie

Dr¿y powietrze po ich œmig³ym zniku”

„Z Tatr

„Notre - Dame

„Ulica Mi³a

Wiersz o tematyce spo³ecznej. Jedna z ulic pe³na brudu, nêdzy cierpienia, œmierci, wywo³uje strach. Ulica ta to synonim ubóstwa, cierpienia. Elementy beznadziejnego ¿ycia.

„Bar Pod zdech³ym psem

81.3.2 W³adys³aw Broniewski

(prometeizm - postawa polegaj¹ca na bezinteresownym poœwiêceniu siê dla sprawy, idei, która dotyczy du¿ej grupy ludnoœci)

„Poezja

„Manlicher

„Zag³êbie D¹browskie

„Elegia o œmierci Ludwika Waryñskiego

82. DOKONANIA PROZATORSKIE XX LECIA MIÊDZYWOJENNEGO

82.1 „PRZEDWIOŒNIE S. ¯EROMSKIEGO

Przedwioœnie polskiej pañstwowoœci

Wiosna to odzyskanie wolnoœci, rozkwit na nowo pañstwa polskiego po 123 latach niewoli. Utwór stanowi sumê obserwacji politycznych i spo³ecznych, pañstwowoœci, która narodzi³a siê na nowo. Konfrontacja mitu szklanych domów z rzeczywistoœci¹.

Œledz¹c losy Cezarego Baryki mo¿na zauwa¿yæ jak ró¿ne œrodowiska pozna³.

Przyczyny:

1. od dawna istniej¹ce stosunki spo³eczne, których nikt nie zmienia³ i nikt nie zamierza zmieniæ2.

3. biernoϾ4. wyzyskiwanych

5. wyzysk ch³opów nie opiera siê na gwa³cie, bowiem ch³opi poddaj¹ siê, ¿ycie wsi toczy siê od dawna ustalonym rytmem.

Niepodleg³oœæ zaskoczy³a Polskê, rz¹d nie bierze losu kraju w swoje rêce. Nie wiele siê zmienia (radykalizuj¹ce siê klasy robotnicze, bezrobotni umieszczani s¹ w wiêzieniach, a rz¹d nic nie robi aby zapewniæ godnoœæ Polakom w wolnej suwerennej Polsce).

82.1.1 Rewolucja

Jest gwa³townym przewrotem spo³eczno-politycznym, maj¹cym na celu obalenie panuj¹cego ustroju i wprowadzenia nowego ³adu sprawiedliwoœci spo³ecznej. Za³o¿enia rewolucji s¹ wiêc s³uszne, nawi¹zuj¹ do hase³ Wielkiej Rewolucji Francuskiej: wolnoœæ, równoœæ, braterstwo. Jednak wszelkie nag³e zmiany wi¹¿¹ siê te¿ z przemoc¹ i krwawymi walkami..

Rewolucja w Rosji w 1917 r. obali³a despotyzm carski. ¯eromski umiejscawiaj¹c akcjê w Baku, daje dok³adny obraz wydarzeñ rewolucyjnych, sugeruje tak¿e ich ocenê. Ocena rewolucji jest niejednoznaczna, co wynika w du¿ej mierze ze zmiennoœci pogl¹dów g³ównego bohatera. Dojrzewanie Cezarego sprawia, ¿e zmianie ulegaj¹ jego pogl¹dy i sposób patrzenia na œwiat. Pocz¹tkowo bohater jako m³ody cz³owiek anga¿owa³ siê - spontanicznie i bezkrytycznie - w dzia³ania rewolucyjne. Rewolucja oznacza³a wtedy dla niego wolnoœæ, swobodê, ucieczkê od codziennych obowi¹zków, bezkarnoœæ. Cezary bra³ udzia³ w masowych spotkaniach, podczas których wyg³aszano przemówienia, a tak¿e organizowano samos¹dy: wiece przeradza³y siê czêsto w okrutne, samowolne egzekucje wiêzionych przeciwników (genera³ów). Dzia³ania rewolucyjne by³y bezprawiem i okrucieñstwem. Rewolucja w Baku wprowadzi³a nie³ad i wyzwoli³a spory narodowoœciowe pomiêdzy Tatarami a Ormianami. Stopniowo Cezary zacz¹³ zauwa¿aæ ujemne cechy rewolucji. Jednak dalej uwa¿a³, ¿e jest ona koniecznoœci¹ i ¿e pokrzywdzeni ludzie maj¹ moralne prawo do buntu przeciw krzywdzicielom. PóŸniej i ten s¹d uleg³ zmianie. Wyzwolone przez rewolucjê spory narodowoœciowe doprowadzi³y do makabrycznych wydarzeñ: masowych mordów, terroru i skrajnej nêdzy, która czyni³a ludzi obojêtnymi nawet na œmieræ.

