Cechy międzynarodowego systemu finansowego:
- globalizacja (przenoszenie pewnych zjawisk i skutków na inneobszary)
- internacjonalizacja (umiędzynarodowienie własności i stron; wykupienie udziałów w
przedsiębiorstwie na terenie innego kraju, bezpośrednie
inwestycje zagraniczne, tworzenie korporacji)
- koncentracja.
Zasady INCOTERMS regulują obowiązki przy kontraktach międzynarodowych.
MIĘDZYNARODOWY FUNDUSZ WALUTOWY
Powstał w 1944 r. w Bretton Woods. Polska wystąpiła z MFW w 1950 r., a wróciła w 1986 r. Pierwsza poprawka do MFW (porozumienia jamajskie) weszła w życie w 1969 r., a druga w 1978 r.
MFW ma 182 członków. MFW kreuje SDR (specjalne prawa ciągnienia).
Podstawowe cele statutowe MFW:
promowanie współpracy międzynarodowej
promocja ekspansji handlu zagranicznego
skrócenie czasu trwania i zmniejszenie stopnia nierównowagi bilansów płatniczych krajów członkowskich
zwiększanie wzajemnego zaufania
promocja stabilizacji kursów.
Funkcje MFW:
kredytowa ( udziela pomocy krajom członkowskim)
regulacyjna ( tworzenie ram prawnych działalności)
konsultacyjna (doradzanie w sprawach kryzysu).
Władza MFW:
Rada Gubernatorów (gubernatorami są ministrowie finansów)
Rada Wykonawcza (24 dyrektorów i 24 zastępców)
Komitet Doradczy (24 gubernatorów).
Główne środki MFW znajdują się na rachunku GRA. Środki te pochodzą z subskrypcji wkładów państw członkowskich, z pożyczek i kredytów (największa pożyczka GAB w 1962 r., następne w 1974 i 1975 r.).
Kwota udziałowa jest obliczana na podstawie pozycji gospodarczej danego kraju. Obecnie 25% wnosi się w walutach rezerwowych, a pozostałe 75% w walutach krajowych. Kwota udziałowa jest podstawą do określenia siły danego państwa (1 głos na 100 tys. SDR). Im większą mamy kwotę udziałową, tym wyższą pomoc możemy uzyskać. Żródłem dochodów są także inwestycje i odsetki.
Mamy trzy grupy pomocy:
ułatwienia regularne
ułatwienia specjalne
ułatwienia koncesjonalne.
Ułatwienia regularne tworzą:
transza rezerwowa (zwykłe prawa ciągnienia)
transza kredytowa
promesa kredytowa SBA
wydłużone ułatwienie kredytowe EFS.
W ramach zwykłych praw ciągnienia państwo może wycofać 25% wkładu w walucie rezerwowej i zastąpić ją walutą krajową.
Cztery transze kredytowe:
zwiększa udział waluty krajowej ze 100 do 125%
125-150%
150-175%
175-200%.
Pierwsza transza kredytowa jest słabo uwarunkowana, pozostałe transze są silnie uwarunkowane.
Promesa kredytowa jest podzielona na cztery transze. Promesa na ogół trwa od 1 do 1,5 roku, najdłużej trzy lata. Maksymalna kwota to 300% kwoty udziałowej.
Ułatwienia specjalne tworzą:
ułatwienie w zakresie finansowania kompensacyjnego i wydatków
nieprzewidzianych
ułatwienie w zakresie finansowania zapasów buforowych
pomoc nadzwyczajna
ułatwienie dla krajów dokonujących transformacji ustrojowej.
SDR- pieniądz międzynarodowy kreowany przez MFW w celu udostępnienia go państwom
mającym deficyt płatniczy, aby mogły użyć go jako walutę rezerwową w
transakcjach wyrównawczych.
Cechy SDR:
bezzwrotność
nieuwarunkowany przydział
niskie oprocentowanie.
O emisji SDR decyduje Rada Gubernatorów.
SDR powstał w 1969 r. pod nazwą specjalne prawa ciągnienia (specjalne prawa kredytowe).
SDR mogą być używane w rozliczeniach między państwami członkowskimi i MFW oraz między państwami i instytucjami powiązanymi z MFW. Wartość SDR jest określana każdego dnia na podstawie koszyka pięciu walut. W skład tego koszyka wchodzi:
dolar amerykański
marka niemiecka
frank francuski
funt szterling
jen japoński.
Koszyk jest rewidowany co 5 lat. Aktualny koszyk będzie wykorzystywany do końca 2000 r. W koszyku walutowym nastąpiła jedynie zmiana formalna związana z wprowadzeniem EURO.
Od 1 stycznia 1999 r. EURO zastępuje markę niemiecką i franka francuskiego.