Kr贸tka analiza krytyczna NOM autorstwa kard Ottaviani i kard 篶ci

Kard. Ottaviani, Kard. Bacci聽聽

Kr贸tka analiza krytyczna Novus Ordo Missae

Rzym, 25 wrze艣nia 1969 r.

Ojcze 艢wi臋ty!

Po przeanalizowaniu, we wsp贸艂pracy z innymi teologami, Novus Ordo Missae, kt贸ry zosta艂 przygotowany przez ekspert贸w Komisji ds. Wcielenia Konstytucji o Liturgii, po modlitwie i d艂ugim namy艣le, czujemy si臋 w obowi膮zku wobec Boga i Waszej 艢wi膮tobliwo艣ci zakomunikowa膰 nast臋puj膮ce spostrze偶enia:

  1. Jak dostatecznie udowadnia za艂膮czona kr贸tka analiza krytyczna, b臋d膮ca dzie艂em grupy doborowych teolog贸w, liturgist贸w i duszpasterzy, Novus Ordo Missae 鈥 bior膮c pod uwag臋 elementy nowe i podatne na rozmaite interpretacje, ukryte lub zawarte w spos贸b domy艣lny 鈥 tak w ca艂o艣ci, jak w szczeg贸艂ach, wyra藕nie oddala si臋 od katolickiej teologii Mszy 艣w., sformu艂owanej na XX sesji Soboru Trydenckiego. Ustalaj膮c raz na zawsze kanony rytu, Sob贸r ten wzni贸s艂 zapor臋 nie do pokonania przeciw wszelkim herezjom atakuj膮cym integralno艣膰 tajemnicy Eucharystii.

  2. Nie wydaje si臋, by argumenty natury duszpasterskiej, do kt贸rych odwo艂ywano si臋 dla uzasadnienia tak powa偶nego zerwania, by艂y dostateczne, nawet je艣li uzna膰, 偶e wolno je przeciwstawia膰 argumentom doktrynalnym. W Novus Ordo Missae pojawia si臋 tyle nowo艣ci, za艣 z drugiej strony, tyle rzeczy odwiecznych zostaje zepchni臋tych na dalszy plan lub przesuni臋tych na inne miejsce 鈥 je艣li zosta艂o dla nich jeszcze jakie艣 miejsce 鈥 偶e grozi to, i偶 pewna w膮tpliwo艣膰, kt贸ra wkrada si臋, niestety, do niekt贸rych 艣rodowisk, wzmocni si臋 i przerodzi w pewnik. Uwa偶a si臋 bowiem, 偶e prawdy Wiary, wyznawane od zawsze przez wierny lud, mo偶na zmienia膰 lub pomija膰 milczeniem i nie b臋dzie to zdrad膮 艣wi臋tego depozytu nauczania Ko艣cio艂a, z kt贸rym wiara katolicka zwi膮zana jest na zawsze. Ostatnie reformy stanowi膮 wystarczaj膮cy dow贸d na to, 偶e nie da si臋 wprowadzi膰 nowych zmian w liturgii, nie powoduj膮c kompletnej dezorientacji u wiernych, kt贸rzy wyra藕nie okazuj膮, 偶e s膮 im one niezno艣ne i niezaprzeczalnie os艂abiaj膮 ich wiar臋. Przejawem tego w艣r贸d najlepszej cz臋艣ci duchowie艅stwa jest dr臋cz膮ca rozterka sumienia, czego niezliczone 艣wiadectwa nap艂ywaj膮 do nas codziennie.

  3. Jeste艣my pewni, 偶e nasze spostrze偶enia, dla kt贸rych natchnieniem jest to, co s艂yszymy z ust pasterzy i wiernych, znajd膮 odzew w ojcowskim sercu Waszej 艢wi膮tobliwo艣ci, zawsze pe艂nym g艂臋bokiej troski o duchowe potrzeby dzieci Ko艣cio艂a. Je艣li jakie艣 prawo okazuje si臋 szkodliwe, to poddani, dla kt贸rych dobra si臋 je stanowi, maj膮 prawo 鈥 a nawet obowi膮zek 鈥 prosi膰 prawodawc臋, z synowsk膮 ufno艣ci膮, o jego odwo艂anie.

Dlatego te偶 b艂agamy gor膮co Wasz膮 艢wi膮tobliwo艣膰 鈥 w chwili, gdy czysto艣膰 Wiary i jedno艣膰 Ko艣cio艂a nara偶one s膮 przez tak okrutne rozdarcia i rosn膮ce niebezpiecze艅stwa, kt贸re codziennie znajduj膮 odg艂os w zasmuconych s艂owach Ojca nas wszystkich 鈥 aby艣 zechcia艂 nie pozbawia膰 nas mo偶liwo艣ci uciekania si臋 do nieskazitelnego i obfituj膮cego w 艂aski Msza艂u 艣w. Piusa V, tak otwarcie s艂awionego przez Wasz膮 艢wi膮tobliwo艣膰 i tak g艂臋boko ukochanego i otaczanego czci膮 przez ca艂y 艣wiat katolicki.

+ Alfred kardyna艂 Ottaviani

+ Antoni kardyna艂 Bacci


Rozdzia艂 I聽

odrzuceniu鈥 proponowanej Mszy przez Synod, za艣 prasa post臋powa pomin臋艂a to wydarzenie milczeniem. Pewne znane czasopismo, przeznaczone dla biskup贸w i聽 wyra偶aj膮ce ich nauczanie, stre艣ci艂o nowy ryt tymi s艂owami: 鈥濸ragnie si臋 ca艂kowicie wymaza膰 katolick膮 teologi臋 Mszy 艢wi臋tej. Zbli偶amy si臋 w g艂贸wnych zarysach do teologii protestanckiej, kt贸ra niszczy ide臋 Mszy jako Ofiary鈥.聽
W promulgowanym 3 kwietnia 1969 r. konstytucj膮 apostolsk膮 Missale Romanum Novus Ordo Missae, odnajdujemy identyczn膮 w swej istocie 鈥濵issa Normativa鈥. Nie wydaje si臋, by w mi臋dzyczasie konferencje biskup贸w by艂y oficjalnie konsultowane w tej sprawie.聽
Konstytucja apostolska Missale Romanum stwierdza, 偶e dawny msza艂, promulgowany przez 艣w. Piusa V (bull膮 Quo primum z 19 lipca 1570 r.), si臋gaj膮cy jednak偶e w znacznej cz臋艣ci do Grzegorza Wielkiego, a nawet jeszcze wcze艣niej[1], przez cztery stulecia stanowi艂 norm臋 odprawiania Naj艣wi臋tszej Ofiary dla kap艂an贸w obrz膮dku 艂aci艅skiego. Konstytucja apostolska Missale Romanum dodaje, i偶 Msza艂 ten, powszechnie przyj臋ty na ca艂ym 艣wiecie, by艂 藕r贸d艂em, 鈥瀢 kt贸rym wielu 艣wi臋tych znalaz艂o obfit膮 po偶ywk臋 dla swej pobo偶no艣ci鈥. Tymczasem, wedle tej samej konstytucji, reforma, kt贸ra chce 贸w Msza艂 definitywnie wycofa膰 z u偶ycia, sta艂a si臋 konieczna 鈥瀓ako, 偶e od tego czasu zami艂owanie do kultury liturgicznej zacz臋艂o upowszechnia膰 si臋 i utrwala膰 w艣r贸d ludu Bo偶ego鈥.聽
To ostatnie stwierdzenie zawiera w spos贸b oczywisty powa偶n膮 dwuznaczno艣膰. Je艣li bowiem lud chrze艣cija艅ski kiedykolwiek wyra偶a艂 jakie艣 pragnienie, to raczej wtedy, gdy (w g艂贸wnej mierze dzi臋ki zas艂ugom wielkiego 艣w. Piusa X) pocz膮艂 on odkrywa膰 prawdziwe i nie艣miertelne skarby zawarte w liturgii. Lud nigdy nie domaga艂 si臋 zmiany lub okaleczenia liturgii dla lepszego jej zrozumienia. Jedyne czego oczekiwa艂, to lepszego zrozumienia jednej i niezmiennej liturgii, nie za艣 jej reformy.聽
Msza艂 艣w. Piusa V, darzony szacunkiem przez wszystkich katolik贸w, tak ksi臋偶y, jak i 艣wieckich, by艂 zawsze niezmiernie drogi ich sercom. Nie wiadomo w czym u偶ywanie tego Msza艂u z odpowiednimi obja艣nieniami mog艂o stanowi膰 przeszkod臋 dla pe艂niejszego uczestnictwa i wi臋kszego zrozumienia 艣wi臋tej liturgii. Trudno te偶 zrozumie膰 dlaczego, przy ca艂ym uznaniu jego zas艂ug, uznano, 偶e jest on ju偶 niezdolny podsyca膰 liturgiczn膮 pobo偶no艣膰 chrze艣cijan.聽
Bior膮c pod uwag臋, 偶e odrzucona przez Synod 鈥濵issa Normativa鈥, kt贸r膮 dzi艣 si臋 ponownie narzuca w postaci Novus Ordo Missae nie zosta艂a poddana pod zbiorowy os膮d Konferencji Biskupich, za艣 lud chrze艣cija艅ski (szczeg贸lnie w krajach misyjnych) nie 偶yczy艂 sobie jakiejkolwiek reformy Mszy 艢w., nie wida膰 zatem 偶adnych powod贸w dla nowej legislacji, kt贸ra obali艂a niezmienn膮 tradycj臋 si臋gaj膮c膮 IV-V wieku, co zreszt膮 przyznaje sama konstytucja. Skoro nie ma 偶adnych racji mog膮cych usprawiedliwi膰 podobn膮 reform臋, jest ona zatem pozbawiona wszelkiej racjonalnej podstawy zdolnej j膮 uzasadni膰 i sprawi膰, 偶e mog艂aby zosta膰 przyj臋ta przez katolik贸w.聽
Sob贸r Watyka艅ski II wyrazi艂 wyra藕ne pragnienie w聽 50 konstytucji 鈥濻acrosanctum Concilium鈥, by porz膮dek Mszy 艢w. tak przerobi膰, 鈥瀉by wyra藕niej uwidoczni膰 w艂a艣ciwe znaczenie i wzajemny zwi膮zek poszczeg贸lnych cz臋艣ci鈥. Zobaczymy w jaki spos贸b Novus Ordo odpowiada na te 偶yczenia, po kt贸rych nie pozostaje rzec mo偶na ani 艣ladu.聽
Szczeg贸艂owa analiza Novus Ordo wykazuje tak powa偶ne zmiany, 偶e pozwalaj膮 one przy艂o偶y膰 do艅 ten sam os膮d, co na temat 鈥濵issa Normativa鈥. Novus Ordo Missae zosta艂o skonstruowane tak, 偶e w wielu punktach mo偶e zadowoli膰 najbardziej modernistycznych protestant贸w.聽

