Wartości kolorystyczne w obrazie

BARWA

Teoria i znaczenie koloru
Dla fizyka- barwa jest rodzajem promieniowania sświetlnegoo określonej dlugosci fal i ich energii
Dla fizjologa- jest rezultatem bodzcow dochodzących do zmysłu wzroku i przekazywanych jako wrazenia do mózgu

Barwa – wrażenie psychiczne wywoływane w mózgu ludzi, gdy oko odbiera promieniowanie elektromagnetyczne z zakresu światła. Główny wpływ na to wrażenie ma skład widmowy promieniowania świetlnego, w drugiej kolejności ilość energii świetlnej, jednak niebagatelny udział w odbiorze danej barwy ma również obecność innych barw w polu widzenia obserwatora, oraz jego cechy osobnicze, jak zdrowie, samopoczucie, nastrój, a nawet doświadczenie i wiedza w posługiwaniu się zmysłem wzroku.

W szerszym znaczeniu barwa jest całościowym pojęciem dotyczącym odbioru opisywanych wrażeń, w węższym zaś jest jakościowym określeniem odbieranego światła zwanym walorem barwy (czyli porównaniem do najbliższej wrażeniowo barwy prostej), a wtórują temu pojęcia jasności barwy (czyli udziału ilości światła pochodzącego z danej barwy w stosunku do ogółu bieżących warunków oświetleniowych), oraz nasycenia barwy (czyli udziału achromatyczności w danej barwie)..

Barwa jest to subiektywne doznanie zmysłu wzroku wywolane przez fale swietlne

wtorrna cecha barw jest ich temperatura: te barwy które maja najkrotsza dlugosc fal sa to barwy zimne; długie cieple.
Barwa, wrażenie zmysłowe, reakcja zmysłu wzroku na padającą na receptory siatkówki falę elektromagnetyczną o długości z zakresu 400-700 nm (światło widzialne).

Rozróżnia się barwy kolorowe i niekolorowe (tj. szarości – od bieli do czerni). Szarości postrzegane są zawsze względnie (przykładowo: pewna część danej powierzchni, widziana pierwotnie jako biała, staje się szara przy oświetleniu sąsiadującej z nią części powierzchni silniejszym źródłem światła białego).

Fale o różnych długościach wywołują wrażenie określonych tzw. barw prostych (barwy proste otrzymuje się podczas rozszczepienia światła białego przez pryzmat). Zmieszanie barw prostych daje barwy złożone, które nie mają określonej, jednej długości fali.

Prawie dla każdej barwy można znaleźć barwę dopełniającą, czyli taką, że w wyniku ich zmieszania otrzymuje się barwę białą. Długości fal odpowiadające barwom prostym można uporządkować linearnie, jednak odpowiadające im odcienie barwne porządkuje się wzdłuż zamkniętego konturu (tzw. koło barw), gdyż barwa fioletowa (o najkrótszej długości fali) przechodzi w czerwoną (a więc tę o największej długości fali).

Drugim parametrem charakteryzującym barwę jest stopień jej nasycenia, a więc stopień domieszkowania barwy kolorowej przez barwę szarą. Stopień nasycenia barwy obrazuje się tzw. trójkątem nasyceń. Każdą barwę odbieraną przez oko można uzyskać poprzez zmieszanie z sobą w pewnej proporcji trzech barw podstawowych. Jednym z przyjętych zestawów barw podstawowych jest czerwień, zieleń i niebieski, odpowiednio o długościach fal: 700 nm, 546,1 nm i 435,8 nm.

Zestaw wszystkich barw odbieranych przez oko można przedstawić na diagramie nazywanym trójkątem barw.

