Wsp贸艂czesne teorie bezrobocia
Do grupy bezrobotnych zalicza si臋 osoby w wieku produkcyjnym, kt贸re s膮 zdolne i gotowe do podj臋cia pracy na typowych warunkach wyst臋puj膮cych w gospodarce oraz pozostaj膮 bez pracy, pomimo podj臋cia poszukiwa艅 pracy.
Bezrobotni (wed艂ug BAEL i NSP 2002)
Osoby w wieku 15-74 lat, kt贸re spe艂niaj膮 jednocze艣nie trzy warunki:
w okresie badanego tygodnia nie by艂y osobami pracuj膮cymi (zgodnie z definicj膮 poj臋cia "Pracuj膮cy (wed艂ug BAEL i NSP 2002)"),
aktywnie poszukiwa艂y pracy, tzn. podj臋艂y konkretne dzia艂ania w ci膮gu 4 tygodni (wliczaj膮c jako ostatni - tydzie艅 badany), aby znale藕膰 prac臋,
by艂y gotowe (zdolne) podj膮膰 prac臋 w okresie: wg BAEL- w ci膮gu dw贸ch tygodni nast臋puj膮cych po tygodniu badanym, wg NSP 2002 - w tygodniu badanym lub nast臋pnym.
Bezrobocie uj臋cie statystyczne
Zgodnie z definicj膮 stosowan膮 przez instytucje statystyczne (GUS, OECD i inne) bezrobocie to sytuacja w kt贸rej:
osoba w wieku produkcyjnym,
zdolna do pracy,
aktywnie poszukuje pracy,
jest gotowa do jej podj臋cia,
nie mo偶e jej znale藕膰.
Bezrobocie w uj臋ciu statystycznym obejmuje tylko bezrobocie przymusowe.
Bezrobocie przymusowe jest zwi膮zane ze sztywno艣ci膮 p艂acy realnej.
Przyczyny sztywno艣ci p艂acy realnej
G艂贸wne rodzaje tego typu zaburze艅:
Dzia艂alno艣膰 zwi膮zk贸w zawodowych
Czynniki instytucjonalne np.
P艂aca minimalna
Obci膮偶enia nak艂adane na dochody z pracy
Okresy wypowiedzenia itp.
Czynniki o charakterze ekonomicznym
Heterogeniczno艣膰 pracownik贸w i stanowisk pracy
P艂ace motywacyjne
Podzia艂 bezrobocia ze wzgl臋du na pod艂o偶e jego wyst臋powania:
Bezrobocie frykcyjne - nieredukowalne minimum bezrobocia w dynamicznej gospodarce.
Bezrobocie strukturalne powstaje w rezultacie niedopasowa艅 struktury poda偶y si艂y roboczej i popytu na si艂臋 robocz膮, przede wszystkim w aspekcie kwalifikacyjnym, zawodowym i regionalnym.
Bezrobocie koniunkturalne wywo艂ywane jest spadkiem popytu konsumpcyjnego i inwestycyjnego, kt贸ry powoduje zbyt ma艂e wykorzystanie zdolno艣ci produkcyjnych przedsi臋biorstw.
Bezrobocie klasyczne to rodzaj bezrobocia wynikaj膮cy ze sztucznego, rozmy艣lnego utrzymywania p艂ac powy偶ej poziomu r贸wnowa偶膮cego popyt z poda偶膮 pracy.
Podzia艂 bezrobocia ze wzgl臋du na zachowanie si臋 os贸b bezrobotnych
Bezrobocie dobrowolne, inaczej zwane bezrobociem naturalnym obejmuje bezrobotnych, kt贸rzy nale偶膮 do zasob贸w si艂y roboczej, lecz za ustalon膮 na rynku p艂ac臋 nie chc膮 podj膮膰 pracy. Udzia艂 bezrobocia dobrowolnego w ca艂o艣ci zasob贸w pracy to naturalna stopa bezrobocia.
Bezrobocie przymusowe dotyczy bezrobotnych, kt贸rzy chc臋 podj膮膰 prac臋 za p艂ac臋 r贸wnowagow膮, lecz po mimo stara艅 nie mog膮 jej znale藕膰, 艣wiadczy to o niskim w danych chwili popycie na prac臋.
Podzia艂 bezrobocia ze wzgl臋du na form臋 wyst臋powania. Tu
Bezrobocie kr贸tkookresowe - do 3 miesi臋cy bez zatrudnienia.
Bezrobocie 艣redniookresowe - od 3 do 6 miesi臋cy bez zatrudnienia.
Bezrobocie d艂ugookresowe - dotyczy os贸b pozostaj膮cych bez pracy od 6 do 12 miesi臋cy. Mo偶e przekszta艂ci膰 si臋 w bezrobocie d艂ugotrwa艂e, poniewa偶 d艂u偶sze pozostawanie bez pracy powoduje zmniejszenie szans na ponowne zatrudnienie.