Rozdzia艂 II聽

Zacznijmy od definicji Mszy 艣wi臋tej. W paragrafie nr 7, kt贸ry otwiera drugi rozdzia艂 Institutio generalis (Og贸lnego wprowadzenia do nowego Msza艂u) zatytu艂owany De structura Missae, znajdujemy nast臋puj膮c膮 definicj臋: 鈥濽czta Pa艅ska lub inaczej Msza, to 艣wi臋ta synaksa albo zgromadzenie ludu Bo偶ego, kt贸ry jednoczy si臋 pod przewodnictwem kap艂ana, by celebrowa膰 pami膮tk臋 Pa艅sk膮[2]. Dlatego te偶 do ka偶dego zgromadzenia lokalnego Ko艣cio艂a doskonale odnosi si臋 obietnica Chrystusa: 鈥濭dzie s膮 dwaj albo trzej zebrani w imi臋 moje, tam jestem po艣r贸d nich鈥 (Mt 18, 20)鈥.聽
Definicja Mszy zosta艂a zatem sprowadzona do poj臋cia 鈥瀠czty鈥, kt贸re nieustannie przewija si臋 w tek艣cie (IG聽聽 8, 48, 55d, 56). Ponadto ow膮 鈥瀠czt臋鈥 okre艣la si臋 jako zgromadzenie zebrane pod przewodnictwem kap艂ana, w celu sprawowania pami膮tki Pa艅skiej, wspominaj膮c wydarzenia Wielkiego Czwartku. 呕aden z tych element贸w nie zawiera w sobie dogmat贸w: rzeczywistej obecno艣ci Chrystusa w Eucharystii, rzeczywisto艣ci ofiary, sakramentalnego charakteru dokonuj膮cego konsekracji kap艂ana, ani wewn臋trznej warto艣ci Ofiary Eucharystycznej, niezale偶nej od obecno艣ci zgromadzenia[3].聽
Jednym s艂owem, nowa definicja nie zawiera 偶adnego z zasadniczych dogmat贸w dotycz膮cych Mszy 艢w., kt贸re zebrane razem stanowi膮 prawdziw膮 jej definicj臋. Celowe ich pomini臋cie w tym miejscu jest r贸wnoznaczne z ich 鈥瀙rze艣cigni臋ciem鈥 i negacj膮, przynajmniej w praktyce[4].聽
W drugiej cz臋艣ci tego paragrafu stwierdza si臋 鈥撀爌og艂臋biaj膮c jeszcze bardziej ju偶 i tak g艂臋bok膮 dwuznaczno艣膰 鈥 偶e obietnica Chrystusa (鈥濭dzie s膮 dwaj albo trzej zebrani w imi臋 moje, tam jestem po艣r贸d nich鈥), doskonale odnosi si臋 do zgromadzenia, kt贸re stanowi Msz臋. W ten spos贸b obietnica, kt贸ra dotyczy duchowej obecno艣ci Chrystusa przez jego 艂ask臋, postawiona zosta艂a jako艣ciowo na r贸wni 鈥 wyj膮wszy wi臋ksze jej nat臋偶enie 鈥 z substancjaln膮 i fizyczn膮 obecno艣ci膮 w sakramencie Eucharystii.聽
Nast臋puj膮cy bezpo艣rednio po tym paragraf (nr 8) dzieli Msz臋 na Liturgi臋 S艂owa i Liturgi臋 Eucharystyczn膮. Towarzyszy temu stwierdzenie, 偶e na Mszy przygotowuje si臋 鈥瀞t贸艂 S艂owa Bo偶ego鈥 i 鈥瀞t贸艂 Cia艂a Chrystusa鈥, tak 偶e wierni 鈥瀞膮 pouczani i posilani鈥. To zr贸wnanie dwu cz臋艣ci liturgii, zupe艂nie jakby chodzi艂o o dwa znaki o r贸wnej warto艣ci symbolicznej, jest zupe艂nie nieuzasadnione. Do sprawy tej jeszcze powr贸cimy.聽
W 鈥濱nstitutio generalis鈥 znajduje si臋 wiele okre艣le艅 Mszy: s膮 one do przyj臋cia relatywnie, ale kiedy u偶ywa si臋 ich w oderwaniu i bezwzgl臋dnie, jak to ma miejsce, nale偶y je odrzuci膰. Oto niekt贸re z nich:聽
- akcja Chrystusa i Ludu Bo偶ego,聽
- uczta Pa艅ska albo Msza,聽
- uczta Paschalna,聽
- wsp贸lne uczestnictwo w stole Pana,聽
- pami膮tka Pa艅ska,聽
- modlitwa eucharystyczna,聽
- liturgia s艂owa i liturgia eucharystyczna, itp.聽

Oczywiste jest, 偶e tw贸rcy Novus Ordo Missae OBSESYJNIE K艁AD膭 NACISK NA 鈥瀢ieczerz臋鈥 i 鈥瀙ami膮tk臋鈥, nie za艣 na bezkrwawe odnowienie ofiary Krzy偶owej. Nawet formu艂a 鈥瀙ami膮tka M臋ki i Zmartwychwstania Pa艅skiego鈥 jest niew艂a艣ciwa, poniewa偶 Msza jest pami膮tk膮 samej Ofiary, w kt贸rej dokonuje si臋 dzie艂o Odkupienia, za艣 Zmartwychwstanie jest tylko jej owocem[5]. Zobaczymy dalej z jak膮 sp贸jno艣ci膮 ponawia si臋 i powtarza te same dwuznaczno艣ci w samych s艂owach przeistoczenia, i w og贸le w ca艂ym Novus Ordo.聽

Rozdzia艂 III聽

Przejd藕my teraz do cel贸w Mszy 艣w.聽

聽聽聽 1. Cel ostateczny.聽
Ostatecznym celem Mszy jest ofiara na chwa艂臋 Tr贸jcy Przenaj艣wi臋tszej, stosownie do s艂贸w Chrystusa, kt贸re tak okre艣laj膮 pierwszy cel Wcielenia: 鈥濸rzeto przychodz膮c na 艣wiat, m贸wi: Ofiary ani daru nie chcia艂e艣, ale艣 Mi utworzy艂 cia艂o鈥 (Hbr 10, 5).聽
W Novus Ordo cel ten znikn膮艂:聽
聽聽聽聽 z offertorium, w kt贸rym nie ma ju偶 modlitwy 鈥濻uscipe Sancta Trinitas鈥;聽
聽聽聽聽 z zako艅czenia Mszy, kt贸re nie zawiera ju偶 modlitwy 鈥濸laceat tibi, Sancta Trinitas鈥;聽
聽聽聽聽 z Prefacji, poniewa偶 z cyklu niedzielnego znik艂a prefacja o Tr贸jcy 艢w., kt贸r膮 zachowano tylko w uroczysto艣膰 Tr贸jcy 艢w., czyli raz w roku.聽

聽聽聽聽聽 2.Cel bezpo艣redni.聽
Bezpo艣rednim celem Mszy 艣w. jest ofiara przeb艂agalna. Tak偶e i on jest nara偶ony na szwank, poniewa偶 zamiast podkre艣la膰 odpuszczenie grzech贸w 偶ywych i umar艂ych, Novus Ordo k艂adzie nacisk na posilanie i u艣wi臋canie obecnych (nr 54). To prawda, 偶e Chrystus ustanowi艂 sakrament Eucharystii podczas Ostatniej Wieczerzy i z艂o偶y艂 Siebie samego na ofiar臋, aby nas z Nim jako Ofiar膮 zjednoczy膰. Jednak ofiara ta poprzedza spo偶ycie Naj艣wi臋tszego Sakramentu i ma ju偶 przed komuni膮 sakramentaln膮 pe艂n膮 zbawcz膮 warto艣膰 鈥 owoc ofiary krzy偶owej. Dowodem na to jest, 偶e mo偶na uczestniczy膰 we Mszy nie przyst臋puj膮c w spos贸b sakramentalny do komunii[6].聽

聽聽聽聽聽 3 Cel immanentny聽
Immanentny cel Mszy zasadza si臋 na tym, 偶e jest ona przede wszystkim ofiar膮.聽
Istot膮 ka偶dej ofiary jest to, 偶e musi si臋 podoba膰 Bogu i zosta膰 przeze艅 przyj臋ta. W stanie grzechu pierworodnego 偶adna ofiara nie by艂a odpowiednia, by mog艂a zosta膰 przyj臋ta przez Boga, za wyj膮tkiem ofiary Chrystusa. Novus Ordo wynaturza ofiarowanie (offertorium) czyni膮c z niego co艣 w rodzaju wymiany mi臋dzy cz艂owiekiem a Bogiem: Cz艂owiek przynosi chleb, za艣 B贸g przemienia go w 鈥瀋hleb 偶ycia鈥, cz艂owiek przynosi wino, a B贸g przemienia go w 鈥瀗ap贸j duchowy鈥: 鈥濨艂ogos艂awiony jeste艣 Panie, Bo偶e wszech艣wiata, bo dzi臋ki Twojej hojno艣ci otrzymali艣my chleb (wino), owoc ziemi (winnego krzewu) i pracy r膮k ludzkich, kt贸ry dzi艣 Tobie przynosimy, aby sta艂 si臋 dla nas chlebem 偶ycia (napojem duchowym)鈥 [7].聽
Nie ma potrzeby dodawa膰, 偶e wyra偶enia 鈥瀋hleb 偶ycia鈥 i 鈥瀗ap贸j duchowy鈥 s膮 zupe艂nie nieokre艣lone, i mog膮 oznacza膰 cokolwiek. Odnajdujemy tu t臋 sam膮 zasadnicz膮 dwuznaczno艣膰, co w definicji Mszy: tam jedynie duchowa obecno艣膰 Chrystusa po艣r贸d swoich, tu za艣 鈥瀌uchowa鈥 (a nie substancjalna) przemiana chleba i wina[8].聽
Podobna gra dwuznaczno艣ci zosta艂a wprowadzona do przygotowania dar贸w, za spraw膮 zniesienia dwu pi臋knych modlitw. Pierwsza z nich, 鈥濪eus qui humanae substantiae dignitatem mirabiliter condidisti et mirabilius reformasti ...鈥, przypomina艂a stan pierwotnej niewinno艣ci cz艂owieka oraz jego obecn膮 kondycj臋 istoty odkupionej krwi膮 Chrystusa. Stanowi艂a
ona kr贸tkie i subtelne streszczenie ca艂ej ekonomii Ofiary, od Adama do czas贸w obecnych. Druga, ko艅cowa modlitwa offertorium, towarzysz膮ca przeb艂agalnemu ofiarowaniu kielicha, wyra偶a pro艣b臋, aby ofiara wst膮pi艂a 鈥瀋um odore suavitatis鈥 przed oblicze majestatu Bo偶ego, i wzywa Jego mi艂osierdzia. Ona tak偶e stanowi znakomite streszczenie ekonomii Ofiary.
Zniesienie nieustannego odniesienia do Boga w modlitwie eucharystycznej sprawia, 偶e nie ma 偶adnej r贸偶nicy mi臋dzy ofiar膮 Bosk膮 a ludzk膮.聽
Zniszczenie zwornika zmusza do wznoszenia zast臋pczych rusztowa艅; zniesienie rzeczywistego celu Mszy, zmusza do tworzenia cel贸w fikcyjnych. St膮d gesty, kt贸re maj膮 podkre艣la膰 zwi膮zek mi臋dzy kap艂anem a wiernymi, oraz mi臋dzy samymi wiernymi.
St膮d, natychmiast doprowadzony do absurdu, zwyczaj sk艂adania w momencie ofiarowania Hostii dar贸w na rzecz ubogich i Ko艣cio艂a. Szczeg贸lny charakter prawdziwej Hostii zostanie zupe艂nie zatarty, za艣 uczestnictwo w bezkrwawej ofierze Chrystusa zamieni si臋 w spotkanie filantrop贸w lub przyj臋cie dobroczynne.聽