Obalenie starego porz¹dku nie zapewnia jeszcze wprowadzenia nowej cywilizacji. Te spostrze¿enia potwierdzi³a póŸniej podró¿ do Polski. Mia³ wówczas okazjê zaobserwowania Rosji objêtej rewolucj¹. Rosja zosta³a ukazana jako pañstwo pogr¹¿one w chaosie, Ÿle funkcjonuj¹ce, ca³kowicie zdezorganizowane. Obraz rewolucji stanowi ostrze¿enie przed tym, do czego mo¿e doprowadziæ spo³eczna krzywda oraz lekcewa¿enie problemu, jakim s¹ warunki ¿ycia najni¿szych warstw i nierównoœci spo³eczne.

Programy polityczne:

1. komunistów

2. rz¹dowy (Gajowca)

3. bohatera

82.2 „GRANICA Z. NA£KOWSKIEJ

82.2.1 Nowatorstwo formy

Powieœæ realistyczna zwykle opowiada³a historiê podczas której dokonywa³y siê wydarzenia. Skutki podane by³y zawsze na koñcu. Na³kowska rozpoczyna powieœæ od fina³u, rozwi¹zania akcji. Streszczaj¹c koniec roz³adowuje ciekawoœæ czytelnika. Nie oczekuje on rozwi¹zania tylko zastanawia siê co siê sta³o. Czytelnika maj¹ zainteresowaæ ró¿ne sytuacje, interpretacje a nie same zdarzenia. Fabu³a jest prosta aby czytelnik móg³ zwróciæ uwagê na motywy postêpowania. ¯yciorys bohatera daje nam ró¿ne mo¿liwoœci interpretacji. Autorka chce zostawiæ ocenê bohatera czytelnikowi. Opinie zale¿¹ od ró¿nych punktów widzenia. Nie mo¿e ona byæ jednoznaczna. Na³kowska proponuje aby zestawiæ je wszystkie nawet jeœli s¹ ró¿ne. Suma ich mo¿e daæ jakiœ obraz. Nie bêdzie on jednoznaczny. Zestawienie gestów, ró¿nych punktów widzenia, gromadzenie opinii. Rzeczywistoœæ jest z³o¿ona. G³ównym zagadnieniem ksi¹¿ki jest zestawienie tego co myœli o sobie cz³owiek a co myœl¹ o nim inni. Autorka k³adzie nacisk na to, ¿e nie bêdzie jednoznacznie charakteryzowa³a bohatera, stara siê podkreœliæ swoj¹ obiektywnoœæ. Rezygnuje z narzucenia odbiorcy swojego pogl¹du.

82.2.2 Prezentacja warstw spo³eczeñstwa

* Cecylia, Kolichowska, cukiernik Marian

* bogaci inteligenci - Zenon Ziembiewicz

*biedota - Joasia Go³¹bska

82.2.3 WieloznacznoϾ82.2.4 utworu

Granica na p³aszczyŸnie spo³ecznej. Podzia³ klasowy odgradzaj¹cy œwiat posiadaj¹cych od œwiata nêdzarzy. Jest miêdzy nimi przepaœæ. Dziel¹ ich przywileje, mo¿liwoœci ¿yciowe, prawa, mo¿liwoœci wp³ywania na ¿ycie. Awans spo³eczny jest nieosi¹galny dla ludzi sfery ubogiej - nieprzekraczalna granica.

P³aszczyzna psychologiczna. Poszukiwanie granic tego co ocenia siê obiektywnie a subiektywnie. S¹d jednostki czy opinia zbiorowa. Ze zbioru subiektywnych opinii mo¿na zbli¿yæ siê do obiektywnej prawdy.

Granica oddziela prawdê od fa³szu.

