W blisko dwa lata po upadku Birmy siły sprzymierzone mogły dopiero podjąć ofensywę na większą skalę celem zluźnienia nacisku japońskiego na północnych obszarach kraju, przez które biegła droga Ledo, zbudowana dla dowozu dostaw do Chin. To wielkie opóźnienie spowodowane zostato słabością sił sprzymierzonych na obszarze CBI i powolnością w gromadzeniu zapasów w górskich dżunglach po przetransportowaniu ich niemal dookoła świata. Operacje lądowe były na tych terenach ograniczone w czasie monsunu, okresu deszczowego pomiędzy majem a październikiem, a przez cały rok stosunkowym brakiem zapasów. Dlatego też sprzymierzeńcy podjęli ofensywę w Birmie początkowo małymi oddziałami wojsk dowożonych drogą powietrzną.
Inwazja z powietrza
Dostarczona drogą powietrzną brytyjska piechota pod dowództwem generała Wingate`a po raz pierwszy wylądowała w dżunglach północnej Birmy w marcu 1943 r. i operowała przez szereg tygodni na tyłach linii nieprzyjacielskich. Zaopatrywani oni byli wyłącznie z powietrza w czasie ataków na nieprzyjacielskie linie komunikacyjne i nigdy nie zostali zaskoczeni przez większe siły nieprzyjecielskie. Powodzenie oddziałów Wigate`a w dezorganizowaniu tyłów japońskich (11-24 sierpnia 1943 r.) skłoniło przywódców państw sprzymierzonych na konferencji w Quebec do rozwinięcia tych metod przenikania wewnątrz Birmy. Generał Arnold wydał rozkaz pułkownikowi Coehranowi oraz pułkownikowi Alisonowi zorganizowania przeszkolenia pierwszej armii komandosów powietrznych wchodzących w skład lotnictwa armii Stanów Zjednoczonvch. Wybrali oni pilotów szybowcowych spośród ochotników, kładli nacisk na to, by każdy pilot był również i mechanikiem, a w grudniu 1942 r. przenieśli niewielkie jeszcze wtedy sity potajemnie do Indii, gdzie lotnictwo brytyjskie przygotowało na przeciwiegłych krańcach kraju dwie bazy, jedną dla szybowców a drugą dla lekkich samolotów. Tu zorganizowano tę siłę powietrzną w szereg sekcji: bombowców B-25 typu "Mithell", myśliwców P-51 typu "Mustang", lekkich samolotów, szybowców, transportowców powietrznych C-47 oraz samolotów UC-64 dla dowozu zapasów. Do zasadniczego personelu dodano oddział rekonesansu fotograficznego oraz kompanię techników. Z punktu widzenia taktyki cała ta siła miała za zadanie współdziałanie z innymi jednostkami, szczególnie z indyjskimi oddziałami Wingate`a i "maruderami" Merilla, zakładając w dżungli wybiegi, startując z nich oraz dowożąc zapasy i posiłki. Ze strategicznego punktu widzenia, zadanie ich polegało na osłabieniu tyłów japońskich na wzgórzach Chin i w północnej Birmie. Wybrano na tych obszarach dwa miejsca dla lądowań, leżących 240 km za liniami nieprzyjacielskimi i przezwano je "Piccadilly" i "Broadway" na cześć lądujących tam Brytyjczyków i Amerykan. Inwazja zaczęła się nocą, gdy 26 transportowców powietrznych, ciągnąc za sobą 37 szybowców, wysadziło na ląd ponad 500 żołnierzy w dżungli "Broadway`u" (5 marca 1944 r.). Zamiar lądowania na "Picadilly" porzucono w ostatniej chwili, gdyż fotografie rekonesansowe wykazały, że nieprzyjaciel założył na nim miny. Technicy ulepszyli "Broadway" i przygotowali inny wybieg w dżungli w Chowringhee. Na pole to w ciągu następnych sześciu nocy przywieziono tysiące żołnierzy, 250 ton zapasów, buldożery i 1183 mułów. Gdy w tydzień potem nieprzyjaciel odkrył i zaatakował "Broadway", został on odparty przez dowiezione samololotami posiłki. Generał Wingate zginął w wypadku samolotowym (13-go marca 1994 r.), a dowóztwo przeszło w ręce generała Lentaigne (25 marca 1944 r.). Przez wiosnę 1944 r. oddziały te w birmijskiej dżungli - "matuderzy" Merilla i "najeźdźcy" Wingate`a bili się dzielnie, podtrzymując działania na większą skalę, prowadzone przez brytyjskie i amerykańskie wojska lądowe wadłuż 1500 kilometrowego frontu pomiędzy Indiami i Birmą.