Rozdzia艂 IV聽

Przejd藕my do istoty Ofiary.聽
Tajemnica Krzy偶a nie jest wyra偶ona dobitnie, ale w spos贸b niejasny, ukryty i niedostrzegalny dla ludu[9], z nast臋puj膮cych powod贸w:聽

聽聽聽聽聽聽 1) Definicja 鈥濵odlitwy eucharystycznej鈥澛
Sens tzw. 鈥濵odlitwy eucharystycznej鈥 w Novus Ordo jest nast臋puj膮cy: 鈥瀉by ca艂e zgromadzenie wiernych z艂膮czy艂o si臋 z Chrystusem w wyznawaniu wielkich rzeczy Bo偶ych i w sk艂adaniu ofiary鈥 (nr 54).聽
O jak膮 ofiar臋 tu chodzi? Kto j膮 sk艂ada? Na te pytania nie ma odpowiedzi. Definicja 鈥濵odlitwy eucharystycznej鈥 sprowadza si臋 do poni偶szego: 鈥濼eraz rozpoczyna si臋 centrum i szczyt ca艂ej celebracji: Modlitwa eucharystyczna, tzn. modlitwa dzi臋kczynienia i u艣wi臋cenia鈥 (nr 54). Skutek zosta艂 zatem postawiony na miejscu przyczyny, o kt贸rej nie wspomina si臋 nawet s艂owem. Wyra藕n膮 wzmiank臋 o celu ofiary zawart膮 w modlitwie 鈥濻uscipe鈥 zniesiono i nie zast膮piono niczym. Zmiana sformu艂owania jest przejawem zmiany doktryny.聽

聽聽聽聽聽聽 2) Zatarcie roli dogmatu rzeczywistej obecno艣ci.聽
Przyczyna nieobecno艣ci wyra藕nej wzmianki o ofierze, to ni mniej ni wi臋cej, tylko zniesienie centralnej roli rzeczywistej obecno艣ci Chrystusa, tak dobrze uwidocznionej w tradycyjnej liturgii eucharystycznej. Rzeczywist膮 obecno艣膰 wspomina si臋 tylko w jednym miejscu: w przypisie, kt贸ry stanowi jedyny cytat z Soboru Trydenckiego. Wzmianka ta odnosi si臋 do
rzeczywistej obecno艣ci, jako pokarmu (przyp. 63, nr 241). Nigdzie nie ma najmniejszej wzmianki o rzeczywistej i trwa艂ej obecno艣ci Chrystusa z Cia艂em, Krwi膮, Dusz膮 i B贸stwem w przeistoczonych postaciach. Samo s艂owo 鈥瀙rzeistoczenie鈥 zosta艂o ca艂kowicie pomini臋te.聽
Zniesione zosta艂o wezwanie trzeciej Osoby Tr贸jcy Przenaj艣wi臋tszej 鈥 Ducha 艢w. (鈥濾eni Sanctificator鈥), aby zst膮pi艂 na dary ofiarne, by dokona膰 cudu Boskiej obecno艣ci, jak niegdy艣 zst膮pi艂 do 艂ona Dziewicy. Wpisuje si臋 to w system milcz膮cych zaprzecze艅 i stopniowego pomniejszania rzeczywistej obecno艣ci.聽

Z Novus Ordo wyeliminowane zosta艂y:聽
聽聽聽聽 przykl臋kni臋cia (pozosta艂y tylko trzy przykl臋kni臋cia kap艂ana i jedno wiernych 鈥 na przeistoczenie, od czego dopuszczane s膮 wyj膮tki);聽
聽聽聽聽 puryfikacja palc贸w kap艂ana nad kielichem;聽
聽聽聽聽 ochrona przed stykaniem si臋 palc贸w kap艂ana po konsekracji z rzeczami nie艣wi臋tymi;聽
聽聽聽聽 puryfikacja naczy艅 艣wi臋tych, kt贸ra ju偶 nie musi by膰 natychmiastowa, ani odbywa膰 si臋 na korporale;聽
聽聽聽聽 palka chroni膮ca kielich;聽
聽聽聽聽 wewn臋trzne z艂ocenie naczy艅 艣wi臋tych;聽
聽聽聽聽 konsekracja o艂tarza przeno艣nego (portatylu);聽
聽聽聽聽 po艣wi臋cony kamie艅 i relikwie w o艂tarzu przeno艣nym lub na 鈥瀞tole鈥 w przypadku, kiedy Msza odprawia si臋 poza miejscem 艣wi臋tym (ten ostatni punkt prowadzi wprost do 鈥瀠czt eucharystycznych鈥 w domach prywatnych);聽
聽聽聽聽 potr贸jny obrus na o艂tarzu, zredukowany do pojedynczego;聽
聽聽聽聽 dzi臋kczynienie w pozycji kl臋cz膮cej (zast膮pione groteskow膮 praktyk膮 dzi臋kczynienia kap艂ana i wiernych na siedz膮co, co jest logiczn膮 konsekwencj膮 przyjmowania komunii na stoj膮co);聽
聽聽聽聽 wszystkie dawne przepisy na wypadek, gdyby konsekrowana Hostia upad艂a na ziemi臋, sprowadzone do niemal sarkastycznego 鈥瀝everenter accipiatur鈥 (nr 239);聽
Wszystkie te zmiany nie s膮 niczym innym, jak prowokacyjnym podkre艣leniem cichego odrzucenia wiary w dogmat rzeczywistej obecno艣ci.聽

聽聽聽聽聽聽 3) Rola o艂tarza (nr 262).聽
O艂tarz niemal zawsze nazywany jest 鈥瀞to艂em鈥 [10]. 鈥濷艂tarz, albo st贸艂 Pa艅ski, kt贸ry jest centrum ca艂ej liturgii eucharystycznej鈥 (nr 49, por. 262). U艣ci艣lone jest, 偶e powinien on by膰 oddzielony od 艣ciany w taki spos贸b, by da艂o si臋 go obej艣膰 wko艂o, i aby mo偶na by艂o odprawia膰 Msz臋 twarz膮 do ludu. Podkre艣la si臋 r贸wnie偶, 偶e o艂tarz winien by膰 o艣rodkiem zgromadzenia wiernych tak, by ich uwaga automatycznie zwraca艂a si臋 ku niemu. Jednak por贸wnanie punkt贸w nr 262 i 276 wydaje si臋 wyra藕nie wyklucza膰 mo偶liwo艣膰 przechowywania w nim Naj艣wi臋tszego Sakramentu. B臋dzie to podkre艣leniem niepowetowanej dychotomii mi臋dzy obecno艣ci膮 Najwy偶szego i Wiecznego Kap艂ana w odprawiaj膮cym Msz臋 kap艂anie, oraz pod postaciami sakramentalnymi. Pierwotnie by艂a to jedna i ta sama obecno艣膰[11].聽
Obecnie zaleca si臋 przechowywa膰 Naj艣wi臋tszy Sakrament na uboczu, w miejscu odpowiednim dla pobo偶no艣ci wiernych, jak gdyby chodzi艂o o jakie艣 relikwie. W ten spos贸b spojrzenia wchodz膮cych do ko艣cio艂a b臋d膮 kierowa膰 si臋 w pierwszym rz臋dzie nie na tabernakulum, ale na pr贸偶ny i ogo艂ocony st贸艂. Po raz kolejny pobo偶no艣ci prywatnej przeciwstawia si臋 pobo偶no艣膰 liturgiczn膮, wznosi si臋 jeden o艂tarz przeciw drugiemu.聽
Z wielkim naciskiem zaleca si臋, by hostie rozdawane podczas komunii by艂y konsekrowane na tej samej Mszy. Zaleca si臋 tak偶e u偶ywanie chleba du偶ych rozmiar贸w[12], tak by kap艂an m贸g艂 rozdzieli膰 jego cz臋艣膰 w艣r贸d wiernych. Jest to przejaw tego samego lekcewa偶enia wobec tabernakulum i wobec wszelkich form pobo偶no艣ci eucharystycznej poza Msz膮. Stanowi to kolejny powa偶ny cios dla wiary w to, 偶e rzeczywista obecno艣膰 Chrystusa trwa tak d艂ugo, jak d艂ugo trwaj膮 konsekrowane postacie[13].聽

