Spis tre艣ci szczeg贸艂owy
Wst臋p
Czemu s艂u偶y nauka? Zrozumieniu 艣wiata i gromadzeniu wiedzy. Teoria u艂atwia realizacj臋 tych cel贸w.
Teoria powinna by膰 abstrakcyjna, uniwersalna, empirycznie sprawdzalna - dop贸ki teoria nie zostanie zweryfikowana przez do艣wiadczenie, pozostaje tylko hipotez膮.
Teorie 艣redniego zasi臋gu - nie spe艂niaj膮 wymogu uniwersalno艣ci. Dotycz膮 g艂贸wnie ograniczonej przestrzeni i czasu.
Nauka gromadzi w spos贸b systematyczny dane podlegaj膮ce analizie. Najcz臋艣ciej wystawia si臋 „hipotezy na obalenie” - je艣li oka偶e si臋, 偶e dana teoria wytrzymuje krytyk臋, to w danym miejscu i czasie uznaje si臋 j膮 za obowi膮zuj膮c膮.
Sk膮d czerpiemy wiedz臋 o 偶yciu spo艂ecznym?
jest dostarczana przez nauk臋;
potoczna wiedza o 偶yciu spo艂ecznym;
wiedza zawarta w religii, sztuce, filozofii, ideologiach oraz innych formach ludzkiej ekspresji;
R贸偶nice wiedzy potocznej i naukowej
WIEDZA POTOCZNA |
WIEDZA NAUKOWA |
|
Jednolita, systematyczna. S膮dy nale偶膮ce do tzw. korpusu wiedzy w danym momencie, uznawane s膮 za prawdziwe, zmierzaj膮ce do obiektywizacji. |
|
Ma charakter abstrakcyjny; s膮dy zawarte w niej nie s膮 jednostkowe, lecz og贸lne. Odnosz膮 si臋 do zbior贸w ludzi i maj膮 charakter generalizacji historycznych lub praw naukowych. |
|
J臋zyk nauki jest wolny od ocen. Jest, jak m贸wi Osowski, „j臋zykiem tre艣ci poj臋ciowych”. |
|
Immanentn膮 cech膮 nauki jest systematyczno艣膰 jej wiedzy. Jest uporz膮dkowana, w spos贸b 艣wiadomy d膮偶y do eliminacji sprzeczno艣ci we艅 si臋 pojawiaj膮cych. |
|
Empiryczne uzasadnienia s膮d贸w s膮 spraw膮 zasadnicz膮. Uzasadnienie musi by膰 uzasadnieniem intersubiektywnym, procedura badawcza jawna, okre艣lony stopie艅 pewno艣ci i generalizacji s膮d贸w. |
Komentarz:
j臋zyk tre艣ci poj臋ciowych - wed艂ug Osowskiego, to taki, kt贸ry posiada jednoznaczn膮 i ostr膮 aparatur臋 poj臋ciow膮, z kt贸rego korzysta si臋 w spos贸b operatywny - tzn. 偶e ka偶da definicja daje mo偶liwo艣膰 decyzji, czy dowolny przedmiot jest desygnatem definiowanego terminu, czy nie. Ka偶de zdanie musi posiada膰 sens empiryczny - wiemy na czym polega艂oby stwierdzenie 偶e jest ono prawdziwe, jak te偶 i fa艂szywe.
Podsumujmy:
Wiedza naukowa jest zawsze wiedz膮 abstrakcyjn膮, sformu艂owan膮 w j臋zyku tre艣ci poj臋ciowych, uporz膮dkowan膮, sp贸jn膮 i empirycznie uzasadnion膮. Jest gromadzona systematycznie, z przestrzeganiem zasad jawno艣ci procesu badawczego i intersubiektywnej kontroli, oraz z dba艂o艣ci膮 o okre艣lenie stopnia og贸lno艣ci wypowiadanych s膮d贸w i twierdze艅, oraz stopnia ich pewno艣ci.
Typologie bada艅 naukowych
Eksploracyjne i weryfikacyjne:
eksploracyjne - (badania formulatywne); zwykle celem tych bada艅 jest sformu艂owanie problemu badawczego;
weryfikacyjne - celem ich jest szukanie odpowiedzi weryfikuj膮cych hipotezy, odpowiedzi na pytania problemowe;
Diagnostyczne i odkrywcze:
diagnostyczne - celem ich jest zaliczenie zjawisk do kategorii teoretycznych;
odkrywcze - pozwalaj膮 odkry膰 nowe, nieopisane zjawiska i twierdzenia;
Opisowe i eksplanacyjne:
opisowe - celem ich jest stwierdzenie wyst臋powania jakich艣 zjawisk i ich opisanie;
eksplanacyjne - maj膮 wyja艣ni膰, dlaczego te zjawiska wyst臋puj膮, jak przebiegaj膮, jakie czynniki nimi rz膮dz膮. W nauce ceni si臋 je bardziej od opisowych.
Z intencj膮 sprawozdawcz膮 i badania zmierzaj膮ce do generalizacji (uog贸lnie艅):
z intencj膮 sprawozdawcz膮 - wnioski nie wykraczaj膮 poza obj臋te badaniem przypadki, jedynie je relacjonuj膮;
zmierzaj膮ce do generalizacji - wnioski z nich wykraczaj膮 poza bezpo艣rednio obj臋te badaniem przypadki.
Prognostyczne i nie wysuwaj膮ce prognoz:
prognostyczne - wycelowane na przewidywanie przysz艂ych zdarze艅, z intencj膮 pragmatyczn膮;
nie wysuwaj膮ce prognoz - m贸wi膮 o stanie aktualnym;
Ewaluacyjne i deskryptywne:
ewaluacyjne - oceniaj膮ce;
deskryptywne - opisowe;
Jako艣ciowe i ilo艣ciowe - istotny jest tutaj spos贸b uzasadniania twierdze艅;
Teoretyczne i aplikacyjne:
teoretyczne - wyrastaj膮 z hipotez w celu ich weryfikacji;
aplikacyjne - nakierowane s膮 na praktyczne dzia艂anie;
W nauce wyst臋puj膮 dwa rodzaje ocen:
w艂a艣ciwe
utylitarne - nakierowane na cel; co艣 jest dobre lub z艂e ze wzgl臋du na cel X. Do nich odnosz膮 si臋 badania ewaluacyjne.
Najwi臋cej bada艅 w socjologii ma charakter weryfikacyjne, eksplanacyjny i eksploracyjny
Typologia bada艅 socjologicznych:
typ A - badania prowadzone w obr臋bie jednego spo艂ecze艅stwa.
Case studies - studia pojedynczych przypadk贸w, badania monograficzne grup, instytucji, zbiorowo艣ci terytorialnych.
Badania oparte na organizowanym materiale biograficznym:
Metoda dokument贸w osobistych - konkursy pami臋tnik贸w.
Wywiad narracyjny
Badania opinii oparte o zogniskowane wywiady grupowe (fokusowe).
Jednorazowe badania surveyowe - np. sonda偶e, badania opinii publicznej.
Badania eksperymentalne
Badania dzia艂a艅 spo艂ecznych za pomoc膮 interwencji socjologicznej i interakcji strategicznej
typ B - badania prowadzone wed艂ug podobnych zasad badania wielu spo艂ecze艅stw - np. mi臋dzykulturowe badania por贸wnawcze.
typ C - badania oparte na wynikach innych bada艅; nastawione na tworzenie syntez odnosz膮cych si臋 do jednego spo艂ecze艅stwa, procesu spo艂ecznego itp.
typ D - badania oparte na wynikach innych bada艅; nastawione na sformu艂owanie bardzo szerokich generalizacji, wzgl臋dnie praw og贸lnych.
typ E - badania historyczno - socjologiczne, socjologiczno - etnograficzne; socjologiczno - etnologiczne, itp. - badania z pogranicza r贸偶nych dziedzin nauk.
Funkcje bada艅:
Wp艂yw wynik贸w bada艅 na zjawiska:
spo艂eczno - kulturowe w ramach pewnych uk艂ad贸w; mog膮 mie膰 wp艂yw na nauk臋, spo艂ecze艅stwo, 偶ycie codzienne.
Badania pe艂ni膮 funkcj臋:
Funkcja naukowa;
Funkcja praktyczno-u偶ytkowa;
Funkcja humanistyczno-obywatelska;
Funkcja naukowa: wyniki bada艅 pe艂ni膮 t臋 funkcj臋 w贸wczas, gdy przyczyniaj膮 si臋 do rozwoju socjologii jako dyscypliny naukowej; gdy wnosz膮 wk艂ad w rozw贸j dyscypliny; dostarczaj膮 uzasadnionych twierdze艅. Badanie mo偶e zwraca膰 uwag臋 na nowe zagadnienia, dot膮d nie dostrzegane; wnosz膮 wk艂ad w aparatur臋 poj臋ciow膮, a tak偶e w rozw贸j metod i technik. Wk艂ad bada艅 w dziedzin臋 socjologii oceniany jest przez grono naukowe, realizowany w uk艂adzie nauki.
Funkcja praktyczno - u偶ytkowa: Funkcjonuje w uk艂adzie badacz 飩 praktyk 偶ycia spo艂ecznego. Wyniki bada艅 pe艂ni膮 t臋 funkcj臋, je偶eli s膮 one wykorzystywane jako przes艂anki, kt贸re prowadz膮 praktyka 偶ycia spo艂ecznego do podejmowania praktycznych decyzji. Funkcjonuje tak偶e w uk艂adzie ekspert 飩 praktyk 偶ycia spo艂ecznego. Ekspert potrafi podj膮膰 decyzj臋 bez odwo艂ywania si臋 do bada艅.
Funkcja humanistyczno-obywatelska:
wp艂yw wynik贸w bada艅 na tzw. „czytaj膮c膮 publiczno艣膰”;
u艣wiadamiaj膮 nam one nasze miejsce w 偶yciu spo艂ecznym w stosunku do innych;
dzi臋ki wynikom bada艅 mo偶emy pozna膰 obszary 偶ycia spo艂ecznego, kt贸rych jeszcze nie znamy;
mog膮 one u艂atwi膰 nam ocen臋 tego, co dzieje si臋 w 艣wiecie i zaj膮膰 okre艣lone stanowisko.
s膮 impulsem do dyskusji spo艂ecznych.
Nale偶y odr贸偶nia膰 funkcje za艂o偶one bada艅 od funkcji zrealizowanych, gdy偶 one nie musz膮 si臋 pokrywa膰.
Badanie mo偶e spe艂nia膰 jednocze艣nie wiele funkcji, w tych sytuacjach na plan pierwszy wysuwa si臋 funkcja za艂o偶ona.
Historia bada艅 spo艂ecznych:
M贸wi si臋 o niej od XVIII wieku.
Okres od XVIII wieku do pocz膮tku I wojny 艣wiatowej: badania nad rozmaitymi problemami spo艂ecznymi;
kontynuacja dzia艂alno艣ci spisowej, kt贸ra przekszta艂ci艂a si臋 w rutyn臋.
nurt krajoznawczy: monograficzne opisy miast
monografie wsp贸艂czesnych problem贸w spo艂ecznych zaowocowa艂y powstaniem ruchu spo艂ecznego - tzw. ruchu surveyowego. Prekursorem monografii by艂 J. Howard; monografii dotycz膮ca wi臋ziennictwa w Anglii i Walii oparta na obserwacji. By艂a stworzona celu reformowania wi臋ziennictwa w Anglii.
Przedmiotem zainteresowania ruchu surveyowego by艂y warstwy spo艂ecze艅stwa upo艣ledzone spo艂ecznie.
Przedstawiciele: F. de Play, Ch. Booth, P. Kellog.
F. le Play zajmowa艂 si臋 rodzin膮. Stworzy艂 ramy opisu rodzin (nomenklatura); jest tw贸rc膮 metody monograficznej.
Ch. Booth zajmowa艂 si臋 miastem, podzieli艂 ludzi na pewne warstwy wed艂ug danych ze spisu powszechnego (w odniesieniu do poszczeg贸lnych dzielnic) i prowadzi艂 w nich badania pog艂臋bione. Do pomocy wykorzysta艂 ludzi, mog膮cych posiada膰 informacje dotycz膮ce badanych przez niego ludzi - np. inspektor贸w szkolnych, poborc贸w podatkowych, administrator贸w dom贸w. Wyniki badania zaprezentowa艂 na mapie. By艂 to w贸wczas nowatorski spos贸b zaprezentowania wynik贸w bada艅.
W ruchu surveyowym ukszta艂towa艂y si臋 podstawy metod zbierania danych, a tak偶e podstawy ich analizy; po艂膮czenie danych jako艣ciowych z ilo艣ciowymi. Badacze tego okresu z pe艂n膮 艣wiadomo艣ci膮 odwo艂ywali si臋 do metod empirycznych (w celu podj臋cia dzia艂alno艣ci reformatorskiej).
Okres mi臋dzywojenny - badania prowadzone w powi膮zaniu z socjologi膮 jako dyscyplin膮 akademick膮 i dla realizacji jej cel贸w.
Socjologowie ameryka艅scy przej臋li od ruchu surveyowego warsztat badawczy i podj臋li badania w celach badawczych - naukowych.
R.E. Park (szko艂a chicagowska): badania podejmowane z intencj膮 czysto naukow膮 (miasta).
Thomas, F. Znaniecki: wykorzystali materia艂y autobiograficzne (listy i autobiografie polskich emigrant贸w), stworzyli oni metod臋 dokument贸w osobistych, czyli metod臋 biograficzn膮.
Wykorzystywanie danych empirycznych w celu stworzenia og贸lnych teorii: koncepcja community, teorie rozwoju struktury przestrzenno-spo艂ecznej i rozwoju miast, koncepcja zmiany spo艂ecznej.
W tym okresie narodzi艂y si臋 pierwsze podr臋czniki metod badawczych.
G艂贸wne zainteresowania: patologie spo艂eczne, przyczyny emigracji.
Badania biograficzne: wizyt贸wka polskiej socjologii.
Steinmetz: socjografia; mia艂a si臋 zajmowa膰 problemami spo艂ecznymi, socjologia mia艂a tworzy膰 teorie.
Od II wojny 艣wiatowej: od II wojny 艣wiatowej; badania prowadzone w obr臋bie socjologii i innych dyscyplin spo艂ecznych; powi膮zanie bada艅 z potrzebami praktyki 偶ycia spo艂ecznego, badania prowadzone dla cel贸w naukowych oraz badania prowadzone w celu „o艣wieceniowym” spo艂ecze艅stwa (edukacji socjologicznej spo艂ecze艅stwa).
Tendencje do realizacji bada艅 w celach komercyjnych:
w dziedzinie stosunk贸w przemys艂owych;
w dziedzinie bada艅 rynkowych;
w dziedzinie stosunk贸w politycznych;
w dziedzinie wojskowo艣ci (w zwi膮zku z II wojn膮 艣wiatow膮).
Z tym okresem zwi膮zane jest powstanie wielkich instytucji badawczych - np. o艣rodki badania opinii publicznej, pojawienie si臋 maj臋tnych sponsor贸w i inwestor贸w, ch臋tnych finansowa膰 badania. Praktyczna funkcja bada艅 powodowa艂a wzrost metod ilo艣ciowych w badaniach (model pozytywistyczny). By艂o to zwi膮zane r贸wnie偶 z pewn膮 mod膮 w metodologii - mod膮 pozytywistyczn膮.
Badania spo艂eczne w krajach realnego socjalizmu:
Okres w kt贸rym by艂y zupe艂nie zaniechane (do prze艂omu pa藕dziernikowego);
Po tym okresie dosz艂o w Polsce do reaktywowania studi贸w socjologicznych;
Badania zosta艂y podj臋te wed艂ug wzor贸w ameryka艅skich, ale nie by艂y one w pe艂ni niezale偶ne: problemy z uzyskaniem 艣rodk贸w finansowych, „cenzura prewencyjna”;
Wiedza na temat socjologii by艂a zerowa u respondent贸w;
Charakterystyka procesu badawczego:
Badanie jest procesem z艂o偶onym z etap贸w:
Przygotowanie koncepcji badania;
Przygotowanie technik badawczych:
techniki doboru zjawisk do badania,
techniki otrzymywania materia艂贸w,
techniki opracowania materia艂贸w;
sprawdzenie pyta艅 w badaniu pilota偶owym;
(na przyk艂ad: trzeba przygotowa膰 schemat losowania pr贸by, przygotowa膰 ankiet臋, u艂o偶y膰 pytania i sprawdzi膰 je)
Dob贸r zjawisk z kt贸rymi badacz lub jego wys艂annicy wchodz膮 w kontakt przy zbieraniu materia艂贸w - dob贸r respondent贸w (losowanie pr贸by), wyb贸r 藕r贸de艂;
Zbieranie materia艂贸w;
Krytyka, selekcja i wst臋pne opracowanie materia艂贸w;
W艂a艣ciwe opracowanie materia艂贸w - otrzymanie wynik贸w 艂膮cznie z ich interpretacj膮;
Przygotowanie elaboratu zawieraj膮cego opis przebiegu badania i udokumentowane wyniki
1 - 3 |
faza przygotowania badania; |
4 |
faza terenowa; |
5 - 7 |
faza opracowania materia艂贸w; |
Ten schemat badawczy pasuje do bada艅 surveyowych i eksperymentalnych;
Etapy badania musz膮 by膰 zrealizowane wszystkie, ale nie musz膮 przebiega膰 w tej samej kolejno艣ci;
Ten schemat badania nale偶y traktowa膰 jako schemat logiczny;
Rozwini臋cie:
Ad 1. Koncepcja badania: |
Ustalenia badacza, po co robi badania, jakimi metodami i technikami zamierza zbiera膰 materia艂y; ustalenia odnosz膮 si臋 do:
Problematyki;
Aparatury poj臋ciowej;
Przedmiotu bada艅;
Technik otrzymywania materia艂贸w i 藕r贸d艂a:
Innych technik badawczych:
techniki doboru zjawisk do badania
techniki w艂a艣ciwego opracowania materia艂u - np. kodowania, budowy skal;
techniki oceny warto艣ci zebranego materia艂u - techniki kontroli pracy ankietera, techniki weryfikacji danych;
Metody bada艅 oraz stopnia ich uzasadnienia (ocena wniosk贸w i ich uzasadnienie);
Sposobu prezentacji przebiegu badania i jego rezultat贸w;
Projekt bada艅 jest poj臋ciem szerszym ni偶 poj臋cie koncepcji. Poj臋cie koncepcja bada艅 zawiera si臋 w poj臋ciu projektu bada艅, kt贸ry ponadto zawiera poj臋cie harmonogramu bada艅 oraz kosztorysu.
Problematyka to tyle, co zbi贸r pyta艅 problemowych, kt贸re stawia sobie badacz.
Celem badania jest uzyskanie dobrze uzasadnionych odpowiedzi na te pytania.
Badane obiekty mog膮 by膰 bardzo r贸偶ne.
Wa偶ne jest uzasadnienie wyboru danego zagadnienia do badania.
Terminologia:
Terminy teoretyczne (abstrakcyjne)
Terminy empiryczne
Procedura konkretyzacji - nadawanie sensu empirycznego terminom teoretycznym
Operacjonalizacja - wskazanie metod badawczych, za pomoc膮 kt贸rych b臋dziemy stosowa膰 skonkretyzowane poj臋cia.
Przedmiot badania - og贸艂 konkretnych zjawisk oznaczonych przez terminy (empiryczne) w pytaniach problemowych.
M贸wi膮c o przedmiocie bada艅, m贸wimy nie tylko o badanych zjawiskach, ale tak偶e o tych zjawiskach, na kt贸re chcemy rozci膮gn膮膰 swoje wnioski.
Okre艣laj膮c przedmiot badania wskazujemy ramy czasowo-przestrzenne wyst臋powania danego zjawiska.
殴r贸d艂a - zjawiska z kt贸rymi badacz lub jego wys艂annicy wchodz膮 w bezpo艣redni zmys艂owy kontakt i sk膮d czerpie si臋 informacje o badanych zjawiskach.
|
oparte na obserwacji |
techniki oparte na procesie komunikowania si臋 |
|
|
|
bezpo艣redniego |
po艣redniego |
niestandaryzowane |
techniki obserwacji niekontrolowanej |
techniki wywiadu swobodnego (wolnego) |
Techniki otrzymywania wypowiedzi pisemnych niestandaryzowanych (pami臋tniki) |
standaryzowane |
obserwacja kontrolowana |
wywiad kwestionariuszowy |
Ankiety, autorejestracja |
Og贸艂 czynno艣ci i 艣rodk贸w badawczych uj臋tych w regu艂y to technika otrzymywania materia艂贸w
Je偶eli czynno艣ci i 艣rodki badawcze, jakie stosujemy w kontakcie z innymi osobami s膮 takie same (przynajmniej zbli偶one) to m贸wimy, 偶e dana technika charakteryzuje si臋 wysokim stopniem standaryzacji.
Formularz jest kryterium oceny standaryzacji danej techniki
Metoda badawcza - og贸艂 zastosowanych w badaniu technik i sposob贸w badawczych.
Uzasadnienie metody - wykazanie, 偶e w stosunku do danego przedmiotu bada艅 na podstawie 藕r贸de艂 i materia艂贸w dobranych, otrzymanych i opracowanych przy pomocy takich, a nie innych technik i sposob贸w badawczych mo偶na udzieli膰 odpowiedzi na pytanie problemowe; i to odpowiedzi w wystarczaj膮cym stopniu uzasadnionych. Uzasadnienie metody po艣rednio informuje nas o warto艣ci wniosk贸w.
Kryteria doboru zjawisk z kt贸rymi badacz wchodzi w kontakt:
艁膮czy si臋 to z wyborem:
Przedmiotu badania;
殴r贸de艂 materia艂贸w;
Problem doboru 藕r贸de艂 pojawia si臋 tam, gdzie okazuje si臋, 偶e [badana] populacja jest wewn臋trznie zr贸偶nicowana.
Badanie przyrodnicze: |
Badanie spo艂eczne: |
Do badania dobiera si臋 jednostki, kt贸rymi nie mo偶emy manipulowa膰; |
Jednostki zobligowane badaniem podlegaj膮 manipulacji; |
Jednostki do badania pochodz膮 „z 偶ycia” - s膮 brane bezpo艣rednio ze 艣rodowiska' |
Jednostek do badania nie dobiera si臋 „z 偶ycia”, tylko z operat贸w losowania; |
Jednostki dobrane do badania same s膮 przedmiotem bada艅 - one to bezpo艣rednio s膮 przedmiotem zainteresowania; |
Jednostki dobrane do badania s膮 generalizatorami 藕r贸de艂. Same rzadko s膮 badanymi obiektami; |
Obiekt bada艅 jest sta艂y; |
Obiekt bada艅 jest bardzo cz臋sto p艂ynny i wyr贸偶nienie jednostek do badania jest bardzo trudne; |
Dob贸r losowy (probabilistyczny):
Posiada mocne uzasdadnienie w rachunku prawdopodobie艅stwa i statystyce. Prawdopodobie艅stwo wej艣膰ia do pr贸by jednakowe i > 0.
Badacz nie ma wp艂ywu na to, jakie jednostki dostana si臋 do pr贸by, bo selekcja odbywa si臋 wed艂ug pewnego automatycznego planu, kt贸ry jest oparty na zasadach losowych, tzn. ka偶da jednostka w populacji ma jednakowe szanse wej艣cia do pr贸by.
Losowanie dokonuje si臋 z kartotek, spis贸w, plan贸w, czyli z tzw. operat贸w losowania; czasami socjolog musi sam takie operaty stworzy膰.
Dobry operat musi spe艂nia膰 warunki:
warunek adekwatno艣ci - powinien odpowiada膰 ca艂ej populacji, kt贸r膮 chcemy bada膰;
warunek kompletno艣ci - powinien zawiera膰 wszystkie jednostki wchodz膮ce w sk艂ad danej populacji;
brak powt贸rze艅 - ka偶da jednostka musi w nim wyst膮pi膰 tylko jeden raz;
warunek dok艂adno艣ci - nie mo偶e zawiera膰 jednostek nie istniej膮cych, b膮d藕 te偶 nie nale偶膮cych do populacji;
warunek techniczny - 艂atwo艣膰 korzystania z operatu;
Zalet膮 doboru losowego jest to, 偶e przy przenoszeniu wniosk贸w z pr贸by na populacj臋 jeste艣my w stanie oszacowa膰 b艂膮d i jego prawdopodobie艅stwo; oraz to, w jakich granicach mie艣ci si臋 wynik prawdziwy (taki, kt贸ry uzyska膰 mo偶na jedynie przeprowadzaj膮c badania na ca艂ej populacji).
B艂膮d standardowy pr贸by - tj. przedzia艂 ufno艣ci.
Poziom ufno艣ci - prawdopodobie艅stwo wyst膮pienia b艂臋du losowego.
Dla danej liczebno艣ci przedzia艂 ufno艣ci jest tym w臋偶szy, im ni偶szy jest przyj臋ty przez badacza poziom ufno艣ci.
Podstawowym problemem tego doboru jest to, 偶e pr贸ba zrealizowana r贸偶ni si臋 od pr贸by zamierzonej. Wiele os贸b niech臋tnie bierze udzia艂 w badaniach, do wielu nie da si臋 po prostu dotrze膰.
B艂膮d systematyczny: wyst臋puje wtedy, gdy z pr贸by wypadaj膮 jednostki o zbie偶nych cechach. Tego rodzaju b艂臋dy zniekszta艂caj膮 wyniki bada艅.
W sytuacji, gdy istniej膮 du偶e rozbie偶no艣ci mi臋dzy pr贸b膮 zamierzon膮, a zrealizowan膮, w贸wczas badacze stosuj膮 tzw. pr贸by rezerwowe (nie s膮 one jednak akceptowane przez statystyk贸w, poniewa偶 nie s膮 zgodne z zasad膮 prawdopodobie艅stwa zast臋powanie os贸b w stosunku 1:1).
Wielko艣膰 pr贸by nie zale偶y od stosunku liczebno艣ci grupy do liczebno艣ci populacji.