Nasza intuicyjna, psychofizjologiczna zdolność identyfikowania barw jest oparta zasadniczo na odróżnianiu trzech atrybutów barwy: odcienia, nasycenia i jasności (ew. jaskrawości). Przez atrybut barwy należy rozumieć charakterystyczną, nieodłączną właściwość wrażenia barwy, która służy do opisania jednej z jej trzech cech. Wszystkie barwy można bowiem podzielić na achromatyczne i chromatyczne. Pierwsze z nich to barwy od bieli poprzez neutralne szarości do czerni. Mają one tylko jeden atrybut barwy: jasność wobec wtórnych źródeł światła, a jaskrawość przy pierwotnych źródłach światła. Pozostałe barwy są więc barwami chromatycznymi o trzech atrybutach, toteż do ich specyfikowania wymagana jest trójwymiarowa przestrzeń. Ponieważ wszystkie barwy chromatyczne i achromatyczne cechują się jasnością (jaskrawością), przyjęto tę skalę za oś główną, pionową w bryłach barw. Wynika z tego, że barwę chromatyczną możemy przedstawić jako mieszaninę bieli i światła monochromatycznego, natomiast opisać ją możemy za pomocą jasności, odcienia i nasycenia

Nasycenie

Nasycenie to właściwość wrażenia wzrokowego umożliwiająca ocenę udziału barwy chromatycznej, czystej, we wrażeniu ogólnym. Różnicuje ono barwy nasycone i nienasycone. Z punktu widzenia fizyki nasycenie barwy można w przybliżeniu określić na podstawie składu widmowego barwy. Im większe nasycenie barwy, tym mniejszy udział w jej widmie promieniowania fal o innych długościach niż fali dominującej, która, jak wiadomo, wiąże nasycenie z odcieniem barwy. Wielkość nasycenia jest również ściśle związana z jej jasnością (jaskrawością). Przykładowo: barwami nienasyconymi są pastele, gdyż zawierają więcej światła białego niż barwy żywe, intensywne. Odpowiednikiem nasycenia w kolorymetrii jest czystość pobudzenia (pe) lub kolorymetryczna (pc). Wyrażają one stopień nasycenia barwy, który jest wyznaczany przez stosunek ilości światła monochromatycznego o równoważnej długości fali do ilości światła białego. Im większe jest nasycenie barwy, tym większa jego wartość. Barwa o pełnym nasyceniu ma wartość równą jedności, zaś biel wartość zero.

Dlaczego widzimy?
Widzenie jest procesem fotochemicznym. W oku znajduja się receptory: czopki i pręciki, czopkow 6mln, precikow 120mln. Czopki: barwy, w nocy się ich nie używa; pręciki : widzenie czarno-białe.
Na dnie oka znajduje się plamka żółta- tam czopki 150tys. Wrazenia barw powstają w mózgu.
Jeżeli chcemy cos zobaczyć potrzebujemy swiatla. Tęcza: 6 kolorow – czerwony, pomarańczowy, zolty, zielony niebieski fioletowy.
zolty niebieski czerwony- nie można uzyskac ich poprzez zmieszanie zadnych barw. Sa kolorami podstawowymi.

Klasyczna charakterystyka wrazenia barwy sklada się na określenie koloru (ton) , nasycenia(jaskrawość) , jasności (odcien).

Zaburzenia w odbiorze barwy informacji zróżnicowanej barwnie dotyczy 5% populacji

Ludzie widzą, ponieważ nasze oko jest zbudowane w taki spocób, a by mogło odbierac światło z otoczenia. my tak naprawdę widzimy obraz pomniejszony oraz do góry nogami, lecz za pomocą nerwu wzrokowego nasz mózg potrafi zaanalizować ten obraz i widzimy wszytsko w rzeczewistości.

światło dostaje sie najpierw przez źrenice do soczewki. soczewka dzieki swojemu specyficznemu kształtowi zmienia ona kierunek promieni świetlnych, tak aby skupiały się na siatkówce. nosi to nazwę załamania światła. na siatkówce obraz jest dwuwymiarowy, ponieważ każde oko rejestruje inny obraz. i jak już wspominałam jest on pomniejszony i obrócony do góry nogami.

Aby zrozumieć pewne zjawiska dostrzegane na co dzień, wiążące się ze światłem i jego naturą, warto zapoznać się z treścią poniższego artykułu będącego zalążkiem wiedzy na temat światła.

Podstawowym pojęciem wiążącym się z zmysłem wzroku jest percepcja.