聽聽聽聽聽聽 4) Formu艂y konsekracji.聽
Dawna formu艂a konsekracji by艂a 艣ci艣le sakramentalna, nie za艣 wy艂膮cznie narratywna, na co wskazuj膮 trzy zasadnicze punkty:聽
聽聽 a)聽聽聽聽聽聽 Tekst Pisma 艢w., kt贸ry nie zosta艂 podj臋ty s艂owo w s艂owo. W艂膮czenie paw艂owego 鈥瀖ysterium fidei鈥 stanowi natychmiastowe wyznanie wiary kap艂ana w tajemnic臋 urzeczywistnian膮 przez Ko艣ci贸艂 za po艣rednictwem hierarchicznego kap艂a艅stwa.聽
聽聽 b)聽聽聽聽聽聽 Interpunkcja i druk. W starym Mszale usytuowanie s艂贸w konsekracji po kropce i od nowego wiersz oznacza艂o przej艣cie od trybu narracyjnego do sakramentalnego i twierdz膮cego. Ponadto s艂owa konsekracji pisane by艂y wi臋kszymi literami, po艣rodku strony, cz臋sto w innym kolorze, co wyr贸偶nia je z kontekstu historycznego.聽 Wszystko to nadaje im w艂asne i niezale偶ne znaczenie.聽
聽聽 c)聽聽聽聽聽聽 Anamneza (鈥濰aec quotiescumque feceritis in mei memoriam facietis鈥 鈥 鈥濼o, ile razy czyni膰 b臋dziecie, na moj膮 pami膮tk臋 czy艅cie鈥), kt贸ra po grecku brzmi 鈥瀍is ten emou anamnesin鈥 (鈥瀦wr贸ceni ku mej pami膮tce鈥). Odnosi si臋 ona nie tylko do prostej pami膮tki osoby Chrystusa, albo Ostatniej Wieczerzy, ale ka偶e pami臋ta膰 to, co uczyni艂 (haec... in mei memoriam facietis) i spos贸b w jaki to uczyni艂. Odnosi si臋 do dzia艂aj膮cego Chrystusa, nie za艣 do Jego pami膮tki czy wydarzenia z przesz艂o艣ci. Zast膮pienie w Novus Ordo dawnej formu艂y przez paw艂ow膮 (鈥濰oc facite in meam commemorationem鈥 鈥 鈥濼o czy艅cie na moj膮 pami膮tk臋鈥), kt贸ra codziennie b臋dzie rozbrzmiewa膰 w j臋zykach narodowych, spowoduje niechybnie u s艂uchaj膮cych przeniesienie nacisku na pami膮tk臋 Chrystusa jako cel akcji eucharystii, podczas gdy jest ona jej 藕r贸d艂em. Idea pami膮tki b膮d藕 wspomnienia niezad艂ugo zajmie miejsce poj臋cia rzeczywistej akcji sakramentalnej[14].聽
Tryb narracyjny jest podkre艣lony przez okre艣lenie konsekracji jako 鈥瀗arratio institutionis鈥 (opowiadanie ustanowienia 鈥 nr 55d) oraz przez definicj臋 anamnezy, gdzie stwierdza si臋, 偶e 鈥濳o艣ci贸艂 sprawuje pami膮tk臋 Chrystusa鈥 (55c).聽
Jednym s艂owem, skutkiem teorii zawartej w epiklezie, zniekszta艂cenia s艂贸w konsekracji oraz anamnezy jest zmiana modus significandi s艂贸w konsekracji. Brzmi膮 one odt膮d w ustach kap艂ana jak gdyby stanowi艂y tylko historyczn膮 narracj臋, nie za艣 kategoryczne i afirmatywne stwierdzenie wypowiadane przez Tego, w kt贸rego osobie kap艂an dzia艂a: 鈥濰oc est Corpus meum鈥 (a nie: 鈥濰oc est Corpus Christi鈥)[15].聽
Aklamacja ludu nast臋puj膮ca natychmiast po konsekracji (鈥濵ortem tuam annuntiamus ... donec venias鈥 鈥 鈥濭艂osimy 艣mier膰 Twoj膮 ... oczekuj膮c Twego przyj艣cia鈥) wprowadza pod p艂aszczykiem eschatologizmu t臋 sam膮 dwuznaczno艣膰 co do rzeczywistej obecno艣ci. Natychmiast, bez najmniejszej przerwy, g艂osi si臋 oczekiwanie na drugie przyj艣cie Chrystusa na ko艅cu czas贸w, dok艂adnie w tej samej chwili, w kt贸rej jest substancjalnie obecny na o艂tarzu, zupe艂nie jak gdyby Jego prawdziwym przyj艣ciem mia艂o by膰 dopiero tamto, nie za艣 to we Mszy 艢w.聽
Zosta艂o to jeszcze bardziej uwypuklone w drugiej aklamacji do wyboru: 鈥濹uotiescumque manducamus panem hunc, et calicem bibimus mortem tuam annuntiamus donec venias鈥 鈥 鈥濱lekro膰 spo偶ywamy ten chleb i pijemy z tego kielicha, 艣mier膰 Twoj膮 g艂osimy, Panie Jezu, oczekuj膮c Twego przyj艣cia鈥. Pomieszanie r贸偶nych rzeczywisto艣ci: ofiary i spo偶ywania komunii, rzeczywistej obecno艣ci i ponownego przyj艣cia Chrystusa sprawia, 偶e dwuznaczno艣膰 si臋ga tu szczytu[16].聽

Rozdzia艂 V聽

Przejd藕my do spe艂nienia ofiary.聽
W Mszy katolickiej dokonuje si臋 to za po艣rednictwem czterech element贸w. S膮 to w kolejno艣ci: Chrystus, kap艂an, Ko艣ci贸艂 i wierni.聽

聽聽聽聽聽聽1) Wierni w nowym rycie.聽
Novus Ordo przypisuje wiernym funkcj臋 autonomiczn膮, a tym samym ca艂kowicie b艂臋dn膮, pocz膮wszy od definicji 鈥 鈥濵sza jest to 艣wi臋ta synaksa czyli zgromadzenie ludu Bo偶ego鈥, po ko艅cowe pozdrowienie ludu przez kap艂ana, wyra偶aj膮ce obecno艣膰 Pana w zgromadzonej wsp贸lnocie, 鈥瀢 kt贸rym to pozdrowieniu oraz odpowiedzi ludu przejawia si臋 tajemnica zgromadzonego Ko艣cio艂a鈥 (nr 28).聽
Prawdziwa obecno艣膰 Chrytusa? Z pewno艣ci膮, lecz tylko duchowa. Tajemnica Ko艣cio艂a? Tak, lecz tylko jako zwyk艂ego zgromadzenia, kt贸re jej pragnie i jest jej znakiem.聽
Powraca to nieustanie: w przesadnym podkre艣laniu wsp贸lnotowego charakteru Mszy (nr 74-152), w nies艂ychanym dotychczas rozr贸偶nieniu mi臋dzy Msz膮 z ludem (鈥瀋um populo鈥) i Msz膮 bez ludu (鈥瀞ine populo鈥) (nr 203-231), w definicji 鈥瀖odlitwy powszechnej albo modlitwy wiernych鈥 (nr 45), gdzie po raz kolejny podkre艣la si臋 鈥瀎unkcj臋 kap艂a艅sk膮鈥 ludu (populus sui sacerdotii munus exercens), przedstawion膮 w spos贸b dwuznaczny z powodu pomini臋cia wzmianki o podporz膮dkowaniu kap艂a艅stwu hierarchicznemu. To kap艂an, po艣wi臋cony po艣rednik, przedstawia wszelkie intencje wiernych w modlitwach Kanonu rzymskiego 鈥 鈥濼e igitur鈥 i 鈥濵emento鈥.聽
W Modlitwie Eucharystycznej III (鈥瀂aprawde 艣wi臋ty jeste艣 Bo偶e鈥, str. 123) m贸wi si臋 do Boga wprost: 鈥瀗ie przestawaj gromadzi膰 twego ludu, aby od wschodu do zachodu s艂o艅ca sk艂ada艂 Tobie ofiar臋 czyst膮鈥. To 鈥瀉by鈥 (ut) ka偶e przypuszcza膰, 偶e elementem niezb臋dnym dla odprawiania Mszy jest raczej lud ni偶 kap艂an. Za艣 poniewa偶 nawet w tym miejscu nie u艣ci艣la si臋 kto sk艂ada ofiar臋[17], powstaje wra偶enie, 偶e lud posiada autonomiczn膮 w艂adz臋 kap艂a艅sk膮. W tej sytuacji nie nale偶y si臋 dziwi膰, je艣li nied艂ugo pozwoli si臋, by lud wyg艂asza艂 s艂owa konsekracji razem z kap艂anem (co zreszt膮 tu i 贸wdzie ma ju偶 miejsce).聽

聽聽聽聽聽聽 2)Kap艂an w nowym rycie.聽
Rola kap艂ana zosta艂a umniejszona, wykrzywiona i zafa艂szowana. Po pierwsze, w odniesieniu do ludu jawi si臋 on raczej jako przewodnicz膮cy czy brat, ni偶 po艣wi臋cony s艂uga Bo偶y celebruj膮cy w osobie Chrystusa (in persona Christi). W stosunku do Ko艣cio艂a jest jednym z wielu, 鈥瀔im艣 z ludu鈥. Definicja epiklezy (nr 55c) przypisuje wezwania ca艂emu Ko艣cio艂owi bezosobowo 鈥 rola kap艂ana znika.聽
W odmawianym odt膮d wsp贸lnie 鈥濩onfiteor鈥, kap艂an nie pe艂ni ju偶 roli s臋dziego, 艣wiadka i or臋downika u Boga. Logicznym nast臋pstwem jest to, 偶e kap艂an nie udziela ju偶 rozgrzeszenia, kt贸re faktycznie zosta艂o zniesione. Kap艂an zostaje w艂膮czony pomi臋dzy 鈥瀊raci鈥. Nawet ministrant w 鈥濩onfitor鈥 we Mszy bez ludu zwraca si臋 do niego w ten spos贸b.聽
Jeszcze przed ostatni膮 reform膮 zniesiono rozr贸偶nienie mi臋dzy komuni膮 wiernych a komuni膮 kap艂ana, czyli chwil膮, gdy Najwy偶szy i Wieczny kap艂an oraz ten, kt贸ry dzia艂a w Jego osobie, 艂膮cz膮 si臋, by tak rzec, w 艣cis艂ym zwi膮zku, co stanowi jednocze艣nie dope艂nienie Ofiary.聽
Nie wspomina si臋 odt膮d ani s艂owem w艂adzy kap艂ana jako ofiarnika ani tego, 偶e to przeze艅 dokonuje si臋 akt konsekracji i urzeczywistnia obecno艣膰 Chrystusa w Eucharystii. Jawi si臋 on jako niewiele wi臋cej, ni偶 protestancki minister.聽
Zniesienie lub dowolno艣膰 w u偶ywaniu szat litugicznych (w pewnych wypadkach wystarczy tylko alba i stu艂a 鈥 nr 298) jeszcze bardziej zaciera uto偶samienie kap艂ana z Chrystusem. Kap艂an nie jawi si臋 ju偶 jako przyobleczony w pe艂ni臋 Jego w艂adz, lecz jako zwyk艂y 鈥瀘ficer鈥, kt贸rego jeden czy dwa galony ledwie co wyr贸偶niaj膮 z t艂umu[18]: 鈥瀗ieco bardziej cz艂owiek, ni偶 inni鈥, by przytoczy膰 mimowolnie humorystyczny zwrot pewnego wsp贸艂czesnego kaznodziei[19]. Tak jak w wypadku oddzielenia o艂tarzy, po raz kolejny rozdziela si臋 to, co B贸g po艂膮czy艂: jedyne Kap艂a艅stwo S艂owa Bo偶ego.聽