P³aszczyzna filozoficzna. Mowa tu o mo¿liwoœciach poznania œwiata. Cz³owiek sam sobie narzuci³ granice. Poznaje œwiat coraz lepiej, coraz dok³adniej. Œwiat siê rozwija. Ruchoma granica poznania.

P³aszczyzna moralna. Linia, której nie powinno siê przekraczaæ aby nie sprzeniewierzyæ siê w³asnym idea³om, pogl¹dom, by pozostaæ sob¹. Granica kompromisu nie polega na rezygnacji z w³asnych idea³ów. Szukanie ci¹gle tej bariery, bo przekroczenie jej oznacza fa³sz, ob³udê w stosunku do samego siebie.

82.3 „NOCE I DNIE M. D¥BROWSKIEJ

82.4 „FERDYDURKE W. G¥BROWICZA

Powieœæ ta zrywa z tradycj¹ powieœci realistycznej. Posiada niezwyk³¹ fabu³ê, której zdarzenia s¹ wprawdzie uporz¹dkowane chronologicznie, ale same w sobie s¹ nielogiczne i nieprawdopodobne. Zdarzenia przypominaj¹ bardziej sen ni¿ jawê i Gombrowicz wyraŸnie nawi¹zuje w kompozycji fabu³y do techniki onirycznej (sennej). Ukazane wydarzenia i postacie s¹ w du¿ej mierze absurdalne i przejaskrawione, i sk³adaj¹ siê na groteskowy obraz rzeczywistoœci. Œwiat ukazany zosta³ w krzywym zwierciadle. Postacie s¹ uosobieniem pewnych postaw i zachowañ, wyeksponowanych, wyolbrzymionych w nich dla spotêgowania wra¿enia. Mamy typowego belfra - Bladaczkê, pensjonarkê, nowoczesn¹ matkê, typowe postacie z rodziny szlacheckiej, parobka. Ich zachowanie jest przesadne i karykaturalne. Stanowi¹ w powieœci Ÿród³o komizmu. Dwie p³aszczyzny interpretacyjne:

Podstawowym pojêciem, jakim operowa³ Gombrowicz w swoich wypowiedziach o cz³owieku i œwiecie by³a „forma - to dla Gobrowicza sposób wyra¿ania siebie i s³owa, gesty, czyny, decyzje, postawy, styl i sposób bycia. Jest to postawa wobec ¿ycia, kszta³t cz³owieka okreœlaj¹cy go wobec œwiata. Forma jest sposobem kontaktowania siê z innymi ludŸmi. Tworzy siê dopiero w kontakcie miêdzyludzkim i jest czymœ sztucznym, nienaturalnym dla cz³owieka. Jest nam narzucana z zewn¹trz, fa³szuje nasz¹ naturê. Forma jest koniecznoœci¹, poniewa¿ ka¿dy cz³owiek chc¹c nawi¹zaæ kontakt z innym cz³owiekiem, musi przyj¹æ jak¹œ formê, która by³aby dla tamtego zrozumia³a. A poniewa¿ cz³owiek ¿yje w spo³eczeñstwie, jest na tê formê skazany, nie mo¿e przed ni¹ uciec. Forma jest tak¿e sposobem wyra¿ania w³asnych pogl¹dów, sposobem przekazania w³asnego widzenia œwiata i innych. Na pocz¹tku utworu narrator wyznaje, ze poszukuje sposobu na wyra¿enie siebie. Zdaje sobie sprawê z koniecznoœci znalezienia dla siebie jakiejœ formy, by zaistnieæ w spo³eczeñstwie, wœród ludzi, by zostaæ przez nich dojrzanym i odebranym. Ludzie narzucaj¹ sobie wzajemnie sposób bycia (np. belferskie zachowanie Pimki w mieszkaniu narratora sprawia, ¿e zachowuje siê on jak uczeñ). Ludzie nieustannie zmuszaj¹ innych do pewnych zachowañ i dzia³añ. Ci¹g³a walka o narzucenie w³asnego œwiatopogl¹du (walka na miny pomiêdzy Miêtusem a Pytonem, gwa³t przez uszy dokonany na Pytonie). Uczniowie cierpi¹ z powodu narzucenia im sztucznie formy zdziecinnia³ej. Forma zdziecinnia³a zyskuje miano „pupy. Pupa nadana zostaje uczniom gimnazjum, wytwarza j¹ zw³aszcza obecnoœæ matek za p³otem. Z kolei wszelkie spo³eczne maski, zachowania okreœlane s¹ pojêciem „gêby. Gêbê przyprawia cz³owiekowi drugi cz³owiek lub spo³eczeñstwo. Gombrowicz ma œwiadomoœæ, ¿e przed gêb¹ nie ma ucieczki.