Percepcja jest to organizacja i interpretacja wrażeń zmysłowych, w celu zrozumienia otoczenia. Percepcja to postrzeganie; uświadomiona reakcja narządu zmysłowego na bodziec zewnętrzny; sposób reagowania, odbierania wrażeń.

Zmysł wzroku

Jednym z pięciu zmysłów człowieka jest zmysł wzroku -zdolność do odbierania bodźców świetlnych ze środowiska oraz ogół czynności związanych analizą tych bodźców, czyli widzeniem.

Oko jest wysoko wyspecjalizowanym narządem wzroku. Dzięki niemu mamy możliwość rozpoznawania otoczenia. Narząd wzroku umożliwia widzenie kształtów, percepcję barw, ocenianie położenia i odległości przedmiotów.

Około 83% bodźców z otoczenia odbieranych jest za pomocą zmysłu wzroku. W mniejszym stopniu przez słuch, węch, dotyk i smak. Proporcje ta obrazuje wykres kołowy, zamieszczony poniżej:

Oko –narząd zmysłu wzroku

Oko ludzkie jest wspaniałym przykładem wysoko wyspecjalizowanego, czułego na fale świetlne narządu. Można analogicznie porównać je do aparatu fotograficznego -posiada soczewkę ogniskująca na różne odległości, przesłonę (tęczówkę) regulująca wielkość otworu dla światła (źrenica) i światłoczułą siatkówkę umieszczoną w tyle oka, która odpowiada błonie fotograficznej w aparacie. Naczyniówka, zbudowana z komórek z czarnym barwnikiem, zapobiega wewnętrznym odbiciom i pochłania nadmiar światła. Twardówka, nadaje oku znaczną sztywność i chroni jego wnętrze. Tuż za tęczówką znajduje się soczewka –załamująca promienie świetlne, skupiając je w siatkówce. Współdziałają przy tym krzywizna rogówki i załamujące promienie świetlne ciecze, wypełniające gałkę oczną. Komorę między rogówką, a soczewką wypełnia wodnisty płyn zwany cieczą wodną oka. Większa komora pomiędzy soczewką, a siatkówką wypełniona jest bardziej lepkim galaretowatym płynem –ciałkiem szklistym. Płyny te, mają duże znaczenie w utrzymaniu kształtu oka.

Tęczówka poprzez możliwość zmniejszania i zwiększania średnicy, umożliwia regulację przedostawania się ilości promieni świetlnych do wnętrza oka. Mięsień tęczówki może mieć różne barwy – niebieski, zielony lub brązowy, co uzależnione jest od ilości barwnika zawartego w nim.

Przez zmianę krzywizny soczewki oko akomoduje (zmienia ogniskową na dalsze lub bliższe widzenia).

Oko jest poruszane przy udziale sześciu mięśni, ciągnących się od powierzchni gałki ocznej do różnych punktów w oczodole. Mięśnie te unerwione są w ten sposób, że obie gałki oczne poruszają się wspólnie, ogniskując ten sam obraz.

Czopki i pręciki –światłoczułe części narządu wzroku

Jedyną światłoczułą częścią oka ludzkiego jest półkulista siatkówka zawierająca liczne komórki światłoczułe zwane pręcikami i czopkami (ze względu na swój kształt). Pręcików jest około 125 000 000, a czopków –6 500 000. W miejscu połączenia się wszystkich neurytów neuronów czuciowych brak jest zarówno czopków jak i pręcików –plamka ślepa. Zlokalizowana jest to na dnie oka i neuryty łączą się w jeden nerw wzrokowy wychodzący z gałki ocznej.

Obecność plamki ślepej można doświadczyć wykonując prosty eksperyment. Zasłoń lewe oko, a prawe skieruj na krzyżyk. Przybliżając głowę do ekranu monitora w pewnym momencie białe koło zniknie. Czary?

Nie! W tej pozycji obraz białego krążka pada właśnie na ślepą plamkę i nie jest percypowany.

Plamka żółtą nazywamy miejsce, znajdując się w centrum siatkówki na wprost osi optycznej rogówki i soczewki, znajdująca się w okolicy najostrzejszego widzenia.