聽聽聽聽聽聽 3) Ko艣ci贸艂 i jego odniesienie do Chrystusa w nowym rycie.聽
W Novus Ordo tylko raz, w przypadku Mszy 鈥瀞ine populo鈥, przyznaje si臋, 偶e Msza to 鈥瀉kcja Chrystusa i Ko艣cio艂a鈥 (nr 4, por. 鈥濸resb. Ord.鈥 nr 13). Natomiast w przypadku Mszy 鈥瀦 ludem鈥 uznaje si臋, 偶e jej celem jest jedynie 鈥瀞prawowanie pami膮tki Chrystusa鈥 i u艣wi臋canie obecnych. Paragraf 60 brzmi: 鈥濷dprawiaj膮cy kap艂an 艂膮czy ze sob膮 lud, sk艂adaj膮c ofiar臋
Bogu Ojcu przez Chrystusa w Duchu 艢wi臋tym鈥, podczas gdy nale偶a艂o raczej stwierdzi膰: 鈥炁偰卌zy lud z Chrystusem, kt贸ry sam Siebie sk艂ada w ofierze Bogu Ojcu w Duchu 艢wi臋tym鈥.聽
W tym samym kontek艣cie nale偶y umie艣ci膰:聽
聽聽聽聽 opuszczenie zwrotu 鈥濸rzez Chrystusa Pana naszego鈥, kt贸ry by艂 dla Ko艣cio艂a gwarancj膮, 偶e jego modlitwa zostanie zawsze wys艂uchana (J 14, 13-14; 15, 16; 16, 23-24);聽
聽聽聽聽 przesadny 鈥瀙aschalizm鈥, czy nacisk po艂o偶ony na Zmartwychwstanie i Wielkanoc, jak gdyby ekonomia 艂aski nie mia艂a innych, r贸wnie wa偶nych aspekt贸w;聽
聽聽聽聽 w膮tpliwy i obsesyjny eschatologizm, kt贸rzy sprowadza 艂ask臋, rzeczywisto艣膰 zarazem tera藕niejsz膮 i wieczn膮, do rz臋du czego艣 doczesnego. St膮d takie zwroty jak 鈥瀕ud w marszu鈥, 鈥濳o艣ci贸艂 pielgrzymuj膮cy鈥 鈥 nie za艣 wojuj膮cy z pot臋g膮 ciemno艣ci 鈥 ku przysz艂o艣ci, kt贸ra nie jest ju偶 zwi膮zana z wieczno艣ci膮 (tzn. z wieczn膮 tera藕niejszo艣ci膮), ale z prawdziw膮聽 przysz艂o艣ci膮 doczesn膮.聽
Jeden, 艢wi臋ty, Katolicki i Apostolski Ko艣ci贸艂 jako taki zosta艂 upokorzony za spraw膮 zwrotu, kt贸ry w Modlitwie Eucharystycznej IV zast膮pi艂 modlitw臋 鈥瀦a wszystkich prawowiernych i zachowuj膮cych katolick膮 apostolsk膮 wiar臋鈥. Brzmi ona teraz ni mniej ni wi臋cej tylko: 鈥瀦a wszystkich szczerym sercem szukaj膮cych Ciebie鈥.聽
Podobnie memento za zmar艂ych nie wspomina ju偶 tych, kt贸rzy odeszli 鈥瀦e znakiem wiary i 艣pi膮 snem pokoju鈥, ale po prostu 鈥瀦mar艂ych w pokoju Chrystusa鈥. 艁膮czy si臋 z nimi rzesz臋 鈥瀢szystkich zmar艂ych, kt贸rych wiar臋 Ty jeden zna艂e艣鈥, co stanowi kolejny zamach na widzialno艣膰 i jedno艣膰 Ko艣cio艂a.聽
W 偶adnej z trzech nowych modlitw eucharystycznych nie ma najmniejszej wzmianki o cierpieniach dusz czy艣cowych, w 偶adnej z nich nie ma miejsca na jakie艣 szczeg贸lne wspomnienie, co po raz kolejny os艂abia wiar臋 w przeb艂agaln膮 i odkupie艅cz膮 natur臋 Naj艣wi臋tszej Ofiary[20].聽
Wszechobecne przemilczenia rzeczy 艣wi臋tych pomniejszaj膮 tajemnic臋 Ko艣cio艂a, zw艂aszcza w aspekcie 艣wi臋tej hierarchii: w drugiej cz臋艣ci nowego, zbiorowego 鈥濩onfiteor鈥 anio艂owie i 艣wi臋ci rozp艂ywaj膮 si臋 w anonimowo艣ci, za艣 w pierwszej znikaj膮 jako 艣wiadkowie i s臋dziowie w osobie 艣w. Micha艂a Archanio艂a[21]. Hierarchie anielskie znikaj膮 tak偶e w spos贸b bezprecedensowy z nowej prefacji II Modlitwy Eucharystycznej. W 鈥濩ommunicantes鈥 zniesiono wspomnienie 艣wi臋tych papie偶y i m臋czennik贸w 鈥 fundamentu Ko艣cio艂a Rzymskiego 鈥 kt贸rzy bez w膮tpienia przekazali liturgiczn膮 tradycj臋 apostolsk膮 i sprawili, 偶e za 艣w. Grzegorza Wielkiego przybra艂a ona posta膰 rytu rzymskiego. W 鈥濴ibera nos鈥 zniesiono wszelkie wzmianki o Naj艣wi臋tszej Maryi Pannie, Aposto艂ach i wszystkich 艣wi臋tych, tak 偶e nie prosi si臋 ich o wstawiennictwo nawet w niebezpiecze艅stwie.聽
Idea jedno艣ci Ko艣cio艂a jest zagro偶ona z jeszcze jednego powodu: z ca艂ego Novus Ordo, w tym tak偶e z trzech nowych modlitw eucharystycznych (jedyny wyj膮tek to 鈥濩ommunicantes鈥 w Kanonie Rzymskim), odwa偶ono si臋 usun膮膰 imiona 艣wi臋tych Aposto艂贸w Piotra i Paw艂a, za艂o偶ycieli Ko艣cio艂a Rzymskiego, a tak偶e imiona innych Aposto艂贸w, kt贸rzy stanowi膮 kamie艅 w臋gielny oraz znak jednego i powszechnego Ko艣cio艂a.聽
Wyra藕ny zamach na dogmat 艣wi臋tych obcowania jest zniesienie wszystkich pozdrowie艅 (np. 鈥濸an z wami鈥) i ko艅cowego b艂ogos艂awie艅stwa we Mszach bez ministranta, oraz 鈥濱te Missa est鈥漑22]聽 we Mszy z samym tylko ministrantem.聽
Podw贸jny 鈥濩onfiteor鈥 unaocznia艂, 偶e kap艂an 鈥 przywdziany w szaty s艂ugi Chrystusowego i w g艂臋bokim pok艂onie 鈥 uznaje si臋 za niegodnego tak wznios艂ej misji, niegodnego 鈥瀟remendum mysterium鈥 czyli straszliwych tajemnic, kt贸re ma sprawowa膰, a nawet przyst膮pienia do 艢wi臋tego 艢wi臋tych (鈥濧ufer a nobis鈥). Dlatego w 鈥濷ramus te鈥 wzywa wstawiennictwa m臋czennik贸w, kt贸rych relikwie znajduj膮 si臋 w o艂tarzu. Obie te modlitwy zosta艂y zniesione. Uwagi dotycz膮ce zniesienia podw贸jnego 鈥濩onfiteor鈥 i oddzielnej komunii kap艂ana zachowuj膮 i tu sw膮 aktualno艣膰.聽
Sprofanowaniu uleg艂y tak偶e przepisy dotycz膮ce odprawiania Ofiary, kt贸re wynikaj膮 z jej 艣wi臋tego charakteru. Kiedy np. Msz臋 odprawia si臋 poza budynkiem sakralnym, o艂tarz mo偶na zast膮pi膰 zwyk艂ym sto艂em bez kamienia o艂tarzowego ani relikwi, przykrytym jednym tylko obrusem zamiast trzech (nr 260, 265). Tu tak偶e zachowuj膮 wag臋 spostrze偶enia poczynione wy偶ej na temat rzeczywistej obecno艣ci: aspekt 鈥瀠czty鈥 i Ofiary wieczerzy zosta艂 oddzielony od rzeczywistej obecno艣ci.聽
Desakralizacja i profanacja si臋gaj膮 szczytu z powodu nowych, cz臋sto groteskowych zachowa艅 w momencie ofiarowania, po艂o偶enia akcentu na zwyk艂y chleb zamiast prza艣nego, dopuszczenie ministrant贸w (a nawet 艣wieckich, podczas komunii pod dwiema postaciami) do dotykania 艣wi臋tych naczy艅 (nr 244). W ko艣ciele powstaje nieprawdopodobna atmosfera: bez ustanku przewija si臋 korow贸d ksi臋偶y, diakon贸w, subdiakon贸w, psalmist贸w, komentator贸w (sam kap艂an zamieni艂 si臋 zreszt膮 w komentatora, gdy偶 bez przerwy zach臋ca si臋 go, by 鈥瀘bja艣nia艂鈥 to, co si臋 dzieje na o艂tarzu), lektor贸w (m臋偶czyzn i kobiet), ministrant贸w i 艣wieckich zajmuj膮cych si臋 witaniem wiernych przy drzwiach i towarzyszeniem im na miejsca, zbieraniem na tac臋, przynoszeniem dar贸w na ofiarowanie. Za艣 w epoce szale艅stwa 鈥瀙owrotu do Pisma 艢wi臋tego鈥 pojawia si臋 鈥 ca艂kowicie wbrew Staremu Testamentowi i nauczaniu 艣w. Paw艂a 鈥 鈥瀖ulier idonea鈥, kt贸r膮 po raz pierwszy w tradycji Ko艣cio艂a dopuszcza si臋 do czyta艅 liturgicznych oraz wykonywania 鈥瀒nnych pos艂ug poza prezbiterium鈥 (nr 70). Do tego dochodzi prawdziwa mania koncelebrowania, kt贸rej skutkiem b臋dzie zniszczenie pobo偶no艣ci eucharystycznej kap艂ana, oraz usuni臋cie w cie艅 i rozmycie w kolektywie koncelebruj膮cych centralnej postaci w liturgii, tzn. Chrystusa 鈥 jedynego Kap艂ana i Ofiary[23].聽