82.5 PROZA BRUNO SCHULZA

By³ pod wp³ywem Kafki:

Œwiat, który kreuje nie jest rzeczywisty. Jest wymyœlony. Schulz nie odwzorowuje œwiata, tylko tworzy swój w³asny. Pisze swoje utwory tak, ¿e czytaj¹c je widzimy œwiat przez mg³ê (kolory, brak konturów, mg³a, sennoœæ). W jego utworach nie ma jako takiej fabu³y, nie jest ona wa¿na.

82.6 „PANNY Z WILKA J. IWASZKIEWICZA - problematyka

1. autobiograficzna

u podstaw fabu³y leg³y wspomnienia m³odzieñczego pobytu Iwaszkiewicza we dworze w Byszewach, gdzie jako gimnazjalista udziela³ korepetycji. Zapamiêtane obrazy, osoby, sytuacje wykorzysta³ pisz¹c opowiadanie

2. psychologiczna

le¿y w centrum zainteresowania pisarza. Wi¹¿e siê ze skupieniem uwagi na psychice bohatera - jego prze¿yciach, rozterkach, wspomnieniach. Œwiat jest widziany i oceniany z perspektywy bohatera. Z problematyk¹ psychologiczn¹ wi¹¿e siê rozwa¿anie na temat pamiêci i jej znaczenia.

3. egzystencjalna

widoczna jest w zadumie nad ¿yciem i œmierci¹, w pytaniach o sens ¿ycia i jego istotê. W szukaniu tego co wa¿ne i nieprzemijaj¹ce w ¿yciu.

4. filozoficzna

towarzyszy zadumie egzystencjalnej i wyra¿a siê proœb¹ znalezienia ogólnych prawide³ rz¹dz¹cych ¿yciem, zrozumienia porz¹dku œwiata i zwi¹zków miêdzy przesz³oœci¹ i teraŸniejszoœci¹.

5. moralna

wyra¿a siê w pytaniach o powinnoœci, obowi¹zki cz³owieka, o wartoœæ tego co robi, a tak¿e w niepokoju, który towarzyszy bohaterowi, gdy snuje refleksjê dotycz¹c¹ jego ¿yciowych dokonañ.

82.7 „BRZEZINA J. IWASZKIEWICZA

83. PROZA XX LECIA MIÊDZYWOJENNEGO (LITERATURA OBCA)

83.1 „PROCES F. KAFKA

83.1.1 Kompozycja powieœci

83.1.2 Realizm

Kafka odchodzi od realizmu jako naœladowania rzeczywistoœci. Kreuje now¹ rzeczywistoœæ, która nie jest zgodna z prawd¹. G³ówny bohater Józef K. jest typowy, bez ¿ycia wewnêtrznego. Jest on postaci¹ szczególnie ubog¹. Zredukowany zostaje do prostych reakcji i odruchów.

Proces to ilustracja pewnych uniwersalnych prawd. Sens utworu jest ukryty i metaforyczny. W Procesie œwiat przedstawiony pozbawiony jest sensu. Józef K. nie wie za co zosta³ oskar¿ony. Ca³y œwiat utworu podporz¹dkowany jest procesowi.

Proces to parabola niewiadomej losu, samotnoœci cz³owieka wobec œwiata, który ujawnia cz³owieka jako bezduszny mechanizm. Bezsilnoœæ, bezradnoœæ. Cz³owiek jest podporz¹dkowany prawu. Bezsilnoœæ jednostki pozbawionej praw. W³adza jest nieomylna.