Bezrobocie ukryte to pewna - nieokre艣lona - liczba os贸b, kt贸re w my艣l ustawy nie mog膮 zarejestrowa膰 si臋 jako bezrobotne, albo wykonywana przez nich praca nie jest niezb臋dna z punktu widzenia zatrudniaj膮cego. Wyst臋puje g艂贸wnie na wsi (nadmiar r膮k do pracy, dawniej - przerost administracji).
Bezrobocie rejestrowane to liczba os贸b bezrobotnych, czyli posiadaj膮cych okre艣lone w ustawie cechy i zarejestrowanych w urz臋dach pracy.
Sformu艂owane w literaturze dwie g艂贸wne teorie powstania bezrobocia neoklasyczna i keynesowska rozwin臋艂y si臋 w XX wieku.
Zgodnie z uj臋ciem neoklasycznym w warunkach wolnorynkowej gospodarki wyst臋puje tendencja do ustalania si臋 na rynku pracy stanu r贸wnowagi. G艂贸wnym mechanizmem, kt贸ry zapewnia tak膮 tendencj臋, jest mechanizm zmian p艂ac realnych.
Zjawisko bezrobocia wyst臋puj膮ce w rzeczywisto艣ci t艂umaczy si臋 w tej teorii ograniczeniami w swobodnym dzia艂aniu mechanizmu rynkowego na rynku pracy.
nadmierna wiara neoklasyk贸w w skuteczne dzia艂anie mechanizm贸w rynkowych (mechanizmy p艂acowe)
odpowiedzialno艣ci zwi膮zk贸w zawodowych za ograniczenie mechanizmu p艂acowego i powstanie bezrobocia.
Keynesi艣ci - w warunkach swobodnego dzia艂ania mechanizmu rynkowego wyst臋puje tendencja do ustalania si臋 nadwy偶ki poda偶y si艂y roboczej nad popytem, oznaczaj膮ca istnienie bezrobocia
W WARUNKACH WOLNORYNKOWEJ GOSPODARKI WYST臉PUJE NADWY呕KA PODA呕Y SI艁Y ROBOCZEJ NAD POPYTEM
suma zamierzonych inwestycji w gospodarce jest mniejsza od sumy oszcz臋dno艣ci odpowiadaj膮cych dochodowi przy pe艂nym zatrudnieniu co skutkuje niewystarczaj膮cym popytem na towary
zmiany stopy procentowej nie s膮 skutecznym mechanizmem gwarantuj膮cym zr贸wnanie inwestycji i oszcz臋dno艣ci na po偶膮danym poziomie
obni偶ki p艂ac realnych nie s膮 w stanie zlikwidowa膰 bezrobocia
Argumenty Keynesist贸w:
Nierealno艣膰 postulatu obni偶ek p艂ac nominalnych przy istnieniu silnych zwi膮zk贸w zawodowych
Og贸lne obni偶ki p艂ac nominalnych zmniejsza艂yby dochody pracownik贸w i ich wydatki konsumpcyjne, co prowadzi do dalszego ograniczenia produkcji i zatrudnienia
Wed艂ug keynesist贸w, bezrobocie ma charakter przymusowy, bowiem nawet zaakceptowanie przez pracownik贸w ni偶szych p艂ac realnych nie zlikwidowa艂oby bezrobocia. Ni偶sze p艂ace realne prowadzi艂yby, bowiem do spadku dochod贸w, popytu i produkcji.
Kenysi艣ci wysuwaj膮 postulat konieczno艣ci aktywnej ingerencji pa艅stwa w procesy gospodarcze w celu zwalczania bezrobocia.
Ingerencja powinna polega膰 na stymulowaniu efektywnego popytu na towary za pomoc膮 instrument贸w fiskalnych i pieni臋偶nych.
Bezrobocie jest procesem naturalnym i jedynym sposobem na realokacj臋 si艂y roboczej.
Problem pojawia si臋 w贸wczas, kiedy ma ono charakter przymusowy i chroniczny.