Światłoczułe czopki zgromadzone w plamce żółtej są wrażliwe na obraz w jasnym świetle. Umożliwiają postrzeganie barwy oraz szczegóły obrazów.

Inne światłoczułe komórki, pręciki, są bardziej liczne na peryferycznej części siatkówki, z dala od plamki żółtej. Pręciki funkcjonują tylko w słabym świetle, w półmroku i nie są wrażliwe na barwy.

Tak naprawdę to dopiero początek procesu widzenia.

Proces widzenia rozpoczyna się w narządzie wzroku, gdzie jest wstępnie przetwarzany po czym nerwem wzrokowym kierowany do mózgu (dopiero tam jest rejestrowany, przetwarzany i interpretowany).

Badania nad kolorem.

Demokryt- (ur. ok. 460 p.n.e., zm. ok. 370 p.n.e.)-  myśliciel i podróżnik, uczeń Leucypa, naukowiec, znany jako "śmiejący się filozof" czerwony cieplo, czarny szorstkosc, bialygladkosc, jasna zielen (chloron) pełnia i pustka; Isaac Newton- (ur. 4 stycznia 1643 w Woolsthorpe-by-Colsterworth, zm. 31 marca 1727 w Kensington) – angielski fizykmatematykastronomfilozofhistoryk, badacz Biblii i alchemik. Wierzył w skale pryzmatyczną, nie obserwował tego jak odczuwa człowiek, ale to wlaśnie jak wyglądają kolory w pryzmacie. Dzięki temu stwierdził, że światło białe to w istocie mieszanina wielu kolorów, a te kolory można zobaczyć, bo przechodząc przez przezroczystą bryłę, załamują się pod różnymi kątami. Uczeni, którzy przed Newtonem bawili się pryzmatem, myśleli, że źródłem tęczy pojawiającej się po przepuszczeniu przezeń światła, jest sam pryzmat. Newton dowiódł dwoma prostymi sposobami, że to nieprawda. Najpierw postawił na drodze tęczy przeszkodę za szczeliną, przez którą przeszedł tylko jeden kolor światła, a następnie przepuścił ów jednobarwny promyk przez kolejny pryzmat i… nowa tęcza nie pokazała się, kolor pozostał niezmieniony. W innym wariancie doświadczenia Newton po prostu złapał tęczę w drugi, odwrócony pryzmat, który zamienił ją z powrotem w światło białe. Uważał, że w tęczy jest 7 barw (dodatkowo indygo miedzy fioletem a niebieskim) Światło białe zawiera samo w sobie kolor. Michel Eugène Chevreul (ur. 31 sierpnia 1786 w Angres, zm. 9 kwietnia 1889 w Paryżu) - francuski chemik (1786- 1889) Teoria Chevreula odwołuje się do dwóch zasadniczych właściwości koloru: jego temperatury i wartości tonalnych. Powiada, że dwa kolory zestawione ze sobą w bezpośredniej bliskości ujawniają różnice – zarówno temperatury jak i tonu walorowego – a tym samym wzajemnie się określają. Jeśli więc np. postawimy obok siebie dwie żółcie, to każda z nich dopiero wówczas wyraźnie się sklasyfikuje – jako temperaturowo chłodniejsza lub cieplejsza. Podobnie rzecz będzie się miała z walorem obu tych plam, z których jedna ujawni ton ciemniejszy w relacji z drugą. Chevreul opisuje również inne zjawisko – nazwane przez niego „kontrastem sukcesywnym”. Dotyczy ono trzech par kolorów komplementarnych. Położone obok siebie kolory: żółć i fiolet, oranż i błękit oraz czerwień i zieleń – wzajemnie się intensyfikują. To po pierwsze. Po drugie – dłuższy kontakt wzroku z jakimś wybranym kolorem komplementarnym np. z czerwienią wywołuje w efekcie p o w i d o k w postaci zieleni, a więc koloru dla czerwieni uzupełniającego. Jeśli więc obok tej czerwieni położymy żółć – zabarwi się ona w naszym wzroku na zielono i stanie się zielonkawa. I tak z każdym innym kolorem umiejscowionym obok tej czerwieni: błękitny również wykaże tendencję do zabarwiania się na zielono, co któryś z malarzy określił jako „kaprys” zachowania się błękitu wobec czerwieni. Przez analogię: według określonej przez Chevreula zasady – kontrastu sukcesywnego – kontakt oka np. z żółcią uzupełniany jest na siatkówce fioletem, a kontakt z oranżem – kolorem niebieskim.