Wielko艣膰 b艂臋du standardowego pr贸by zale偶y od zastosowanej procedury doboru. Istniej膮 wzory pozwalaj膮ce obliczy膰 niezb臋dn膮 wielko艣膰 pr贸by, przy danym poziomie ufno艣ci.
Dob贸r celowy:
Badacz ma wp艂yw na to, jakie jednostki dostan膮 si臋 do pr贸by.
Dob贸r kwotowy (pr贸ba udzia艂owa) - jednostki s膮 dobierane do badania, a nie losowane.
Za punkt wyj艣cia w konstrukcji pr贸by przyjmuje si臋 za艂o偶enie, 偶e pod wzgl臋dem cech pr贸ba b臋dzie stanowi艂a miniatur臋 populacji. Wyb贸r tych cech jest zwykle arbitralny, co stwarza mo偶liwo艣膰 pope艂nienia b艂臋d贸w.
Pr贸ba kwotowa - badacz musi mie膰 pewn膮 wiedz臋 wst臋pn膮 o populacji, tzn. musi zna膰 jej struktur臋 ze wzgl臋du na wybrane do badania cechy (nie zawsze mo偶na t臋 wiedz臋 uzyska膰, dane statystyczne mog膮 by膰 przecie偶 nieaktualne, nieadekwatne itd.). Je艣li konstruuje si臋 pr贸b臋 kwotow膮 w oparciu o kilka cech, badacz musi zna膰 ich rozk艂ad w badanej populacji. Je偶eli mamy ju偶 te rozk艂ady, to w pr贸bie te proporcje musz膮 zosta膰 odwzorowane.
Ka偶dy ankieter otrzymuje kwot臋, czyli przydzia艂 os贸b dla wywiad贸w, kt贸re ma przeprowadzi膰.
Ankieter b臋dzie szuka艂 respondent贸w na zasadzie „chybi艂 - trafi艂”. Jest to oczywi艣cie jedynie za艂o偶enie badacza. Nie zawsze b臋dzie tak w rzeczywisto艣ci.
Nie wyst臋puje tutaj problem odm贸w - nie s膮 one rejestrowane.
Dob贸r losowo - kwotowy - po艂膮czenie doboru losowego z kwotowym.
Jest to dob贸r wielostopniowy; mo偶na na pierwszym etapie zastosowa膰 dob贸r losowy albo dob贸r kwotowy. Na przyk艂ad na pocz膮tku dobiera si臋 losowo okr臋gi wyborcze. Wybiera si臋 jakie艣 cechy, a nast臋pnie opracowuje wed艂ug metody post臋powania j.w.
Dob贸r jednostek przeci臋tnych - wnioski uog贸lnia si臋 nie statystycznie, na podstawie prawdopodobie艅stwa, lecz przez podobie艅stwo; przyj臋cie za艂o偶enia, 偶e podana grupa (populacja) jest typowa dla spo艂ecze艅stwa.
Dob贸r jednostek o cechach kra艅cowych - zak艂ada si臋, 偶e cechy kra艅cowe s膮 cechami r贸偶nicuj膮cymi.
Dob贸r jednostek parami - odbywa si臋 w warunkach eksperymentalnych. Dokonuje si臋 wyboru cech, kt贸re b臋d膮 badane.
Dob贸r lawinowy - ka偶dy kolejny respondent jest badany za spraw膮 uzyskania o nim informacji od poprzednika.
Dob贸r ekspert贸w - stosowany jest w badaniach eksperymentalnych, gdzie badacz nie dysponuje wystarczaj膮c膮 wiedz膮 o populacji.
Dob贸r samorzutny - jednostki same dobieraj膮 si臋 do badania; np. ankieta prasowa. Wyst臋puje cz臋sto, kiedy brak jest 艣rodk贸w finansowych na badania.
Dob贸r przypadkowy - bada si臋 jednostki, do kt贸rych badacz ma dost臋p. O dost臋pno艣ci respondent贸w decyduje najcz臋艣ciej przypadek.
Obserwacja
Jest to proces polegaj膮cy na dokonywaniu spostrze偶e艅 w celu odpowiedzi na dane pytania. Osob膮 dokonuj膮c膮 spostrze偶e艅 jest oczywi艣cie badacz. Nie mniej istotn膮 rzecz膮 w tym procesie jest sam obiekt obserwacji.
Obserwacja to proces postrzegania, kt贸ry jest celowy, planowy i krytyczny.
Celowo艣膰 obserwacji - ma nam dostarczy膰 informacji, kt贸re s膮 nam potrzebne do rozwi膮zywania problem贸w.
Planowo艣膰 obserwacji - s膮 z g贸ry okre艣lone zjawiska, kt贸re nale偶y postrzega膰, a tak偶e czas i okoliczno艣ci w kt贸rych obserwowane zjawisko zachodzi.
Krytyczno艣膰 obserwacji - jej rezultaty powinny poddane by膰 krytyce albo 艣cis艂ej kontroli.
Te trzy cechy obserwacji pozwalaj膮 unikn膮膰 b艂臋d贸w, kt贸re powstaj膮 na drodze przypadkowych postrze偶e艅. Do dokonywania obserwacji potrzebna jest obserwatorowi spostrzegawczo艣膰 oraz uwaga (koncentracja). Ponad to wymaga si臋 od badacza umiej臋tno艣ci selekcji spostrze偶e艅, czyli zestawiania wynik贸w obserwacji z interesuj膮cymi go zagadnieniami.
Typy badaczy:
Analitycy - postrzegaj膮 szczeg贸艂y i maj膮 problemy z wi膮zaniem ich w ca艂o艣膰.
Syntetycy - dostrzegaj膮 problemy og贸lne, przy jednoczesnym niedostrzeganiu szczeg贸艂贸w.
Przedmiot spostrze偶e艅:
Ludzie, ich zachowania i wytwory;
O prze偶yciach psychicznych mo偶na wnioskowa膰 po艣rednio na podstawie introspekcyjnych zezna艅 jednostek;
Obserwowane zachowania s膮 symboliczne, dlatego od obserwatora wymaga si臋 wiedzy o danej kulturze - po to, by m贸c zrozumie膰 sens zachowa艅 i symboli;
Wi臋ksza pocz膮tkowa wiedza o badanych zjawiskach u艂atwia nam ich obserwacj臋;
W 藕r贸d艂owych badaniach spo艂ecznych bardzo rzadko stosuje si臋 aparatur臋 specjalistyczn膮 do dokonywania obserwacji; niemniej jednak, je艣li jest ona stosowana, to wzmacnia lub zast臋puje zmys艂y, ale nie jest w stanie uchwyci膰 tego, co zmys艂om niedost臋pne.
W czasie jednej obserwacji przyrodniczej zdobywa si臋 niewiele informacji, a ich charakter jest z g贸ry okre艣lony. Dlatego jednocze艣nie prowadzi si臋 wiele obserwacji w okre艣lonych interwa艂ach czasowych.
W badaniach spo艂ecznych w ci膮gu jednej obserwacji zdobywa si臋 wiele informacji, kt贸re nie zawsze s膮 z g贸ry okre艣lone. Obserwacje tego samego zjawiska stosunkowo rzadko s膮 powtarzane, zw艂aszcza periodycznie.
W badaniach spo艂ecznych bardzo rzadko przeprowadza si臋 obserwacje w warunkach laboratoryjnych, zw艂aszcza eksperymentalnych, co z kolei jest bardzo powszechne w badaniach przyrodniczych. W badaniach spo艂ecznych nie wywo艂uje si臋 zjawisk po to, by je obserwowa膰. Nie tylko ze wzgl臋d贸w technicznych, ale i etycznych.
Podzia艂 technik obserwacji:
Standaryzowane - opracowywanie wynik贸w w spos贸b ilo艣ciowy; |
Niestandaryzowane - opracowywanie wynik贸w w spos贸b jako艣ciowy; |
|||
Sytuacje sztuczne, czynno艣ci wywo艂ane |
Sytuacje naturalne, czynno艣ci nie wywo艂ane |
|||
Ukryte |
Jawne:
|
|||
Uczestnicz膮ca - badacz uczestniczy w sytuacjach, kt贸re s膮 przedmiotem badania |
Quasi-uczestnicz膮ca - badacz posiada wiedz臋 wst臋pn膮 o badanych zjawiskach |
Zewn臋trzna - badacz zachowuje sw膮 „anonimowo艣膰” dla badanych |
||
Ci膮g艂e - obserwacja zjawisk nie daj膮cych si臋 艂atwo wyodr臋bni膰 |
Jednorazowe -obserwacja zjawisk 艂atwych do czasowo - przestrzennego wyodr臋bnienia. |
|||
Jednoosobowe - obserwacje prowadzone przez jednego obserwatora |
Wieloosobowe - obserwacja prowadzona przez wielu niezale偶nych obserwator贸w. |
Technika obserwacji zwyk艂ej:
przedmiotem jej zainteresowania s膮 zjawiska naturalne;
obserwacja jednorazowa;
mo偶e by膰 ukryta, albo jawna;
obserwacja nie uczestnicz膮ca - zewn臋trzna;
przedmiotem takiej obserwacji mo偶e by膰 np. demonstracja uliczna;
Przygotowanie do przeprowadzenia obserwacji zwyk艂ej:
Ustalenie celu i przedmiotu obserwacji - u艣wiadamiamy sobie problemy, kt贸re chcemy bada膰, oraz wyznaczamy zagadnienia do badania oraz 艣rodki badania tych problem贸w;
Wyb贸r sytuacji w kt贸rej b臋dzie dokonywana obserwacja - wyb贸r miejsca i czasu - okre艣lamy sytuacje, kt贸re b臋dziemy bada膰 oraz sposoby, za pomoc膮 kt贸rych do nich dotrzemy;
Przygotowanie szczeg贸艂owych wytycznych do przeprowadzenia obserwacji (dyspozycje obserwacji) - lista (mo偶liwie szczeg贸艂owo sporz膮dzona) zjawisk, na kt贸re trzeba zwraca膰 uwag臋 podczas obserwacji. Jest to rozs膮dne uszczeg贸艂owienie problematyki d膮偶膮ce do sporz膮dzenia listy. Dyspozycje maj膮 ukierunkowa膰 obserwatora, informowa膰 go o kierunku w jakim ma on dokonywa膰 selekcji spostrze偶e艅. Dyspozycje zawieraj膮 dyrektywy dotycz膮ce szczeg贸艂owych element贸w, kt贸re trzeba w艂膮czy膰 do obserwacji.
Przemy艣lenie sposobu zachowania si臋 obserwator贸w w danej sytuacji - zachowania zale偶膮 od tego, czy obserwacja jest jawna, czy ukryta. Przemy艣lenia wymaga sytuacja wyj艣cia, zako艅czenia obserwacji, a tak偶e momentu odkrycia przez badanych faktu bycia obserwowanym. Trzeba si臋 zastanowi膰 nad sposobem i miejscem robienia notatek.
Przygotowania techniczne, problem dzia艂ania w terenie - przygotowanie sobie sprz臋tu, np. magnetofonu, przemy艣lenie sposobu dokonywania opisu, robienia notatek.
Sprawozdanie z obserwacji:
Podstaw膮 sprawozdania mog膮 by膰 notatki sporz膮dzane z pami臋ci, notatki prowadzone na bie偶膮co lub r贸偶nego rodzaju rejestracje.
Ka偶de sprawozdanie sk艂ada si臋 z cz臋艣ci:
Cz臋艣膰 ewidencyjno-informacyjna:
Og贸lny problem badawczy;
Cel i przedmiot obserwacji;
Dyspozycje do obserwacji;
Opis sytuacji, w kt贸rej obserwacj臋 przeprowadzono;
Szkic sytuacyjny z zaznaczeniem os贸b, przedmiot贸w, os贸b i miejsca; miejsce w kt贸rym znajdowa艂 si臋 obserwator;
Kto by艂 obserwatorem i kiedy sporz膮dzono sprawozdanie, a tak偶e kiedy obserwacja by艂a przeprowadzona;
Cz臋艣膰 zasadnicza:
Opis zaobserwowanych wydarze艅. Najcz臋艣ciej jest to opis chronologiczny lub opis wed艂ug dyspozycji;
Opis dok艂adny, w kt贸rym pos艂ugujemy si臋 tzw. zdaniami spostrze偶eniowymi;
Interpretacje zachowa艅 emocjonalnych badanych os贸b musz膮 zawiera膰 gruntowne uzasadnienie w przes艂ankach do tych zachowa艅 prowadz膮cych;
Cz臋艣膰 oceniaj膮ca:
Z jednej strony jest to ocena merytoryczna, a z drugiej strony metodologiczna;
ocena merytoryczna: czy uda艂o si臋 nam osi膮gn膮膰 cel obserwacji, czy uzyskali艣my dostateczn膮 ilo艣膰 informacji na badane problemy; musimy oceni膰, czy z jakich艣 powod贸w wyst膮pi艂y braki informacyjne.
ocena metodologiczna: czy dyspozycje by艂y dobrym narz臋dziem do prowadzenia obserwacji, czyli czy obserwator nie mia艂 w膮tpliwo艣ci co bada膰; czy dobrze wybrano sytuacje do obserwacji; czy zaplanowany spos贸b zachowania obserwatora okaza艂 si臋 skuteczny; opinia, ocena obserwatora na temat tego w jakim stopniu opis jest adekwatny do rzeczywisto艣ci; wnioski i sugestie co do dalszych obserwacji podobnego typu.
sprawozdania musz膮 by膰 pisane jednostronnie, z du偶ym marginesem.
Obserwacja kontrolowana:
Jest prowadzona z u偶yciem karty obserwacji, kt贸ra pe艂ni funkcj臋 dyspozycji do obserwacji, a jednocze艣nie spe艂nia rol臋 sprawozdania z obserwacji.
W pewnym momencie dyspozycje si臋 ujednolicaj膮. Warunkiem uznania obserwacji za kontrolowan膮 jest karta obserwacji.
Obserwacja tego rodzaju jest najcz臋艣ciej obserwacj膮 zjawisk wywo艂anych w warunkach laboratoryjnych.
Bod藕ce wywo艂uj膮ce zachowania obserwowane r贸wnie偶 muza by膰 ujednolicone.
Kart臋 obserwacji zastosowano pocz膮tkowo do badania dzieci (Ch. Buchler - badania nad behawiorem dzieci g艂odnych i sytych w powi膮zaniu z poziomem agresywno艣ci).
Funkcje karty obserwacji:
Instruuje obserwatora, jakie zjawiska podlegaj膮 obserwacji;
S艂u偶y za miejsce zapisu uzyskanych rezultat贸w obserwacji;
Ka偶da karta zawiera nast臋puj膮ce elementy:
Okre艣lenie jednostek obserwacji;
Kategorie, do kt贸rych te jednostki obserwacji mo偶na zaliczy膰;
Sprecyzowane zasady doboru jednostek obserwacji i podlegaj膮cych obserwacji zachowa艅;
Ujednolicony spos贸b zapisu; zapis jest najcz臋艣ciej uproszczony - stosuje si臋 zwykle kody.
Badania Ch. B眉chlera:
By艂y to badania nad zachowaniami ma艂ych dzieci. Hipoteza brzmia艂a nast臋puj膮co: dzieci g艂odne s膮 bardziej agresywne ni偶 najedzone.
Ka偶da kategoria teoretyczna by艂a opisana w kategoriach konkretnych - np. zachowania typu: kopanie, gryzienie, plucie, siedzenie w siadzie skrzy偶nym („po turecku”), dawanie lalki, g艂askanie po g艂owie s膮siada itp.
Kategorie zachowa艅 |
Jednostki obserwacji |
||||||
|
A |
B |
C |
D |
E |
F |
G |
altruistyczne |
|
|
|
|
|
|
|
neutralne |
|
|
|
|
|
|
|
agresywne |
|
|
|
|
|
|
|
Obserwacja prowadzona by艂a przez niezale偶nych obserwator贸w, co umo偶liwia艂o weryfikacj臋 wynik贸w.
Wyliczenie musi mie膰 posta膰 klasyfikacji i musi posiada膰 cechy podzia艂u logicznego - musi by膰 roz艂膮czny i wyczerpuj膮cy.
Zasad膮 doboru by艂a obserwacja okre艣lona w czasie.
Przygotowanie obserwacji:
Przygotowanie karty obserwacji;
Sprawdzenie karty w badaniu pr贸bnym oraz zanotowanie wszelkich uwag na jej temat;
Dob贸r i przeszkolenie obserwator贸w;
Przeprowadzenie obserwacji pr贸bnej i eliminacja „s艂abych obserwator贸w”;
Zalety obserwacji kontrolowanej:
Dostarcza 艣cis艂ych danych;
Pozwala usun膮膰 nadmiar (niepotrzebnych) danych;
W przypadku obserwator贸w niezale偶nych mamy pewno艣膰 co do rzetelno艣ci i pewno艣ci danych;
Wady obserwacji kontrolowanej:
Rola pe艂niona przez obserwatora w obserwacji uczestnicz膮cej wyznacza pole obserwacji, co mo偶e spowodowa膰 ograniczenia dost臋pu do innych zjawisk.
Im d艂u偶sza jest obserwacja, tym silniej obserwator identyfikuje si臋 z celami grupy. Powodowa膰 to mo偶e, 偶e obserwator b臋dzie przeprowadza艂 selekcj臋 spostrze偶e艅, aby nie pokaza膰 grupy w z艂ym 艣wietle.
Im d艂u偶ej obserwator przebywa w grupie, tym silniej przyswaja sobie jej wzory zachowa艅, co powoduje pomini臋cie wielu istotnych zjawisk jako oczywistych, banalnych - a kt贸re mog膮 by膰 ciekawe dla obserwatora zewn臋trznego.
Niemo偶liwa jest kontrola obserwacji przez osoby, kt贸re w niej nie uczestniczy艂y.
Obserwacja uczestnicz膮ca powinna by膰 ukryta. Je艣li jest ona ukryta i prowadzona w obr臋bie w艂asnej zbiorowo艣ci, to mo偶e ona dostarcza膰 dylemat贸w natury moralnej.
Prowadzenie obserwacji uczestnicz膮cej i quasi-uczestnicz膮cej przebiega w ten sam spos贸b co obserwacji zewn臋trznej.
Wa偶ne jest opracowanie strategii zbierania danych. Z regu艂y obserwacja uczestnicz膮ca jest prowadzona za pomoc膮 dzienniczka obserwacji.
Wywiad
Wywiad swobodny
Wywiad swobodny jest podobny do rozm贸w codziennych, maj膮cych charakter informacyjny (nie nale偶y tutaj zapomina膰 o tym, 偶e s膮 rozmowy do niczego nieprzydatne, maj膮ce jednak wa偶n膮 funkcj臋 potwierdzania wsp贸lnych tre艣ci spo艂ecznych). Jedna osoba pyta, druga odpowiada.
Wywiad spo艂eczny
Przeprowadzany w obr臋bie instytucji pomocy spo艂ecznej (jest to po艂膮czenie obserwacji i wywiad贸w r贸偶nego rodzaju). Jest on przeprowadzany w celu podj臋cia decyzji o skutkach praktycznych; rodzajem wywiadu spo艂ecznego jest tzw. wywiad 艣rodowiskowy.
Wywiad antropologiczny
Zbli偶ony do wywiadu socjologicznego, wymaga kilkakrotnego kontaktu z badanymi. Wywiad antropologiczny obejmuje szerokie spektrum poszukiwa艅; jest on silnie ustrukturalizowany, zbli偶a si臋 do wywiadu standaryzowanego lub swobodnego ze standaryzowan膮 list膮 informacji.
Wywiad psychologiczny
Najcz臋艣ciej jest to wywiad kliniczny, do kt贸rego respondent sam si臋 zg艂asza. Zdobywa si臋 w nim informacje w celu wykorzystania ich do leczenia. Podejmuje si臋 wiele kontakt贸w z badanym. Dotyczy: motywacji, osobowo艣ci, rozmaitych zaburze艅.
Wywiad socjologiczny
Jest dobrowolny i jawny. Najcz臋艣ciej jest wywiadem indywidualnym, jest skoncentrowany na prze偶yciach, opiniach i pogl膮dach respondenta (skupia si臋 na osobistych do艣wiadczeniach). Jest on r贸wnie偶 nazywany wywiadem ekspresyjno - biograficznym, jest kr贸tkotrwa艂y. Wa偶ne jest tutaj wzbudzenie motywacji respondenta do udzielania odpowiedzi szczerych, zgodnych z prawd膮.
Czynniki ujemnie wp艂ywaj膮ce na odpowiedzi respondenta
Ca艂kiem nowa sytuacja spo艂eczna
Dra偶liwa tematyka wywiadu
Osoby mog膮 nie lubi膰 „si臋 wysila膰”
Rozm贸wcy mog膮 podejrzewa膰, 偶e udzielenie wywiadu mo偶e mie膰 dla nich negatywne konsekwencje
Zas艂anianie si臋, 偶e nie jest si臋 kompetentnym w danym temacie
Badacz mo偶e by膰 traktowany jako osoba zdolna nas pot臋pi膰, pomy艣le膰 co艣 z艂ego
Respondent chce si臋 pokaza膰 z jak najlepszej strony
Czynniki dodatnio wp艂ywaj膮ce na odpowiedzi respondent贸w
Ciekawo艣膰 poznawcza
Ciekawo艣膰 danego tematu
Ch臋膰 udzielenia „pomocy” badaczowi
Szansa na w艂asn膮 ekspresj臋
Traktowanie wywiadu jako wyr贸偶nienie w艂asnej osoby
Przygotowanie wywiadu swobodnego ustrukturalizowanego
Badacz samodzielnie musi przeprowadzi膰 kilka wywiad贸w
Nale偶y dobra膰 wsp贸艂pracownik贸w, ich szkolenie nie ma charakteru standardowego
Badacz jest zaanga偶owany w badanie od pocz膮tku do jego ko艅ca (badania, a nie badacza)
Tok dzia艂a艅:
przemy艣lenie celu wywiadu - w zwi膮zku z problematyk膮 bada艅 i innymi celami koncepcji badawczej:
celem wywiadu jest zdobycie informacji;
wyodr臋bnia si臋 te pytania problemowe, kt贸re mog膮 by膰 zrealizowane i opisywane z wykorzystaniem materia艂u z wywiadu swobodnego;
mo偶na przeprowadza膰 badania o charakterze eksploracyjnym;
wyb贸r rozm贸wc贸w, okre艣lenie czasu i miejsca wywiadu, okre艣lenie warunk贸w w jakich wywiad powinien by膰 prowadzony
wywiad nie powinien by膰 przeprowadzany w obecno艣ci os贸b trzecich;
ustalenie wytycznych do prowadzenia wywiadu:
w wywiadzie ustrukturalizowanym te wytyczne nazywamy dyspozycjami, w nieustrukturalizowanym planem wywiadu.
dyspozycje to lista informacji, kt贸re trzeba zdoby膰 podczas wywiadu, nie ma ona nigdy charakteru zamkni臋tego, informacje maj膮 charakter szczeg贸艂owy. Listy te nale偶y konstruowa膰 tak, aby by艂o jasne dla ankietera, 偶e spos贸b zdobywania odpowiedzi nie jest z g贸ry okre艣lony.
Niekiedy obok dyspozycji pokazuje si臋 tzw. wzory pyta艅, z kt贸rego jednak ankieter nie ma obowi膮zku korzysta膰.
Ustalenie og贸lnego toku wywiadu, czyli kolejno艣ci poruszanych zagadnie艅. Kolejno艣膰 nie ma charakteru koniecznego, tote偶 niekoniecznie musi by膰 przestrzegana.
Okre艣lenie taktyki post臋powania wobec respondent贸w:
Jak zaaran偶owa膰 spotkanie
Jak prowadzi膰 wywiad
Jak stworzy膰 dobr膮 atmosfer臋
Jak zako艅czy膰 wywiad
Regu艂y prowadzenia wywiadu swobodnego
Zaaran偶owanie wywiadu:
Po zidentyfikowaniu i dotarciu do respondenta badacz si臋 prezentuje
Okre艣la si臋 nast臋pnie cel rozmowy (przedmiot)
Wyja艣nia si臋 cel wywiadu
Okre艣la si臋 czas rozmowy
Wyja艣nia si臋 przyczyn臋 zwr贸cenia si臋 do tej w艂a艣nie osoby
Zapewnia si臋 o konfidencjalno艣ci tej rozmowy
Uprzedza si臋, 偶e rozmowa jest nagrywana (rejestrowanie w r贸偶ny spos贸b)
Nale偶y zwraca膰 uwag臋 na normy panuj膮ce w danym 艣rodowisku
Zasadnicza cz臋艣膰 wywiadu:
nale偶y wiedzie膰 od czego chce si臋 zacz膮膰 (gdybym to wiedzia艂, moje 偶ycie wygl膮da艂oby zupe艂nie inaczej);
tematy i zagadnienia, co do kt贸rych mo偶na spodziewa膰 si臋 niezbyt ciekawej reakcji respondenta, nale偶y umieszcza膰 w 艣rodku wywiadu;
w przypadku braku ci膮g艂o艣ci wywiadu, wprowadza si臋 wstawki beletryzacyjne, czyli wypowiedzi umo偶liwiaj膮ce przej艣cie z jednego tematu na drugi;
Rozwijanie tematu pojedynczego
Zaczyna si臋 od zadawania pyta艅 filtruj膮cych (wprowadzaj膮cych do tematu).
Nie wolno stosowa膰 schematu „jedno pytanie - jedna odpowied藕”. Odpowied藕 na pytanie mo偶e wymaga膰 d艂u偶szej rozmowy.
Pytaj膮c o fakty najpierw ustala si臋 fakty, a dopiero p贸藕niej pyta si臋 o ich ocen臋. Regu艂a ta nie dotyczy badania stereotyp贸w.
Najpierw zadaje si臋 pytania og贸lne, a potem szczeg贸艂owe, co zmniejsza szans臋 sugestii. Powinny to by膰 pytania otwarte. Od og贸艂u do szczeg贸艂u.