Do pozytywnych skutk贸w ekonomicznych bezrobocia frykcyjnego zaliczamy:
pewna nadwy偶ka wolnej si艂y roboczej warunkuje procesy inwestycji i restrukturyzacji gospodarki, kt贸re wymagaj膮 realokacji zasob贸w pracy pod wzgl臋dem kwalifikacyjno -zawodowym i przestrzennym zar贸wno w skali przedsi臋biorstw, jak i ca艂ych bran偶 i ga艂臋zi gospodarki
zwolnienie nadmiernej liczby zatrudnionych w stosunku do potrzeb danego miejsca pracy (tzn. redukcja bezrobocia ukrytego) racjonalizuje struktur臋 zatrudnienia i umo偶liwia prowadzenie prawid艂owej polityki kadrowej, co sprzyja wzrostowi wydajno艣ci i efektywno艣ci pracy
wyzwala ono konkurencj臋 mi臋dzy poszukuj膮cymi pracy, zw艂aszcza, gdy chodzi o atrakcyjne i dobrze p艂atne miejsca pracy, pobudzaj膮c ich do wi臋kszej dba艂o艣ci o wyb贸r zawodu i podnoszenie kwalifikacji
redukuje patologiczne formy fluktuacji zatrudnionych (np. nadmiern膮 p艂ynno艣膰, samowolne porzucanie pracy) i os艂abia niezdrow膮 konkurencj臋 p艂acow膮 zak艂ad贸w pracy, kt贸re staraj膮 si臋 pozyska膰 pracownik贸w oferuj膮c im nieproporcjonalnie wysokie zarobki
podnosi poszanowanie i dyscyplin臋 pracy (np. obni偶a nieuzasadnion膮 absencj臋) wzmacniaj膮c etos pracy i kszta艂towanie si臋 prawid艂owych postaw wobec pracy
Skutki bezrobocia d艂ugookresowego
Niewykorzystanie potencja艂u pracy jako czynnika wzrostu gospodarczego; strat臋 t臋 wyra偶a tzw. luka PNB, czyli r贸偶nica mi臋dzy potencjalnym poziomem produktu narodowego brutto (PNB)
Obni偶enie materialnego poziomu 偶ycia, a niekiedy nawet zagro偶enie egzystencji jednostek i rodzin
Wzrost wydatk贸w bud偶etowych w zwi膮zku z przeznaczeniem ich cz臋艣ci na zasi艂ki dla bezrobotnych i 艣wiadczenia socjalne oraz na przeciwdzia艂anie bezrobociu
Emigracja wysoko wykszta艂conych kadr, zw艂aszcza ludzi m艂odych, kt贸rzy nie mogli znale藕膰 pracy w kraju
Frustracj臋 poszczeg贸lnych jednostek i ca艂ych grup ludzi, spowodowan膮 niemo偶no艣ci膮 w艂膮czenia si臋 ludzi w nurt spo艂ecznego procesu pracy i zwi膮zanym z tym poczuciem nieprzydatno艣ci
Frustracja wp艂ywa ujemnie na stan zdrowia fizycznego, a zw艂aszcza kondycj臋 psychiczn膮 dotkni臋tych jednostek, czego przejawem jest skr贸cenie d艂ugo艣ci 偶ycia, wzrost liczby samob贸jstw itp.
Naturalna stopa bezrobocia
W wsp贸艂czesnej ekonomii znane s膮 dwie teorie bezrobocia r贸wnowagi: bezrobocie naturalne oraz NAIRU.
Bezrobocie naturalne jest cz臋艣ci膮 bezrobocia faktycznego i stanowi pewien nieunikniony i niezb臋dny dodatni poziom bezrobocia towarzysz膮cy rozwijaj膮cej si臋 gospodarce.
Bezrobocie naturalne wi膮偶e si臋 z聽聽nieuniknionymi zak艂贸ceniami wynikaj膮cymi z niedoskona艂ego i聽 nieefektywnego funkcjonowania rynku pracy oraz rynku towarowego, kt贸re s膮 niezale偶ne od zmian koniunkturalnych i zmian na rynku pieni臋偶nym (komponent bezrobocia frykcyjnego i strukturalnego)
Niedopasowania strukturalne dotycz膮: region贸w, zawod贸w, miejsca i czasu wykonywanej pracy
Wynikaj膮 z:聽聽post臋pu technicznego, geograficznego rozmieszczenia wakat贸w i pracy, niedopasowa艅 popytu i poda偶y si艂y roboczej na poszczeg贸lnych rynkach (w膮skie uj臋cie).
W szerszym uj臋ciu identyfikuje si臋 je dodatkowo z聽聽bezrobociem instytucjonalnym i podkre艣la si臋 jego zwi膮zek z r贸wnowag膮 na rynku pracy.
Determinanty zmian poziomu NAIRU stanowi膮 czynniki okre艣laj膮ce wielko艣膰 realistycznych i postulowanych p艂ac realnych negocjowanych przez pracownik贸w i聽pracodawc贸w.
Podstawowym czynnikiem, kt贸ry kszta艂tuje poziom p艂ac realnych odpowiadaj膮cy realiom ekonomicznym gospodarki jest wydajno艣膰 pracy, czyli miara produktywno艣ci pracy
Wysoko艣膰 negocjowanych p艂ac i si艂a presji p艂acowej zale偶膮 mi臋dzy innymi od:
Sytuacji na rynku pracy, wyra偶onej poprzez stop臋 bezrobocia
Si艂y zwi膮zk贸w zawodowych
Ustawodawstwa
Zasi艂ku dla bezrobotnego
Intensywno艣ci poszukiwa艅 pracy
P艂acy efektywno艣ciowej
Histereza 鈥 zjawisko wyst臋puj膮ce w gospodarce i polegaj膮ce na tym, 偶e d艂ugookresowa r贸wnowaga w gospodarce jest uzale偶niona od zjawisk, kt贸re pojawi艂y si臋 w kr贸tkim okresie.
