C. Czas i przestrzeń

7. Przestrzeń sakralna, przestrzeń mityczna – dla człowieka świeckiego i religijnego

Tekst: M. Eliade, Święty obszar i sakralizacja świata

	Przestrzeń ogólnie	Przestrzeń sakralna	Przestrzeń mityczna
Dla człowieka religijnego	Przestrzeń nie jest jednorodna - istnieje w niej obszar święty (ważny, rzeczywisty, realny) i inne, nieuświęcone obszary (obszary bezkształtu); obszary te są przeciwieństwami; Doświadczenie niejednorodności przestrzeni to pradoświadczenie, które można przyrównać do stwarzania świata Objawienie się sacrum w świecie powoduje rozdział przestrzeni na rzeczywistość absolutną i nierzeczywistość bezkresnego obszaru Sacrum ≠ profanum Kosmos ≠ chaos	Kościół, świątynia, miejsca kultu do których się pielgrzymuje	Np. kościół uczestniczy w innej przestrzeni niż ulica; jego wrota zaznaczają przerwanie ciągłości; próg wskazuje na dystans między sposobem istnienia świeckim i religijnym. Świątynia jest czymś w rodzaju „otwarcia” ku górze i zapewnia łączność ze światem bogów; Wszelki święty obszar implikuje hierofanię (wdarcie się sacrum); Ludzie nie mogą swobodnie wybierać sobie świętego miejsca; szukają go i odnajdują za pomocą tajemnych znaków; Ołtarz zapewnia obecność bóstwa i łączność ze światem bogów; Kosmizacja nieznanych terytoriów jest zawsze konsekracją: organizując przestrzeń, powtarza się wzorcowe działanie bogów Istnienie środka świata (axis mundi); święte miejsca i sanktuaria znajdują się w środku świata;
Dla człowieka świeckiego	Przestrzeń jest jednorodna, neutralna; nie ma żadnego pęknięcia, które wyróżniałoby jakieś partie tej przestrzeni – brak zróżnicowania jakościowego	Dom, miejsca sentymentalnych wspomnień (np. miejsce spotkania z ukochaną osobą, groby rodzinne, miejsca związane z emocjami, pejzaż ojczysty) Krypto religijna postawa człowieka świeckiego