Wa偶n膮 rol臋 odgrywaj膮 tzw. pytania pog艂臋bione. M贸wi si臋 w贸wczas o sondowaniu, czyli o dopytywaniu respondenta.
Nale偶y motywowa膰 respondenta do udzielenia odpowiedzi w sytuacjach gdy nie pami臋ta on o pewnych faktach
Indagowanie respondenta ko艅czymy w momencie zrealizowania dyspozycji i upewnieniu si臋, 偶e respondent nie ma ju偶 w tym temacie nic do powiedzenia.
J臋zyk wywiadu
Nale偶y unika膰 sztuczno艣ci j臋zyka, a tak偶e socjomowy;
Nale偶y unika膰 stwierdze艅 dra偶liwych;
Podzia艂 wywiad贸w ze wzgl臋du na atmosfer臋
wywiad neutralny
wywiad nieneutralny
WYWIAD NEUTRALNY: atmosfera neutralna, bezosobowy charakter wywiadu, respondent jest pozytywnie nastawiony do badania, jest sk艂onny do ujawniania prawdy (bez dalszych warunk贸w. M贸wi膮c kr贸tko - jest nasz)
WYWIAN NIENEUTRALNY: respondent nie jest neutralnie nastawiony; sk艂onny jest do ukrywania informacji o sobie, atmosfera jest napi臋ta, ze strony respondenta wyczuwa si臋 op贸r, a zadaniem ankietera jest jego prze艂amanie.
Ze wzgl臋du na strategi臋 prze艂amywania oporu wyr贸偶niamy:
Wywiad twardy (antagonistyczny)
Wywiad mi臋kki
Kilka dobrych rad:
Ankieter powinien zachowywa膰 si臋 tak, by respondent odczuwa艂 pozytywne wobec siebie nastawienie;
Ankieter nie powinien ocenia膰 i krytykowa膰;
Ankieter musi uwa偶nie i z zainteresowaniem s艂ucha膰 wypowiedzi respondenta (nie mo偶e spa膰, ani d艂uba膰 w nosie. makabra!)
Ankieter nie mo偶e wykazywa膰 wprost sprzeczno艣ci w wypowiedziach respondenta;
Ankieterowi nie wolno ujawnia膰 w艂asnych pogl膮d贸w i opinii;
Wywiad ko艅czymy w momencie, gdy uzyskamy informacje i kiedy upewnimy si臋, 偶e respondent nie ma ju偶 nic do dodania na dany temat;
Respondentowi trzeba podzi臋kowa膰 za rozmow臋 i trzeba zapewni膰 sobie mo偶liwo艣膰 powrotu lub dalszego kontaktu;
Ocena uzyskiwanych informacji
Ocenie podlegaj膮 zar贸wno dane z obserwacji zachowa艅 respondenta i jego otoczenia, jak i uboczne wypowiedzi respondenta w czasie wywiadu i po wywiadzie.
Dane z obserwacji zachowa艅 respondenta - z reakcji niewerbalnych respondenta mo偶na wnioskowa膰 o dra偶liwo艣ci pyta艅. Obserwacje otoczenia s艂u偶膮 weryfikacji wypowiedzi respondenta. Komentarze respondenta s艂u偶膮 ocenie wywiadu i ankietera.
Rejestracja danych
rejestracja z u偶yciem magnetofonu:
rejestrowanie odbywa si臋 za zgod膮 respondenta;
usun膮膰 sprz臋t z pola widzenia respondenta;
sporz膮dzanie notatek na bie偶膮co:
umiej臋tno艣膰 podzia艂u uwagi u ankietera;
notatki maj膮 charakter skr贸towy, lecz istnieje konieczno艣膰 notowania dos艂ownego specyficznych wypowiedzi;
notatki nale偶y przegl膮da膰 po sko艅czeniu wywiadu i uzupe艂nia膰 „na gor膮co” z pami臋ci;
zapami臋tywanie informacji:
Jest to najmniej (z metodologicznego punktu widzenia) korzystna forma rejestracji. Jest wykorzystywana w sytuacjach, gdy stosowanie rejestracji magnetofonowej lub sporz膮dzania notatek jest niemo偶liwe.
konieczne jest wykorzystanie notowania po zako艅czeniu wywiadu;
czasami wprowadza si臋 tzw. tandem ankieterski, tzn. jeden ankieter rozmawia, drugi s艂ucha i zapami臋tuje;
Materia艂y dla badacza
Ad 1. Oddaje si臋 ta艣m臋 lub zapisane na papierze informacje z ta艣my;
Ad 2. Piszemy klasyczne sprawozdanie z wywiadu; najszybciej jak si臋 da po wywiadzie;
Zawarto艣膰 sprawozdania
cz臋艣膰 ewidencyjno - informacyjna
cz臋艣膰 w艂a艣ciwa (merytoryczna)
cz臋艣膰 oceniaj膮ca
CZ臉艢膯 EWIDENCYJNO - INFORMACYJNA
podajemy problem wywiadu;
wykazujemy cel wywiadu;
charakteryzujemy rozmow臋;
umieszczamy dat臋 wywiadu, miejsce, czas jego trwania, warunki w jakich przebiega艂;
informujemy, kto prowadzi艂 wywiad i kt贸ry to (w badaniu) z kolei by艂 wywiad;
podajemy dat臋 sporz膮dzenia sprawozdania
CZ臉艢膯 W艁A艢CIWA
relacjonujemy sens wypowiedzi respondenta w porz膮dku chronologicznym lub wed艂ug dyspozycji;
nie przytaczamy pyta艅 zadawanych respondentowi;
nale偶y pos艂ugiwa膰 si臋 j臋zykiem prostym, a 艣cis艂ym;
CZ臉艢膯 OCENIAJ膭CA
jest to tzw. ocena merytoryczna, tzn. czy uzyskali艣my wszystkie zaplanowane w dyspozycjach informacje;
je艣li wyst臋puj膮 braki, to nale偶y uzasadni膰 ich wynikni臋cie;
jest to tzw. ocena metodologiczna, czyli oceniamy wiarygodno艣膰 uzyskanych danych
opisujemy atmosfer臋 wywiadu;
W wywiadzie ma艂o ukierunkowanym ankieter jest mniej aktywny, zadaje mniej pyta艅. Pytania maj膮 w贸wczas bardzo og贸lny charakter. S膮 one bod藕cem dla respondenta do wypowiadania d艂u偶szych opinii, kwestii.
Rola wywiadu swobodnego w badaniach
Mo偶e on wyst臋powa膰 w roli techniki g艂贸wnej (jedyna technika zastosowana w badaniach);
Mo偶e on by膰 jedn膮 z wielu technik stosowanych w badaniu, ale jest technik膮 r贸wnorz臋dn膮 (cz臋艣膰 problem贸w jest rozstrzygana przez wywiad, cz臋艣膰 przez obserwacj臋 itd.)
Mo偶e on by膰 jedn膮 z wielu technik stosowanych w badaniu, ale jest tutaj technik膮 podporz膮dkowan膮, pe艂ni膮c膮 funkcj臋 pomocnicz膮 wobec pozosta艂ych technik;
Wywiady swobodne obok obserwacji pe艂ni膮 wa偶n膮 rol臋 w badaniach monograficznych spo艂eczno艣ci lokalnych;
Badania monograficzne
Badania monograficzne to specjalny przypadek bada艅 typu „case study”. Obiektem badania jest zawsze jeden niepowtarzalny przypadek, czyli spo艂eczno艣膰 lokalna kt贸ra w tym podej艣ciu traktowana jest jako ca艂o艣膰 sk艂adaj膮ca si臋 z r贸偶norodnych powi膮zanych ze sob膮 element贸w. Celem badania monograficznego jest opis i zrozumienie tej ca艂o艣ci. Takie podej艣cie do badania spo艂eczno艣ci lokalnych zgodne jest z antropologi膮 kulturow膮 i etnologi膮. W badaniach tych wykorzystuje si臋 wypracowan膮 przez antropologi臋 koncepcj臋 kultury. Spo艂eczno艣膰 lokaln膮 traktuje si臋 tutaj zatem jako nosiciela i reprezentanta tej kultury.
Regu艂y prowadzenia bada艅 monograficznych
jest badaniem terenowym, badacz przez d艂u偶szy czas musi pozostawa膰 w terenie i osobi艣cie prowadzi膰 prac臋 badawcz膮;
poniewa偶 badany obiekt jest wewn臋trznie z艂o偶ony i niejednorodny, to konieczne jest zastosowanie r贸偶norodnych technik zbierania i gromadzenia danych;
Techniki prowadz膮ce do uj臋膰 jako艣ciowych pe艂nia w tym typie bada艅 funkcj臋 bardziej znacz膮c膮, ni偶 techniki prowadz膮ce do uj臋膰 jako艣ciowych.
Rola bada艅 monograficznych
Dzi臋ki nim mamy ca艂o艣ciowy obraz kultury;
Mamy mo偶liwo艣膰 zrozumienia zasad trwania i rozwoju tych spo艂eczno艣ci;
Poznajemy histori臋 tych spo艂eczno艣ci;
obraz, kt贸ry uzyskujemy przedstawiony jest w spos贸b trafiaj膮cy do wyobra藕ni czytelnika;
Krytyka bada艅 monograficznych
brak jest intersubiektywnej kontroli badania;
brak reprezentatywno艣ci bada艅;
Badania typu „case study”
„Case study” to studium indywidualnego przypadku;
Jednostk膮 analizy mo偶e by膰: konkretny pojedynczy cz艂owiek, ma艂偶e艅stwo, rodzina, instytucja lub organizacja, ruch spo艂eczny, spo艂eczno艣膰 lokalna, wydarzenia o niepowtarzalnym charakterze, konkretna decyzja i jej skutki;
Charakterystyczne cechy „case study”
Jest to w miar臋 kompletna, wyczerpuj膮ca badany problem, szczeg贸艂owa analiza jakiego艣 konkretnego przypadku;
Przypadek 贸w to zjawisko spo艂eczne dziej膮ce si臋 tu i teraz;
Przypadek ten mo偶e stanowi膰 przyk艂ad dzia艂ania jakich艣 spo艂ecznych zasad, czy regu艂; mo偶e odznacza膰 si臋 typowo艣ci膮 dla szerszej klasy zjawisk (ale nie musi); mo偶e nas interesowa膰 w艂a艣nie ze wzgl臋du na swoj膮 nietypowo艣膰, wyj膮tkowo艣膰;
W obr臋bie tej strategii badawczej mo偶liwy jest brak d膮偶enia do generalizacji, co nie jest wad膮 tych bada艅; uog贸lnienia s膮 wprawdzie mo偶liwe, ale zale偶y to od charakteru badanego przypadku;
Dialogowo艣膰 procesu badawczego to cecha szczeg贸lna tego badania. Ci膮g艂y dialog pomi臋dzy hipotezami, a procesem zbierania danych to przygoda intelektualna, co do kt贸rej nie wiadomo, jak si臋 sko艅czy; jest to podej艣cie bardziej elastyczne i podatne na rozbudow臋 hipotez i narz臋dzi badawczych (ni偶 np. survey). W miar臋 jak poznajemy obiekt badania, wyj艣ciowa koncepcja badawcza nie jest tak sztywna jak w innych technikach badawczych.
Bada si臋 zjawiska w ich naturalnym spo艂ecznym kontek艣cie; powi膮zania mi臋dzy badanymi zjawiskami mo偶na obserwowa膰 w warunkach naturalnych;
W tych badaniach analiza ma bardzo szczeg贸艂owy charakter; jest dla nich charakterystyczna. Specyficzn膮 cech膮 jest tu g艂臋bia badania - badacz znajduje si臋 w badanym zjawisku (obserwacja uczestnicz膮ca); r贸偶ne opisy zjawiska (techniki zbierania danych poddaj膮 nam w艂a艣nie t臋 „g艂臋bi臋” (wywiady swobodne, badania dokument贸w osobistych).
Obiektem badania mog膮 by膰 zjawiska w toku, w trakcie rozwoju; zmiany dynamiczne;
W tym typie techniki mo偶liwe jest wnioskowanie statystyczne - jest to cecha odr贸偶niaj膮ca case study od monografii terenowej;
Raport jest trudny do napisania - du偶o danych jako艣ciowych; jest to sztuka a nie rutyna; cz臋sto bywa tak, 偶e pisanie o obiekcie case study jest prowadzone z perspektywy osoby zaanga偶owanej.
Cz臋sto case studies zorientowane s膮 na rozwi膮zywanie istotnych problem贸w spo艂ecznych. Maj膮 one zwr贸ci膰 uwag臋 na pewne kwestie spo艂eczne.
Materia艂y zastane
S膮 to 藕r贸d艂a nie wywo艂ane przez badacza, utrwalone. S膮 one wytworem spo艂ecze艅stwa.
殴r贸d艂a ze wzgl臋du na miejsce ich pochodzenia dzielimy na:
殴r贸d艂a znajduj膮ce si臋 w archiwach rodzinnych: metryki urodzenia, albumy ze zdj臋ciami, kasety wideo, listy, dzienniki, pami臋tniki. Korzystanie z nich wymaga zgody dysponent贸w.
Dane znajduj膮ce si臋 w r贸偶nych urz臋dach: statystyki urz臋dowe, ustawy, rozporz膮dzenia, akty normatywne, dokumenty policyjne i s膮dowe, dokumenty b臋d膮ce w dyspozycji s艂u偶by zdrowia, dokumenty handlowe, dokumenty personalne b臋d膮ce w gestii urz臋d贸w, sprawozdania z dzia艂alno艣ci instytucji.
Dokumenty og贸lnodost臋pne i okoliczno艣ciowe: ksi膮偶ki telefoniczne, ksi膮偶ki adresowe, informatory, ulotki i afisze dotycz膮ce wydarze艅 spo艂ecznych, prasa i inne 艣rodki masowego przekazu, dane archiwalne.
殴r贸d艂a, w oparciu o kt贸re chcemy rekonstruowa膰, opisywa膰 fragmenty 偶ycia spo艂ecznego (odtwarzanie zjawisk spo艂ecznych):
殴r贸d艂a te powinny by膰 wiarygodne - dlatego musz膮 by膰 poddawane nale偶ytej ocenie (pod k膮tem tendencyjno艣ci).
殴r贸d艂a traktowane jako 艣lad rzeczywisto艣ci spo艂ecznej - np. co pisa艂a prasa przed rokiem na jaki艣 temat?
Ten podzia艂 pokrywa si臋 z podzia艂em stosowanym w historycznej analizie 藕r贸de艂:
殴r贸d艂a po艣rednie: rekonstruujemy rzeczywisto艣膰 spo艂eczn膮 na ich podstawie. Nale偶y sprawdza膰 ich wiarygodno艣膰;
殴r贸d艂a bezpo艣rednie: polegaj膮 na badaniu fragment贸w rzeczywisto艣ci spo艂ecznej, nale偶y ocenia膰 ich autentyczno艣膰;
Stopie艅 standaryzacji 藕r贸de艂
wysoki - np. ankiety personalne
niski - gdy mo偶liwa jest ju偶 tylko wt贸rna standaryzacja;
殴r贸d艂a zastane pierwotne: np. protok贸艂 z zebrania pisany przez bezpo艣redniego uczestnika;
殴r贸d艂a zastane wt贸rne: powsta艂e na bazie innych 藕r贸de艂;
Dynamika 藕r贸de艂
殴r贸d艂a b臋d膮ce wynikiem ci膮g艂ej rejestracji zdarze艅 - np. dane o samob贸jstwach;
殴r贸d艂a b臋d膮ce zapisem zdarze艅 maj膮cych miejsce w pewnych okresach, r贸偶nych interwa艂ach czasowych - np. dane z wybor贸w, spis贸w powszechnych;
殴r贸d艂a b臋d膮ce zapisem zdarze艅 powtarzalnych w spos贸b nieregularny;
Tematyka danych zastanych
Dane zastane mog膮 dotyczy膰 r贸偶nych poziom贸w analizy socjologicznej:
poziom indywidualny - nie musi to by膰 jednostka ludzka; indywiduum to jednostka zbiorowo艣ci - mamy informacje o elementach danego zbioru;
poziom grupowy - dane dotycz膮 danego zbioru, a nie jego element贸w; np. diecezja, wojew贸dztwo;
Cechy zbiorowo艣ci wed艂ug Lazarsfelda
Analityczne, czyli agregatowe - orzeka si臋 o nich w wyniku agregacji cech element贸w tych zbiorowo艣ci; np. procent os贸b z wy偶szym wykszta艂ceniem.
Globalne, czyli integralne - orzeka si臋 o nich nie na podstawie w艂a艣ciwo艣ci jej element贸w, ale sk膮din膮d z bada艅 zbiorowo艣ci uj臋tych jako pewne ca艂o艣ci np. doch贸d narodowy, poziom s艂u偶by zdrowia mierzony liczb膮 艂贸偶ek na 100 os贸b
Powiadaj膮, 偶e 藕r贸d艂a zastane s膮 obiektywne - tzn. rejestruj膮 pewne fakty, cechy, zdolno艣ci, wyj膮tkowo mog膮 rejestrowa膰 stany psychiczne - np. wyniki wybor贸w. Na podstawie danych faktualnych mo偶emy wnioskowa膰 o stanach subiektywnych; jednak mo偶e to by膰 jedynie wnioskowanie uprawdopodobniaj膮ce.
Trzy poziomy interpretacji 藕r贸de艂 zastanych
tre艣ci przekazane explicite
tre艣ci przemilczane
tre艣ci wynikaj膮ce z formy przekazu
Tre艣ci przekazywane explicite
Polega jedynie na rejestracji informacji zawartych w 藕r贸d艂ach. Z tych informacji mo偶emy dokonywa膰 interpretacji pewnych zjawisk, kt贸rych informacje te dotycz膮. Cz臋sto te偶 chcemy uruchamia膰 wnioskowania wska藕nikowe zbieranie odpowiednich danych - np. badania J.聽Bielickiego nad wzrostem liczby poborowych - wnioski dotycz膮 tutaj rozwarstwienia spo艂ecznego.
Tre艣ci przemilczane
Mog膮 one by膰 藕r贸d艂ami do wnioskowania o zjawiskach spo艂ecznych w 藕r贸d艂ach, w kt贸rych o tych zjawiskach powinna by膰 mowa (za艂o偶enie badania); s膮 wska藕nikiem (w sytuacji braku danych), 偶e jakie艣 zjawiska w rzeczywisto艣ci nie zasz艂y; wnioskujemy w贸wczas z przemilczenia (jest to sensowne, je艣li za艂o偶enie jest prawdziwe);
W w臋偶szym sensie: w sytuacji 艣wiadomego powstrzymywania si臋 od pewnych wypowiedzi mo偶na wnioskowa膰 o powodach tego przemilczenia; o zjawiskach kt贸re powoduj膮 to milczenie - np. badanie mechanizmu wypierania.
Tre艣ci wynikaj膮ce z formy przekazu
Najog贸lniej rzecz ujmuj膮c, chodzi tu o j臋zyk - „papier” na kt贸rym zapisane s膮 informacje. Papier posiada swoj膮 faktur臋, kolor, jako艣ci zmys艂owe (forma). Ka偶demu aspektowi formalnemu mo偶na nada膰 okre艣lon膮 interpretacj臋; potwierdzaj膮 one wnioskowania z tre艣ci;
Wykorzystanie 藕r贸de艂
Dane traktowane jako 藕r贸d艂o do formowania problem贸w i hipotez - np. badania Lazarsfelda z okresu Wielkiego Kryzysu: bezrobocie;
Wykorzystanie danych zastanych do opisu zjawisk historycznych - np. badania nad studentami UJ i ich pochodzeniem;
Wykorzystanie dla opisu pewnych proces贸w spo艂ecznych; proces spo艂eczny rozumie si臋 tutaj jako zmian臋 warto艣ci jakiej艣 zmiennej w danym okresie - np. zmiana trendu;
Sprawdzanie hipotez o zale偶no艣ciach mi臋dzy zmiennymi.
Opis normatywnych ram 偶ycia spo艂ecznego;
Socjologowie, niestety, bardzo rzadko korzystaj膮 z tych materia艂贸w;
Ograniczenia i trudno艣ci w korzystaniu z danych zastanych
brak istotnych danych zastanych - statystyka pa艅stwowa s艂abo ujmuje wa偶ne dla socjologa aspekty 偶ycia spo艂ecznego;
socjologowie maj膮 niewielk膮 wiedz臋 odno艣nie tego, co zawarte jest w materia艂ach zastanych, a czego w nich nie ma;
instytucje, urz臋dy itp. dysponuj膮 materia艂ami, ale opatruj膮 je klauzulami; dost臋p do nich jest zatem znacznie utrudniony;
wiele z tych materia艂贸w produkowanych jest przez urz臋dy i ma urz臋dowy charakter kategoryzacji; kategorie te nie musz膮 by膰 zgodne z kategoriami w kt贸rych socjologowie formu艂uj膮 swoje problemy badawcze; czasami ten problem daje si臋 rozwi膮za膰 poprzez wt贸rn膮 kategoryzacj臋;
na og贸艂 nie s膮 znane dla socjolog贸w okoliczno艣ci powstania, zapisu materia艂贸w;
dane zastane maj膮 selektywny charakter (mog膮 one by膰 niereprezentatywne); nie ka偶da jednostka ma jednakow膮 szans臋 uwzgl臋dnienia w danych i nie wszystkie dane maj膮 jednakow膮 szans臋 przetrwania, przechowania;
Autentyczno艣膰 i wiarygodno艣膰 藕r贸de艂 zastanych
(zbie偶no艣膰 bada艅 socjologicznych i historycznych)
W badaniach historycznych wyr贸偶nia si臋:
krytyk臋 zewn臋trzn膮 藕r贸de艂 - polega to na badaniu ich autentyczno艣ci;
krytyk臋 wewn臋trzn膮 藕r贸de艂 - polegaj膮c膮 na badaniu wiarygodno艣ci; stosowan膮 w odniesieniu do 藕r贸de艂 opisowych;
Na szczeg贸ln膮 uwag臋 zas艂uguje tutaj koncepcja wiarygodno艣ci informatora Jerzego Giedymina. Mo偶na j膮 traktowa膰 jako eksplikacj臋 sposob贸w post臋powania naukowc贸w przeprowadzaj膮cych wewn臋trzn膮 krytyk臋 藕r贸de艂;
Giedymin m贸wi o dw贸ch wiarygodno艣ciach informatora:
wiarygodno艣膰 typu W1 - wiarygodny jest ten informator, kt贸ry dostarcza du偶o wiadomo艣ci z jednej dziedziny. Przyjmuje si臋 tu za艂o偶enie 偶e, je艣li to wiadomo na podstawie innych 藕r贸de艂, jego opisy okaza艂y si臋 prawdziwe, to i w pozosta艂ych sprawach traktuje si臋 go jako informatora wiarygodnego;
wiarygodno艣膰 typu W2 - wiarygodno艣膰 informatora ocenia si臋 bior膮c pod uwag臋 to, czy mia艂 on bezpo艣redni dost臋p do informacji; czy chcia艂 je przekaza膰 rzetelnie; jakie mog艂y dzia艂a膰 czynniki dzia艂aj膮ce na niekorzy艣膰 tej rzetelno艣ci;
Techniki zdobywania pisemnych niestandaryzowanych wypowiedzi
komunikowanie po艣rednie
Typologia
pisemne wypowiedzi niestandaryzowane uzyskiwane pod kontrol膮 badacza - nadz贸r badacza nad uczestnictwem danych os贸b w badaniu; celem takiego badania jest uzyskanie danych do generalizacji;
technika wypracowa艅 szkolnych:
proponuje si臋 napisanie wypracowania na podany przez badacza temat;
temat jest jedynym bod藕cem stymuluj膮cym;
zazwyczaj okre艣lony jest czas na napisanie wypracowania;
przy organizacji badania nale偶y wykluczy膰 nauczycieli;
uczniowie nie musz膮 pisa膰 wypracowa艅 wedle wyuczonych w szkole wzor贸w i norm;
technika opisu wed艂ug dyspozycji:
bod藕cem jest tutaj zestaw dyspozycji;
bardziej „wydajne” s膮 wypowiedzi indywidualne, a nie grupowe;
pisanie dziennika na zam贸wienie badacza:
wydarzenia opisywane s膮 na bie偶膮co, szczeg贸艂owo;
wa偶ny jest nie tylko opis faktualny, ale tak偶e przemy艣lenia, odczucia i emocje jednostki;
sporz膮dzenie opisu 偶ycia za namow膮 badacza:
opis z perspektywy retrospekcyjnej;
pisemne wypowiedzi niestandaryzowane o charakterze samozwrotnym - badacz nie ma tutaj wp艂ywu na to, kto we藕mie udzia艂 w badaniu; wnioski maj膮 charakter sprawozdawczy;
technika masowych obserwacji:
jest to opis jednego dnia z 偶ycia jednostki;
badacz mo偶e zamie艣ci膰 og艂oszenie w gazecie;
technika konkursu na materia艂 biograficzny:
konkurs na pami臋tnik po raz pierwszy og艂osi艂 Florian Znaniecki w 1921r. Zwr贸ci艂 si臋 on z odezw膮 do robotnik贸w o napisanie 偶yciorysu; by艂 to konkurs z nagrodami. Najlepszy 偶yciorys liczy艂 ponad 400 stron;
najwi臋kszym sukcesem zako艅czy艂 si臋 konkurs og艂oszony przez czasopismo Przysposobienie rolnicze na temat: „Opis mojego 偶ycia, prac, przemy艣le艅 i d膮偶e艅”. By艂o to w roku 1936. W ten spos贸b uzyskano 1544 prace, kt贸re sta艂y si臋 podstaw膮 do napisania 4 - tomowego dzie艂a „M艂ode pokolenie ch艂op贸w”
Organizowanie konkursu na pami臋tnik
Nale偶y apelowa膰 do grup jednorodnych pod wzgl臋dem poziomu intelektualnego, spo艂ecznego itp.