Stworzył koło barw. ( w folderze ) Vincent Van Gogh - (ur. 30 marca 1853, zm. 29 lipca 1890) holenderski malarz postimpresjonistyczny. Van Gogh pisał w listach do brata, że stosując kontrast czerwieni i zieleni zamierza w swojej „Nocnej kawiarni”(w folderze) pokazać „namiętność mężczyzn”. Pisał również, że „miłość dwojga kochanków może być przedstawiona małżeństwem dwóch kolorów komplementarnych, ich mieszanką, ich wzajemnym dopełnieniem i tajemniczą wibracją pokrewnych tonów”. Malarz emocji, stosował barwy przeciwstawne.

Paul Cézanne - (ur. 19 stycznia 1839, zm. 22 października 1906) – malarz pochodzący z Aix-en-Provence, którego twórczość stanowi pomost pomiędzy impresjonizmem i kubizmem. „Kuszenie św. Antoniego”(w folderze) Niezależność koloru od linii. Kolor sobie linia sobie na obrazie. Zamykanie się napiec kierunkowych. Czasami czujemy, w którym kierunku prowadzony był pędzel. Rozmieszczenie kolorów wedle ich ciężaru- tak by tworzyły rownowagę asymetryczna. Fowizm Główny wpływ wywarł na nich Van Gogh. Używano bardzo nasyconych, jaskrawych kolorów, często pozbawiali funkcji, jakie pełniły. Zestawianie ich w sposób oryginalny. Dekoracyjna, modelowanie przestrzeni w obrazie ukazywanie uczuć, emocji w odbiorcy.
Paleta barw: barwy podstawowe i barwy dopełniające. Plamy kładzione w sposób płaski, rysunek syntetyczny niezależny od koloru. Brak cieni i przejść kolorystycznych.
Przedstawiciele: Henri Matisse „Portret żony”. Andre Derain„ Londyńskie doki”; Maurice Vlaminck. Kubizm Spotykamy napięcia kierunkowe które stanowią szkielet porządkujący całość obrazu. Skala koloru jest znacznie bogatsza, Dzielimy na kilka faz.
Etap 1
Obrazy tworzone były w wąskiej skali kolorystycznej. Kolor nie wyodrębniał przedmiotów, ale je scalał. (Pablo Picasso)
Etap 2: Kubizm syntetyczny:
Kolor zdecydowany, obraz tworzony za pomocą płaszczyzn, jaskrawość barwy wyznaczana była tez fakturą. Faktura i kolor zawsze istniały razem w kubizmie, niezależnie od linii (Juan Gris) Kontrast kształtów. Załamania, linie pionowe zestawione z poziomymi Johann Wolfgang von Goethe- (ur. 28 sierpnia 1749 we Frankfurcie nad Menem, zm. 22 marca 1832 w Weimarze) – najwybitniejszy niemiecki poeta okresu romantyzmu i jeden z najbardziej znaczących w skali światowej, dramaturg, prozaik, uczony, polityk, wolnomularz. Farbenlehre 1810 (teoria kolorów).Zaufał oku, człowiekowi i jego wrażeniom, jakie ma na podstawowe danych barw. Określał swoje przeżycie kobietę o ciemnych czarnych włosach i szkarłatnym ubraniu, a kiedy się obróciła zobaczyl na ścianie powidok. Zdefiniował teorie dotyczącą kolorów: każda barwa zawiera w sobie pewną porcje światła i cienia. Dla niego barwami fundamentalnymi był błękit (wg niego najbliższy czerni), żółć (najbliższy bieli), Światło białe można zrekonstruować za pomocą świateł czerwonego zielonego i niebieskiego. Wasyl Kandynsky - ur. 4 grudnia 1866 w Moskwie, zm. 13 grudnia 1944 w Neuilly-sur-Seine) – rosyjski malarz, grafik i teoretyk sztuki. Współtwórca i jeden z przedstawicieli abstrakcjonizmu. „Arabowie”- 1909 (w folderze)