Kampania arakańska
Na południowym odcinku tego frontu armie japońskie, osłaniające wysunięty port w Akyab, znajdujące się jeszcze w strategicznej pozycji obronnej, przypuściły taktyczną ofensywę (4 lutego 1944 r.) przeciwko oddziałom brytyjskim, przygotowującym się do pochodu na południe. Japończycy wdarli się w głąb gór Magu i otoczyli brytyjską 7-mą dywizję indyjską (20 lutego 1944 r.), która jednak utrzymała się do chwili, gdy 5-ta dywiżja indyjska zdołała otworzyć linie komunikacyjne z osaczoną dywizją, posuwając się na południe po obu stronach łańcucha górskiego Mayu i zajmując Kyauktaw (25 lutego 1944 r.). Brytyjczycy podjęli atak przy pomocy czołgów i artylerii; pomimo górzystego i bagnistego terenu dżungli doszli do Buthedaung (6 kwietnia 1944 r.). Gdy nieprzyjaciel przypuścił atak w górę doliny Kaladan, trzeba było wyewakuować Buthedaung (6 maja 1944 r.). Wtedy Japończycy i Brytyjczycy przenieśli punkt ciężkości walk ku północy na front Manipur. Indyjska 5-ta dywizja, łącznie z wszystkimi bateriami górskimi i mułami, przerzucona zastała na ten odcinek w przeciągu 60 godzin przez amerykańskie transportowce powietrzne, wchodzące w skład dowództwa transportowców wojskowych generała Olda.
Kampania w Manipur
Spędziwszy całą zimę 1943-44 r. na przygotowaniach, Japończycy przypuścili swój główny atak w Birmie, skierowany na centrum frontu alianckiego, na odcinku Manipur (13 marca 1944 r.), celem odcięcia linii kolejowej Assam-Bengal. Linia ta, biegnąca równolegle do granicy birmańskiej w odległości około 150 km. na zachód, była drogą dostaw zapasów dla armii chińsko-amerykańskich wzdłuż drogi Leda w północnej Birmie. Fakt, że przez jego teren przebiegała kolej, nadawał Manipur, małemu, tubylczemu państewku w Indiach, duże znaczenite strategiczne. Stolicą jego jest Imphai. Trzy japońskie dywizje skierowały się na Imphai i odcięły brytyjską 17-tą dywizję indyjską IV korpusu brytyjskiego, zajmując dojście od południa w Tiddim. (30 marca 1944 r.). Odcięta dywizja indyjska przedarła się przez linie nieprzyjacielskie i wycofała się ku północy, by przyjść z pomocą 23-ciej dywizji IV korpusu, na który napierała silnie inna kolumna japońska, odcinając w Bishenpur drogę z Tiddim do Imphai. Utrzymanie tego obszaru było niezmiernie ważne, gdyż był to wschodni wylot bocznego traktu dostaw, wiodącego do Silchar na linii kolejowej Bengal-Assam. O 90 km na północ sama linia kolejowa stała pod groźbą ataków nieprzyjacielskich oddziałów, otaczających Kohimę. Gdy druga kolumna japońska przedarła się w głąb wzgórz na odległość około 38 km od Imphai, Brytyjczycy zdali sobie nagle sprawę z tego, że te kolumny nieprzyjacielskle, które brano jedynie za patrole, otaczały poważnymi siłami Imphai z trzech stron. Zaimprowizowano kordon obronny na równinie Imphai`u, składający się z 17-tej i 23-tej dywizji. Przeciwnatarcia w kierunku północno-wschodnim odepchnęły Japończyków w kierunku Ukhrul (20 kwietnia 1944 r.), niwecząc ich całomiesięczny pochód. Oddziały na południu wokół Bishenpur zatrzymały nieprzyjaciela u wąskiego przesmyka górskiego. Brytyjski III korpus, broniący linii kolejowej dalej na północ koło Dimapur, wzmocniony 5-tą dywizją z odcinka arakańskiego, zrobił wyłom w liniach nieprzyjacielskich wokół Kohimy i zluzował czasowo otoczony tam garnizon (19 kwietnia 1944 r,). W ciągu jednak miesiąca pozostałego do nadejścia monsunu w końcu maja, Brytyjczycy nie zdołali zorganizować oblężenia Imphai`u, a dostawy musiały być obecniee transportowane powietrzem, gdyż Japończycy zamknęli drogę na zachód od Silchar. Dalej na północ wokół Kohimy III korpus odepchnął nieprzyjaciela za miasto i zabezpieczył użycie linii kolejowej Bengal-Asaam przez połączenie z węzłem kolejowym w Dimapur (25-28 kwietnia 1944 r.). Japończycy okopali się w mieście Kohima i zrobili z niego birmańskie Cassino (11-15 maja 1944 r.). Tu nękani byli nieustannymi atakami. Po dwóch miesiącach zaciekłych walk, które ciągnęły się poprzez okres deszczowy monsunu, angloindyjskie oddziały odbiły Kohimę i przeszły do oblężenia równiny Imphai (30 czerwca 1944 r.). Obliczano, że w czasie tej kampanii poległo 18000 Japończyków. Walki w Manipur miały swój specyficzny charakter, były połączeniem walk górskich i mogły być przyrównane jedynie do walk na Nowej Gwinei.