Rozr贸偶nienie swoi鈥搊bcy (ang. insider鈥搊utsider)
鈥濻woi鈥 to s膮 osoby pracuj膮ce, natomiast 鈥瀘bcy鈥 to osoby bezrobotne. P艂aca jest wynikiem negocjacji i porozumienia mi臋dzy pracodawcami i pracobiorcami. W wyniku recesji cz臋艣膰 鈥瀞woich鈥 traci prac臋 i przechodzi na stron臋 鈥瀘bcych鈥. Gdy jednak po okresie recesji pojawia si臋 o偶ywienie, 鈥瀞woi鈥, wywieraj膮c wp艂yw na pracodawc贸w, domagaj膮 si臋 podwy偶szenia p艂ac. W wyniku ich podwy偶ki pracodawcy chc膮 zatrudni膰 mniej nowych os贸b, dlatego krzywa poda偶y pracy nie przesunie si臋 z powrotem do po艂o偶enia AJ, ale zatrzyma si臋 gdzie艣 pomi臋dzy AJ i AJ鈥, a nowa r贸wnowaga b臋dzie w punkcie F.
Zniech臋ceni pracownicy
Po pocz膮tkowej r贸wnowadze w punkcie E, w wyniku recesji, przesuwa si臋 ona do punktu G. Im d艂u偶sza jest recesja, tym bardziej ludzie staj膮 si臋 zniech臋ceni poszukiwaniem pracy i nawet gdy gospodarka ponownie si臋 o偶ywi, to mniej z nich b臋dzie chcia艂o podj膮膰 prac臋 i nowa r贸wnowaga b臋dzie w punkcie F. Wynika to z bierno艣ci os贸b zm臋czonych d艂ugotrwa艂ym szukaniem pracy w okresie recesji.
Poszukiwania i niedopasowanie
W okresie o偶ywionej gospodarki, gdy bezrobocie jest ma艂e, pracownicy i pracodawcy s膮 bardzo selektywni w stosunku do siebie. Pracodawcy szukaj膮 najlepszych pracownik贸w, a oni najkorzystniejszej oferty. W recesji natomiast i jedni i drudzy obni偶aj膮 swoj膮 aktywno艣膰, a tak偶e selektywno艣膰. Pracodawcy chc膮 zatrudnia膰 mniej os贸b, a pracownicy nie chc臋 z kolei traci膰 czasu na d艂ugotrwa艂e poszukiwania. Dlatego gdy popyt wr贸ci do poziomu sprzed recesji, ani pracodawcy ani pracobiorcy nie b臋d膮 zainteresowani odbudowaniem wcze艣niejszej aktywno艣ci, a r贸wnowaga ponownie znajdzie si臋 w punkcie F.
Zas贸b kapita艂u rzeczowego
W okresie o偶ywionej gospodarki przedsi臋biorstwa posiadaj膮 du偶e zasoby kapita艂y i potrzebuj膮 du偶ej liczby pracownik贸w. Kiedy jednak przychodzi recesja chc膮 one zacz膮膰 oszcz臋dza膰 i dlatego zmniejszaj膮 inwestycje i zwalniaj膮 si艂臋 robocz膮. Po ponownym o偶ywieniu gospodarki, gdy kapita艂 jest powa偶nie ni偶szy, przedsi臋biorstwa nie b臋d膮 zainteresowane przywracaniem stanu zatrudnienia do poprzedniego, dlatego przy zmniejszonym popycie na prac臋, kt贸ry jest funkcj膮 kra艅cowego produktu pracy, nowa r贸wnowaga ustabilizuje si臋 w punkcie F.
Skutki zjawiska histerezy dla polityki gospodarczej:
1. Pr贸ba zwi臋kszania popytu globalnego mog膮 okaza膰 si臋 niebezpieczne jako spos贸b rozwi膮zania problemu bezrobocia, gdy偶 skutkiem tego mo偶e by膰 du偶a inflacja. Jest to tym bardziej niebezpieczne, im d艂u偶szy okres p贸藕niejszych dostosowa艅, a zmiany popytu globalnego takich wymagaj膮.
2. Wa偶ne jest tak偶e, 偶eby nie dopuszczono do spadku popytu, gdy偶 tylko dzi臋ki rozs膮dnemu zarz膮dzaniu popytem gospodarka mo偶e powr贸ci膰 do stanu poprzedniej r贸wnowagi.