Biegunowe znaczenie kolorów, czerń, biel, żółty, niebieski i kolory podstawowe. Uważał za najostrzejszy kontrast niebieski i żółty. Powiedział: - jeśli chcemy ocieplić zieleń nie powinniśmy dodawać czerwieni, jako koloru przeciwstawnego, bo go zabrudzi, tylko żółć lub pomarańcz.
Włączał do podstawowych barw czerń i biel
kontrast niebieski + żółty. Piet Mondrian - (ur. 7 marca 1872 w Amersfoort, Holandia, zm. 1 lutego 1944 w Nowym JorkuStany Zjednoczone) – malarz holenderski.  Operował prostymi, poziomymi i pionowymi liniami, prostokątami i kolorami podstawowymi. Neoplastycyzm przyjmował występowanie czystych barw i podstawowych +biały i czarny; Elementaryzm- przeciwstawny
„Martwa natura” ( w folderze)
„szare drzewo” (w folderze)
Przechodził przez kolejne fazy, kierunki malarstwa
„Broadway boogie woogie” (w folderze)
Robert Delaunay-  (ur. 12 kwietnia 1885 w Paryżu, zm. 25 października 1941 w Montpellier) – francuski malarz, przedstawiciel kubizmu orficznego. „Dyski” „okna” Inspiracje przezroczystością, efektami światła. Poprzez dyski wprowadził definicje ruchu.. kolory harmoniczne dają ruchy szybkie. Dysonanse, kolory bliskie sobie na kole barw dają ruchy szybkie; położone daleko –wolne. Kazimierz Malewicz - (ur. 23 lutego [11 lutego ss.1879 w Kijowie, zm. 15 maja 1935 w Leningradzie) – malarz i teoretyk sztuki polskiego pochodzenia.
Głosił program suprematystów. Było to zerwanie z narracja, figuracja w sztuce, przedstawieniem, „w suprematyzmie nie może być mowy o kolorze”. „Biały kwadrat na białym kwadracie”- Martwy punkt w dziejach koloru.
Operowanie zgeometryzowanymi postaciami obiektu.
Mark Rothko  (ur. 25 września 1903 w Dyneburgu na Łotwie, zm. 25 lutego 1970 w Nowym Jorku) – malarz amerykański, przedstawiciel color field painting.
Malarstwo barwnych płaszczyzn .Jego obrazy koncentrowały się na prostych emocjach – płótna najczęściej wypełniały nieliczne intensywne barwy, z niewielką ilością szczegółów. Interesował go nie tylko emocjonalny aspekt koloru. Równie mocno akcentował rolę płaszczyzny barwnej. Jego płótna często pozostawały bez ram, zamalowywał podwinięte brzegi, przeważnie mocowane z tyłu blejtramu. Chciał, aby jego kompozycje dawały złudzenie elementu większej całości, za którą uważał swoją twórczość.
Po jego śmierci powstała kaplica Rothki, gdzie odbywają się medytacje. Barwy chromatyczne- (barwy kolorowe) - wszystkie kolory, w których można wyróżnić dominantę, choćby niewielką, jakiejś barwy - a więc są to wszystkie kolory prócz czerni, bieli i wszystkich szarości (które nazywamy barwami achromatycznymi). Barwy achromatyczne (barwy niekolorowe) – wszystkie barwy nieposiadające dominanty barwnej, a więc: białyczarny oraz wszystkie stopnie szarości. Każda barwa