Lepszy efekt osi膮ga si臋 wtedy, gdy grupa do kt贸rej skierowany jest apel odznacza si臋 du偶ym poczuciem to偶samo艣ci grupowej;
Nale偶y starannie opracowa膰 odezw臋 konkursow膮 i propagowa膰 j膮 r贸偶nymi kana艂ami;
Odezwa powinna zawiera膰:
temat konkursu;
adresata konkursu;
mo偶e mie膰 ona form臋 pe艂n膮 lub skr贸con膮;
informacje o organizatorze konkursu (nazwa i adres instytucji);
cel przeprowadzenia konkursu (komu i do czego ma s艂u偶y膰 materia艂);
termin do kt贸rego prace powinny by膰 nades艂ane;
termin rozstrzygni臋cia konkursu;
system nadsy艂ania prac;
sk艂ad jury i kryteria oceny prac (nie forma, lecz tre艣膰 i szczero艣膰 prac jest wa偶na);
prosi si臋 zwykle o prace obszerne;
forma i spos贸b og艂oszenia wynik贸w;
dyrektywy do napisania pracy - nie s膮 to jednak 艣cis艂e regu艂y;
musi by膰 napisana prostym j臋zykiem
Nagrody musz膮 by膰 znacz膮ce;
Zastosowanie materia艂贸w pochodz膮cych z konkursu
Przy analizie pami臋tnik贸w mo偶na stosowa膰:
metod臋 konstrukcyjn膮 - czyta si臋 du偶膮 liczb臋 prac i stara si臋 z nich wygenerowa膰 hipotezy;
metod臋 egzemplifikacji - do badania przyst臋puje si臋 maj膮c pewne hipotezy, a materia艂 wykorzystuje si臋 jako ilustracj臋 hipotez;
metod臋 typologiczn膮 - w oparciu o dane staramy si臋 budowa膰 pewne typy zjawisk socjologicznych, typy osobowo艣ci itp.
metod臋 statystyczn膮 - zwraca si臋 uwag臋 na cechy autor贸w prac oraz ich sytuacj臋; bada si臋 zale偶no艣ci statystyczne mi臋dzy r贸偶nymi cechami spo艂ecznymi autor贸w;
Materia艂y tego rodzaju pozwalaj膮 dokonywa膰 odkry膰, pozwalaj膮 tak偶e poznawa膰 aspekty psychiczne jednostek; nasuwaj膮 one wiele pomys艂贸w i hipotez;
Metoda biograficzna jako badanie dokument贸w osobistych
O metodzie biograficznej m贸wi si臋 jako o badaniu historii 偶yciowych. Pojawi艂a si臋 w okre艣lonym momencie w historii socjologii, tzn. wtedy, gdy z nauki spekulatywnej mia艂a si臋 przekszta艂ci膰 w nauk臋 empiryczn膮. Podstaw膮 dla niej mia艂y by膰 dokumenty osobiste.
Definicje dokument贸w osobistych
Akcentuje si臋 tutaj znaczenie dokument贸w osobistych dla poznania postaw psychicznych, motywacji wypowiadaj膮cych si臋 os贸b; mo偶liwo艣膰 poznania cudzych prze偶y膰 psychicznych.
SZEROKA DEFINICJA
Wszelkie dokumenty zawieraj膮ce projekcje stan贸w umys艂u jakiej艣 osoby, a wi臋c nie tylko autobiografie czy pami臋tniki, ale tak偶e listy, czy dos艂owne zapisy wywiad贸w.
W膭SKA DEFINICJA
Pisemne wypowiedzi, kt贸re relacjonuj膮c udzia艂 pisz膮cego w pewnej sytuacji spo艂ecznej, zawieraj膮 r贸wnie偶 osobisty pogl膮d autora na t臋 sytuacj臋, opis przebiegu zdarze艅, opis zachowania pisz膮cego.
Metoda biograficzna jako badanie dokument贸w osobistych
posiada ona okre艣lone za艂o偶enia ontologiczne i metodologiczne;
podstawowe za艂o偶enia ontologiczne zosta艂y wy艂o偶one w ksi膮偶ce „Ch艂op polski w Europie i Ameryce”. Odnosz膮 si臋 one do roli element贸w subiektywnych w strukturze grup spo艂ecznych;
Rzeczywisto艣膰 spo艂eczna sk艂ada si臋 z obiektywnych warto艣ci kulturowych, jak i subiektywnych postaw.
Przedmioty natury rozwijaj膮ce si臋 w toku ewolucji przyrody staj膮 si臋 elementami kultury dopiero wtedy, gdy jednostka w swoich aktach subiektywnych nada im pewne znaczenie, przypisze im jak膮艣 wa偶no艣膰 dla zaspokojenia ludzkich potrzeb, czy osi膮gni臋cia ludzkich cel贸w.
Zatem w 偶yciu spo艂ecznym czynniki subiektywne graj膮 rol臋 zasadnicz膮 i wszelkie ich przejawy s膮 藕r贸d艂em wiedzy o 偶yciu spo艂ecznym.
Postawy psychiczne i warto艣ci kulturalne s膮 艣ci艣le ze sob膮 splecionymi sk艂adnikami badanej przez socjologa rzeczywisto艣ci - materia艂y biograficzne s膮 materia艂ami idealnymi dla socjologa, gdy偶 daj膮 mo偶liwo艣膰 poznania subiektywnej strony rzeczywisto艣ci spo艂ecznej.
Koncepcja wyra偶ona w „Ch艂opach polskich...” zosta艂a rozwini臋ta we wst臋pie do socjologii i przyj臋艂a posta膰 koncepcji wsp贸艂czynnika humanistycznego.
Koncepcja wsp贸艂czynnika humanistycznego
Nakazuje ujmowa膰 zjawiska spo艂eczne jako przedmioty, kt贸rych istotnym sk艂adnikiem jest znaczenie jakie nadaj膮 im ludzie kt贸rzy ich do艣wiadczaj膮: „Przedmioty 艣wiata kultury istniej膮 tylko w do艣wiadczeniach, a poza nimi trac膮 wa偶no艣膰. Ca艂a rzeczywisto艣膰 spo艂eczna jest kompleksem subiektywnych postaw, d膮偶e艅 i warto艣ci”.
Dokumenty osobiste zawieraj膮 2 rodzaje wypowiedzi:
s膮dy o faktach - wyra偶aj膮 obserwacje i uog贸lnienia autora dokumentu (zgodnie z za艂o偶eniami ontologicznymi socjologa, one go nie interesuj膮);
wypowiedzi wyra偶aj膮ce d膮偶no艣ci i cechy autora dokumentu - w my艣l za艂o偶e艅 ontologicznych, s膮 aktami spo艂ecznymi i powinny by膰 poddane analizie;
dyrektywy metodologiczne nakazuj膮 bada膰 znaczenie, jakie ludzie przypisuj膮 zdarzeniom i przedmiotom, oraz d膮偶no艣ci jakie ludzie z nimi wi膮偶膮;
autor 偶yciorysu jest cz臋艣ci膮 艣rodowiska spo艂ecznego, a jego 艣wiadomo艣膰 przez to 艣rodowisko ukszta艂towana, jest tak偶e jego cz臋艣ci膮; zatem znaj膮c jego 艣wiadomo艣膰, postawy, d膮偶enia - mo偶na odtworzy膰 to, co w jego 艣rodowisku jest najwa偶niejsze;
Zarzuty wobec metody biograficznej
Rzeczywisto艣膰 spo艂eczna nie jest subiektywnym wytworem ludzi; nie jest to jedyny materia艂, kt贸ry powinien by膰 uwzgl臋dniany w analizie;
na og贸艂 techniki zdobywania materia艂贸w nie pozwalaj膮 na uzyskanie materia艂贸w reprezentatywnych statystycznie;
rezultaty analiz prowadzonych w oparciu o dokumenty osobiste nie podlegaj膮 intersubiektywnej kontroli;
autor dokument贸w znajduje si臋 zawsze w jakim艣 okre艣lonym nastroju, kt贸ry wp艂ywa na spos贸b pisania i kszta艂t materia艂贸w;
w dokumentach osobistych znajdujemy interpretacj臋 偶ycia dokonan膮 przez osob臋 pisz膮c膮 (nie musi ona by膰 wcale zgodna z prawd膮);
Zalety metody biograficznej
dokumenty osobiste daj膮 wgl膮d w motywacj臋, d膮偶enia, postawy, oceny jakie ludzie formu艂uj膮;
materia艂 ten pozwala uchwyci膰 psychologiczn膮 stron臋 funkcjonowania instytucji spo艂ecznych, tworzenia si臋 opinii publicznej;
materia艂 ten daje mo偶liwo艣膰 opisania wzajemnych relacji mi臋dzy 艣rodowiskiem a jednostk膮;
jest to materia艂 pozwalaj膮cy uchwyci膰 pewne sekwencje zdarze艅 (powi膮zania przyczynowe w d艂ugim okresie czasu);
materia艂 ten dostarcza informacji na temat tego, jak ludzi radz膮 sobie w sytuacjach zmian spo艂ecznych;
Fokus - zogniskowany wywiad grupowy
Obecny w badaniach marketingowych. W 1941 roku R. Merton i Lazarsfeld zastosowali focus group interview do oceny program贸w radiowych.
„puszczano” audycj臋 radiow膮 zgromadzonym w studiu s艂uchaczom, kt贸rzy mieli do dyspozycji dwa przyciski: zielony i czerwony. Czerwony przycisk mia艂 by膰 naciskany, gdy audycja radiowa wywo艂ywa艂a w nich negatywne reakcje, zielony - gdy pozytywne;
W dalszej cz臋艣ci badania odtwarzano grupie fragmenty wywo艂uj膮ce du偶膮 koncentracj臋 reakcji;
W czasie II wojny 艣wiatowej Merton wykorzystywa艂 fokus do analizy wp艂ywu film贸w propagandowych na morale 偶o艂nierzy, oraz do analizy r贸偶nych metod szkolenia 偶o艂nierzy;
Wsp贸艂czesny focus group interview
Odbywa si臋 w grupach 8 - 12 osobowych, kt贸re omawiaj膮 艣ci艣le okre艣lony problem pod kierunkiem tzw. moderatora, kt贸rego zadaniem jest podtrzymywanie zainteresowania grupy zagadnieniem; mniejsza grupa mo偶e zosta膰 zdominowana przez jedn膮 osob臋, wi臋ksza jest trudna do kontrolowania;
Typowa sesja trwa od 1,5 godziny do 4 godzin;
Teoretycznie odbywa膰 si臋 mo偶e wsz臋dzie, ale praktycznie odbywa si臋 w pracowniach fokusowych wyposa偶onych w:
okr膮g艂y st贸艂;
sprz臋t do nagrywania (kamery, magnetofony);
podgl膮d (lustro weneckie, transmiter);
wygodne siedzenia, dobre o艣wietlenie;
udzia艂 w dyskusjach jest odp艂atny;
odpowiednich uczestnik贸w przysparzaj膮 do badania tzw. 艂apacze;
Etapy badania z u偶yciem fokusa
ustalenie problematyki badania;
ustalenie kryteri贸w doboru os贸b do badania (dob贸r celowy); wa偶ne jest r贸wnie偶 zachowanie jednorodno艣ci badanych grup; doboru dokonuje badacz, kt贸ry r贸wnie偶 wybiera moderatora, kt贸ry uk艂ada scenariusz wywiadu; g艂贸wnym zadaniem moderatora jest prowadzenie dyskusji oraz sporz膮dzenie z niej raportu; moderator musi by膰 kompetentny merytorycznie (zorientowany w tematyce), posiada膰 takie cechy, kt贸re pozwol膮 mu na to, by by膰 traktowanym jako przyjazny arbiter; nie wolno mu narzuca膰 swojego zdania, ale musi kierowa膰 rozmow臋 na odpowiedni tor. Musi by膰 uwa偶nym s艂uchaczem i wy艂apywa膰 wa偶ne w膮tki; musi mie膰 bardzo dobr膮 pami臋膰, umiej臋tno艣膰 szybkiego uczenia si臋, szybkiego rozumowania, by膰 elastyczny w prowadzeniu rozmowy, posiada膰 zdolno艣ci empatyczne, musi umiej臋tnie selekcjonowa膰 informacje istotne i nieistotne, musi umie膰 sprawnie i szybko notowa膰;
zatrudnienie 艂apaczy, kt贸rzy zajmuj膮 si臋 znajdowaniem os贸b i dopilnowanie, aby te osoby dociera艂y na wywiad;
przygotowanie pracowni fokusowej;
udzielenie grupie wst臋pnych informacji co do badania - robi to moderator
prezentacja;
wst臋pne pytanie;
Strategie:
strategia „tunnel”: moderator zaczyna od pyta艅 szczeg贸艂owych i d膮偶y do uog贸lnie艅;
strategia „funnel”: moderator zaczyna od og贸lnego zagadnienia, by potem przej艣膰 do pyta艅 szczeg贸艂owych;
dbanie o to, aby nie by艂o osoby dominuj膮cej;
pobudzanie do wypowiedzi odno艣nie r贸偶nych punkt贸w widzenia na t臋 spraw臋;
Role w dyskusji:
dominator - neguje ka偶d膮 wypowied藕 odmienn膮 i stara si臋 narzuci膰 swoje zdanie;
milczek - osoba kt贸ra w og贸le nie zabiera g艂osu;
antagonista - osoba dokonuj膮ca uog贸lnie艅, podsumowa艅, cz臋sto zwraca uwag臋 na relatywno艣膰 kwestii;
kompromista - d膮偶y do wypracowania wsp贸lnej p艂aszczyzny porozumienia;
lider - przejmuje ci臋偶ar rozmowy, prowadzenia dyskusji;
szeptacz - prowadzi ciche rozmowy, cz臋sto ma trafne uwagi;
niezaanga偶owany - nie jest zainteresowany przebiegiem dyskusji;
W艂a艣ciwo艣ci zogniskowanego wywiadu grupowego
wywiad grupowy to sytuacja bli偶sza sytuacjom rzeczywistym, gdy偶 nasze opinie kszta艂tuj膮 si臋 w kontakcie z innymi lud藕mi, a nie w odosobnieniu. Sytuacja wywiadu grupowego symuluje rzeczywist膮 sytuacj臋 偶yciow膮, w kt贸rej ludzie reaguj膮c na bodziec - ujawniaj膮 swoje opinie, kt贸re cz臋sto w kontaktach z innymi ulegaj膮 pewnym modyfikacjom.
fokus pozwala na obserwacj臋 ludzi podczas procesu kszta艂towania si臋 opinii i postaw tych os贸b;
zwraca si臋 uwag臋 na w艂a艣ciwo艣ci grupy spo艂ecznej jako narz臋dzia badawczego;
efekt synergii - wsp贸lny wysi艂ek grupy prowadzi do generowania szerszej gamy opinii i pomys艂贸w ni偶 sytuacja rozmowy z pojedyncz膮 osob膮;
efekt kuli 艣niegowej - komentarze jednych uczestnik贸w grupy powoduj膮 repliki innych; reakcja 艂a艅cuchowa wci膮gaj膮ca w rozmow臋 wi臋kszo艣膰 os贸b, co zwi臋ksza otrzymywan膮 liczb臋 informacji;
efekt stymulacji - grupa zwi臋ksza motywacj臋 do wykonania zadania; zwi臋ksza entuzjazm do dyskusji;
efekt bezpiecze艅stwa - ma si臋 silniejsze poczucie bezpiecze艅stwa, gdy jest si臋 w grupie; przyczynia si臋 to do 艣mielszego wyra偶ania opinii;
efekt spontaniczno艣ci - sytuacja grupowa jest dla ludzi bardziej naturalna, co powoduje z kolei wi臋ksz膮 naturalno艣膰 wypowiedzi;
Zagro偶enia w fokusach
Zjawisko my艣lenia grupowego: grupa przekracza pewien poziom sp贸jno艣ci, a cz艂onkowie grupy poddaj膮 si臋 silnej presji grupowej, staj膮c si臋 bezrefleksyjnymi konformistami;
Wska藕niki syndromu my艣lenia grupowego:
Poczucie ca艂kowitego bezpiecze艅stwa i tzw. hurraoptymizmu;
Przyspieszenie procesu podejmowania decyzji;
Ignorowanie moralnych konsekwencji podejmowanych decyzji;
Uproszczony obraz przeciwnika;
Presja na cz艂onk贸w grupy maj膮cych odmienne od reszty opinie;
Autocenzura - brak spontaniczno艣ci wyra偶ania opinii;
My艣lenie grupowe przyczynia si臋 do powstawania b艂臋dnych wynik贸w, fa艂szuje obraz rzeczywisto艣ci;
Zjawisko przesuni臋cia poziomu ryzyka:
Grupa ma sk艂onno艣膰 do prezentowania bardziej radykalnych pogl膮d贸w i proponowania ryzykownych rozwi膮za艅 problem贸w:
Zmniejszone poczucie odpowiedzialno艣ci indywidualnej za podejmowane decyzje;
Grupa mo偶e podejmowa膰 tak偶e mniej radykalne decyzje;
Techniki projekcyjne
W trakcie trwania fokusa proponuje si臋 cz臋sto badanym udzia艂 w technikach projekcyjnych; dzi臋ki nim mo偶emy dotrze膰 do nie w pe艂ni u艣wiadamianych przez ludzi zjawisk;
Kierujemy do badanych nieustrukturalizowane, niejasne bod藕ce po to, aby wykry膰 indywidualne, specyficzne cechy percepcji badanego, jego stosunku do rzeczywisto艣ci;
Wykorzystuje si臋 tutaj skojarzenia, kt贸re towarzysz膮 tym niejasnym bod藕com, kt贸re pozwalaj膮 dotrze膰 do nieu艣wiadamianych sfer psychiki, emocji;
Technika kola偶u
Badanym dostarcza si臋 zdj臋cia, wycinki prasowe itd., kt贸re mog膮 przybli偶a膰 badane obiekty. Materia艂y te zawieraj膮 mo偶liwe do interpretacji symbole;
Technika „chi艅ski portret”
Badanych prosi si臋 o przedstawienie badanego obiektu (np. cz艂owieka, miasta, zwierz臋cia) jako personifikacji; wa偶ne jest tutaj uwzgl臋dnienie najbardziej charakterystycznych cech obiektu - np. „gdyby mleko by艂o cz艂owiekiem, to jakim cz艂owiekiem by艂oby?”
Analiza wywiadu fokusowego
Analizy dokonuje moderator. Ods艂uchuje on nagrania, przes艂uchuje ta艣my i robi notatki. Kieruje si臋 przy tym ustalonym scenariuszem; w oparciu o niego dokonuje opisu.
W tym opisie jest istotne, aby zachowany by艂 j臋zyk badany oraz znaczenie s艂贸w, jakie nadaj膮 im badani;
Zachowana musi by膰 kolejno艣膰 poruszanych zagadnie艅 oraz czas, jaki ka偶demu z nich grupa po艣wi臋ci艂a. Nale偶y r贸wnie偶 odzwierciedli膰 zaanga偶owanie grupy w dan膮 kwesti臋;
Nale偶y wskaza膰, jakie stanowiska podczas dyskusji 艣ciera艂y si臋 ze sob膮 droga dochodzenia do konsensusu;
Uwagi moderatora powinny znale藕膰 si臋 w sprawozdaniu;
Wnioski maj膮 charakter sprawozdawczy, nie mog膮 s艂u偶y膰 do szerszych uog贸lnie艅;
Zastosowanie fokus贸w
Dla eksploracji problematyki badania - jako badanie wst臋pne;
Dla lepszego przygotowania standaryzowanego narz臋dzia do bada艅 masowych;
Po badaniach z wykorzystaniem standaryzowanego narz臋dzia dla lepszej interpretacji wynik贸w bada艅;
Fokus wykorzystywany jest najcz臋艣ciej w trzeciej formie;
Zalety fokus贸w
technika szybka i tania w realizacji;
pozwala na kontrolowanie procesu formowania si臋 opinii i pogl膮d贸w; pokazuje istot臋 ich powstawania;
technika chroni膮ca przed artefaktami - nie pozwala na kierowanie rzeczywisto艣ci膮;
zdobywany materia艂 sformu艂owany jest w j臋zyku badanych os贸b;
technika kt贸ra mo偶e by膰 stosowana do ka偶dego rodzaju zagadnie艅 i ludzi - np. dzieci i analfabet贸w;
rezultaty takiego badania s膮 艂atwe do „konsumowania” przez zleceniodawc臋;
zdobywa si臋 informacje w sytuacjach bli偶szych 偶yciu i do艣wiadczeniu ludzi;
Ograniczenia fokus贸w
wnioski maj膮 jedynie charakter sprawozdawczy i trudno przenosi膰 je na szersze zbiorowo艣ci;
istnieje prawdopodobie艅stwo wyst膮pienia efektu my艣lenia grupowego i zjawiska przesuni臋cia poziomu ryzyka, co powoduje zniekszta艂cenia wynik贸w;
偶ywy i emocjonalny charakter interakcji mo偶e prowadzi膰 badacza do pok艂adania wi臋kszej wiary w wyniki, ni偶 jest to usprawiedliwione;
moderator mo偶e nie艣wiadomie wp艂ywa膰 na kierunek i rezultat dyskusji;
przygotowanie raportu, sporz膮dzenie sprawozdania, interpretacja wynik贸w nie s膮 dzia艂aniami rutynowymi i wymagaj膮 od moderatora sporego wysi艂ku;
Opracowanie danych jako艣ciowych
Cele opracowa艅
przedstawienie mo偶liwie zwartego obrazu badanych zjawisk;
przedstawienie powi膮za艅 mi臋dzy badanymi zjawiskami (zale偶no艣ci jako艣ciowe);
pokazanie miejsca jakie wyodr臋bnione zjawiska pe艂ni膮 w ca艂o艣ci;
Stworzony obraz zjawisk ma zazwyczaj charakter plastyczny, tzn. trafia do wyobra藕ni;
W opisie staramy si臋 uwzgl臋dni膰 psychologiczne i psychiczne odczucia, sekwencje zdarze艅;
Bardzo du偶膮 rol臋 odgrywa wyobra藕nia badacza, jego krytyczne przygotowanie i erudycja;
Przy tym opracowaniu badacz ma du偶膮 swobod臋 dzia艂ania nie jest ograniczany 艣cis艂ymi dyrektywami. Tego rodzaju opracowanie mo偶e odznacza膰 si臋 du偶ymi walorami literackimi;
Status metodologiczny opracowa艅 jako艣ciowych
Materia艂 jako艣ciowy zwykle nie ma charakteru jako艣ciowego. Nie jest konkluzywny i nie prowadzi do weryfikacji hipotez;
Ka偶dy materia艂 trzeba do opracowania przygotowa膰, trzeba podda膰 go krytyce i selekcji;
Mamy obowi膮zek zapozna膰 si臋 z ca艂o艣ci膮 materia艂u i odpowiedzie膰 na pytania:
czy materia艂 pochodzi od os贸b, kt贸re by艂y wytypowane do badania?
czy materia艂 nie budzi zastrze偶e艅 pod wzgl臋dem wiarygodno艣ci?
czy materia艂 jest wystarczaj膮cy?
czy materia艂 jest adekwatny dla interesuj膮cych (z badawczego punktu widzenia) materia艂贸w?
Celem tej analizy jest ocena materia艂u i podzia艂 na materia艂y lepsze i gorsze;
Przygotowanie materia艂u do badania
Materia艂 nale偶y przygotowa膰 i ponumerowa膰, oznaczy膰, nada膰 jednolit膮 form臋, wykona膰 kopiowanie (ksero);
Materia艂 nale偶y uporz膮dkowa膰 wed艂ug problem贸w;
„Poci臋cie” materia艂u;
Je偶eli materia艂 jest bogaty, nale偶y w tej sytuacji zorganizowa膰 grup臋 do jego opracowania;
Analiza
Analiza pojedynczych informacji:
W badaniach jako艣ciowych cz臋sto mo偶na spotka膰 sytuacje nietypowe, tzw. zjawiska zadziwiaj膮ce, kt贸re s膮 niezgodne z naszymi oczekiwaniami, lub wyja艣niaj膮 zjawiska dot膮d niewyja艣nione;
W r贸偶nych 艣rodowiskach r贸偶ne zjawiska s膮 r贸偶nie etykietowane;
Tworzenie system贸w opisowych:
Staramy si臋 uporz膮dkowa膰 surowe obserwacje w system opisowy; czasami wystarczy jednak zastosowa膰 kategorie poj臋ciowe ju偶 istniej膮ce niekiedy nale偶y je uzupe艂ni膰 albo w jaki艣 spos贸b zmodyfikowa膰. Czasami trzeba te kategorie stworzy膰 od pocz膮tku;
Systemy opisowe tworzone przez badacza mog膮 si臋 waha膰 od tzw. prostych typ贸w do systematycznych typologii;
proste typy: ka偶dy z nich jest zdefiniowany bez wyra藕nego logicznego zwi膮zku z innymi typami;
systematyczna typologia: ka偶dy typ jest logiczn膮 kombinacj膮 pewnej liczby cech podstawowych;
typ: odwzorowanie poj臋ciowe badanych zjawisk, obejmuj膮ce wiele ich cech. Odwzorowanie to nie musi dok艂adnie odpowiada膰 rzeczywisto艣ci, cechy s膮 cz臋sto uj臋te w spos贸b przejaskrawiony w szczeg贸lno艣ci tzw. typy idealne; zwykle przejaskrawienie jest najwi臋ksze w opisie typ贸w skrajnych, biegunowych;
Stworzenie prostych typ贸w;
Uporz膮dkowanie tych typ贸w wed艂ug jakich艣 kategorii;
Stworzenie systematycznej typologii;
Jako艣ciowe badanie zale偶no艣ci:
Opieraj膮c si臋 na jako艣ciowych opisach ma艂ej liczby przypadk贸w staramy si臋 znale藕膰 zwi膮zki przyczynowo - skutkowe mi臋dzy nimi;
Quasi-statystyki:
Namiastka analizy statystycznej;
Pe艂ni funkcj臋 typowo eksploratywn膮;
Ma s艂u偶y膰 wyodr臋bnieniu kategorii cech, kt贸re warto uwzgl臋dni膰;
Por贸wnania systematyczne:
Analizy wt贸rne;
Przydatne, gdy chce si臋 analizowa膰 zjawiska wyst臋puj膮ce sporadycznie, temporalnie;
Korzysta si臋 tutaj z materia艂贸w historycznych;
Tworzenie formu艂 matrycowych:
Badacz staje czasem przed problemem posiadania wielu fakt贸w szczeg贸艂owych; tworzy on dla ich opisu kategorie poj臋ciowe na wy偶szym stopniu abstrakcji - tzw. formu艂y matrycowe np. „zm臋czeni ludzie” - leniuszkowie, 艣pi膮cy po czterna艣cie godzin, chodz膮 powoli bo si臋 czuj膮 ci膮gle zm臋czeni; przez to sp贸藕niaj膮 si臋 do pracy i dzi臋ki temu maj膮 wi臋cej czasu na spanie;
Jako艣ciowe potwierdzenie teorii:
Odnosi si臋 do teorii o du偶ym stopniu og贸lno艣ci;
Wi膮偶e si臋 z systematycznymi por贸wnaniami;
Prezentacja opracowa艅
Jest to tekst teoretyczny, nie odwo艂uj膮cy si臋 do empirycznych bada艅. Mo偶e to by膰 tekst teoretyczny, ale wykorzystuj膮cy materia艂 empiryczny do ilustracji. Niekiedy istot膮 jest publikacja samego materia艂u 藕r贸d艂owego;
Metoda biograficzna
Uj臋cie jako badania dokument贸w osobistych;
Dokument osobisty - sporz膮dzona przez badanego wypowied藕 odno艣nie jego los贸w (w spos贸b spontaniczny, lub za namow膮 badacza)
Biografia tematyczna - wed艂ug dziedziny lub fazy 偶ycia;
Uj臋cie jako badania historii 偶yciowych;
Zwi膮zek mi臋dzy typem materia艂u a metod膮 zostaje rozerwany;
Wykorzystywa膰 mo偶na r贸偶ne materia艂y, nie tylko sporz膮dzone przez badanego np. wywiad biograficzny;
Charakterystyczn膮 technik膮 jest tu wywiad narracyjny;
Istniej膮 tak偶e badania, kt贸re wykorzystuj膮 biografi臋 jako temat, czyli zagadnienie samo w sobie:
Jakie s膮 typowe sekwencje zdarze艅 w 偶yciu ludzi?