83.2 „NA ZACHODZIE BEZ ZMIAN E. M. REMARQUE

83.3 „ZIEMIa PLANETa LUDZI A. de SAINT-EXUPERY - humanizm

Dziêki g³ównemu bohaterowi autor przedstawi³ swoje losy podczas pracy lotnika. Lata³ na samolotach przewo¿¹c paczki. Chêæ poznania œwiata z innej strony, z góry, sk¹d nikt go jeszcze nie widzia³. To nim kierowa³o. Podczas lotów prze¿y³ wraz z kolegami wiele katastrof. Za ka¿dym razem mi³oœæ do ¿ycia, chêæ przetrwania i odkrywania œwiata na nowo kaza³a im prze¿yæ. Walka z samym sob¹. Prze¿ycie katastrofy sprawi³o, ze s¹ silniejsi od okolicznoœci, które skaza³y ich na œmieræ. Miejsca odosobnione tj. Sahara, czy œnie¿ne góry ukazuj¹ wartoœæ cz³owieka. Stanowi¹ one tak¿e groŸbê œmierci, s¹ dla niego ¿ywio³em tak samo jak niebo po którym lata. Pisarz - pilot móg³ spojrzeæ na ziemiê z lotu ptaka, zmierzyæ siê z si³¹ natury. Kole¿eñstwo, przyjaŸñ, g³êboki szacunek dla ludzkiego ¿ycia.

83.4 „KOMU BIJE DZWON E. HEMINGWAY - behawioryzm

83.5 „MISTRZ I MA£GORZATA M. BU£HAKOW - powieœæ83.6 parabola

83.6.1 Kompozycja

I - realistycznie, satyrycznie i groteskowo ukazana Moskwa i jej mieszkañcy

II - ma charakter baœniowy i fantastyczny, powstaje dziêki obecnoœci Wolanda-szatana i jego œwity

III- opowiadana we fragmentach historia Pi³ata i Jeszui Ha-Nocri, nawi¹zuj¹ca do ewangelii, ale ró¿na od niej

83.6.2 Problematyka

1. metafizyczna

wynika ze z³o¿onoœci œwiata przedstawionego. Bu³hakow dowodzi, ze uzasadnieniem dla œwiata realnego jest istniej¹cy poza nim porz¹dek boski, który decyduje o uniwersalnym charakterze pewnych wartoœci (takich jak: wolnoœæ, odwaga, mi³oœæ). Odrzucenie tych wartoœci sprawia, ze œwiat traci sens, popada w chaos

2. moralna

wi¹¿e siê z ocen¹ dzia³añ postaw bohaterów. Pytanie o to, co jest dobre, a co z³e, sugeruje ju¿ sama obecnoœæ szatana

3. egzystencjalna

wi¹¿e siê z refleksj¹ na temat ¿ycia, jego sensu, wartoœci. Problem ten dotyczy zarówno jednostek jak i zbiorowoœci

4. psychologiczna

opiera siê na zainteresowaniu indywidualnymi problemami bohaterów, ich psychik¹, z³o¿onoœci¹ ich prze¿yæ, pragnieñ, przyczynami ich chorób psychicznych. Charakterystyce psychologicznej B. poddaje m.in. Ma³gorzatê, Mistrza, Pi³ata

5. spo³eczno-polityczna

wynika z przedstawienia Moskwy jako stolicy pañstwa totalitarnego. Pisarz ukazuje, w jaki sposób system totalitarny wp³ywa na ¿ycie spo³eczne i indywidualne

6. kulturalna

wi¹¿e siê z zainteresowaniem sytuacj¹ artysty i sztuki w pañstwie totalitarnym. Mo¿na odnaleŸæ tak¿e rozwa¿ania na temat tego, czym jest prawdziwa sztuka i co decyduje o jej wartoœci

7. obyczajowa

wyra¿a siê w szczególnoœci, czêsto satyrycznych opisów codziennego ¿ycia mieszkañców Moskwy, ich przyzwyczajeñ, pracy, zainteresowañ, reakcji

83.6.3 Artysta i jego dzie³o

Bu³hakow rozwa¿a jakie miejsce w systemie totalitarnym zajmuje artysta i jak¹ pe³ni rolê. Artyœci œwiadomie godz¹ siê na ustêpstwa, jak wszyscy poddani s¹ presji cenzury. Dobrowolnie rezygnuj¹ z krytycyzmu i poszukiwania prawdy, o któr¹ w³aœnie jako

artyœci powinni siê upominaæ. S¹ zdolni wyst¹piæ przeciw artystom niezale¿nym, je¿eli bêdzie wymaga³a tego w³adza. Za tê lojalnoœæ maj¹ zapewniony byt, poczucie bezpieczeñstwa, wygodê i prawo drukowania swoich utworów. Sztuka oficjalna , popierana i wspomagana przez pañstwo, jest tak samo zak³amana i nieautentyczna jak ca³y system. Bu³hakow neguje jak¹kolwiek wartoœæ takiej twórczoœci.