Kampania o drogę Ledo
Najbardziej pomyślną kampanią w Birmie w czasie wiosny 1944 r. była kampania na północy, prowadzona przez wojska chińskie i amerykańskie pod dwództwem generała Stilwella. By osłonić budowę drogi Ledo, wysuniętej na południe w głąb nieprzyjacielskich terenów, korpus chiński, składający się z dwóch dywizji, przeszkolonych w Indiach i uzbrojony z dostaw "Lend-Lease", posunął się w górę doliny Hukawag i zdobył Taipha Ga (1 lutego 1944 t.). Oddziały amerykańskie pod dowództwem generała Merilla po jednej stronie doliny, a chińskie po drugiej, złapały między siebie Japończyków i wypychały ich poprzez Mainkwan i Walawbum; Japończycy stracili wówczas 4000 poległych (4 marca 1944 r.). W pochodzie owym w górę doliny Hukawng, wojska chińskie i amerykańskie przedarły się 60 km. w głąb dżungli, posuwając się z szybkością półtora kilometra dziennie. Pochód ten wydawał się bardzo powolny, był jednak na tyle szybki, że budowa drogi Ledo nie mogła za nim nadąrzyć. Sprzymierzeńcy ruszyli ne południe w dolinę Magaung i wypierali Japończyków ku starej drodze birmańskiej. Celem ich była Myitkyina, główna nieprzyjacielska baza powietrzna oraz punkt wyjściowy jedynej linii kolejowej w Birmie. Trzy kolumny, składające się z oddziałów chińskich i indyjskich wraz z posiłkami amerykańskimi posuwały się w górę równoległych dolin przeciwko japońskiej 18-tej dywizji, zwycięzców z Singapuru. Na tyłach nieprzyjaciela "najeźdźcy" Wingate`a, posuwając się w małych grupach i unikając otwartych walk, zniszczyli składy zapasów ne południe od Magaung. Gdy pochód chiński zwolnił się po dojściu do Wakaung (5 kwietnia 1944 r.), "maruderzy" Merilla przeszli potajemnie w poprzek kraju w trzech kolumnach, utrzymując kontakt przy pomocy radia i zaopatrywani z powietrza, posuwali się wzdłuż przejść w dżungli, robiąc około 8 km dziennie (27 kwietnia 1944 r). Przebyli oni grzbiet górski wysokości blisko 2670 metrów, zajęli lotnisko w Myitkyina (17 maja 1944 r), na którym wylądowano na szybowcach chińskich i amerykańskich techników. Podczas gdy Chińczycy posuwali się powoli od frontu przez dolinę Magaung, przypuszczono równocześnie atak na Myitkyina na tyłach (19 maja 1944 r.). W lipcu padł Mogaung, a następnie Myitkyina pod naciskiem ataków z dwóch stron. Następnym celem było Bhamo, dalej na południe, w punkcie, gdzie droga wiodąca z odległego o 375km Ledo miała się pułączyć ze starą drogą birmańską. Podczas gdy Chińczycy zajęci byli zdobywaniem Myitkyiua, inny korpus 20-tej armii chińskiej podjął pochód 120 km na wschód wzłuż rzeki Selween, wspomagany przez amerykańską 14-tą armię powietrzną (10-15 maja 1944 r.). Przekroczyli oni Salween, obeszli dywizję japońską i zagrażali dojściem wzdłuż drogi birmańskiej do Bhamo. W górach pochód ich był bardzo powolny, gdy małe japońskie gniazda karabinów maszynowych panujące nad przejściami górskimi mogły zatrzymać całe dywizje. Reasumując, operacje wojskowe sprzymierzonych w Birmie zapewniły ukończenie budowy drogi Ledo i obiecywały zwiększenie dostaw do Chin po odbiciu drogi birmańskiej. Czungking zależał dalej jeszcze od Indii, spodziewano się jednak, że wkrótce Birma stanie się jego główną bazą. Przyszłość miała wykazać, czy Birma może być odzyskana zanim armie amerykańskie na środkowym Pacyfiku dojdą do południowego wybrzeża Chin.