Jakie znaczenie przypisuje si臋 tym zdarzeniom?
Jaki jest zwi膮zek mi臋dzy tymi zdarzeniami?
Istniej膮 tak偶e badania, kt贸re wykorzystuj膮 biografi臋 jako 艣rodek; staraj膮 si臋 one odpowiedzie膰 na rozmaite pytania socjologiczne;
Wywiad narracyjny
Autor: A. Sch眉tze; opracowa艂 ca艂膮 metodologi臋 tego wywiadu;
Jest to wywiad swobodny;
Rygorystycznie opracowane s膮 zasady analizy danych;
Istot膮 wywiadu jest otrzymanie wypowiedzi na temat 偶ycia;
Ma to by膰 spontaniczna i swobodna narracja, kt贸ra nie jest zak艂贸cona przez badacza; w pierwszej fazie badania badacz pe艂ni jedynie funkcj臋 s艂uchacza;
W efekcie spontanicznej narracji otrzymujemy zwart膮 opowie艣膰 o 偶yciu danej osoby, kt贸ra (opowie艣膰) jest rejestrowana na ta艣mie magnetofonowej;
Fazy wywiadu narracyjnego:
Faza rozpocz臋cia wywiadu:
Celem jest zdobycie zaufania narratora;
Stworzenie klimatu sympatii, relaksu wszystko po to, by przybli偶y膰 wywiad do normalnej rozmowy;
Oswojenie narratora z magnetofonem;
Uzyskanie akceptacji narratora na przeprowadzenie wywiadu;
Faza stymulacji do opowiadania:
Badacz wyja艣nia rozm贸wcy, o jaki rodzaj wypowiedzi jest on proszony; wyja艣nienie musi by膰 jednoznaczne;
Badacz przygotowuje wzorcow膮 aran偶acj臋, kt贸rej dos艂ownie si臋 nie odczytuje;
Faza narracji:
Spontaniczna (uprzednio ju偶 przygotowana) i niezak艂贸cona przez interwencje badacza opowie艣膰 o 偶yciu;
Zadaniem badacza jest wys艂uchanie opowie艣ci, bez komentarzy werbalnych i niewerbalnych; s艂uchanie jest analityczne;
Narracja jest logicznie uporz膮dkowana i ma okre艣lon膮 struktur臋. Narracja musi spe艂nia膰 okre艣lone wymogi:
wym贸g kondensacji: g艂贸wna linia opowiadania;
wym贸g wchodzenia w szczeg贸艂y: narrator musi opowiedzie膰 o kolejnych zdarzeniach;
wym贸g zamkni臋cia formy tekstualnej: narrator musi do ko艅ca opowiedzie膰 jakie艣 zdarzenie;
Faza zako艅czenia narracji: badacz mo偶e zadawa膰 pytania;
Pytania zwi膮zane z wys艂uchan膮 narracj膮 maj膮 na celu wyja艣nienie niejasno艣ci, doko艅czenie w膮tk贸w, dope艂nienie narracji;
Pytania teoretyczne; dzi臋ki nim docieramy do opinii narratora; uzyskujemy od narratora komentarze;
Pytania i komentarz, kt贸re maj膮 wykaza膰 np. czy dane wydarzenia s膮 typowe. S膮 to r贸wnie偶 pytania o opinie;
Faza zako艅czenia wywiadu - faza normalizacji sytuacji;
Wy艂膮cza si臋 magnetofon
Jest potrzebna, by da膰 narratorowi mo偶liwo艣膰 odreagowania;
Jest to czas na dyskusj臋 i swobodn膮 rozmow臋;
Do艣wiadczenie jednostki, a struktura narracji:
Taka procedura podyktowana jest za艂o偶eniami teoretycznymi. M贸wi si臋 o homologii mi臋dzy struktur膮 organizacji do艣wiadcze艅 w 偶yciu jednostki, a struktur膮 narracji. W strukturze narracji porz膮dek zdarze艅 jest taki sam jak w 偶yciu.
Chodzi nam o uzyskanie ci膮g艂o艣ci do艣wiadczenia, jego procesualno艣膰;
Dzi臋ki narracyjnej opowie艣ci badacz mo偶e analizowa膰 zdarzenia w spos贸b dynamiczny.
W narracji jednostka dokonuje procesualnej rekonstrukcji zdarze艅;
Analiza wywiadu narracyjnego
Warunkiem podj臋cia analizy wywiadu narracyjnego jest spisanie go z ta艣my wedle 艣ci艣le ograniczonych zasad.
Nale偶y ustali膰 schemat komunikacyjny wywiadu przez stwierdzenie (lub nie) jego spontaniczno艣ci oraz wy艂onienie w wywiadzie fragment贸w:
narracyjnych;
opisowych;
argumentacyjnych;
Nast臋pnie ustala si臋 proporcje i relacje mi臋dzy tymi cz臋艣ciami.
Dokonuje si臋 oceny jako艣ci materia艂u przez wskazanie stopnia jego indeksacji. Wysoki poziom indeksacji wyst臋puje wtedy, gdy mamy wiele wypowiedzi szczeg贸艂owych i konkretnych;
W narracji jednostka podejmuje zrelacjonowanie procesualno艣ci zdarze艅;
W argumentacji jednostka podejmuje pr贸b臋 ustosunkowania si臋 do wypowiedzi, przyj臋cia obecnych postaw; oddziela to zdarzenia, kt贸re si臋 ju偶 wydarzy艂y od tego, co si臋 obecnie o tym my艣li;
Nale偶y dokona膰 strukturalnego opisu wywiadu zmierza on do ustalenia proces贸w wynikaj膮cych z narracji:
Dzieli si臋 tekst na cz臋艣ci, ze wzgl臋du na:
tematyczny porz膮dek zdarze艅,
styl ich prezentacji,
zmian臋 perspektywy ich przedstawie艅;
Okre艣la si臋 powi膮zania mi臋dzy poszczeg贸lnymi fragmentami tekstu;
Nale偶y ustali膰 biograficzne struktury procesowe, tj. biograficzny plan dzia艂ania;
Nale偶y dokona膰 analitycznej abstrakcji badacz stara si臋 wy艂oni膰 z narracji kategorie, kt贸re s膮 wsp贸lne dla innych narracji, oraz te kategorie, kt贸re s膮 specyficzne dla tej narracji;
Komentarze teoretyczne ukazuj膮 stosunek jednostki do opowiadanych wydarze艅 biograficznych, umieszczane s膮 na ko艅cu sekwencji tematycznych; s艂u偶膮 ocenianiu i podsumowaniu. Je艣li umieszczane s膮 przez narratora w 艣rodku wypowiedzi, 艣wiadczy to o tym, 偶e narrator ma problemy z poddawan膮 retrospekcji faz膮 偶ycia;
Konstrukcja w tle - opowiadanie w艂膮czone w g艂贸wn膮 lini臋 narracji, kt贸re u艣ci艣la, wyja艣nia, a niekiedy upi臋ksza podstawow膮 narracj臋 i powoduje, 偶e jest ona logiczna i ma uporz膮dkowan膮 struktur臋. Jest ona elementem narracji;
Przes艂oni臋cia - cz臋艣ciowe lub ca艂kowite pomini臋cia, ew. luki w relacjonowaniu biograficznych do艣wiadcze艅 s膮 u偶yteczne przy analizie uprzedze艅;
Przes艂oni臋cia tera藕niejsze s膮 dokonywane z perspektywy aktualnej rekonstrukcji do艣wiadcze艅 biograficznych, pozwalaj膮 narratorowi maskowa膰 wobec badacza rzeczy, o kt贸rych nie ma on zamiaru m贸wi膰. Zaburzaj膮 one proces komunikowania;
Przes艂oni臋cia 贸wczesne s膮 niezamierzone przez narratora, s膮 trudne do ustalenia, mog膮 si臋 objawia 膰 w wyra藕nych lukach w wiedzy dotycz膮cej przesz艂ych zdarze艅. Zak艂ada si臋, 偶e mia艂y one wp艂yw na dalsze zdarzenia biograficzne w 偶yciu jednostki;
Komentarze argumentacyjne - narrator wyja艣nia sam sobie i s艂uchaczowi problemy wcze艣niej nie rozwi膮zane w jego biografii, pojawiaj膮 si臋 te偶, gdy narrator widzi konieczno艣膰 skomentowania w艂asnych dzia艂a艅;
Koda - tworzone na 偶ywo narracje musz膮 mie膰 zako艅czenie; narrator stara si臋 powi膮za膰 przesz艂y wymiar relacjonowanych wydarze艅 z tera藕niejsz膮 perspektyw膮;
Procesy biograficzne - struktury procesowe
biograficzne schematy dzia艂ania
wzorce instytucjonalne
trajektoria
biograficzne metamorfozy
Biograficzne schematy dzia艂ania
Zak艂ada si臋, 偶e jednostka posiada w艂asny plan realizacji okre艣lonych dzia艂a艅 w 偶yciu;
Ma plan pracy nad w艂asn膮 to偶samo艣ci膮;
Jednostka stara si臋 ten schemat realizowa膰;
Wzorce instytucjonalne
Zak艂ada si臋, 偶e dzia艂anie jednostki jest podporz膮dkowane instytucjonalnie okre艣lonym wzorcom;
Jednostka akceptuje stawiane wobec niej oczekiwania i stara si臋 je realizowa膰;
Wzorce instytucjonalne musz膮 by膰 podstawow膮 struktur膮 orientacji biografii;
Trajektoria
Reprezentuje tak膮 form臋 do艣wiadczenia, w kt贸rej jednostka zostaje poddana zewn臋trznym, nie zale偶nym od niej i od jej woli sytuacjom, kt贸re wp艂ywaj膮 na jej biografi臋;
Jednostka traci orientacj臋 i musi wypracowa膰 nowe wzorce post臋powania;
Podstawowym elementem teorii jest cierpienie;
Biograficzne metamorfozy
Reprezentuj膮 nieoczekiwan膮, pozytywn膮 zmian臋 w 偶yciu jednostki, kt贸ra umo偶liwia diametraln膮 zmian臋 偶ycia cz艂owieka;
Zmiana nie jest przygotowana, jest niespodziewana;
Bior膮c pod uwag臋 komentarz narratora, mo偶na zrekonstruowa膰 pewne „teorie siebie” oraz odnie艣膰 je do tego, jak wygl膮da艂o faktyczne 偶ycie narratora. Za pomoc膮 „teorii siebie” narrator bardzo cz臋sto chce co艣 wyja艣ni膰 lub usprawiedliwi膰 siebie.
Metoda wywiadu narracyjnego umo偶liwia wielokrotne powracanie do tego samego materia艂u.
Analiza tre艣ci (zawarto艣ci)
Ka偶dego dnia ludzie przekazuj膮 sobie wiele komunikat贸w. Komunikat jest kompletny, kiedy dwie osoby rozumiej膮 te same znaki w ten sam spos贸b. W procesie komunikowania centralne miejsce zajmuje tre艣膰, czyli:
Zesp贸艂 znacze艅 wyra偶anych za pomoc膮 symboli s艂ownych muzycznych obrazowych plastycznych gestykulacyjnych, kt贸re s膮 przedmiotem samej informacji.
Amatorsko analiz臋 tre艣ci uprawia ka偶dy cz艂owiek, kt贸ry 艣wiadomie, bez 偶adnego wysi艂ku odbiera przekazy symboliczne. Ta analiza jest nieprofesjonalna, subiektywna , w艂a艣ciwa tylko nam, wielokrotnie sami nie potrafimy okre艣li膰 w jaki spos贸b interpretujemy przekazy.
Aby badacze mieli mo偶liwo艣膰 por贸wna膰 swoje analizy, aby mogli kumulowa膰 wyniki starano si臋 stworzy膰 jednorodn膮 metod臋, jak膮 jest analiza tre艣ci.
Pierwsza definicja analizy tre艣ci zosta艂a sformu艂owana przez Berelsona: analiza tre艣ci (zawarto艣ci) jest technik膮 badawcz膮 s艂u偶膮c膮 do obiektywnego, systematycznego i ilo艣ciowego opisu jawnej zawarto艣ci komunikat贸w.
Definicja ta jest k艂opotliwa, poniewa偶 ka偶e badaczowi ogranicza膰 si臋 tylko do jawnej zawarto艣ci przekaz贸w, bez uwzgl臋dnienia tzw. „drugiego dna”, aluzji, intencji, czy spo艂ecznych reakcji, kt贸re tekst mo偶e wywo艂a膰.
Cechy prawid艂owo wykonanej analizy tre艣ci (wg Berelsona):
musi uwzgl臋dnia膰 tylko syntaktyczne (sk艂adniowe) i semantyczne (znaczeniowe) aspekty przekazu - analiza tre艣ci ogranicza si臋 do przedstawienia tre艣ci informacji, nie pokazuje ukrytych intencji, jakie tre艣膰 ma wyra偶a膰 i reakcji jakie ma wywo艂ywa膰; elementy nieobecne w tre艣ci przekazu nie mog膮 by膰 analizowane. Obecnie warunek ten zosta艂 odrzucony i analizuje si臋 drugie dno przekazu.
musi by膰 obiektywna - kategorie analizy powinny by膰 zdefiniowane tak precyzyjnie, aby r贸偶ni badacze stosuj膮c je do takiego samego zespo艂u tre艣ci, uzyskali takie same wyniki analizy. Wg wsp贸艂czesnych badaczy fakt, 偶e dwaj badacze otrzymuj膮 te same wyniki przy zastosowaniu tych samych narz臋dzi jest raczej intersubiektywizmem, a nie obiektywizmem. Dobra analiza tre艣ci powinna by膰 obiektywna na poziomie swej rzetelno艣ci - tzn. taka sama klasyfikacja, tego samego materia艂u, przez r贸偶nych badaczy, w r贸偶nym czasie. Ale je艣li we藕miemy pod uwag臋 ca艂o艣膰 interpretacji wynik贸w, zauwa偶ymy, 偶e z tego samego zbioru danych r贸偶ni badacze wyci膮gn膮 r贸偶ne wnioski i z ich pomoc膮 dokonaj膮 weryfikacji r贸偶nych hipotez. Interpretacja wynik贸w zale偶y od inwencji, erudycji, nastawienia badacza i jest jak najbardziej subiektywna.
musi by膰 systematyczna - ca艂o艣膰 tre艣ci ma by膰 analizowana w terminach wszystkich odpowiadaj膮cych jej kategorii, zmierza to do wyeliminowania analizy cz膮stkowej, stronniczej, w kt贸rej wybiera si臋 tylko te elementy, kt贸re potwierdzaj膮 tez臋 badawcz膮. W艂a艣nie ta systematyczno艣膰 w wyborze materia艂u zastosowaniu narz臋dzi, opracowaniu materia艂贸w r贸偶ni analiz臋 tre艣ci od analiz, kt贸rych dokonuj膮 ludzie na co dzie艅.
musi by膰 ilo艣ciowa - okre艣la si臋 cz臋sto艣膰 wyst臋powania lub pomijania danych kategorii. Obecnie badacze uwa偶aj膮, 偶e zar贸wno ilo艣ciowe jak i jako艣ciowe procedury maj膮 swoje miejsce w analizie zawarto艣ci.
Po tej krytyce wymaga艅 Berelsona stworzono now膮, uzupe艂nion膮 definicje analizy tre艣ci:
Zesp贸艂 technik badawczych umo偶liwiaj膮cych obiektywny, systematyczny i ilo艣ciowy opis przejaw贸w ludzkich zachowa艅, na podstawie kt贸rego wnioskuje si臋 o motywacjach i charakterystyce socjologicznej autor贸w tych przekaz贸w i dedukuje si臋 jakie reakcje przekazy te mog膮 wywo艂a膰.
Pierwsze analizy tre艣ci dotyczy艂y literatury i przekaz贸w religijnych, ale to nas nie interesuje, zajmuj膮 si臋 tym literaturoznawcy. W 1910r na zje藕dzie socjolog贸w w Niemczech Max Weber postulowa艂, 偶eby socjologowie czasopi艣miennictwa pos艂ugiwali si臋 no偶yczkami i cyrklem. Mniej wi臋cej w tym samym czasie przy Szkole Dziennikarskiej Uniwersytetu Columbia badano tre艣膰 czasopism ameryka艅skich. Prawdziwym prekursorem by艂 Lazersfeld, kt贸ry zajmowa艂 si臋 analiz膮 prasy i propagandy w czasie I wojny 艣wiatowej. II wojna 艣wiatowa przynios艂a analiz臋 przekaz贸w i periodyk贸w, aby wykry膰 i zdemaskowa膰 o艣rodki sprzyjaj膮ce Hitlerowi. Dokonywano wtedy analizy rozk艂ad贸w temat贸w korzystnych dla wroga, por贸wnywano pisma i audycje radiowe, s艂ownictwo. Po II wojnie 艣wiatowej tej samej techniki u偶ywano do analizy propagandy komunistycznej. Rozw贸j komputeryzacji, badanie przekaz贸w ikonograficznych, a nie tylko s艂ownych i rozw贸j analiz semiotycznych (znaczeniowych) spowodowa艂y rozw贸j analizy tre艣ci.
Obecnie techniki analizy tre艣ci stosuje si臋 do badania zawarto艣ci: ksi膮偶ek, gazet, opowiada艅. film贸w, program贸w informacyjnych, fotografii, komiksu, karykatury, itp. Stosuje si臋 nie tylko do materia艂贸w drukowanych, ale tak偶e do analizy korespondencji, gestykulacji, TV, radia, dokument贸w politycznych, itd.
Materia艂em badawczym w analizie zawarto艣ci jest tre艣膰 i forma przekazu. Przedmiotem bada艅 nie jest jednak przekaz ze wzgl臋du na samego siebie, ale zwi膮zki zachodz膮ce miedzy nim, a pozosta艂ymi elementami procesu komunikacyjnego. Analizuj膮c przekazy i por贸wnuj膮c je ze sob膮 mo偶na ujawni膰 i okre艣li膰 nast臋puj膮ce zwi膮zki:
Zwi膮zki mi臋dzy cechami przekazu (forma, tre艣膰) a w艂a艣ciwo艣ciami (spo艂ecznymi, psychicznymi) nadawcy:
Klasycznym przyk艂adem s膮 tutaj studia nad osobowo艣ciami polityk贸w, np. por贸wnanie stylu przem贸wie艅 Hitlera i Roosvelta dokonane przez White'a (1949); por贸wnanie osobowo艣ci Kennedy'ego, Nixona i Chruszczowa (Sheidman 1963); wykazanie egocentryzmu de Gaulle'a na podstawie cz臋sto艣ci u偶ycia zaimk贸w: "ja", "m贸j". Celem mo偶e te偶 by膰 ujawnienie politycznych orientacji autor贸w (w przypadku wytwor贸w zbiorowych jak np. prasa): studia nad profaszystowskimi sympatiami niekt贸rych pism.
Zwi膮zki mi臋dzy tre艣ci膮 przekaz贸w a rzeczywisto艣ci膮:
G艂贸wnie w celu ujawnienia 艣wiadomych lub nie艣wiadomych deformacji obrazu 艣wiata, a tym samym ukazanie swoistej optyki danego typu przekaz贸w, np. zestawia si臋 sprawozdania z r贸偶nych pism o tym samym wydarzeniu i por贸wnuje z opisem odnotowanym przez obiektywnych obserwator贸w.
Zwi膮zki mi臋dzy tre艣ci膮 i form膮 przekaz贸w a kana艂ami komunikacji:
Tego typu analizy podobne s膮 do badania zwi膮zk贸w miedzy tre艣ci膮 i form膮 przekaz贸w a kana艂ami (przeka藕nikami), kt贸rymi s膮 transmitowane. Por贸wnuje si臋 w贸wczas r贸偶ne rodzaje przeka藕nik贸w, np. podobie艅stwa i r贸偶nice informacji w prasie, radio i tv tego samego kraju, albo te偶 podobie艅stwa i r贸偶nice serwisu informacyjnego r贸偶nych dziennik贸w. Celem mo偶e by膰 ustalenie tzw. modelu przeka藕nika, tj. ukrytej struktury tematycznej i formalnej przekaz贸w maj膮cych wsp贸ln膮 genetyczn膮 i instytucjo艅aln膮 podstaw臋 (np. pochodz膮cych od jednego zespo艂u redakcyjnego, czy jednej instytucji).
Zwi膮zki mi臋dzy cechami przekaz贸w a czasem ich powstania i aktualn膮 sytuacj膮 spo艂eczno - polityczn膮:
Rzadko stosowana chocia偶 bardzo interesuj膮ca jest analiza tre艣ci przekaz贸w tworzonych przez tego samego nadawc臋 w r贸偶nych okoliczno艣ciach. Mo偶na w贸wczas uchwyci膰 wp艂yw szczeg贸lnej sytuacji na tre艣膰 i form臋 przekazu. Odmian膮 tego rodzaju zastosowania jest badanie przekaz贸w z tego samego 藕r贸d艂a, ale w r贸偶nych okresach. Mo偶na ujawni膰 trendy rozwojowe: ewolucj臋 postawy przeka藕nika (np. pewnej gazety wzgl臋dem pewnego problemu spo艂ecznego - stosunku do Murzyn贸w); ujawnienie w systemie propagowanych warto艣ci (np. przemiany w modelu rodziny lansowanym przez polskie czasopisma kobiece w ci膮gu kilkudziesi臋ciu lat).
Zwi膮zki mi臋dzy cechami przekaz贸w a cechami odbiorc贸w do kt贸rych przekaz jest skierowany, b膮d藕 kt贸rzy s膮 zdolni go zrozumie膰 i na艅 reagowa膰:
Chodzi tu o takie badanie, jak ocena warto艣ci przekaz贸w pod k膮tem ich zdolno艣ci do zaspokajania potrzeb i upodoba艅 odbiorc贸w szczeg贸lnego rodzaju. Por贸wnywano np. tre艣膰 pism kobiecych z zainteresowaniami - domniemanymi lub rzeczywistymi kobiet. Celem jest ustalenie szczeg贸lnie ch臋tnie odbieranych przekaz贸w, system贸w warto艣ci uznawanych przez odbiorc贸w, itp.
Podstawowymi pytaniami, kt贸re badacz sobie stawia s膮: kto? po co? dlaczego? stworzy艂 go w艂a艣nie takim? kto? po co? i z jakim skutkiem go odbierze?
W pewnym momencie badacze podzielili si臋 na dwa obozy: zajmuj膮cych si臋 analiz膮 ilo艣ciow膮 i analiz jako艣ciowa. Wi膮偶e si臋 to z szerszym teoretycznym rozr贸偶nieniem na: komunikacj臋 reprezentacyjn膮 (badacze zajmuj膮 si臋 wypowiedziami, kt贸re nie powsta艂y na zam贸wienie, bada si臋 argumenty) i komunikacj臋 instrumentaln膮 (badacze staraj膮 si臋 rozszyfrowa膰 intencj臋 nadawcy). W 偶yciu ka偶dy pojedynczy akt komunikacji ma aspekt zar贸wno reprezentacyjny jak i instrumentalny.
Ilo艣ciowa i jako艣ciowa analiza tre艣ci
Ilo艣ciowa analiza tre艣ci: k艂adzie nacisk na cz臋stotliwo艣膰 z jak膮 wybrane symbole wyst臋puj膮; cz臋sto艣膰 z jak膮 dane symbole s膮 przedstawiane: pochlebnie, oboj臋tnie, negatywnie; intensywno艣膰, z jak膮 te symbole wyst臋puj膮; przeprowadza si臋 j膮 na du偶ych pr贸bach wybranych losowo; uniwersum jest du偶e, badacz interesuje si臋 tre艣ci膮, budow膮 przekazu, a nie jej przes艂aniem; stosuje si臋 sformalizowane kategorie; bada si臋 raczej proste tematy; stosuje si臋 metody statystyczne.