Mistrz jest autorem jednej ksi¹¿ki: opowiadaj¹cej historiê Pi³ata i Jeszui Ha-Nocri. Wielkoœæ tego dzie³a polega na tym, ¿e wyra¿a ono uniwersaln¹ prawdê o Bogu, cz³owieku i niekwestionowanych wartoœciach. Prawdziwoœæ opowiadanej przez Mistrza historii potwierdza to, ¿e ma wp³yw na czytelnika, wywo³uje sprzeciw wobec z³ego, zak³amanego systemu. Dzie³o to odzwierciedla prawdziwe têsknoty cz³owieka, ujawnia jego obawy, s³aboœæ, ale te¿ pragnienie dobra, odwagi, poszukiwanie Boga jako uosobienia wartoœci, bez których ¿ycie traci sens. Udowadnia, ze w cz³owieku jest dobro, ale jest ono wci¹¿ wystawiane na próbê. Obrona wartoœci - zw³aszcza w systemach zniewolenia i zak³amania - wymaga odwagi. Mistrz za swoje dzie³o zostaje napiêtnowany, wykluczony z grona szanowanych i docenianych literatów. Dzie³o oparte na prawdzie i innych wartoœciach czyni Mistrza wielkim.

Walka dobra ze z³em

Wspó³czesny œwiat Rosji lat 20/30

Moskwa jest ukazana przez Bu³hakowa jako miasto ilustruj¹ce problemy wspó³czesnego œwiata. Pozostaje ona pod presj¹ rz¹dów totalitarnych (dyktatorskich), zniewalaj¹cych spo³eczeñstwo za pomoc¹ narzuconej obowi¹zkowo ideologii, rozbudowanego aparatu policyjnego, ingerencji w ¿ycie prywatne. Obecnoœæ systemu totalitarnego nie ujawnia siê bezpoœrednio. Bu³hakow skupia uwagê na jego skutkach.

Przedstawiona w powieœci rzeczywistoœæ pozbawiona jest wszelkich wartoœci. Opiera siê na zak³amaniu we wszystkich dziedzinach ¿ycia. Przyk³adem zak³amania mo¿e byæ kompromitowane przez Wolanda okreœlenie „drugiej œwie¿oœci” produktów ¿ywnoœciowych. Zak³amanie ujawnia siê w powszechnej ob³udzie, w zatracaniu siê pierwotnych znaczeñ s³ów. Przez to bohaterowie trac¹ rozeznanie, czym jest prawda, sprawiedliwoœæ, wolnoœæ, uczciwoœæ.

System totalitarny - d¹¿y do sprawowania ca³kowitej kontroli nad spo³eczeñstwem, niszczy indywidualnoœæ, bezwzglêdny, narzuca sposób myœlenia, oceniania, odbiera cz³owiekowi mo¿liwoœæ sprzeciwu, krytyki, wychowuje ludzi niezdolnych do samodzielnego myœlenia, ludzi zastraszonych.

¯ycie w Moskwie jest zbiurokratyzowane, podporz¹dkowane przepisom. Jakoœæ ¿ycia pozostawia wiele do ¿yczenia - brak mieszkañ, pieniêdzy. Wprowadzenie do rzeczywistoœci pozornie moralnej logiki demaskuje postawy ludzi.

Bu³hakow w oœmieszaj¹cy, satyryczny sposób opisuje rzeczywistoœæ. Œwiadome i celowe zdeformowanie œwiata aby ujawniæ jego absurd, absurd zniewolenia cz³owieka w imiê ideologii nie s³u¿¹cej nikomu.