Rozdzia艂 VI聽

Ograniczyli艣my si臋 tu jedynie do pobie偶nej analizy Novus Ordo Missae w miejscach, w kt贸rych najpowa偶niej oddala si臋 od teologii katolickiej Mszy 艣w. Nasze spostrze偶enia odnosz膮 si臋 przede wszystkim do najbardziej typowych b艂臋d贸w. Ca艂kowita ocena niebezpiecze艅stw, pu艂apek i innych destrukcyjnych z duchowego i psychologicznego punktu widzenia element贸w, zawartych w tak w tek艣cie, jak w rubrykach czy komentarzach nowego rytu, wymaga innej, o wiele szerszej pracy.聽
Nie zaj臋li艣my si臋 tu szczeg贸艂owo nowymi kanonami, poniewa偶 ich forma i tre艣膰 by艂y ju偶 wielokrotnie przedmiotem krytyki przez kompetentne autorytety. Zauwa偶my, 偶e drugiego z nich[24], kt贸ry ju偶 zd膮偶y艂 wywo艂a膰 w艣r贸d wiernych zgorszenie sw膮 zwi臋z艂o艣ci膮, m贸g艂by z czystym sumieniem u偶ywa膰 kap艂an niewierz膮cy ani w transsubstancjacj臋, ani w ofiarny charakter Mszy 艣w., a zatem nadaje si臋 on znakomicie do celebrowania przez protestanckich ministr贸w.聽
Nowy Msza艂 zosta艂 przedstawiony w Rzymie jako 鈥瀊ogaty materia艂 duszpasterski鈥, 鈥瀟ekst bardziej duszpasterski, ni偶 jurydyczny鈥, kt贸ry konferencje biskup贸w mog膮 opracowywa膰, zgodnie z okoliczno艣ciami i charakterem poszczeg贸lnych narod贸w. Zreszt膮 zadaniem pierwszej sekcji nowej Kongregacji Kultu Bo偶ego ma by膰 鈥瀢ydawanie i ci膮g艂a rewizja ksi膮g liturgicznych鈥. Ostatni numer oficjalnego biuletynu Instytut贸w Liturgicznych Niemiec, Szwajcarii i Austrii[25] stwierdza: 鈥瀟eskt 艂aci艅ski nale偶y przet艂umaczy膰 na j臋zyki narodowe, a styl 鈥瀝zymski鈥 musi zosta膰 dopasowany do indywidualnego charakteru poszczeg贸lnych Ko艣cio艂贸w lokalnych. To co zosta艂o pomy艣lane jako ponadczasowe, trzeba b臋dzie dopasowa膰 do zmiennego kontekstu konkretnych sytuacji, do nieustannych waha艅 Ko艣cio艂a powszechnego i jego niezliczonych zgromadze艅鈥.聽
Sama konstytucja apostolska, wbrew wyra藕nemu 偶yczeniu Soboru Watyka艅skiego II, zadaje ostateczny cios j臋zykowi powszechnemu, stwierdzaj膮c wyra藕nie, 偶e 鈥瀙o艣r贸d tylu r贸偶nych j臋zyk贸w, jedna (?) i ta sama modlitwa wszystkich b臋dzie si臋 wznosi膰, nad wszelkie kadzid艂o wonniejsza鈥.聽
艢mier膰 艂aciny jest zatem przypiecz臋towana. Logiczn膮 konsekwencj膮, zw艂aszcza wobec mo偶liwo艣ci dowolnego wybierania mi臋dzy innymi tekst贸w introitu i gradua艂u, jest 艣mier膰 艣piewu gregoria艅skiego, mimo 偶e Sob贸r uzna艂 go 鈥瀦a w艂asny 艣piew liturgii rzymskiej鈥 (鈥濻acros. Conc.鈥 nr 116), nakazuj膮c, by 鈥瀦ajmowa艂 pierwsze miejsce鈥 (ibid.).聽
Nowy ryt od pocz膮tku jawi si臋 jako pluralistyczny i eksperymentalny, zale偶ny od czasu i miejsca. Skoro jedno艣膰 kultu zosta艂a definitywnie zerwana, na czym zasadza膰 si臋 b臋dzie zwi膮zana z ni膮 jedno艣膰 wiary, kt贸r膮 wci膮偶 nazywa si臋 czym艣 istotnym, czego nale偶y bezkompromisowo broni膰?聽
Jest rzecz膮 oczywist膮, 偶e Novus Ordo nie chce ju偶 reprezentowa膰 wiary Soboru Trydenckiego. Jednak z t膮 w艂a艣nie wiar膮 katolickie sumienie zwi膮zane jest na zawsze. Promulgowanie Novus Ordo stawia zatem prawdziwych katolik贸w wobec tragicznej konieczno艣ci wyboru.聽

Rozdzia艂 VII聽

Konstytucja apostolska wspomina wyra藕nie o duchowym i doktrynalnym bogactwie, kt贸re Novus Ordo zapo偶yczy艂 pono膰 z Ko艣cio艂贸w Wschodnich. Wygl膮da na to, 偶e skutkiem b臋dzie jedynie odepchni臋cie zaszokowanych wiernych obrz膮dk贸w wschodnich 鈥 tak duch nowego rytu jest od nich odleg艂y, a nawet ca艂kowicie przeciwny. Na czym polegaj膮 owe ekumeniczne zapo偶yczenia? W g艂贸wnych zarysach: na wielo艣ci modlitw eucharystycznych (anafor) (bo przecie偶 nie na ich pi臋knie, ani bogactwie), na obecno艣ci diakona i na komunii pod dwiema postaciami. Z drugiej strony wygl膮da na to, 偶e chciano rozmy艣lnie wyeliminowa膰 wszystko to, co w liturgii rzymskiej by艂o najbli偶sze Ko艣cio艂om wschodnim[26], a jednocze艣nie 鈥 neguj膮c odr臋bny i prastary charakter rzymski 鈥 zrezygnowa膰 ze wszystkiego, co stanowi艂o jej w艂asne i najcenniejsze duchowe bogactwo. Zast膮piono je elementami, kt贸re j膮 umniejszaj膮 i zbli偶aj膮 do niekt贸rych ryt贸w protestanckich (i to bynajmniej nie tych najbli偶szych katolicyzmowi), oddalaj膮c w ten spos贸b od Ko艣cio艂贸w wschodnich, czego 艣wiadectwem by艂y ju偶 ostatnie reformy.
Z drugiej strony nowa liturgia bardzo ucieszy wszystkie grupy stoj膮ce na kraw臋dzi apostazji, kt贸re pustosz膮 Ko艣ci贸艂, zatruwaj膮c jego organizm i atakuj膮c jedno艣膰 doktrynaln膮, liturgiczn膮, moraln膮 i dyscyplinarn膮, po艣r贸d duchowego kryzysu bez precedensu w historii.聽

Rozdzia艂 VIII聽

艢w. Pius V do艂o偶y艂 stara艅 (jak przypomina konstytucja apostolska), aby wydanie Msza艂u Rzymskiego by艂o narz臋dziem jedno艣ci w艣r贸d katolik贸w. Zgodnie z zaleceniami Soboru Trydenckiego, mia艂 on zapobiec, aby do liturgii nie zakrad艂y si臋 偶adne gro藕ne b艂臋dy przeciwko wierze, rozsiewane w贸wczas przez protestanck膮 Reformacj臋. Motywy, kt贸re kierowa艂y 艣w. Piusem V by艂y tak istotne, 偶e 艣wi臋ta i niemal prorocza formu艂a zawarta w bulli promulguj膮cej Msza艂 Rzymski wydaje si臋 by膰 na miejscu bardziej ni偶 kiedykolwiek: 鈥濲e艣li ktokolwiek o艣mieli艂by si臋 pr贸bowa膰 podnie艣膰 na艅 r臋k臋, niech mu b臋dzie wiadomo, 偶e narazi si臋 na gniew Wszechmog膮cego Boga i 艣wi臋tych Aposto艂贸w Piotra i Paw艂a鈥 (鈥濹uo primum鈥, 13 lipca 1570 r.)[27].聽
Podczas oficjalnej prezentacji Novus Ordo w watyka艅skiej sali prasowej miano czelno艣膰 twierdzi膰, 偶e racje Soboru Trydenckiego s膮 dzi艣 ju偶 nieaktualne. Nie tylko, 偶e nie straci艂y nic ze swej aktualno艣ci, lecz ponadto 鈥 nie wahamy si臋 otwarcie powiedzie膰 鈥 pojawi艂y si臋 nowe, o wiele powa偶niejsze. To w艂a艣nie, aby stawi膰 czo艂a niebezpiecze艅stwom, kt贸re z wieku na wiek zagra偶aj膮 czysto艣ci depozytu wiary (鈥瀌epositum custodi, devitans profanas vocum novitatis鈥, 1 Tim 6, 20), Ko艣ci贸艂 otoczy艂 go murem obronnym definicji dogmatycznych i orzecze艅 doktrynalnych. Te za艣 znalaz艂y odd藕wi臋k w liturgii, kt贸ra sta艂a si臋 krok po kroku pomnikiem integralnej wiary Ko艣cio艂a. Pragnienie powrotu za wszelk膮 cen臋 do dawnych form kultu, odtwarzaj膮c na zimno, in vitro, to co w pierwszych wiekach rodzi艂o si臋 spontanicznie pod wp艂ywem 艂aski, oznacza popadni臋cie w 鈥瀗iezdrowy archeologizm鈥, pot臋piony wyra藕nie i w odpowiedniej chwili przez Piusa XII[28]. R贸wna si臋 to 鈥 jak ju偶 widzieli艣my 鈥 pozbawieniu liturgii ca艂ego jej pi臋kna i wszystkich zabezpiecze艅 teologicznych, nagromadzonych w przeci膮gu wiek贸w[29], i to w jednej z bardzo krytycznych, by膰 mo偶e najbardziej krytycznej ze wszystkich chwil w dziejach Ko艣cio艂a.聽
Dzi艣 oficjalnie uznaje si臋, 偶e podzia艂y i schizmy istniej膮 ju偶 nie tylko na zewn膮trz, ale w samym 艂onie religii katolickiej[30]. Jedno艣膰 Ko艣cio艂a jest nie tylko zagro偶ona, ale znajduje si臋 w bardzo powa偶nym niebezpiecze艅stwie[31], za艣 b艂臋dy przeciwko wierze nie tyle si臋 wkradaj膮, co s膮 narzucane za spraw膮 liturgicznych nadu偶y膰 i aberracji, kt贸re r贸wnie偶 zosta艂y zatwierdzone[32]. Wydaje si臋, 偶e porzucenie tradycji liturgicznej, kt贸ra przez cztery stulecia by艂a znakiem i gwarancj膮 jedno艣ci kultu, oraz zast膮pienie jej inn膮 鈥 zdoln膮 by膰 jedynie znakiem podzia艂u, poniewa偶 zezwala po艣rednio na niezliczone swobody, za艣 sama roi si臋 od insynuacji i otwartych b艂臋d贸w przeciw czysto艣ci wiary katolickiej 鈥 stanowi, m贸wi膮c ogl臋dnie, nieobliczalny b艂膮d.聽聽