Jako艣ciowa analiza tre艣ci: s艂u偶y przede wszystkim badaniu intencji nadawcy danej tre艣ci; analizuje si臋 kategorie wyst臋puj膮ce cz臋sto, ale tak偶e zajmuje si臋 analiz膮 tre艣ci pomijanych; przeprowadza si臋 na ma艂ych, niekompletnych pr贸bach; uniwersum pokrywa si臋 z korpusem badania; analizuje przejawy tre艣ci jej g艂臋bsz膮 warstw臋; stosuje ma艂o sformalizowane kategorie; bada tematy bardzo z艂o偶one; rzadko stosuje si臋 metody statystyczne.
Metody ilo艣ciowa i jako艣ciowa daj膮 odpowiedzi na odmienne pytania, pos艂uguj膮 si臋 innymi kategoriami badawczymi, penetruj膮 nie pokrywaj膮ce si臋 zakresami warstwy badanego materia艂u. Metoda ilo艣ciowa zajmuje si臋 zewn臋trzn膮 warstw膮 tekstu, natomiast metoda jako艣ciowa si臋ga w g艂膮b, wyci膮ga wewn臋trzn膮 ukryt膮 warstw臋 tekstu.
W analizie zawarto艣ci wyr贸偶nia si臋 trzy g艂贸wne fazy:
analiza wst臋pna
wykorzystanie materia艂u poddawanego badaniu
opracowanie wynik贸w zawieraj膮ce tak偶e interpretacj臋 i wnioskowanie
Analiza wst臋pna
Jest faz膮 planowania, odpowiada ona etapowi konceptualizacji i wysuwania hipotez badawczych, ma na celu operacjonalizacj臋 wyj艣ciowych pomys艂贸w, dopracowanie dok艂adnego wykazu operacji badawczych i skonstruowanie narz臋dzi.
Ma do spe艂nienia trzy zadania:
sformu艂owanie cel贸w i hipotez badawczych
wyb贸r przekaz贸w poddanych badaniu
wyb贸r jednostek analizy, opracowanie klucza kategoryzacyjnego, na kt贸rych opiera膰 si臋 b臋dzie analiza i interpretacja wynik贸w
Nie mo偶na tutaj m贸wi膰 o kolejno艣ci tych procedur, wszystkie powinny by膰 wykonywane r贸wnocze艣nie. Ka偶da z nich jest bardzo wa偶na, a b艂臋dy koncepcyjno - teoretyczne pope艂nione na samym pocz膮tku analizy nie mog膮 by膰 poprawiane w dalszej cz臋艣ci.
Wyb贸r przekaz贸w poddanych badaniu
Nale偶y przejrze膰 dok艂adnie chocia偶 cz臋艣膰 materia艂u, w celu zapoznania si臋 i wst臋pnego wyrobienia sobie zdania na temat badania, kt贸re mamy przeprowadzi膰;
Wyb贸r przekaz贸w poddanych badaniu - podstaw膮 analizy jest zb贸r przekaz贸w, kt贸ry okre艣lamy mianem badanego universum. Gdy zostanie okre艣lone universum - trzeba ustali膰, kt贸re materia艂y poddamy analizie, je艣li universum jest zbyt obszerne - jest to korpus.
Regu艂y tworzenia korpusu:
zasada wyczerpania - nale偶y dotrze膰 do wszystkich ustalonych element贸w, nawet je艣li s膮 nieadekwatne, czy trudno dost臋pne;
zasada reprezentatywno艣ci - najlepiej je艣li pr贸ba wybrana jest losowo, ale nie zawsze ten warunek musi by膰 spe艂niony;
zasada homogeniczno艣ci - wybrany materia艂 musi by膰 jednorodny (np. tylko dane pismo, tylko reklamy telewizyjne);
zasada trafno艣ci - materia艂 musi by膰 w ten spos贸b dobrany, aby m贸g艂 by膰 adekwatnym 藕r贸d艂em informacji dla przyj臋tych zada艅 badawczych.
W przypadku analizy prasy doboru dokonuje si臋 trzykrotnie: dob贸r tytu艂贸w, numer贸w, poszukiwanej tre艣ci. Je艣li mo偶na nale偶y zbada膰 ca艂e uniwersum.
formu艂owanie hipotez i cel贸w badawczych - analiza tre艣ci jest technik膮 pracoch艂onn膮 i d艂ugotrwa艂a, st膮d trzeba bardzo dok艂adnie okre艣li膰 cel badania i sformu艂owa膰 hipotezy, aby po wykonanej pracy nie okaza艂o si臋, 偶e wyniki nie przystaj膮 do tego, co sobie za艂o偶yli艣my.
wyb贸r jednostek analizy i okre艣lenie zasad pomiaru - jednostkami analizy nazywamy te elementy zawarto艣ci przekazu, kt贸re s膮 w trakcie analizy klasyfikowane wg kategorii przyj臋tego klucza. Wyb贸r jednostek analizy zostaje zdeterminowany przez hipotez臋 operacyjn膮. Je艣li analizowanymi przekazami s膮 teksty s艂owne, jednostk膮 analizy mo偶e by膰: litera, morfem, semantem, wyraz, zdanie, s膮d, akapit, posta膰, ca艂a wypowied藕. Je艣li analizujemy obrazy jednostk膮 analizy mog膮 by膰: symbol, posta膰, kolor, uk艂ad, wypowied藕.
Jednostki analizy:
Litera - jest z ni膮 najmniejszy problem przy kategoryzacji, mo偶na zlicza膰 litery automatycznie; jej znaczenie w analizach socjologicznych jest niewielkie, ale po cz臋sto艣ci wyst臋powania okre艣lonych liter w tek艣cie mo偶na wnioskowa膰 o stylu. |
Morfem - najmniejsza cz膮stka wyrazu maj膮ca znaczenie leksykalne lub gramatyczne; bardzo rzadko stosuje si臋 to jako jednostk臋 analizy, bo wymaga to od koduj膮cego dobrego przygotowania j臋zykoznawczego. U艂atwia grupowanie wyraz贸w w rodziny (k艂opoty przy wykorzystaniu komputera ze wzgl臋du na oboczno艣ci). Morfem znajduje zastosowanie, kiedy chce si臋 bada膰 trudno艣膰 tekstu i tematyk臋 tekstu. |
Wyraz - uznawany jest najcz臋艣ciej za najmniejsz膮 jednostk臋 analizy; bierze si臋 pod uwag臋 wszystkie wyrazy, albo tylko nazwy w艂asne: imiona, nazwiska, miejscowo艣ci, kraje, instytucje, itp. S艂abo艣ci膮 wyrazu jako jednostki jest jego wieloznaczno艣膰, oraz spos贸b w jaki mo偶e by膰 u偶yty: ironicznie, przeno艣nie, itp. |
S膮d - bardzo trudno go zdefiniowa膰 i zastosowa膰 w analizie. |
Zdania - trudno poddawane s膮 analizie, poniewa偶 s膮 bardzo zr贸偶nicowane (od jednego s艂owa, do kilkudziesi臋ciu wyraz贸w). |
Akapit - trudno艣ci膮 jest podzia艂 tekstu na akapity, poniewa偶 nie zawsze jest on zgodny z podzia艂em graficznym. Korzysta si臋 w badaniach zrozumia艂o艣ci lub popularno艣ci tekst贸w. |
Posta膰 - 艂atwo j膮 zdefiniowa膰, zidentyfikowa膰 w przekazie i skategoryzowa膰. |
Wypowied藕 - dobrze si臋 klasyfikuje wg kryterium gatunku, autorstwa, tematyki, nastawienia. |
Jednostki analizy b臋d膮 tylko wtedy skuteczne, gdy zostan膮 prawid艂owo zdefiniowane, a klucz kategoryzacyjny odpowiednio zbudowany.
Za typowe rodzaje pomiaru mo偶na uzna膰: okre艣lenie cz臋sto艣ci wyst臋powania (frekwencji) r贸偶nych jednostek analizy; okre艣lenie wielko艣ci analizowanych jednostek; okre艣lenie intensywno艣ci cech jednostek analizowanych.
klucz kategoryzacyjny - zawiera kategorie podporz膮dkowane celowi bada艅, istocie problemu badawczego, wst臋pnym hipotezom, musz膮 by膰 dostosowane do charakteru badanego materia艂u. Klucz kategoryzacyjny powinien by膰:
roz艂膮czny i wyczerpuj膮cy - ka偶dy element winien by膰 zaliczony do jednej kategorii, a kategorie te nie powinny si臋 przenika膰, a razem winny wyczerpywa膰 ca艂y zakres kryterium podzia艂u;
dostosowane do badanego materia艂u;
obiektywne i rzetelne - aby badacze nie mieli w膮tpliwo艣ci, gdzie zaklasyfikowa膰 dany przekaz;
bogactwo, odkrywczo艣膰;
Berelson do klasy kategorii tre艣ciowych zaliczy艂: nastawienie (jak temat jest traktowany); uzasadnienie (na jakiej podstawie dokonuje si臋 klasyfikacji nastawie艅); warto艣ci (jakie odkrywa si臋 warto艣ci, cele, pragnienia); metody (jakich 艣rodk贸w si臋 u偶ywa si臋, aby osi膮gn膮膰 cel); cechy (s艂u偶膮ce do opisu ludzi); bohater (przedstawienie osoby dzia艂aj膮cej); autorytet (w czyim imieniu formu艂uje si臋 wypowiedzi); 藕r贸d艂o (sk膮d pochodzi komunikat); adres (do kogo jest skierowany); lokalizacja (gdzie rozgrywa si臋 akcja); czas (kiedy rozgrywa si臋 akcja); konflikt (jakie s膮 jego 藕r贸d艂a).
Wykorzystanie materia艂u - wykonuje si臋 po zako艅czeniu pro - analizy; jest ona mechanicznym , czasoch艂onnym stosowaniem narz臋dzia badawczego i polega na kodowaniu materia艂u oraz stosowaniu metod statystycznych. Dwaj koduj膮cy stosuj膮c ten sam klucz kategoryzacyjny do tego samego materia艂u powinni otrzyma膰 takie same wyniki.
Opracowanie i interpretacja wynik贸w - jest to ostatnia faza nie uj臋ta w ramy, zale偶y od pomys艂贸w badacza, jego inwencji tw贸rczej, czasami mo偶e by膰 wst臋pem do nast臋pnej analizy.
Analiza tre艣ci - ograniczy艂a tendencyjno艣膰 w opisach tre艣ci, umo偶liwi艂a por贸wnanie ze sob膮 r贸偶nych kana艂贸w przekazu; u艣ci艣li艂a aparat opisu formy i tre艣ci przekaz贸w, jej wyniki s膮 proporcjonalne do pracy we wst臋pnej fazie.
Teoretyczne problemy wywiadu kwestionariuszowego
Wywiad kwestionariuszowy to technika o wysokim stopniu standaryzacji
W wywiadzie kwestionariuszowym nast臋puje ujednolicenie na poziomie poszukiwanych informacji. O poszczeg贸lnych jednostkach badania staramy si臋 uzyska膰 te same informacje.
Zadajemy jednolite pytania respondentowi;
Zadajemy jednolite pytania respondentom;
Bardzo cz臋sto mamy do czynienia z ujednoliceniem odpowiedzi, jakie mog膮 by膰 udzielone przez respondent贸w; ujednolicone s膮 przede wszystkim tzw. inne zachowania ankietera - tzn. wszystkie te, kt贸re 艂膮cz膮 si臋 z interrogacj膮 wok贸艂 pytania - np. formu艂a aran偶acyjna;
Mamy do czynienia z ujednoliceniem bod藕c贸w, kt贸re trzeba dodatkowo skierowa膰 do respondenta, by otrzyma膰 odpowied藕 istotn膮;
Ujednolicone jest miejsce wywiadu;
Istniej膮 dyrektywy m贸wi膮ce o ujednoliceniu sytuacji wywiadu;
Ujednolicone s膮 tzw. 艣rodki techniczne spos贸b rejestrowania;
Wywiad kwestionariuszowy jest technik膮 opart膮 na bezpo艣rednim procesie komunikowania
Badacz przekazuje ankieterowi tekst pyta艅 i dyrektywy, jak te pytania zadawa膰 1. Badacz przygotowuje warianty odpowiedzi i miejsce na ich zapis; badacz informuje ankietera, jaki jest cel zadawania takiego, a nie innego pytania;
Pytanie zadane respondentowi przez ankietera jest najcz臋艣ciej przekazem ustnym, cho膰 czasem jest to karta respondenta (zmiana kana艂u komunikowania);
Reakcja respondenta na pytanie - nie zawsze jest to odpowied藕 sensu stricte
Kontakt mi臋dzy A i R jest wyodr臋bniony w czasie i przestrzeni - jest to reakcja interpersonalna;
Zapis odpowiedzi respondenta, jakiej w kwestionariuszu dokona艂 ankieter (podczas wywiadu);
Jest to instrukcja kodowa, przed zbudowaniem kt贸rej badacz musi si臋 zapozna膰 z zapisem na kwestionariuszu, czyli z 4
Instrukcja kodowa zawiera zasady klasyfikowania odpowiedzi zapisanych w kwestionariuszu oraz zasady ich numerycznego symbolizowania.
Jest to rezultat dzia艂alno艣ci kodera - tzn. zaliczenie odpowiedzi respondenta do odpowiednich klas wyr贸偶nionych w instrukcji kodowej. Wyr贸偶niaj膮c te klasy badacz sugeruje si臋 poszukiwan膮 informacj膮.
W zasadzie komunikowanie w tej technice jest procesem ustnym.
Zapis odpowiedzi R jest dokonywany przez A; zapis stanowi materia艂 藕r贸d艂owy, kt贸ry b臋dzie poddany dalszej obr贸bce.
Komunikowane w wywiadzie kwestionariuszowym jest bezpo艣rednie w tym sensie, 偶e wyst臋puje naoczny kontakt, A z R, co daje mo偶liwo艣膰 obserwacji reakcji na skutek;
Na skutek naocznego kontaktu, na komunikacj臋 wp艂yw ma r贸wnie偶 otoczeniem, w jakim ten kontakt si臋 odbywa; na tre艣膰 i form臋 odpowiedzi ma wp艂yw wiele czynnik贸w;
Pytanie jako tekst, oraz narz臋dzie badawcze w kwestionariuszu
Pytanie jest wa偶ne dla badacza jako narz臋dzie badawcze.
Pytanie jest dobrym narz臋dziem badawczym gdy:
Badacz wie, jakie zjawisko chce przy pomocy tego pytania zbada膰;
Badacz wie, co upowa偶nia go do stwierdzenia, 偶e przy pomocy danego pytania bada w艂a艣nie to, a nie inne zjawisko;
Badacz posiada t臋 pewno艣膰, gdy potrafi on wyliczy膰 za艂o偶enia, na kt贸rych opiera on przej艣cie od zaklasyfikowanych odpowiedzi respondent贸w na te pytania, do s膮d贸w o badanym zjawisku - za艂o偶enia te powinny by膰 empirycznie potwierdzone;
Tak poj臋te pytania, jako narz臋dzi badawcze, nie oznaczaj膮 偶e wszystkie pytania s膮 konstruowane wedle tych samych regu艂.
Koncepcje pytania kwestionariuszowego jako narz臋dzia badawczego wg J. Luty艅skiego
Koncepcja testowa;
Koncepcja wska藕nikowa;
Koncepcja tradycyjna - informacyjna;
Koncepcja rozszerzona - informacyjna;
Kryteria odr贸偶niania tych koncepcji
Czy pytanie w kwestionariuszu jest 偶膮daniem informacji o badanym zjawisku;
Czy ta informacja musi by膰 okre艣lona przed przyst膮pieniem do badania;
Czy pytanie w kwestionariuszu pe艂ni rol臋 samodzieln膮, czy te偶 jest elementem baterii pyta艅;
Jakie za艂o偶enia przyjmuje si臋 przy przechodzeniu od odpowiedzi R na pytanie w kwestionariuszu do sformu艂owania s膮du o badanym zjawisku;
Czy istnieje mo偶liwo艣膰 empirycznej weryfikacji tych za艂o偶e艅;
Ad. 1 - Koncepcja testowa
Ma swoje korzenie w psychologii;
Pojedyncze pytanie nie pe艂ni samodzielnej roli informacyjnej; jest traktowane podobnie jak item w te艣cie; dopiero bateria pyta艅 艂膮cznie mo偶e da膰 informacje o badanym zjawisku;
Najcz臋艣ciej badanym zjawiskiem jest psychologiczna w艂a艣ciwo艣膰 cecha respondenta;
Poszukiwana informacja znana jest przed przyst膮pieniem do formu艂owania baterii pyta艅;
Wynik zwykle w postaci liczbowej opisuje nam warto艣膰 badanej cechy dla danego respondenta, na podstawie jego odpowiedzi na ca艂膮 bateri臋 pyta艅;
Przej艣cie od odpowiedzi na t臋 bateri臋 pyta艅, do przypisania R warto艣ci badanej cechy, opiera si臋 na za艂o偶eniu, 偶e ta bateria stanowi test rzetelny i trafny; za艂o偶enie to powinno mie膰 empiryczne potwierdzenie;
Psychologia wypracowa艂a odpowiednie procedury, kt贸re pozwalaj膮 na drodze empirycznej okre艣li膰 trafno艣膰 i rzetelno艣膰 testu;
Ad. 2 - Koncepcja wska藕nikowa
Odpowied藕 R na pytanie przynosi informacj臋 o wska藕niku, podczas gdy badanym zjawiskiem jest indicatum;
Zazwyczaj jest tak, 偶e dla stwierdzenia wyst臋powania jednego indicatum, odwo艂ujemy si臋 do wielu wska藕nik贸w bateria wska藕nik贸w;
Przej艣cie od odpowiedzi R na pytanie w kwestionariuszu do sformu艂owania s膮du o badanym zjawisku opiera si臋 na za艂o偶eniu, 偶e wska藕niki zosta艂y w艂a艣ciwie dobrane - tzn. na podstawie wyst膮pienia wska藕nik贸w mo偶emy wnioskowa膰 z mo偶liwie najwi臋kszym i liczbowo okre艣lonym prawdopodobie艅stwem, 偶e wyst膮pi艂o indicatum;
Indicatum powinno by膰 zdefiniowane przed przyst膮pieniem do badania w momencie dobierania wska藕nik贸w i przy uk艂adaniu pyta艅 powinno by膰 jasne indicatum te wska藕niki si臋 odnosz膮;
W praktyce badawczej stosuje si臋 bardziej liberaln膮 koncepcj臋 wska藕nika, nie przedstawion膮 wy偶ej, tzn.:
Nie wymaga si臋, by indicatum by艂o 艣ci艣le okre艣lone przed przyst膮pieniem do uk艂adania kwestionariusza, co przekre艣la mo偶liwo艣膰 liczbowego ustalenia si艂y zwi膮zku mi臋dzy wska藕nikiem, a indicatum, co natomiast nie pozwala wnioskowa膰 o w艂a艣ciwo艣ci wska藕nika;
Ad 3 - Koncepcja tradycyjna informacyjna
Pytanie jest zawsze 偶膮daniem wprost informacji o badanym zjawisku; pytanie jest 偶膮daniem informacji semantycznej - tzn. takiej, kt贸ra mo偶e by膰 oceniona w kategoriach prawdy lub fa艂szu;
Informacja musi by膰 sprecyzowana przed przyst膮pieniem do badania;
Ka偶de pytanie pe艂ni samodzieln膮 rol臋 informacyjn膮;
Uzasadnienie przej艣cia od odpowiedzi na pytanie kwestionariusza, do zdania przynosz膮cego poszukiwan膮 informacj臋 opiera si臋 na za艂o偶eniu, 偶e R jest wiarygodnym informatorem;
Wiarygodny jest informator, kt贸ry:
Us艂ysza艂 dobrze zadane pytanie;
Zrozumia艂 pytanie zgodnie z sensem nadanym mu przez badacza;
Chcia艂 i by艂 w stanie ze wzgl臋du na swoje aktualne nastawienie i intelektualne mo偶liwo艣ci doj艣膰 do przekonania zgodnego z rzeczywisto艣ci膮;
Chcia艂 swoje przekonanie przekaza膰 ankieterowi bez zniekszta艂ce艅
W praktyce badawczej, wiarygodno艣膰 R jako informatora jest oceniana w ca艂ym wywiadzie, a nie w odniesieniu do poszczeg贸lnych pyta艅. Fakt ten nie pozwala nam liczbowo oszacowa膰 b艂臋du, jakim obci膮偶ona jest poszczeg贸lna poszukiwana informacja.
Pytania w kwestionariuszu dotycz膮 fakt贸w intro - lub ekstraspektywnych, ale zawsze musz膮 dotyczy膰 fakt贸w, kt贸re respondent sobie u艣wiadamia.
Ad. 4 - Koncepcja rozszerzona informacyjna
Pytanie nigdy nie musi 偶膮da膰 wprost informacji o badanym zjawisku, ale badane zjawisko musi by膰 okre艣lone, i to bardzo precyzyjnie przed przyst膮pieniem do badania; w efekcie zastosowania tego podej艣cia badacz powinien otrzyma膰 informacje dotycz膮ce zjawisk badanych obci膮偶one tak minimalnym b艂臋dem, 偶e mo偶na go pomin膮膰;
Pytanie jako narz臋dzie badawcze ma z艂o偶on膮 struktur臋, w sk艂ad kt贸rej wchodz膮:
Pytanie zawarte w tek艣cie kwestionariusza;
Pytanie, jakie zadaje sobie koder (tzn. do jakiej klasy badanego zjawiska nale偶y reakcja respondenta na dalsze pytania, przy czym klasy te wyr贸偶niaj膮 si臋, bior膮c pod uwag臋 rodzaj odpowiedzi ad. 3)
Jednostkowe pytanie badacza:
Odpowied藕 na 3 m贸wi nam o tym, do jakiej klasy badanego zjawiska nale偶y badana jednostka, inaczej - jaki stan rzeczy, jaka warto艣膰 zmiennej, czy jaka odmiana cechy wyst臋puje w jej przypadku;
Rozstrzygni臋cie jednostkowego pytania badacza przynosi jednostkow膮 poszukiwan膮 informacj臋 (musi ona by膰 okre艣lona przed przyst膮pieniem do badania);
Precyzyjne zdefiniowanie poszukiwanej informacji - tzn. takie, by mo偶na by艂o wyr贸偶ni膰 r贸偶ne jego warianty; inaczej m贸wi膮c - stany rzeczy, warto艣ci zmiennej, odmiany cech;
Przej艣cie do zakodowanych odpowiedzi na pytanie w kwestionariuszu do odpowiedzi na jednostkowe pytanie badacza wymaga spe艂nienia szeregu za艂o偶e艅 - niekt贸re z tych za艂o偶e艅 maj膮 charakter definicji, a niekt贸re twierdze艅 empirycznych - i twierdzenia te dotycz膮:
Przebiegu procesu komunikowania si臋 - np. 偶e pytanie przeczytano w艂a艣ciwemu R i dok艂adnie zanotowano odpowied藕; 偶e by艂a to odpowied藕 R, a nie osoby trzeciej; 偶e odpowied藕 zosta艂a prawid艂owo zakodowana przez kodera;
Proces贸w psychicznych zachodz膮cych u respondenta - np. 偶e R zrozumia艂 pytanie zgodnie z intencj膮 badacza, 偶e dokona艂 wszelkich zabieg贸w, jakie s膮 wymagane do sformu艂owania stanowiska w danej sprawie, 偶e to stanowisko zosta艂o zgodnie z prawd膮 zwerbalizowane w wywiadzie;
Stosunku sytuacji problemowej wywo艂anej przez pytanie do sytuacji wyst臋puj膮cej poza wywiadem - a wi臋c w 偶yciu respondenta na przyk艂ad; chodzi o to, czy R przedstawia trwa艂膮 opini臋, kt贸r膮 wyg艂asza r贸wnie偶 w innych sytuacjach 偶yciowych;
Prawid艂owo艣ci i zwi膮zk贸w wyst臋puj膮cych pomi臋dzy badanymi zjawiskami, zwi膮zk贸w wyst臋puj膮cych w rzeczywisto艣ci
Te twierdzenia i definicje 艂膮cznie sk艂adaj膮 si臋 na model pytania jako narz臋dzia badawczego. Luty艅ski postuluje, aby badacze podejmowali pr贸b臋 konstruowania takich modeli, zanim skonstruuj膮 w艂a艣ciwe pytania.