84. DRAMATURGIA OKRESU MIÊDZYWOJENNEGO

84.1 ¯EGLARZ J. SZANIAWSKIEGO

84.1.1 Cechy dramatu

84.1.2 Chwyty literackie

Kapitan Nut - oficjalnie postaæ bardzo romantyczna, ma kochankê, do której pisze wiersze, jest cz³owiekiem honoru, przedk³ada go ponad wszystko, nieustraszony, przystojny, zadbany, godzien naœladowania. Po pojawieniu siê Jana okazuje siê, ze listy wcale nie s¹ romantyczne, kapitan przewozi³ opium, wygl¹d siê nie zgadza³, prowadzi³ hulaszczy tryb ¿ycia, nadu¿ywa³ alkoholu i narkotyków, wyspê odkry³ przez przypadek, bo za³oga by³a pijana. Dwa obrazy zupe³nie ró¿nych postaci kontrastuj¹ ze sob¹. Dotykamy relatywizmu prawdy, która jest wzglêdna. Dwa sprzeczne opisy, ¿aden z nich nie jest do koñca prawdziwy. Nie ma potwierdzeñ tylko domniemania.

Ka¿dy potrzebuje pewnego idea³u aby potem móc stosowaæ go w ¿yciu. Ujawnienie prawdy mo¿e sprawiæ krzywdê. Szacunek dla bohaterstwa, odwagi. Ludzie potrzebuj¹ wzorów, bowiem potrzebny jest cel, ambicje. Idea³y wzbogacaj¹ ich, wyzwalaj¹ w cz³owieku dumê. Mity s¹ dobre, choæ mog¹ byæ niebezpieczne jeœli ocieraj¹ siê o fanatyzm. Mog¹ s³u¿yæ manipulowaniu ludŸmi. Mog¹ prowadziæ do zagro¿eñ ale s¹ potrzebne.

84.2 „SZEWCY I. WITKIEWICZA

84.2.1 Teoria czystej formy w teatrze

Jest to stworzona przez Witkacego koncepcja teatru, maj¹ca go ca³kowicie zrewolucjonizowaæ.

Teoria czystej formy dotyczy³a wy³¹cznie teatru i przeciwstawia³a siê tradycji - zarówno dramatowi naturalistycznemu, jak i symbolicznemu. Celem spektaklu nie jest naœladowanie rzeczywistoœci, lecz wprowadzenie widza w inny ni¿ ¿yciowy wymiar prze¿ywania, w sferê uczuæ metafizycznych. Celem jest zaskakiwanie widza. Teatr czystej formy mia³ zrywaæ z wszelkimi schematami tradycyjnego teatru, z logicznym zwi¹zkiem pomiêdzy przedstawionymi zdarzeniami oraz wypowiedziami bohaterów i ich dzia³aniami. Witkacy dopuszcza³ rozbie¿noœæ pomiêdzy czynami postaci z wypowiadanymi przez nie s¹dami, zmiennoœæ psychiki, przeistaczania siê jednych postaci w inne, zamiany ról. Widz ogl¹daj¹cy spektakl Czystej Formy powinieñ mieæ wra¿enie, ¿e œni jakiœ dziwny sen.

„Szewcy posiadaj¹ istotny zwi¹zek z rzeczywistoœci¹ spo³eczn¹ i polityczn¹, ale mo¿emy tak¿e odnaleŸæ w tym dramacie pewne elementy Czystej Formy. Widoczne jest tu d¹¿enie do rozwijania iluzji, rzeczywistoœci na scenie, czyli powstrzymywania widza od wiary, ¿e to, co dzieje siê na scenie, rozgrywa siê na prawdê. S³u¿y temu kreacja bohaterów. Nie s¹ oni przedstawiani realistycznie, tzn. nie s¹ w pe³ni reprezentatywni dla swojej warstwy spo³ecznej (na przyk³ad szewcy s¹ tylko umownymi szewcami poniewa¿ czasami mówi¹ i myœl¹ jak filozofowie, pos³uguj¹ siê skomplikowanymi pojêciami i wypowiadaj¹ zdania w wielu jêzykach). Œwiat przedstawiony w dramacie Witkacego, choæ wi¹¿e siê ze œwiatem realnym, to jednak nie pasuje do niego, nie stanowi jego wiernego odbicia lecz obraz wykrzywiony, zdeformowany, groteskowy. Komizm i tragizm wspó³istniej¹ obok siebie. Prezentowane zdarzenia zaskakuj¹ i szokuj¹ widza, natomiast nie maj¹ go wzruszaæ. Wulgarne imiona bohaterów a tak¿e wulgarny i ostry sposób ukazania erotyzmu. Dziwaczny jest tak¿e jêzyk, jakim mówi¹ bohaterowie, bêd¹cy mieszanin¹ gwary, stylu naukowego i dziwnych przekleñstw - neologizmów utworzonych na wzór popularnych przekleñstw.