Przypisy

1. Msza jest prawdziw膮, widzialn膮 ofiar膮, nie za艣 zwyk艂ym symbolicznym przedstawieniem: 鈥濸an Nasz Jezus Chrystus... pragn膮艂 pozostawi膰 Ko艣cio艂owi... ofiar臋 widzialn膮, a偶eby uobecnia艂a krwaw膮 ofiar臋 maj膮c膮 si臋 raz dokona膰 na krzy偶u, a偶 do ko艅ca 艣wiata by艂a jej trwa艂膮 pami膮tk膮 i przydziela艂a nam jej zbawcz膮 moc odpuszczania grzech贸w codziennie przez nas pope艂nianych鈥 (DS 1740, BF VII, 319).聽
2. Pan Nasz Jezus Chrystus 鈥瀘g艂aszaj膮c si臋 ustanowionym kap艂anem na wieki na wz贸r Melchizedeka [Ps 109, 4], ofiarowa艂 Bogu Ojcu cia艂o i krew swoj膮 pod postaciami chleba i wina i pod symbolami tych rzeczy da艂 je do spo偶ycia Aposto艂om 鈥 kt贸rych wtedy ustanowi艂 kap艂anami Nowego przymierza 鈥 oraz im i ich nast臋pcom w kap艂a艅stwie poleci艂 sk艂ada膰 ofiar臋 s艂owami: 鈥濼o czy艅cie na moj膮 pami膮tk臋鈥 [艁k 22, 9; 1 Kor 11, 24], jak to Ko艣ci贸艂 zawsze rozumia艂 i naucza艂鈥 (ibid.). Tym, kt贸ry odprawia, zanosi dary i sk艂ada ofiar臋 jest wy艣wi臋cony kap艂an, nie za艣 lud Bo偶y czy zgromadzenie: 鈥濲e艣li kto艣 twierdzi, 偶e tymi s艂owy: 鈥濼o czy艅cie na moj膮 pami膮tk臋" [艁k 22, 9; 1 Kor 11, 24] Chrystus nie ustanowi艂 Aposto艂贸w kap艂anami, albo nie nakaza艂, by oni i inni kap艂ani ofiarowali Jego cia艂o i krew 鈥 niech b臋dzie wykl臋ty鈥 (kan. 2; DS 1752, BF VII, 330).聽
3. Ofiara Mszy 艣w. jest prawdziw膮 ofiar膮 przeb艂agaln膮, nie za艣 jedynie 鈥瀙rostym wspomnieniem ofiary dokonanej na krzy偶u鈥. Je艣li kto艣 twierdzi, 偶e ofiara Mszy 艣w. jest tylko ofiar膮 pochwaln膮 i dzi臋kczynn膮, albo jedynie prostym wspomnieniem ofiary dokonanej na krzy偶u, ale nie ofiar膮 przeb艂agaln膮, albo 偶e przynosi korzy艣膰 samemu tylko przyjmuj膮cemu, i 偶e nie powinna by膰 ofiarowana za 偶ywych i umar艂ych, za grzechy, kary, zado艣膰uczynienia i inne potrzeby 鈥 niech b臋dzie wykl臋ty" (kan. 3; DS 1754, BF VII, 331).聽
4. Nale偶y by膰 mo偶e przypomnie膰, 偶e odrzucenie cho膰by jednego zdefiniowanego dogmatu sprawia, 偶e tym samym upadn膮 i wszystkie inne, poniewa偶 burzy to sam膮 zasad臋 nieomylno艣ci najwy偶szego i uroczystego Magisterium Ko艣cio艂a, zar贸wno papieskiego jak i soborowego.聽
5. Je艣li chodzi艂o o podj臋cie 鈥濽nde et memores鈥, jednej z modlitw Kanonu, to trzeba by艂o doda膰 tak偶e Wniebowst膮pienie. Lecz 鈥濽nde et memores鈥 nie zaciera r贸偶nicy mi臋dzy r贸偶norodnymi rzeczywisto艣ciami, ale je jasno i finezyjnie rozr贸偶nia: 鈥瀙ami臋tni.. tak na b艂ogos艂awion膮 M臋k臋, jak Zmartwychwstanie, lecz i chwalebne Wniebowst膮pienie...鈥.聽
6. To przesuni臋cie akcent贸w przejawia si臋 tak偶e w zaskakuj膮cym usuni臋ciu z trzech nowych kanon贸w 鈥濵emento鈥, czyli wspomnienia zmar艂ych, a tak偶e wszelkich wzmianek o cierpieniach dusz czy艣ciowych, w intencji kt贸rych zanoszona jest ofiara przeb艂agalna.聽
7. W encyklice 鈥濵ysterium Fidei鈥 Pawe艂 VI pot臋pia zar贸wno b艂臋dy symbolizmu, jak i nowe teorie 鈥瀟ranssygnifikacji鈥 i 鈥瀟ransfinalizacji鈥: 鈥瀗ie jest s艂usznym naleganie na aspekt znaku sakramentalnego, jak gdyby symbolizm, kt贸ry bezsprzecznie zawiera si臋 w Eucharystii, wyra偶a艂 i wyczerpywa艂 ca艂膮 natur臋 obecno艣ci Chrystusa w tym sakramencie... ani traktowanie o tajemnicy przeistoczenia bez wzmiankowania cudownej przemiany ca艂ej substancji chleba w Cia艂o Chrystusa i ca艂ej substancji wina w Krew Chrystusa, o czym m贸wi Sob贸r Trydencki, jak gdyby polega艂a ona, jak to niekt贸rzy twierdz膮, na samej tylko 鈥瀟ranssygnifikacji鈥 i 鈥瀟ransfinalizacji鈥 (A.A.S. LVII, str. 755).聽
8. Encyklika 鈥濵ysterium Fidei鈥 ujawnia i pot臋pia wprowadzanie nowych formu艂 czy wyra偶e艅, kt贸re wprawdzie znajduj膮 si臋 w pismach Ojc贸w lub magisterium, ale u偶ywane s膮 jednoznacznie, w oderwaniu od ca艂o艣ci doktryny katolickiej, z kt贸r膮 tworz膮 nierozerwaln膮 jedno艣膰 (np. 鈥瀌uchowe po偶ywienie鈥, 鈥瀙okarm duchowy鈥, 鈥瀗ap贸j duchowy鈥, etc.). Pawe艂 VI przypomina, 偶e 鈥瀦achowuj膮c integraln膮 wiar臋, trzeba tak偶e zachowa膰 odpowiedni spos贸b wyra偶ania si臋, by wskutek pos艂ugiwania si臋 niewywa偶onym s艂ownictwem nie powsta艂y, bro艅 Bo偶e, b艂臋dne opinie co do wiary w te nader wielkie prawdy鈥 (BF VII, 344). Nast臋pnie Pawe艂 VI cytuje 艣w. Augustyna: 鈥濵y za艣 musimy m贸wi膰 stosownie do pewnej zasady, aby ze swobody w s艂owach nie zrodzi艂a si臋 jaka艣 bezbo偶na opinia tak偶e co do rzeczy, kt贸re oznaczaj膮鈥 (鈥濪e Civ. Dei鈥, X, 23). Nast臋pnie Papie偶 m贸wi: 鈥濶ale偶y zachowywa膰 spos贸b wyra偶ania si臋, kt贸ry Ko艣ci贸艂 鈥 nie bez pomocy Ducha 艢wi臋tego 鈥 wypracowa艂 w przeci膮gu stuleci oraz zatwierdzi艂 powag膮 Sobor贸w, i kt贸ry niejednokrotnie sta艂 si臋 znakiem i sztandarem prawdziwej wiary. Niech nikt przeto nie wa偶y si臋 go dowolnie zmienia膰 pod pretekstem nowej nauki. (...) Podobnie jest nie do przyj臋cia, aby ktokolwiek zmienia艂 na w艂asn膮 r臋k臋 formu艂y, w kt贸rych Sob贸r Trydencki poda艂 do wierzenia tajemnic臋 Eucharystii鈥 (A.A.S. LVII, 1965, str. 758).聽
9. Co stoi w wyra藕nej sprzeczno艣ci z zaleceniami Vaticanum II (鈥濻acros. Conc.鈥 nr 48).聽
10. Podstawowa funkcja o艂tarza zosta艂a uznana tylko raz (nr 259): 鈥濷艂tarz, na kt贸rym pod znakami sakramentalnymi uobecnia si臋 ofiara krzy偶owa鈥. Nie wydaje si臋, by ta jedna wzmianka wystarczy艂a, by usun膮膰 w膮tpliwo艣ci wywo艂ane nieustannym u偶ywaniem innego okre艣lenia.聽
11. 鈥濷ddzielenie tabernakulum od o艂tarza, to oddzielenie dw贸ch rzeczy, kt贸re z natury winny posta膰 z艂膮czone鈥 (Pius XII, Przem贸wienie na Mi臋dzynarodowym Kongresie Liturgicznym, Asy偶 锟 Rzym, 18 - 23 wrze艣nia 1956). Por. te偶 鈥濵ediator Dei鈥, I, 5.聽
12. Novus Ordo z rzadka jedynie u偶ywa okre艣lenia 鈥瀐ostia鈥. Ten tradycyjny termin ma w ksi臋gach liturgicznych dok艂adne znaczenie tzn. 鈥瀘fiara鈥. Jest to kolejnym przejawem uwypuklania jedynie aspektu 鈥瀠czty鈥 i 鈥瀙o偶ywienia鈥.聽
13. Za spraw膮 typowego zjawiska, polegaj膮cego na zamianie i zast膮pieniu jednej rzeczy drug膮, rzeczywista obecno艣膰 zosta艂a zr贸wnana z obecno艣ci膮 Chrystusa w g艂oszonym s艂owie (nr 7 i 54). Jednak ta druga jest zupe艂nie odmiennej natury, poniewa偶 trwa tylko in usu, tzn. w momencie, gdy proklamuje si臋 S艂owo Bo偶e, podczas gdy obecno艣膰 w Eucharystii jest sta艂a, obiektywna i niezale偶na od przyj臋cia sakramentu. Typowo protestanckie sformu艂owanie: 鈥濨贸g przemawia do swego ludu... Chrystus jest obecny w swoim s艂owie po艣r贸d swego ludu鈥 (nr 33, por. 鈥濻acros. Conc.鈥 nr 33 i 7) 艣ci艣le m贸wi膮c jest bez sensu, poniewa偶 obecno艣膰 Boga w Jego s艂owie nie jest bezpo艣rednia, lecz zale偶na od aktu ducha ludzkiego i jego uwarunkowa艅, oraz ograniczona czasowo. B艂膮d ten nie pozostaje bez tragicznych konsekwencji: oznacza on stwierdzenie, a raczej podsuni臋cie my艣li, 偶e rzeczywista obecno艣膰 jest zale偶na od u偶ytku i znika razem z nim.聽
14. Wed艂ug 鈥濱nstitutio generalis鈥 akcja sakramentalna urzeczywistnia si臋 w chwili, gdy Jezus daje Aposto艂om 鈥瀌o spo偶ycia鈥 swe Cia艂o i Krew pod postaciami chleba i wina, nie za艣 przez fakt konsekracji, i tym samym mistycznego oddzielenia Cia艂a od Krwi, co stanowi istot臋 eucharystycznej Ofiary (por. 鈥濵ediator Dei鈥, rozdz. 1, cz. II pt. 鈥濳ult eucharystyczny鈥).聽