Je艣li badacz nie jest w stanie skonstruowa膰 takiego modelu danego pytania, to nale偶y z tego pytania zrezygnowa膰, gdy偶 nie ma szans, aby by艂o ono dobrym narz臋dziem badawczym;
Je艣li badacz skonstruuje taki model pytania, to nast臋pnie musi rozwa偶y膰, czy w艣r贸d sk艂adaj膮cych si臋 na ten model tez nie ma, nie ma twierdze艅 ewidentnie fa艂szywych;
Pytania, kt贸re przejd膮 tak膮 selekcj臋, mo偶na uzna膰 za poprawne;
W bardziej rygorystycznej wersji tej koncepcji, aby dokona膰 prawid艂owej selekcji pyta艅 nale偶y dodatkowo zastosowa膰 badania weryfikacyjne - tzn. na drodze empirycznej sprawdzi膰, jakie s膮 rezultaty zadawania danych pyta艅 okre艣lonym respondentom;
Metody weryfikacji
Weryfikacja dokumentalna
Wywiad o wywiadzie
Wywiad pog艂臋biony
Weryfikacja dokumentalna
Odnosi si臋 do danych faktualnych;
Zadaje si臋 R okre艣lone pytania i uzyskuje informacje; nast臋pnie te same informacje uzyskuje si臋 na innej drodze, kt贸r膮 uwa偶a si臋 za wiarygodn膮;
Informacje te nast臋pnie zestawia si臋 i por贸wnuje;
Wywiad o wywiadzie
Najpierw trzeba mie膰 skonstruowany model pyta艅, jako 偶e wywiad o wywiadzie jest 艣ci艣le temu modelowi podporz膮dkowany;
R s膮 wypytywani o to, czy rozumiej膮 pytania, jak dochodz膮 do swojego stanowiska, jak je werbalizuj膮;
Nie ka偶dy cz艂owiek jest zdolny do introspekcji;
Wywiad pog艂臋biony
R odpowiada na pytania zawarte w zasadniczym wywiadzie kwestionariuszowym i jest on prowadzony przez badacza tak, aby udzieli艂 on jak najbardziej przemy艣lanej i dok艂adnej odpowiedzi;
Ta koncepcja jest jedynie postulatem metodologicznym. Je偶eli jest ona stosowana, to w wersji mniej rygorystycznej; stosuje si臋 tzw. protezy;
Wywiad kwestionariuszowy telefoniczny
Wywiad kwestionariuszowy telefoniczny zwyk艂y;
Wywiad kwestionariuszowy telefoniczny ze wspomaganiem komputerowym (odpowied藕 R jest od razu zapisywana w komputerze, a nie w kwestionariuszu; R s膮 r贸wnie偶 wybierani przez komputer);
Jest to mimo wszystko wywiad kwestionariuszowy, cho膰 brak w nim naocznego kontaktu ankietera i respondenta;
Zwi臋kszone poczucie anonimowo艣ci jest traktowane tutaj jako zaleta tej techniki;
Wywiad kwestionariuszowy telefoniczny jest technik膮 lepsz膮, gdy dotyczy on spraw, w kt贸rych obowi膮zuj膮 bardzo silne normy spo艂eczne - gdy istnieje silna presja spo艂eczna do udzielania odpowiedzi zgodnych z „oficjalnie” dzia艂aj膮cymi normami;
Wywiad telefoniczny pozwala unikn膮膰 efektu ankieterskiego, cho膰 nie ca艂kowicie;
Wywiad telefoniczny (jego propozycja) jest w pewnym sensie zaskoczeniem dla R. Jest on w zasadzie zmuszany do udzielenia odpowiedzi szybko, co mo偶e powodowa膰, 偶e odpowiedzi nie s膮 przemy艣lane dlatego stosuje si臋 listy zapowiednie;
Problemy wywiadu telefonicznego
Wi臋cej odm贸w, ni偶 przy standardowych wywiadach kwestionariuszowych;
W Polsce rozmowy telefoniczne s膮 najcz臋艣ciej rozmowami prywatnymi;
Przez telefon ankieter ma utrudnione zadanie uwiarygodnienia si臋;
Przez telefon nigdy nie nale偶y pyta膰 respondenta o zgod臋 - od razu przyst臋puje si臋 do zadawania pyta艅;
Nigdy nie ma pewno艣ci, 偶e wywiad zostanie doprowadzony do ko艅ca;
Wywiad telefoniczny stawia du偶e wymagania ankieterowi, kt贸ry dzia艂a pod presj膮 czasu i musi by膰 w sta艂ej gotowo艣ci;
Wywiad telefoniczny musi mie膰 swoj膮 dynamik臋 - R wol膮 z regu艂y szybkie odczytywanie pyta艅;
Kwestionariusz telefoniczny w wi臋kszo艣ci zawiera pytania zamkni臋te - nie ma czasu na rozgadywanie si臋 max 50 - 60 minut;
Pytania przekazywane s膮 tylko ustnie, a wi臋c (przy braku kart respondenta) liczba wariant贸w odpowiedzi i ich d艂ugo艣膰 musi by膰 ograniczona;
Problem efektu pierwsze艅stwa R maj膮 tendencj臋 do udzielania odpowiedzi z pierwszych miejsc;
Wskaz贸wki do budowania kwestionariusza
Formu艂a aran偶acyjna musi by膰 kr贸tka i tre艣ciwa; je艣li wcze艣niej by艂 wys艂any list zapowiedni, to regu艂膮 musi si臋 do niego odwo艂a膰;
Wa偶na jest kolejno艣膰 zadawania pyta艅 - pierwsze pytanie musi korespondowa膰 z formu艂膮 aran偶acyjn膮;
Blok pyta艅 nie mo偶e zawiera膰 wi臋cej ni偶 6 pyta艅;
Blok tematyczny zaczyna si臋 od pyta艅 og贸lnych, potem przechodzi si臋 do pyta艅 szczeg贸艂owych;
Pytania pocz膮tkowe s膮 pytaniami trudniejszymi - wymagaj膮 wi臋cej wysi艂ku; na ko艅cu wywiadu umieszcza si臋 pytania 艂atwe;
Warunki prowadzenia wywiadu kwestionariuszowego w Polsce
Nier贸wnomierno艣膰 w dost臋pie do wszystkich grup spo艂ecznych stopie艅 telefonizacji;
Pierwsze wywiady telefoniczne mia艂y za zadanie kontrol臋 pracy ankieter贸w; obecnie w tej formie prowadzone s膮 badania rynkowe i badania opinii publicznej (cho膰 rzadziej);
W Polsce jest kilka firm badawczych, kt贸re specjalizuj膮 si臋 w prowadzeniu wywiad贸w telefonicznych, szczeg贸lnie tych ze wspomaganiem komputerowym; dziennie s膮 one w stanie przepracowa膰 ok. 500 wywiad贸w;
Superwizor jest osob膮 nadzoruj膮c膮 prac臋 ankieter贸w i przebieg takiego wywiadu zapewnia to wi臋ksz膮 standaryzacj臋 wywiadu;
Wst臋pne wyniki wywiad贸w ma si臋 natychmiast po zako艅czeniu ostatniego wywiadu;
Zalety wywiadu telefonicznego
Bardzo skracaj膮 czas badania i uzyskiwania informacji;
Pozwalaj膮 prowadzi膰 badania na du偶ym obszarze terenu;
S膮 ta艅sze ni偶 wywiady kwestionariuszowe;
Ankieterzy s膮 bardzo dobrze kontrolowani;
Techniki ankietowe
Ankieta pocztowa - kwestionariusz wysy艂a si臋 poczt膮, zwrot nast臋puje t膮 sam膮 drog膮; wysy艂ane s膮 one do: pr贸by adresowej, na adresy zg艂oszone;
Ankieta prasowa - kwestionariusz drukowany jest w prasie, zwrot odbywa si臋 poczt膮;
Ankieta za艂膮czona do zakupywanych towar贸w - zwrot drog膮 pocztow膮;
Ankieta audytoryjna - badanych zbiera si臋 w jednym miejscu; ankieta wype艂niana jest pod nadzorem badacza, zwrot nast臋puje do urny;
Ankieta og贸lnie dost臋pna - jest drukowana w og贸lnodost臋pnym miejscu; wype艂niana i zwracana w miejscu wy艂o偶enia;
Ankieta rozdawana - jest rozdawana przez badacza i jego wsp贸艂pracownik贸w, a tak偶e jest przez nich odbierana;
Ankieta telefoniczna, radiowa i telewizyjna - tekst przekazywany jest przez medium, a zwrot nast臋puje poczt膮;
Ankieta og贸lnodost臋pna
Najcz臋艣ciej stosowana w badaniach konsumpcji kulturalnej; u偶ywana do badania r贸偶nego typu publiczno艣ci;
Wy艂o偶ona w konkretnym miejscu, w kt贸rym musi by膰 uzupe艂niona; musi zatem by膰 kr贸tka, musi dotyczy膰 spraw wa偶nych i interesuj膮cych, oraz musi zawiera膰 bardzo jasno sformu艂owane pytania; s膮 to najcz臋艣ciej pytania zamkni臋te;
Jest w pe艂ni anonimowa; w formule organizacyjnej musi znajdowa膰 si臋 jasna informacja, co do sposobu zwrotu tej ankiety
Bardzo wa偶ny jest dobry spos贸b organizacji badania i reklamy ankiety;
Zbiorowo艣膰 do badania dobiera si臋 sama;
Wnioski z ankiety s膮 z regu艂y wnioskami sprawozdawczymi;
Ankieta prasowa
Stosowana najcz臋艣ciej do oceny pism;
Nie jest d艂uga, zawiera co najwy偶ej 30 pyta艅; najcz臋艣ciej wydrukowana jest w formie karty pocztowej lub oddzielnych wk艂adek;
Zwykle za udzia艂 w ankiecie proponuje si臋 nagrody, dlatego respondenci powinni poda膰 sw贸j adres;
Zawiera zazwyczaj pytania zamkni臋te, ale na ko艅cu znajduje si臋 jedno, b膮d藕 dwa pytania otwarte, umo偶liwiaj膮ce d艂u偶sz膮 wypowied藕;
Zbiorowo艣膰 do badania dobiera si臋 sama;
Cz臋sto tworzy si臋 tzw. quasi-reprezentacja dzieje si臋 tak w przypadku nades艂ania bardzo du偶ej liczby ankiet;
Ankiety mog膮 wykracza膰 poza zawarto艣膰 i ocen臋 pism;
Ankieta pocztowa
Ankieta kierowana do pr贸by reprezentatywnej - np. do wylosowanego gospodarstwa domowego lub konkretnej osoby:
Sukces tej ankiety polega na otrzymaniu jak najwi臋kszej liczby zwrot贸w; jest to r贸wnie偶 jej najwi臋kszym problemem;
Kwestionariusz ankiety musi by膰 przygotowany niezwykle starannie, tak by odbi贸r tej ankiety by艂 u艂atwiony; forma graficzna powinna by膰 przyn臋t膮;
Kwestionariuszowi musi towarzyszy膰 list badacza, kt贸ry zawiera dok艂adne informacje o:
badaniu;
sposobie kontaktu z badaczem;
osobie badacza;
temacie;
tym, dlaczego zwracamy si臋 do tego, a nie innego respondenta;
Do tej ankiety za艂膮czamy dodatkowe koperty, w kt贸rych prosimy o informacj臋 od respondent贸w, 偶e ju偶 wype艂nili oni ankiet臋; t臋 kopert臋 respondent powinien odes艂a膰; termin odes艂ania nie mo偶e by膰 zbyt d艂ugi;
Musz膮 by膰 dokonane szczeg贸艂owe obserwacje sposobu sp艂ywania materia艂贸w musz膮 by膰 robione dok艂adne notatki;
Ankiety zwykle sp艂ywaj膮 tzw. falami;
Ustalenie momentu uko艅czenia „pierwszej fali” jest bardzo wa偶ne, gdy偶 w tym momencie nale偶y zacz膮膰 „napiera膰” na respondent贸w, wysy艂aj膮c im monity ( system monitowania);
Najcz臋艣ciej ponawia si臋 operacje trzy razy; na ko艅cu trzeciej fali wykonuje si臋 bardzo dok艂adn膮 analiz臋 ankiet;
Je偶eli okazuje si臋, 偶e na ankiet臋 nie odpowiedzia艂a jaka艣 jedna grupa spo艂eczna, to wnioski z ankiet s膮 obarczone b艂臋dem, a pr贸ba traci reprezentatywno艣膰 wykorzystuje si臋 wtedy tzw. pr贸b臋 wa偶on膮;
Sukces tej ankiety jest mo偶liwy wtedy, gdy temat ankiety „trafia do ludzi”;
Ankieta na adresy zg艂oszone
Pisze si臋 apel informuj膮cy o tym, 偶e badanie b臋dzie przeprowadzone w jakim艣 okre艣lonym przedziale czasu („wtedy to, a wtedy”) i na jaki temat;
Osoby zainteresowane udzia艂em w ankiecie proszone s膮 o podanie swoich cech spo艂eczno - demograficznych oraz adresu, chocia偶 ankieta jest poufna;
Ankieta ta jest przydatna w sytuacjach, gdy nie dysponujemy operatami badania, ani te偶 nie ma mo偶liwo艣ci 偶eby je stworzy膰;
Zwrotno艣膰 tych ankiet jest bardzo du偶a;
Ankieta audytoryjna
Z pisemnym przekazem badacza:
Technika ta jest u偶yteczna do badania grup, kt贸re istniej膮 niezale偶nie od woli badacza - np. uczestnicy jakiego艣 kursu;
S膮 to zwykle badania prowadzone w instytucjach, dlatego na ich wykonanie potrzebna jest zgoda kierownictwa, a nie tylko samych respondent贸w;
Trzeba mie膰 informacje dotycz膮ce tego, czy istniej odpowiednie pomieszczenie do przeprowadzenia badania; w przypadku kilku pomieszcze艅 potrzebnych jest kilku badaczy; nale偶y w贸wczas ujednolici膰 ich spos贸b post臋powania; badanie nale偶y prowadzi膰 r贸wnolegle;
Nale偶y przygotowa膰 urn臋 (lub urny), do kt贸rych zwraca si臋 ankiety; w przypadku braku urn, nale偶y przygotowa膰 zaklejane koperty;
Badacz musi dysponowa膰 dodatkowymi przyborami do pisania;
Grupie badanej nale偶y poda膰 wszelkie informacje dotycz膮ce badania;
Po badaniu nale偶y napisa膰 sprawozdanie z jego przebiegu: data, nr sali, osoba prowadz膮ca, liczba obecnych os贸b, osoby nieobecne, informacje o komentarzach z sali, atmosfera na sali, uwagi ankietera;
Ankieta ta pozwala zebra膰 szybko informacje od du偶ej liczby os贸b i zapewnia kontrol臋;
Z ustnym przekazem badacza
Ankieta socjometryczna dotycz膮ca sposob贸w badania stosunk贸w interpersonalnych w ma艂ych grupach. Tw贸rc膮 jest Moreno.
Stosunki interpersonalne mo偶na bada膰 w trzech p艂aszczyznach:
sympatia vs. antypatia
preferencje w sferze interakcji
rzeczywiste interakcje
Ankieta jest imienna, a przy jej wype艂nianiu respondenci operuj膮 rzeczywistymi imionami innych os贸b.
Ankieta rozdawana
Mo偶e by膰 skierowana do wylosowanej pr贸by;
Badani z regu艂y wype艂niaj膮 j膮 samemu;
Rozdawana jest najcz臋艣ciej w kopercie, w kt贸rej r贸wnie偶 nast臋puje jej zwrot;
Ankieta rozdawana pod instytucjonalnym nadzorem
Do badania wybiera si臋 grupy ludzi instytucjonalnie ze sob膮 powi膮zanych;
Na badanych wywiera si臋 instytucjonalny nacisk, aby zgodzili si臋 na to badanie;
Czas na wype艂nienie ankiet nie jest d艂u偶szy ni偶 tydzie艅; zwrot odbywa si臋 do urny i jest nadzorowany przez badacza
Wnioski:
Ankiety te wymagaj膮 od respondent贸w umiej臋tno艣ci szybkiego czytania i pisania;
Stosuje si臋 t臋 ankiet臋, kt贸ra daje mo偶liwo艣膰 uzyskania najwi臋kszej ilo艣ci zwrot贸w;
Autorejestracja
Autorejestracja s艂u偶y do badania tzw. bud偶et贸w czasu; bud偶et贸w gospodarstw domowych, odbiorc贸w telewizji itp. Nie jest ona technik膮 ankietow膮, ale nale偶y do tej grupy.
Jest to zapis w艂asnych czynno艣ci badanego, wed艂ug kategorii kt贸re dostarczy艂 mu badacz; jest to technika o wysokim stopniu standaryzacji;
Badany wyst臋puje w roli rejestratora zdarze艅;
Autorejestracja odbywa si臋 przez okre艣lony (przez badacza) czas;
Badacz musi przygotowa膰 kategorie i karty, dzienniczek rejestracji;
Badacz - terenowy uczestnik bada艅 musi dotrze膰 do badanej osoby; musi kontrolowa膰 spos贸b prowadzenia autorejestracji badanego;
Najwi臋kszym problemem jest zachowanie systematyczno艣ci rejestracji;
Losuje si臋 bardzo du偶膮 pr贸b臋;
Zalet膮 tej techniki jest to, 偶e daje ona dok艂adniejsze informacje o badanych;
Technika ta nie jest kosztowna. Jest ta艅sza, ni偶 inne techniki z u偶yciem wynaj臋tego ankietera. Powinno przewidzie膰 si臋 pewne gratyfikacje dla badanych.
Badania surveyowe (sonda偶)
Badania surveyowe s膮 systematycznym zbieraniem informacji o jednostkach
Jedna z podstawowych metod socjologii empirycznej spe艂niaj膮ca nast臋puj膮ce cechy:
dane o jednostkach badania s膮 gromadzone albo za pomoc膮 techniki wywiadu kwestionariuszowego albo za pomoc膮 jakiej艣 techniki ankietowej
bada si臋 pr贸b臋 pobran膮 z szerszej populacji tak aby mo偶na by艂o przenie艣膰 wnioski z pr贸by na populacj臋 (ka偶da badana jednostka traktowana jest jednakowo - spo艂ecze艅stwo jest zbiorem jednostek)
rezultaty zadania opracowywane s膮 w spos贸b ilo艣ciowy, statystyczny
Geneza survey贸w
Ruch surveyowy - XIX - XX wiek badanie okre艣lonego zagadnienia na okre艣lonym terenie, survey lustracja, survey podejmowany by艂 w celach praktycznych, reformatorskich, przez ludzi nie zwi膮zanych z nauk膮, obiektywne rozeznanie sytuacji w celu podj臋cia reformy by艂o mo偶liwe przez survey;
Cel praktyczny;
Badania prowadzone w spos贸b bardzo dok艂adny z du偶膮 inwencj膮;
Stworzenie rudyment贸w bada艅 surveyowych;
Stany Zjednoczone: sonda偶e spo艂eczne spo艂eczno艣ci lokalnych;
Tematyka badawcza wynika艂a z problem贸w dnia codziennego ;
W tych sonda偶ach brali udzia艂 naukowcy; pojawi艂o si臋 zainteresowanie badaniami ze strony badaczy akademickich;
System praktyczny USA wymaga艂 stworzenia metod bada艅 preferencji pogl膮d贸w i opinii spo艂ecze艅stwa;
Lata `30 - pojawi艂y si臋 pierwsze pollingowe badania opinii publicznej; rozwin臋艂a si臋 metoda reprezentatywna;
1935r. Instytut Badania Opinii Publicznej Gallupa;
W tych latach wykszta艂ci艂a si臋 rola spo艂eczna respondenta, kt贸ra by艂a traktowana przez ludzi jako cz臋艣膰 sk艂adowa roli obywatela;
Konieczno艣膰 opisania zachowa艅 konsumenckich, oraz konieczno艣膰 konstruowania skutecznych kampanii reklamowych; aktywnie w艂膮czyli si臋 w te badania naukowcy - Lazarsfeld;
Filozofia neopozytywistyczna, kt贸rej za艂o偶enia ugruntowa艂y miejsce survey贸w jako metody socjologii empirycznej;
W Polsce
Po roku 1956 nast膮pi艂a ekspansja bada艅 surveyowych, przej臋te zosta艂y wzory bada艅 ameryka艅skich.
OBOP
Pierwsza instytucja badania opinii publicznej - 1958 - '59; powsta艂 on z inicjatywy os贸b skupionych wok贸艂 osoby Anny Pawe艂czy艅skiej; opiera艂 si臋 na spo艂ecznej sieci ankieter贸w; nie mia艂 na pocz膮tku w艂asnej siedziby i urz臋dowa艂 w GUS-ie;
W 1965 roku OBOP zosta艂a po艂膮czony z redakcj膮 studi贸w programowych - mia艂 prowadzi膰 pomiary wielko艣ci audytori贸w;
Na pocz膮tku lat '70 OBOP stworzy艂a w艂asn膮, profesjonaln膮 sie膰 ankietersk膮, oraz baz臋 techniczn膮 i informatyczn膮;
Po 1974 roku badania audytori贸w prowadzone s膮 w spos贸b systematyczny - tzw. telemetria;
Obecnie raz w miesi膮cu OBOP organizuje omnibusy - ca艂o艣ciowe badania odno艣nie preferencji medialnych; OBOP prowadzi tak偶e badania rynku, oraz badania po-wyborcze „exit poll”
CBOS
Powsta艂 w stanie wojennym. Za艂o偶y艂 go p艂k. prof. Kwiatkowski.
Pocz膮tkowo dzia艂a艂 w oparciu o pr贸by kwotowe, a jego wyniki okazywa艂y si臋 by膰 odmienne od bada艅 socjolog贸w akademickich; r贸偶nice wyp艂ywa艂y ze z艂ego doboru pr贸by (wysoki udzia艂 ludzi z PZPR);
Obecnie CBOS ma w艂asn膮 profesjonaln膮 sie膰 ankietersk膮;
Przynajmniej raz w miesi膮cu przeprowadza si臋 omnibus badaj膮cy nastroje spo艂eczne;
Zdecydowana wi臋kszo艣膰 bada艅, to badania opinii publicznej, badania rynkowe; du偶y dost臋p do wynik贸w bada艅;
Sopocka Pracownia Bada艅 Spo艂ecznych
Wykonuje prace na zlecenia „Rzeczpospolitej”;
Du偶a trafno艣膰 bada艅 przedwyborczych, posiada specyficzn膮 sie膰 ankietersk膮 - o艣rodek ma bezpo艣redni kontakt z ankieterami - nauczycielami;
Pentor
Prowadzi g艂贸wnie badania rynkowe, oraz badania opinii publicznej dla „Wprost”;
Badania wyborcze; nastroje spo艂eczne;
Operuje na pr贸bach losowych - 1000 os贸b;
Organizuje badania telefoniczne - CATI, CAPI (badania osobiste);
SMG/KRC
Specjalizuje si臋 w badaniach rynkowych. Stworzona „na zam贸wienie” Balcerowicza. Potrzebna do realizacji FGI.
Badanie ogl膮dalno艣ci telewizji;
Posiada profesjonaln膮 sie膰 ankietersk膮, oraz bardzo silny system kontroli ankieter贸w;
GFK Polonia
Cz臋艣膰 mi臋dzynarodowej sieci instytut贸w badawczych. Ma austriackie korzenie; funkcjonuje w wielu krajach;
Prowadzi g艂贸wnie badania rynkowe, oraz badania medi贸w;
W艂asna sie膰 ankieterska oraz silna kontrola ankieter贸w;
Polski Generalny Sonda偶 Spo艂eczny
Realizowany przez UW od 1992 roku.