Porz¹dki spo³eczne i polityczne zmieniaj¹ siê kolejno w wyniku przewrotów rewolucyjnych.

* Porz¹dek kapitalistyczny. Ho³duje on ustalonej hierarhii spo³ecznej, która narzuca ludziom ograniczenia. Szewcy musz¹ naprawiaæ buty lepszym, stoj¹cym wy¿ej - np. prokuratorowi, który jako przedstawiciel bur¿uazji jest poni¿any przez ksiê¿n¹, reprezentantkê arystokracji. Ten podzia³ spo³eczny wywo³uje wzajemne niechêci, nienawiœci, antagonizmy pomiêdzy warstwami, zw³aszcza, ¿e wi¹¿e siê tak¿e z ró¿nicami w poziomie ¿ycia i posiadaczy w³adzy. Pojawiaj¹ siê marzenia o rewolucji, nag³ej zmianie ca³ego uk³adu spo³ecznego. Przewrotu dokonuje Prokurator, ale w rewolucji tej d¹¿y wy³¹cznie do obrony w³asnej pozycji, w³asnych praw i wygodnego ¿ycia. Decyduje siê na ten krok w obawie przed rewolucj¹ szewców, która mog³aby przybraæ krwawy charakter. W swoich dzia³aniach wspiera siê na organizacji Dziarskich Ch³opów, w której panuje kult si³y, œlepa wiernoœæ i pos³uszeñstwo przywódcy, rezygnacja z indywidualnych d¹¿eñ na rzecz realizacji rozkazów wodza. S¹ to dylematy ustroju faszystowskiego, totalitarnego, w którym zorganizowana si³a panuje nad niezorganizowanym t³umem - sk³óconymi szewcami. Gdy szewcy przepowiadaj¹ swoj¹ rewolucjê i tworz¹ ustrój komunistyczny, zmiana porz¹dku spo³ecznego polega na odwróceniu ról, podkreœlonym w dramacie groteskowym zachowaniem siê szewców chodz¹cych w kolorowych pid¿amach, uznawanych przez nich za dowód panowania i uprzywilejowanych pozycji. W³adzê teraz sprawuj¹ szewcy a dotychczasowe warstwy panuj¹ce zostaj¹ obalone i poni¿one. Dzia³ania nowej w³adzy przypominaj¹ posuniêcia w³adzy komunistycznej (zniszczony zostaje przywódca rewolucji, kwestia ch³opska zostaje rozwi¹zana si³¹). Dochodzi do nastêpnego przewrotu, po którym powstaje nowy bli¿ej nieokreœlony totalitaryzm, w którym ludzie szkoleni s¹ jak automaty.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Język polski XX lecie międzywojenne
XX Lecie Międzywojenne, NAUKA
XX lecie międzywojenne
XX-LECIE MIĘDZYWOJENNE, P-Ż
xx-lecie międzywojenne, skamandry, Julian Tuwim - przedstawiciel Skamandra
XX lecie międzywojenne
ŚMIERĆ KOMIWOJAŻERA - o utworze, Szkoła, XX- lecie międzywojenne
Peiperowska metafora teraźniejszości, Filologia polska UWM, XX-lecie międzywojenne
xx-lecie międzywojenne, wyjaśnij znaczenie teorii czystej formy, 46
xx-lecie międzywojenne, staftuwim, "Ars poetica"
xx-lecie międzywojenne, literackie wizje rewolucji, Literackie wizje rewolucji (np
XX lecie międzywojenne ściąga, ściągi, referaty
Ściąga 5 XX-lecie Międzywojenne DOWNLOAD
XX-LECIE MIĘDZYWOJENNE - ogólna charakterystyka epoki, FILOLOGIA POLSKA, XXlecie miedzywojenne
18 Wspólny pokój, Filologia polska UWM, XX-lecie międzywojenne, opracowania
Streszczenie CZEKAJĄC NA GODOTA, Szkoła, XX- lecie międzywojenne
XX lecie międzywojenne

więcej podobnych podstron