achromatyczna to zrównoważona mieszanina widzialnych fal elektromagnetycznych wywołująca u obserwatora, w bieżących warunkach obserwacji, wrażenie psychiczne braku odcienia któregokolwiek z kolorów (przy czym teoretyczny barwę czarną należy traktować jako w ogóle brak jakichkolwiek fal). Dla utworzenia szarości lub bieli wystarczą trzy dowolne (jeżeli uwzględnić odejmowanie barw A - B = C ⇔ A = C + B) barwy proste zmieszane w odpowiednich proporcjach. Dla wielu barw prostych istnieje też określona barwa prosta, która zmieszana z początkową w odpowiednich proporcjach, da barwę achromatyczną. Jest to szczególny przypadek barw dopełniających. Kolory komplementarne Przyjrzyjmy się kołu barw(folder). Wszystkie kolory w tym kole powstały ze zmieszania farb podstawowych czerwonej, żółtej i niebieskiej. Mieszając żółtą z niebieską uzyskujemy zieloną. Mieszając niebieską i czerwoną otrzymamy fiolet. Oranż powstanie ze zmieszania żółtej i czerwonej. Zieleń, fiolet i oranż nazywamy barwami dopełniającymi. Mieszając teraz kolory podstawowe z kolorami dopełniającymi otrzymamy sześć następnych barw: zielonożółtą, pomarańczowoczerwoną, pomarańczowożółtą, fioletowoczerwoną i fioletowoniebieską. Kolory, które na kole barw leżą naprzeciwko siebie nazywamy barwami komplementarnymi. Żółta jest więc komplementarna z fioletem, czerwień z zielenią i tak dalej. Jeżeli zmieszamy kolor podstawowy z kolorem komplementarnym otrzymamy szarość. Prawo kontrastu symultanicznego Kontrast symultaniczny, zwany w literaturze przedmiotowej także kontrastem współczesnym, można zasadniczo podzielić na achromatyczny i chromatyczny. Nawiązując do trzech rodzajów czopków siatkówki oka jako zestawu analizatorów światła przypomnijmy, że oddzielnie dany rodzaj czopków wywołuje wrażenie jednej barwy: czerwonej, zielonej lub niebieskiej, zaś wspólnie ­ wrażenie barwy wypadkowej. W tym kontekście należy jeszcze dopowiedzieć, że czopki są także połączone przez tzw. komórki poprzeczne. Powoduje to wzajemną wymianę pobudzeń, indukcję przestrzenną, która wpływa na wrażenie barwy ocenianej. A zatem barwa oceniana będzie także zależna od innych barw znajdujących się w najbliższym jej otoczeniu. Należy więc brać pod uwagę to, czy powierzchnia wywołująca wrażenie barwy jest oceniana jako barwa niesamoistna, tzn. w otoczeniu innych barw, czy jako barwa swobodna, czyli tylko w polu (otworze) pomiarowym. W drugim wypadku, co można łatwo sprawdzić, trzy atrybuty barwy: odcień, nasycenie i jasność (jaskrawość) wyczerpują opis wrażenia barwy. 
        Nie dotyczy to jednak barwy niesamoistnej, która podczas wizualnej oceny znajduje się w otoczeniu innych barw. 
        Zjawisko to należy uwzględniać także przy ocenie wizualnej odbitki drukarskiej, zwłaszcza podczas porównywania odbitki kontrolnej z oryginałami wykonanymi na różnych materiałach i w różnych technikach. Zjawisko to ilustruje rys. 8.( w folderze)