Realizowany na reprezentatywnej pr贸bie og贸lnopolskiej licz膮cej 2000 os贸b;
Realizowany co rok, na prze艂omie maja i czerwca; realizowany przez profesjonalnych ankieter贸w;
Zbi贸r danych z wywiad贸w nagrany jest na dyskietki w spos贸b, kt贸ry mo偶e by膰 poddany opracowaniom SPSS;
Dane wraz z instrukcj膮 s膮 dost臋pne dla ka偶dego;
Jest to program badawczy, kt贸rego celem jest dostarczenie informacji o polskim spo艂ecze艅stwie, oraz daj膮cy mo偶liwo艣膰 艣ledzenia zmian;
Jest on elementem bada艅 por贸wnawczych mi臋dzykrajowych;
Rodzaje zmiennych w PGSS
Spo艂eczno-demograficzne;
Opisuj膮ce struktur臋 spo艂eczn膮 i systemy nier贸wno艣ci spo艂ecznych w wymiarze obiektywnym i subiektywnym;
Charakteryzuj膮ce preferencje i zachowania polityczne;
Charakteryzuj膮ce religi臋 i religijno艣膰;
Wska藕niki moralno艣ci spo艂ecznej;
„Wk艂adka - ankieta” dotycz膮ca tematyki bie偶膮cej;
Program ten umo偶liwia socjologom przeprowadzenie bada艅 na nurtuj膮ce ich tematy;
Krytyka bada艅 surveyowych (nurty)
Metoda surveyowa spotka艂a si臋 z krytyk膮 badaczy ze szko艂y humanistycznej:
Zwracano uwag臋 na to, 偶e survey powinien by膰 uzupe艂niany metodami humanistycznymi - np. empatia, retrospekcja;
S. Nowak postulowa艂 badanie wska藕nikowe jako procedur臋 rozumienia;
Krytyka ze strony tw贸rc贸w survey贸w:
Koncentrowa艂a si臋 na krytyce za艂o偶e艅 metody:
Praktyka badawcza poddana okre艣lonym rygorom metodologicznym wyprowadzonym z teorii;
Uniwersalny spos贸b badania w minimalnym stopniu zale偶ny od kontekst贸w spo艂eczno - kulturowych;
Praktyka badawcza spo艂ecznie neutralna; abstrahuj膮ca od systemu warto艣ci badacza i nie zak艂贸caj膮ca sposobu widzenia 艣wiata przez badanych;
Pewien spos贸b uzyskiwania danych ilo艣ciowych dotycz膮cych opinii i zachowa艅 spo艂ecze艅stwa, kt贸ry w drodze przekszta艂ce艅 i uog贸lnie艅 umo偶liwia tworzenie teorii na r贸偶nym poziomie og贸lno艣ci;
Krytyka ze strony przedstawicieli paradygmatu interpretatywnego:
W modelu bada艅 surveyowych zak艂ada si臋 pewn膮 jednorodno艣膰 j臋zyka naturalnego;
Zak艂ada si臋 pos艂ugiwanie si臋 rol膮 ankietera i rol膮 respondenta;
Zak艂ada si臋 standaryzacj臋 bod藕c贸w;
Krytycy twierdz膮, 偶e badanie ankietowe jest antymodelem naturalne sytuacji rozmowy, gdy偶 podczas rozmowy ludzie negocjuj膮 sensy znacze艅;
Socjolingwi艣ci widz膮 inn膮 rol臋 j臋zyka w my艣leniu o 艣wiecie spo艂ecznym:
Kwestionowanie za艂o偶enia o standaryzacji kwalifikacji j臋zykowych i zdolno艣ci komunikacyjnych ankietera i respondenta;
Kwestionowanie za艂o偶enia, 偶e ludzie dysponuj膮 mechaniczn膮, niezmienn膮 i uporz膮dkowan膮 zdolno艣ci膮 ewokowania swoich prze偶y膰 na has艂a, na 偶膮danie;
Kwestionowanie za艂o偶enia, 偶e wywiad jest „normaln膮 rozmow膮”;
Krytyka wynikaj膮ca z zaproponowanego przez Galtunga podej艣cia dialogowego:
Chodzi tu o zniesienie asymetrii kontaktu mi臋dzy ankieterem, a respondentem przez upodmiotowienie badanego;
Stosowanie otwartych sposob贸w interrogacji;
Analizy wynik贸w powinny zawiera膰 analizy socjolingwistyczne (zr贸偶nicowanie j臋zyka respondenta);
Ankieter musi by膰 prawdom贸wny, musi szanowa膰 godno艣膰 respondenta;
Opracowanie danych z bada艅
Krytyka, selekcja i przygotowanie materia艂贸w do opracowania ilo艣ciowego:
Nie ma materia艂贸w lepszych i gorszych;
Ogl膮da si臋 kwestionariusze i selekcjonuje si臋 je ze wzgl臋du na odpowiedzi respondent贸w - np. odpowiedzi bezmy艣lne lub nie przynosz膮ce poszukiwanej informacji;
Ogl膮da si臋 ankiety dla ankietera;
Przeprowadza si臋 analizy metodologiczne (badanie zwi膮zk贸w statystycznych), dokonuje si臋 tych analiz po zakodowaniu danych;
Przeprowadza si臋 procedury weryfikacyjne:
Weryfikacja wewn臋trzna: rezultat nie budzi zastrze偶e艅, je艣li nie budzi go droga uzyskania tego rezultatu;
Weryfikacja zewn臋trzna: por贸wnywanie odpowiedzi respondent贸w z dokumentami lub innymi 藕r贸d艂ami;
Krytyka przebiega w fazach: pocz膮tkowo ocenia si臋 kwestionariusze tylko powierzchownie;
Przygotowanie materia艂贸w do opracowania
Odtworzenie problem贸w badawczych, kt贸re inspirowa艂y badacza;
Stworzenie listy zmiennych: przejrzenie pyta艅 kwestionariuszowych i zadecydowanie, czy b臋d膮 im odpowiada艂y dwie, czy jedna zmienna (rozr贸偶nienie na zmienne pierwotne i zmienne transformowane);
Zmienne pierwotne s膮 mo偶liwie najbli偶sze zapisom w kwestionariuszu;
Lista zmiennych tworzona w pierwszym etapie, to lista zmiennych pierwotnych;
Sporz膮dzenie instrukcji kodowej; musi ona by膰 przygotowana bardzo dok艂adnie;
Rubryki:
Numer zmiennej;
Numer pytania w kwestionariuszu z kt贸rym ta zmienna jest zwi膮zana;
Wyr贸偶nienie klas badanego zjawiska;
Opis wyr贸偶nianych klas;
Symbolizacja numeryczna wyr贸偶nionych klas;
Miejsce na zapis symbolu liczbowego w kwestionariuszu (ewentualnie miejsce na kodowanie);
Sprawdzenie instrukcji kodowej (pr贸bne zakodowanie danych);
Kodowanie materia艂u za pomoc膮 instrukcji:
Odczytanie i zaklasyfikowanie odpowiedzi do jednej i tylko jednej kategorii w instrukcji;
Zapisanie odpowiedniego symbolu numerycznego w odpowiednim miejscu;
Kodowa膰 mo偶na pojedynczo lub podw贸jnie pierwsze kodowanie odbywa si臋 na kartach kodowych, a drugie w kwestionariuszu; zabiegu tego dokonuje dw贸ch niezale偶nych ankieter贸w;
Za艂o偶enie bazy danych pierwotnych w pami臋ci komputera przepisanie danych z kwestionariuszy;
Czyszczenie bazy danych z b艂臋d贸w:
je艣li kodowanie by艂o podw贸jne, to por贸wnuje si臋 zbiory i definiuje b艂臋dy;
wychwytywanie tzw. znak贸w nielegalnych takich, kt贸re nie mieszcz膮 si臋 w zakresie danej zmiennej;
logiczna kontrola poprawno艣ci kodowania relacje logiczne mi臋dzy pytaniami i odpowiedziami;
Uzyskanie rozk艂adu zmiennych pierwotnych - odczytujemy, ile os贸b i jak odpowiedzia艂o na dane pytanie; rozk艂ady te s膮 oprocentowane;
Stworzenie listy zmiennych transformowanych i zaproponowanie regu艂, na jakich ta transformacja ma si臋 dokona膰;
zmniejszenie liczby klas zmiennej pierwotnej;
tworzenie klas zmiennej mierzalnej przy przyj臋ciu r贸wnych przedzia艂贸w;
tworzenie klas zmiennej mierzalnej przy przyj臋ciu nier贸wnych przedzia艂贸w;
agregowanie kilku zmiennych pierwotnych;
transformowanie zmiennych mierzalnych przez wzory statystyczne;
Uzyskanie wydruku ze zmiennymi pierwotnymi i ju偶 przetransformowanymi;
Analiza polegaj膮ca na ustalaniu zale偶no艣ci statystycznych mi臋dzy zmiennymi;
Tworzy si臋 dwudzielne tabele i sprawdza zwi膮zek, jego si艂臋 i kierunek;
Okre艣lanie statystycznej istotno艣ci wykrytych korelacji;
Trzy typy zale偶no艣ci mi臋dzy zmiennymi wg Rosenberga
Zale偶no艣膰 symetryczna: 偶adna zmienna nie wp艂ywa na drug膮;
Zale偶no艣膰 wzajemna: obie zmienne wp艂ywaj膮 na siebie nawzajem (zale偶no艣膰 wsp贸艂bie偶na - okre艣lenie Lazarsfelda);
Zale偶no艣膰 asymetryczna: jedna zmienna wp艂ywa na drug膮;
Stwierdzenie zale偶no艣ci asymetrycznej stanowi pierwszy krok do wykrycia zale偶no艣ci przyczynowo - skutkowej mi臋dzy zmiennymi;
Zmienna zale偶na - prawdopodobny skutek;
Zmienna niezale偶na - prawdopodobna przyczyna;
Decyzja co do charakteru zmiennej:
Z dw贸ch zmiennych domnieman膮 przyczyn膮 jest ta, kt贸ra jest pierwsza w czasie i mniej wra偶liwa na zmiany;
Wykrywanie zale偶no艣ci przyczynowo - skutkowych
Mo偶liwe jest na drodze teoretycznych spekulacji. Aby wykry膰 t臋 zale偶no艣膰, musimy na drodze spekulacji zadecydowa膰, kt贸ra zmienna jest zale偶na, kt贸ra niezale偶na.
W przypadku zale偶no艣ci asymetrycznych, tabel臋 korelacyjn膮 procentuje si臋, zaczynaj膮c od zmiennej niezale偶nej;
Teoretyczne spekulacje nale偶y podda膰 empirycznej weryfikacji; aby zrozumie膰 zwi膮zek mi臋dzy cechami, musimy wzi膮膰 pod uwag臋 to, 偶e te zmienne mog膮 by膰 zblokowane z innymi zmiennymi, kt贸re musz膮 zosta膰 wykoncypowane;
Zale偶no艣ci pierwotne mo偶na zrozumie膰 po wy艂膮czeniu zmiennych towarzysz膮cych;
Zaczynamy od stwierdzenia wyst臋powania zale偶no艣ci pierwotnej mi臋dzy X i Y; jest to zale偶no艣膰 pocz膮tkowa; tabela, kt贸ra t臋 warto艣膰 pokazuje, jest oprocentowana od warto艣ci zmiennej niezale偶nej;
Zastanawiamy si臋 nast臋pnie, czy istniej膮 jakie艣 inne zmienne, kt贸re mog膮 by膰 skorelowane z X i Y (nale偶y te zmienne wymy艣li膰); wykoncypowane zmienne s膮 traktowane jako zmienne kontrolne - T; zmienna ta powinna by膰 skorelowana z X i Y;
Dzielimy badan膮 zbiorowo艣膰 na podgrupy, wed艂ug warto艣ci zmiennej kontrolnej;
Badamy w ka偶dej z tych podgrup zale偶no艣膰 pocz膮tkow膮 mi臋dzy X i Y (zale偶no艣膰 pocz膮tkowa mi臋dzy X i Y w podgrupach, to zale偶no艣膰 cz膮stkowa);
Sprawdzamy, co sta艂o si臋 z zale偶no艣ci膮 cz膮stkow膮 pod wp艂ywem dzia艂ania zmiennej kontrolnej, kt贸ra mo偶e mie膰 r贸偶ny charakter;
Zmienne uboczne;
Zmienne sk艂adowe;
Zmienne globalne;
Zmienne interweniuj膮ce;
Zmienne poprzedzaj膮ce;
Zmienne t艂umi膮ce;
Zmienne odwracaj膮ce;
Zmienne uboczne
Je偶eli wykrywamy zale偶no艣ci statystyczne, to pragniemy wiedzie膰, czy odzwierciedlaj膮 one rzeczywiste zale偶no艣ci przyczynowe mi臋dzy zmiennymi, czy stwarzaj膮 one jedynie pozory wyst臋powania takich zale偶no艣ci, gdy偶 偶adne ze zjawisk nie jest przyczyn膮 drugiego, a 艂膮czy je jedynie po艣rednio wyst臋powanie jakiej艣 wsp贸lnej, dalszej (lub bli偶szej) - ten fakt jest powodem statystycznej zale偶no艣ci mi臋dzy nimi;
Zale偶no艣膰 pozorna zale偶no艣膰 zinterpretowana jako przyczynowo - skutkowa, podczas gdy jest to jedynie zwi膮zek statystyczny, wywo艂any tym, 偶e jedna zmienna jest powi膮zana z innymi zmiennymi wp艂ywaj膮cymi na statystyczn膮 zale偶no艣膰;
Samoocena badanego |
Czy twoja matka zna艂a wi臋kszo艣膰 twoich koleg贸w, gdy mia艂e艣 10 - 11 lat? |
||
|
Wi臋kszo艣膰, lub wszystkich |
Niekt贸rych lub nikogo |
Nie wiem; nie pami臋tam |
Wysoka |
46 |
32 |
27 |
艢rednia |
23 |
25 |
38 |
Niska |
30 |
43 |
35 |
Tabela 1
Znajomo艣膰 koleg贸w syn贸w przez matki wi膮偶e si臋 z p贸藕niejsz膮 samoocen膮 syn贸w.
Badacz podejrzewa艂 jednak, 偶e jest to zale偶no艣膰 pozorna. Jest mo偶liwe, 偶e m艂odzie艅cy kt贸rych stosunki z matkami uk艂ada艂y si臋 藕le, „pami臋taj膮” matki jako nie interesuj膮ce si臋 ich sprawami. Zale偶no艣膰 pocz膮tkowa istnia艂aby w贸wczas dlatego, 偶e badani o nieprzychylnej postawie wobec matek m贸wi膮, 偶e nie zna艂y one ich koleg贸w i zarazem maj膮 ni偶sz膮 samoocen臋.
Samoocena badanego |
Kiedy twoi rodzice sprzeczaj膮 si臋, to po czyjej zwykle jeste艣 stronie - matki, czy ojca? |
|||||
|
Matki |
Ojca |
Obojga jednakowo |
|||
|
Znajomo艣膰 koleg贸w przez matk臋 |
|||||
|
Wi臋kszo艣膰, lub wszystkich |
Niekt贸rych lub nikogo |
Wi臋kszo艣膰, lub wszystkich |
Niekt贸rych lub nikogo |
Wi臋kszo艣膰, lub wszystkich |
Niekt贸rych lub nikogo |
Wysoka |
43 |
32 |
39 |
27 |
52 |
39 |
艢rednia |
23 |
22 |
29 |
33 |
22 |
29 |
Niska |
34 |
45 |
32 |
40 |
26 |
32 |
Tabela 2
Wprowadzenie trzeciej zmiennej nie potwierdzi艂o tego podejrzenia.
Zmienne sk艂adowe
Celem jest wyspecyfikowanie jakiego艣 istotnego elementu zmiennej niezale偶nej po to, aby lepiej zrozumie膰 zale偶no艣膰 pocz膮tkow膮;
Zmienna niezale偶na ma bardziej globalny charakter, a my poszukujemy jakiego艣 jej sk艂adnika, kt贸ry by lepiej ten zwi膮zek na艣wietla艂;
Dla potrzeb analizy wyprowadza si臋 trzeci膮 zmienn膮;
je艣li zale偶no艣膰 pocz膮tkowa znika, to wtedy trzeci膮 zmienn膮 traktuje si臋 jako zmienn膮 sk艂adow膮;
je偶eli zale偶no艣膰 pocz膮tkowa s艂abnie, to trzeci膮 zmienn膮 mo偶emy potraktowa膰 jako zmienn膮 sk艂adow膮, ale obok niej wyst臋powa膰 mog膮 inne czynniki, nie brane przez nas pod uwag臋 i w贸wczas nale偶y ich szuka膰;
Autorytaryzm klasy robotniczej jest wy偶szy ni偶 klasy 艣redniej. Badacze zastanawiali si臋, jaki element sytuacji klasowej jest faktycznie istotny w wyja艣nianiu tej r贸偶nicy. Okaza艂o si臋, 偶e jest nim poziom wykszta艂cenia.
Autorytaryzm |
Wykszta艂cenie (lata nauki) |
|||||||
|
0 - 8 |
9 - 12 |
12 i wi臋cej |
Ca艂o艣膰 |
||||
|
Klasa 艣rednia |
Klasa robotnicza |
Klasa 艣rednia |
Klasa robotnicza |
Klasa 艣rednia |
Klasa robotnicza |
Klasa 艣rednia |
Klasa robotnicza |
Wysoka pozycja na skali A |
82,9 |
89,2 |
59,5 |
72,1 |
38,2 |
50,0 |
35,9 |
59,5 |
R贸偶nice procentowe |
6,3 |
12,6 |
11,8 |
23,6 |
Tabela 3
W ka偶dej z grup wykszta艂cenia r贸偶nice mi臋dzy klasami s膮 mniejsze ni偶 w ca艂ej grupie. Zale偶no艣膰 os艂abi艂a si臋.
Zmienne globalne
Przedstawiaj膮 sytuacj臋 odwrotn膮, gdzie zmienna niezale偶na jest elementem zmiennej globalnej, kt贸r膮 wyprowadzili艣my jako trzeci膮 zmienn膮;
Je艣li trafnie wytypujemy zmienn膮 kontroln膮, to w贸wczas zale偶no艣膰 pocz膮tkowa w podgrupach musi znikn膮膰, lub wyra藕nie si臋 os艂abi膰;
Zmienne interweniuj膮ce
S膮 one nast臋pstwem zmiennej niezale偶nej i wyznacznikiem zmiennej zale偶nej; Mo偶na dzi臋ki nim bada膰 pewne ci膮gi przyczynowe;
Zmienne poprzedzaj膮ce
Pojawiaj膮 si臋 przed zmienn膮 niezale偶n膮; wykrycie tych zmiennych rozci膮ga 艂a艅cuch przyczynowy wstecz;
Nale偶y wykona膰 wiele krok贸w analitycznych, aby wykrycie zmiennej poprzedzaj膮cej by艂o mo偶liwe. Musz膮 by膰 spe艂nione nast臋puj膮ce warunki:
Wszystkie trzy zmienne musz膮 by膰 wzajemnie powi膮zane;
Zale偶no艣膰 pocz膮tkowa w poprzednich wyr贸偶nionych podgrupach, ze wzgl臋du na warto艣膰 zmiennej poprzedzaj膮cej nie zanika;
Zale偶no艣膰 mi臋dzy zmienn膮 poprzedzaj膮c膮, a zmienn膮 zale偶n膮 w podgrupach wyr贸偶nionych ze wzgl臋du na warto艣膰 zmiennej niezale偶nej zanika;
Zmienne t艂umi膮ce
Zmienna charakteryzuj膮ca zale偶no艣膰 niepozorn膮 nie stwierdzamy zale偶no艣ci mi臋dzy X a Y, gdy zale偶no艣膰 faktycznie istnieje, a jest tylko t艂umiona przez trzeci膮 zmienn膮. Je艣li zmienna T jest zmienn膮 t艂umi膮c膮, to ten zwi膮zek, kt贸rego pocz膮tkowo nie stwierdzili艣my, powinien si臋 pojawi膰;
Zmienne odwracaj膮ce
Wyst臋powanie ich odwraca kierunek zale偶no艣ci pocz膮tkowej.
Dzi臋ki zmiennej odwracaj膮cej udaje si臋 ujawni膰, 偶e poprawna interpretacja jest dok艂adnie odwrotna od interpretacji pocz膮tkowej;
Teoretyczne znaczenie zmiennych kontrolnych
W procesie weryfikacji hipotezy o zale偶no艣ciach mi臋dzy zmiennymi istniej膮 dwa niebezpiecze艅stwa:
Odrzucenie hipotezy prawdziwej;
Przyj臋cie hipotezy fa艂szywej;
Zmienne uboczne pozwalaj膮 unikn膮膰 przyj臋cia hipotezy fa艂szywej
Zmienne t艂umi膮ce chroni膮 przed odrzuceniem hipotezy prawdziwej, gdy偶 ujawniaj膮 pozorne zale偶no艣ci;
Zmienne odwracaj膮ce pozwalaj膮 unikn膮膰 obu rodzaj贸w b艂臋d贸w;
Pozosta艂e zmienne pozwalaj膮 lepiej zrozumie膰 badane procesy np. zmienne sk艂adowe specyfikuj膮 zale偶no艣ci przyczynowe; zmienne uczestnicz膮ce i zmienne interweniuj膮ce umo偶liwiaj膮 wykrycie ogniw po艣rednicz膮cych; zmienne poprzedzaj膮ce pozwalaj膮 rozci膮gn膮膰 艂a艅cuch przyczynowy wstecz;
Metody badania proces贸w spo艂ecznych
Proces spo艂eczny zmiana warto艣ci zmiennych w czasie
Dwa typy bada艅
Badania dynamiczne;
Badania pseudodynamiczne;
Badania dynamiczne
Oparte s膮 na danych charakteryzuj膮cych ten sam obiekt w r贸偶nych momentach czasu. Potrzebny jest tutaj wielokrotny pomiar tego samego obiektu. Pomiary te musz膮 by膰 rozci膮gni臋te w czasie i dokonywane w momentach istotnych ze wzgl臋du na przebieg badanego procesu. Dla okre艣lenia tych istotnych moment贸w potrzebna jest jaka艣 teoria.
Badania pseudodynamiczne
Oparte na danych charakteryzuj膮cych r贸偶ne obiekty w tym samym czasie przy za艂o偶eniu 偶e obiekty te reprezentuj膮 r贸偶ne stopnie zaawansowania tego samego procesu. Przyjmuje si臋 tutaj za艂o偶enie o jednorodno艣ci (jednotorowo艣ci) rozwoju badanych obiekt贸w. Od prawdziwo艣ci tego za艂o偶enia zale偶y warto艣膰 przeprowadzonego rozumowania - np. badanie przemian kulturowych na wsi pod wp艂ywem urbanizacji;
Metody bada艅 dynamicznych
Analiza szereg贸w czasowych (analiza trendu)
Wykonywana jest w oparciu o dane statystyczne lub dane sonda偶owe badania ci膮gle nowych pr贸b, tzn. pr贸ba pobrana zawsze z tej samej populacji, ale obejmuj膮ca ci膮gle nowych ludzi;
Analiza panelowa
Musimy obj膮膰 analiz膮 te same osoby. Jest to wielokrotne badanie tych samych os贸b za pomoc膮 tych samych pyta艅;
Badanie panelowe
Wielko艣膰 m贸wi膮ca o tym, jak zmieni艂a si臋 grupa jako ca艂o艣膰 tzw. zmiana netto; jest to syntetyczna miara trendu;
Wielko艣膰 m贸wi膮ca o tym, ile os贸b zmieni艂o swoje zachowania tzw. zmiana brutto; jest to syntetyczna miara przep艂ywu;
Zmiana netto nie mo偶e by膰 nigdy wi臋ksza ni偶 zmiana brutto. Wielko艣ci te mog膮 by膰 jednak r贸wne, co oznacza 偶e ruch odbywa si臋 tylko w jedn膮 stron臋;
Je偶eli zmiana netto = 0, a zmiana brutto = 100 warto艣ci takie 艣wiadcz膮 o zmianie ca艂kowitej; g艂贸wna przek膮tna jest pusta, osoby znad przek膮tnej znajduj膮 si臋 pod ni膮 i na odwr贸t;
Badanie macierzy przej艣膰
Dane s膮 oprocentowane albo od zmiany wcze艣niejszej, albo od zmiany p贸藕niejszej;
Je偶eli tabela jest oprocentowana od warto艣ci zmiennej wcze艣niejszej, to informuje ona o dalszych losach badanych obiekt贸w;
Je偶eli tabela jest oprocentowana od warto艣ci zmiennej p贸藕niejszej, to informuje ona o przesz艂o艣ci badanych obiekt贸w;
Og贸lnie rzecz ujmuj膮c, chodzi tu o takie zmienne, kt贸re s膮 statystycznie wsp贸艂zale偶ne - statystycznie wsp贸艂zmieniaj膮 si臋 i oddzia艂ywaj膮 przy tym na siebie; pozostaj膮 w pozytywnym sprz臋偶eniu zwrotnym -wzajemnie si臋 nakr臋caj膮 np. normy i zachowanie;
Problemem jest tutaj zagadnienie, kt贸ra ze zmiennych wp艂ywa silniej na drug膮. Mo偶na go rozwi膮za膰, kiedy dysponuje si臋 danymi panelowymi (przynajmniej dla dw贸ch moment贸w czasowych)
Dwie techniki
Analiza tabeli 16-to polowej;
Analiza panelowej korelacji krzy偶owej z op贸藕nieniem;
Analiza tabeli 16-to polowej
Ka偶da z u偶ytych zmiennych musi by膰 zmienn膮 dwupunktow膮;
Dane s膮 albo bezwzgl臋dne, albo oprocentowane od og贸艂u badanych;
Lazersfeld: silniejsza jest ta z dwu zmiennych, kt贸ra:
W procesie osi膮gania sp贸jno艣ci silniej przyci膮ga drug膮, czyli silniej generuje sp贸jno艣膰;
W procesie utraty sp贸jno艣ci silniej trzyma przy sobie drug膮 zmienn膮, czyli silniej zachowuje sp贸jno艣膰;
Pytanie o to, kt贸ra ze zmiennych jest silniejsza, przek艂ada si臋 na pytanie, kt贸ra ze zmiennych silniej zachowuje i przyci膮ga i zatrzymuje przy sobie drug膮 zmienn膮;
Analiza panelowej korelacji krzy偶owej z op贸藕nieniem
Wymagane s膮 dane interwa艂owe;
Bada si臋 si艂臋 dw贸ch zmiennych A i B, i mierzy si臋 warto艣ci tych zmiennych w r贸偶nych momentach czasowych T1 i T2. Pomiary te musz膮 by膰 oddzielone okresem wystarczaj膮cym dla zaistnienia wzajemnych wp艂yw贸w;
Obliczamy dwie tzw. korelacje synchroniczne. S膮 to korelacje mi臋dzy A1 i B1 oraz A2 i B2;
Obliczamy dwie tzw. korelacje diachroniczne (autokorelacje). Jest to korelacja mi臋dzy tymi samymi zmiennymi w dw贸ch momentach czasowych;
Obliczamy dwie korelacje diachroniczne innego typu: tzw. korelacje krzy偶owe z op贸藕nieniem.
W celu rozstrzygni臋cia si艂y zale偶no艣ci por贸wnujemy korelacje krzy偶owe z op贸藕nieniem. Regu艂y interpretacyjne:
Je艣li rA1B2 jest wi臋ksza od rA2B1, znaczy to 偶e A wp艂ywa silniej na B, ni偶 B na A;
Je艣li rA2B1 jest wi臋ksza od rA1B2, znaczy to 偶e B wp艂ywa silniej na A, ni偶 A na B;
Grupy problem贸w zwi膮zanych z realizacj膮 bada艅 panelowych
Problemy zwi膮zane z utrzymaniem grupy panelowej:
Nie zawsze istnieje mo偶liwo艣膰 powt贸rzenia badania na tej samej grupie. Wraz z kolejnymi pr贸bami ubytki te s膮 coraz wi臋ksze.
Je艣li znieksztacenia pr贸b maj膮 charakter systematyczny, to zniekszta艂caj臋 one wyniki bada艅.
Problemy zwi膮zane z zachowaniem niezmienno艣ci narz臋dzia badawczego oraz doborem w艂a艣ciwych moment贸w do badania.
Momenty badania musz膮 by膰 okre艣lone przez za艂o偶enia teoretyczne. Nie mog膮 by膰 zbyt blisko siebie - respondent mo偶e pami臋ta膰 pytania.
Mo偶liwo艣膰 zadania sensownego pytania w ten sam spos贸b w odpowiednim momencie polega na tym, aby kontrolowa膰 mo偶liwo艣膰 rozumienia go w spos贸b odmienny od za艂o偶onego
Standaryzacja = ujednolicenie 艣rodk贸w i czynno艣ci badawczych.
Metody badania proces贸w spo艂ecznych
__________________________________________________________________________________________
R贸偶nice wiedzy potocznej i naukowej
__________________________________________________________________________________________
86
5
Dob贸r kwotowy
Dob贸r jednostek przeci臋tnych
Dob贸r jednostek o cechach kra艅cowych
Dob贸r parami, wed艂ug okre艣lonych cech
Dob贸r lawinowy
Dob贸r os贸b lepiej poinformowanych
Dob贸r losowo - kwotowy
Dob贸r celowy
Dob贸r losowy
Dob贸r przypadkowy
Dob贸r samorzutny
dobory nieracjonalne
(wnioski maj膮 charakter sprawozdawczy, nie wykraczaj膮 poza badane populacje)
dobory racjonalne
(mo偶na uog贸lnia膰 wnioski poza badane populacje - uog贸lnienia o r贸偶nym zasi臋gu)
Kryteria doboru
5
K
B
6
1
4
A
3
2
R
Wska藕nik postawy wobec matki