5.12.2014 Teoretyczne podstawy terapii pedagogicznej
19.12 nie ma zajęć
Kompetencje nauczyciela – terapeuty w świetle koncepcji kompetencji
Kompetencje osobowe:
Dojrzałość osobowa
System wartości (wartości duchowe są najwyższymi)
Talent pedagogiczny i powołanie
Rozwój własny
Kreatywność i twórczość
Autorefleksja
Odpowiedzialność za siebie i innych
Szacunek dla siebie i innych (godności nauczymy przez swój przykład)
Kompetencje zawodowe:
Kompetencje zawodowe terapeuty oznaczają, że terapeuta to specjalista posiadający przygotowanie merytoryczne (baza teoretyczna) i metodyczne oraz umiejętność organizacji odpowiednich zajęć dla osób, którymi się zajmuje.
Jego wykształcenie opiera się na podstawach psychopedagogiki, która ma cechy nauki stosowanej i zajmuje się psychologicznymi aspektami oddziaływań pedagogicznych na podmiot edukacji.
Jest świadomy problemów szkolnych swoich uczniów, szuka obszarów stwarzających szanse ich sukcesu, pobudzając aktywność, motywację i wytrwałość w przezwyciężaniu nadmiaru trudności.
Jest znawcą metod i technik oraz środków diagnozy i terapii, które stosuje w taki sposób, by angażowały uczniów w rozwiązywanie określonych zadań i wykonywanie odpowiednich czynności wpływających na oczekiwane zmiany w przyjętym programie terapeutycznym.
W swoim efektywnym działaniu wpływa na poprawę umiejętności szkolnych uczniów, ich sprawności psychomotorycznej, komunikacji językowej, powodzenia w nauce, samopoczucia i zachowania w szkole i poza nią. Dzięki temu uczy ich akceptacji własnych ograniczeń.
Rolą terapeuty wraz zakresem i realizacją celów:
Psychoedukator – gdy organizuje i prowadzi zajęcia korekcyjno-kompensacyjne dla uczniów ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu, pomaga im w przezwyciężaniu istniejącego stanu, zabezpiecza przed niepowodzeniami szkolnymi, wspomagając rekonstrukcję wiedzy i umiejętności przedmiotowych.
Każde z tych pojęć niesie za sobą określoną treść, organizuje i prowadzi, oznacza że za to co się dzieje na zajęciach, jakie treści i jak przebiegają zajęcia zależy od terapeuty.
Kinezyterapeuta i rehabilitant – gdy usprawnia motorykę, doskonali grafomotorykę, chce osiągnąć optymalny poziom czynności manualnych i graficznej strony pisma odręcznego oraz gdy koryguje postawę ciała.
Psychokreator procesów stymulacji i usprawniania rozwoju psychomotorycznego, gdy dąży do osiągnięcia jego sprawności na oczekiwanym poziomie.
Reedukator, gdy w procesach korekty zaburzeń rozwoju stosuje zabiegi naprawcze, a w procesach kompensacji deficytów odkrywa i dostosowuje drogi zastępcze, substytuty dotychczasowych dróg i stylów działania.
Logoterapeuta, jeżeli zajmuje się kształceniem językowym, w tym rozwojem mowy w aspekcie rozumienia, artykulacji, ekspresji, rozwijaniem kompetencji komunikacyjnych, społecznych.
Psychoterapeuta, kiedy wzmacnia poziom odporności na sytuacje trudne, stwarza uczniowi okazje do zdystansowania się od przykrych przeżyć przez uzyskiwanie sukcesów, w tym wpływa na zmianę podstawy wobec siebie i problemów edukacyjnych, pogłębia jego samoświadomość i pomaga w obiektywnej samoocenie.
Socjoterapeuta, gdy chroni ucznia przed wpływem traumatyzującego środowiska, a pozwala współistnieć z innymi w atmosferze życzliwości, lojalności i wsparcia.
Diagnosta – gdy dokonuje badan specjalistycznych w celu ustalenia charakteru potrzeb, wykrycia, specyficznych trudności w uczeni się, by ustalić program pomocy terapeutycznej, a w jego trakcie i po zakończeniu dokonać pomiaru efektu i stanu dalszych potrzeb.
Doradca w sprawach pomocy psychologiczno-pedagogicznej w trakcie rad pedagogicznych, posiedzeń zespołów problemowych, konsultacji dla rodziców.
Metodyk, gdy swoją wiedzę o doświadczenie stara się przekazywać innym nauczycielom. Trzeba rozmawiać twórczo w sposób budujący, mamy wiedzę i chcemy się nią dzielić. Nie rozmawiać u trudnym uczniu przez narzekanie, ale w ten sposób „jak mu pomoc?”
Animator różnych przedsięwzięć upowszechniających świadomość i wiedzę na temat problemów psychoedukacyjnych, kształcących niezbędne umiejętności wspomagania rozwoju psychomotorycznego. Animator to ten który ożywia innych przez własną inicjatywę.
Badacz, gdy zajmuje się analizą, interpretacją i uogólnianie wyników swej działalności, publikuje i prezentuje swoje osiągnięcia na forum publicznym.
Nowator, gdy szuka nowych rozwiązań diagnostycznych, terapeutycznych, organizacyjnych, kształceniowych dla siebie i innych.
WYKŁAD NOWY: Wymiar wychowanka w sytuacji terapeutycznej z personalistycznej perspektywy typologicznej.
Rozwój człowieka – czyli zrozumienie ludzkiej indywidualności z perspektywy holistycznej(całościowej) i jakościowej
Jak stwierdza Z. Uchnast : „zintegrowany rozwój człowieka jest w istocie możliwy wówczas, gdy wraz z aktualizacją indywidualnych potencjalności życiowych wzrasta <osobowa otwartość> na otaczający świat i gotowość do adekwatnego współdziałania w relacjach interpersonalnych i społecznych”.
S. R. Civey wskazał na nieskuteczność popularnych dziś technik radzenia sobie z trudnościami i określił je mianem: „etyki osobowości”, przez co rozumiał oddziaływania terapeutyczne.
Bazujące na posiadanych przez człowieka (wrodzonych) właściwościach oraz na nabywanych umiejętnościach, technik czy strategiach działania.
Niewymagające zatem większego wysiłku, szybkie i łatwe realizacje, ale jednocześnie powierzchowne i doraźne wobec istniejących problemów i kryzysów- wymagające ustawicznego nabywania kolejnej (aspektowej) umiejętności podczas kolejnego szkolenia, coachingu, kursu, czy też za pośrednictwem kolejnej książki, kursu audio czy video..