I tak: barwa achromatyczna, szara, nadrukowana tą samą farbą o identycznym nasileniu, sprawia wrażenie, jak widać, barwy jaśniejszej w otoczeniu powierzchni o barwie czarnej niż w otoczeniu bieli. Również barwy chromatyczne, graniczące ze sobą, zmieniają względem siebie kontrastowość barw chromatycznych w zakresie jasności i odcieni. Jest ona tym silniejsza, im większa jest między nimi różnica nasycenia i jasności. Widoczne to jest szczególnie podczas oceny takich barw, jak np. granatowa, oliwkowa bądź ciemnobrązowa, których wizualnie nie potrafimy dokładnie określić, kiedy oceniamy je jako barwy swobodne. Kontrast symultaniczny, co może być ciekawostką, wykorzystywany jest celowo w malarstwie, w odmianie malarstwa abstrakcyjnego, zainicjowanej w 1912 r. przez R. Delaunaya do potęgowania barw w kompozycji obrazu. 

1.

Melanż optyczny- Efekte wizualny polegający na wrażeniu, że z pewnej odległości plamy o dużej świetlistości i intensywności są jednolite (impresjonizm)

2.

Dywizjonizm
, metoda podziału plamy barwnej zastosowana przez impresjonistów. Stosowany w celu oddania bogactwa wrażeń barwnych Dywizjonizm polega na tworzeniu plamy barwnej z kładzionych oddzielnie obok siebie drobnych, nieregularnych plamek farby i ograniczeniu palety do czystych barw widma słonecznego. Plamki farb wzajemnie oddziałują na siebie i przy patrzeniu na obraz z pewnej odległości łączą się w siatkówce oka patrzącego, wywołując wrażenie intensywnych, świetlistych plam barwnych, niemożliwych do osiągnięcia przez mieszanie farb na palecie.

Pointylizm, metoda malarska charakterystyczna dla twórczości neoimpresjonistów, polegająca na kładzeniu obok siebie podobnych w formie, jednakowej wielkości małych plamek czystego koloru, dzięki czemu powierzchnia obrazu stwarza wrażenie barwnej wibracji.

3.

Systematyka barw.

Historia naukowej wiedzy o barwach zaczyna się od angielskiego przyrodnika Newtona. To on w XVII wieku odkrył spektrum widzialnych kolorów i opisał ich rozkład w fali świetlnej. (niżej)

Po raz pierwszy Newton przedstawił prawidłowo fizycznie przyczyny powstawania barw. Jednym z najbardziej nieprzejednanych przeciwników Newtona był Goethe.

Philipp Otto Runge był wybitnym malarzem kierunku romantycznego, współczesnym Goethemu.

Przyczynił się znacznie do rozwoju nauki o barwach. Rozwinął on system układu barw, który w swojej zewnętrznej postaci podobny był do kuli.

W XIX wieku medycyna wpływa na naukę o barwach. Około 1852 roku niemiecki lekarz i profesor Herman Helmholtz odkrył dwa procesy : mieszanie barw addytywne i subtralitywne, a także opisał niejeden fizjologiczny problem barw. Kolejny lekarz i profesor Ewald Hering dążył do głęboko przemyślanego podziału nauki o barwach na zagadnienia fizyczne, fizjologiczne i psychologiczne. Dopiero Wilhelm Ostwald wprowadza system układu barw. Wydaje obszerną “Naukę o barwach”. Jego dzieło jest początkiem dokładniej naukowej systematyki barw.

Dywizjonizm- metoda malarska zapoczątkowana przez imrpesjonistów polegająca na nakładaniu na płótno plam czystych kolorów, jedno obok drugiego, co po oddaleniu się od obrazu powoduje zmieszanie barw w siatkówce oka i uzyskanie ciekawego efektu, którego nie zobaczymy przy mieszaniu kolorów. Prekursorem dywizjonizmu jest Claude Monet.
Puentylizm- jest to rozwinięcie idei dywizjonizmu przez neoimpresjonistów. Polega na nakładaniu czystych, intensywnych kolorów czubkiem pędzelka, tworząc obraz danego przedmiotu składający się z kropek i kresek. Najsłynniejszym obrazem utworzonym w tej technice jest dzieło George'a Seurata ' Popołudnie na wyspie Grande Jatte'  Monet 'Impresja' Seurat


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
7 Znakowanie wartoscia odzywcza GDA 1
Tworzenie Łańcucha Wartości Dodanej
W 4 S 52(APP 2)KOLORY I SYMBOLE
SPORY O WARTOSCI I CELE WYCHOWANIA (3)
Aksjologia Geneza, wartości, cechy, podział
14 Systemu wartosci w nauce
Dziecko w świecie wartości
Jak kupowac nieruchomosci ponizej ich wartosci rynkowej(1)
kolory wiaderko i łopatki
gpw i gielda papierow wartosciowych w praktyce
Catalyst Przewodnik dla inwestorów, Giełda Papierów Wartościowych, Warszawa 2009
daytrading amerykanski rynek papierow wartosciowych (nasdaq i nyse, inwestowanie) UVG7DGTIDBHUTFXK5
FP ocena rentowności papierów wartościowych
jak kupowac nieruchomosci ponizej ich wartosci rynkowej

więcej podobnych podstron