15. S艂owa konsekracji, takie jakie widniej膮 w kontek艣cie Novus Ordo, mog膮 by膰 wa偶ne na mocy intencji celebransa. Mog膮 jednak i nie by膰, poniewa偶 ich wa偶no艣膰 nie wynika z mocy samej formu艂y sakramentalnej (ex vi verborum), lub 艣ci艣lej ze znaczenia (modus significandi), jakie mia艂y w dawnym mszale. Czy ksi臋偶a (ju偶 w niedalekiej przysz艂o艣ci) pozbawieni tradycyjnej formacji, kt贸rzy zdadz膮 si臋 na Novus Ordo, aby 鈥瀋zyni膰 to co czyni Ko艣ci贸艂鈥, b臋d膮 zdolni wa偶nie konsekrowa膰 eucharysti臋? Mo偶na s艂usznie pow膮tpiewa膰.聽
16. Nie nale偶y twierdzi膰, jak to czyni egzegeza protestancka, 偶e wyra偶enia te nale偶膮 do tego samego kontekstu biblijnego. Ko艣ci贸艂 zawsze unika艂 zestawiania razem tych okre艣le艅 w艂a艣nie po to, aby oddali膰 niebezpiecze艅stwo pomieszania odr臋bnych rzeczywisto艣ci, kt贸re wyra偶aj膮.聽
17. Przeciw luteranom i kalwnistom, kt贸rzy twierdz膮, 偶e wszyscy chrze艣cijanie s膮 kap艂anami, a zatem wszyscy mog膮 celebrowa膰 uczt臋 Pa艅sk膮, zob. A. Tanquerey 鈥濻ynopsis theologiae dogmatice鈥 t. III, Descl茅e 1930: 鈥濿szyscy kap艂ani i tylko oni s膮 drugorz臋dnymi szafarzami ofiary Mszy 艢w. we w艂a艣ciwym tego s艂owa znaczeniu. Pierwszorz臋dnym szafarzem jest Chrystus. Wierni za艣 sk艂adaj膮 ofiar臋, lecz nie sensu stricto, a jedynie za po艣rednictwem kap艂an贸w鈥 (por. Sob贸r Trydencki, sesja XXII kan. 2).聽
18. Odnotujmy niewyobra偶aln膮 i katastrofaln膮 w skutkach nowo艣膰: szaty liturgiczne w Wielki Pi膮tek s膮 koloru czerwonego, a nie czarnego (nr 308b), jak gdyby chodzi艂o o wspomnienie kt贸rego艣 z m臋czennik贸w, a nie o znak 偶a艂oby ca艂ego Ko艣cio艂a po jego 艣wi臋tym Za艂o偶ycielu.聽
19. O. Roguet do dominikanek z Betanii w Plesschenet.聽
20. W niekt贸rych t艂umaczeniach Kanonu rzymskiego 鈥瀕ocus refrigerii, lucis et pacis鈥 (鈥瀖iejsce och艂ody, 艣wiat艂o艣ci i pokoju鈥) zosta艂o oddane po prostu jako 鈥瀞tan鈥 (鈥瀞zcz臋艣liwo艣膰, 艣wiat艂o艣膰, pok贸j鈥). Co powiedzie膰 na znikni臋cie wszelkich wzmianek o Ko艣ciele Cierpi膮cym?聽
21. Po艣r贸d tej prawdziwej gor膮czki pomini臋膰 i zaniedba艅 tylko jedno ubogacenie: wspomnienie grzechu zaniedbania w Confiteor...
22. O. Lecuyer m贸wi艂 na konferencji, na kt贸rej zosta艂o przedstawione Novus Ordo, jak czystej wody racjonalista, o mo偶liwo艣ci zamiany w Mszy bez ludu 鈥濪ominus vobiscum鈥 i 鈥濷rate, fratres鈥 w 鈥濪ominus tecum鈥 i 鈥濷ra, frater鈥, 鈥瀉by (we Mszy) nie pozosta艂o nic, co nie odpowiada prawdzie鈥.聽
23. Zauwa偶my na marginesie, 偶e ksi臋偶om wolno przyjmowa膰 komuni臋 pod dwiema postaciami podczas koncelebry, nawet je艣li odprawiaj膮 Msz臋 przedtem lub potem.聽
24. Kt贸r膮 przedstawiano jako 鈥瀔anon Hipolita鈥, mimo 偶e zachowa艂 ze艅 co najwy偶ej pewien wyd藕wi臋k w s艂ownictwie.聽
25. 鈥濭ottendienst鈥, nr 9, 14 maj 1969 r.聽
26. Przychodz膮 tu na my艣l, by wspomnie膰 tylko liturgi臋 bizantyjsk膮: niesko艅czenie d艂ugie, nalegaj膮ce, powtarzane wielokrotnie modlitwy pokutne; uroczyste ryty przywdziewania szat liturgicznych przez kap艂ana i diakona; przygotowanie chleba i wina czyli proscomidia, kt贸re samo w sobie stanowi kompletny ryt; nieustanne wezwania w modlitwach, a nawet w offertorium, Naj艣wi臋tszej Maryi Panny, 艣wi臋tych i ch贸r贸w anielskich, kt贸rych podczas procesji z Ewangeli膮 kap艂an przyzywa jako niewidzialnych wsp贸艂celebrans贸w, i z kt贸rymi uto偶samia si臋 w Cherubikonie; ikonostas, kt贸ry wyra藕nie oddziela sanktuarium od 艣wi膮tyni, duchowie艅stwo od ludu;zakryta przed wzrokiem wiernych konsekracja, oczywisty symbol Niepoznawalnego, do kt贸rego odnosi si臋 liturgia; postawa celebransa versus Deum, nigdy versus populum;nieustanne i g艂臋bokie oznaki adoracji postaci Eucharystycznych;zasadniczo kontemplacyjna postawa ludu.Ponadto fakt, 偶e liturgia wschodnia nawet w najmniej uroczystej formie trwa ponad godzin臋 oraz zawiera nieustannie powtarzane okre艣lenia w rodzaju: 鈥瀞traszliwa i niewys艂owiona liturgia鈥, 鈥瀞traszliwe, niebia艅skie i o偶ywiaj膮ce tajemnice鈥 itp., m贸wi sam za siebie. Zauwa偶my wreszcie, 偶e w liturgii 艣w. Jana Chryzostoma i 艣w. Bazylego aspekt 鈥瀠czty鈥 i 鈥瀢ieczerzy鈥 jest wyra藕nie podporz膮dkowany aspektowi ofiary, podobnie jak we Mszy Rzymskiej.聽
27. Podczas XIII sesji, w dekrecie o Eucharystii, Sob贸r Trydencki wyrazi艂 intencj臋 鈥瀢yrwania z korzeniami k膮kolu bezecnych herezji i schizm, kt贸re 鈥瀗ieprzyjazny cz艂owiek鈥 (Mt 13, 25) zasia艂 w nauce dotycz膮cej wiary, korzystania i czci Naj艣wi臋tszej Eucharystii, kt贸r膮 zreszt膮 Zbawiciel Nasz pozostawi艂 Ko艣cio艂owi, jako symbol jego jedno艣ci i mi艂o艣ci, pragn膮c aby 艂膮czy艂a ona razem i jednoczy艂a wszystkich chrze艣cijan鈥 (DS 1635, BF VII, 288).聽
28. Powracanie duchem i sercem do 藕r贸de艂 艣wi臋tej liturgii to rzecz m膮dra i godna pochwa艂y, poniewa偶 studiowanie tej dyscypliny przez si臋ganie do jej pocz膮tk贸w przyczynia si臋 do lepszego zrozumienia 艣wi膮t oraz znaczenia u偶ywanych formu艂 liturgicznych i 艣wi臋tych ceremonii. Jednak nie jest rzecz膮 m膮dr膮 ni godn膮 pochwa艂y sprowadzenie za wszelk膮 cen臋 wszystkiego do staro偶ytno艣ci. I tak zboczy艂by z dobrej drogi ten, kto chcia艂by na przyk艂ad przywr贸ci膰 o艂tarzowi pierwotny kszta艂t sto艂u, znie艣膰 ca艂kowicie kolor czarny szat liturgicznych, usun膮膰 z ko艣cio艂贸w obrazy i figury 艣wi臋tych, ukazywa膰 Zbawiciela na Krzy偶u w taki spos贸b, aby cia艂o nie nosi艂o 艣lad贸w okrutnego cierpienia i ukrzy偶owania (...). Ten spos贸b my艣lenia i dzia艂ania o偶ywi艂by 贸w przesadny i niezdrowy poci膮g do przesz艂o艣ci, kt贸remu da艂 pocz膮tek nielegalny synod w Pistoi, i odnowi艂by liczne b艂臋dy znajduj膮ce si臋 u korzeni tego psuedo-synodu, kt贸re Ko艣ci贸艂, czujny stra偶nik powierzonego mu przez Boskiego Za艂o偶yciela 鈥瀌epozytu wiary鈥, s艂usznie i prawnie odrzuci艂 (鈥濵ediator Dei鈥, I, 5).聽
29. Nie dajmy si臋 zwie艣膰 twierdzeniu, 偶e budowla Ko艣cio艂a, kt贸ra uros艂a wielka i majestatyczna na chwa艂臋 Bo偶膮, jak Jego wspania艂a 艣wi膮tynia, musi cofn膮膰 si臋 do swych pierwotnych, ma艂ych wymiar贸w, jak gdyby jedynie one by艂y dobre i prawdziwe (Pawe艂 VI, 鈥濫cclesiam Suam鈥).聽
30. Jaki艣 de facto schizmatycki ferment dzieli, rozszczepia i rozbija Ko艣ci贸艂 (Pawe艂 VI, Homilia w Wielki Czwartek 1969).
31. Tak偶e w艣r贸d nas istniej膮 鈥瀞chizmy鈥 i 鈥瀝ozdarcia鈥, na kt贸re wskazuje pierwszy list 艢w. Paw艂a do Koryntian, w przed chwil膮 odczytanym fragmencie (Pawe艂 VI, ibid.).
32. Jak wszystkim wiadomo, Soboru Watyka艅skiego II wyrzekaj膮 si臋 dzi艣 nawet ci, kt贸rzy niegdy艣 chwalili si臋 jego ojcostwem. Opu艣cili oni Sob贸r zdecydowani 鈥瀢ysadzi膰 w powietrze鈥 jego tre艣膰 podczas wprowadzania w 偶ycie, mimo 偶e Ojciec 艢wi臋ty og艂osi艂 podczas zamkni臋cia Soboru, 偶e nie wnosi on 偶adnych nowo艣ci. Niestety, Stolica Apostolska z trudnym do wyja艣nienia po艣piechem zezwoli艂a, a nawet zach臋ca艂a, za po艣rednictwem Komisji ds. Wcielenia Konstytucji o Liturgii (鈥濩onsilium鈥), wci膮偶 rosn膮c膮 niewierno艣膰 wobec dokument贸w soborowych. Przejawia si臋 ona, pocz膮wszy od spraw na pierwszy rzut oka czysto formalnych (艂acina, 艣piew gregoria艅ski, zniesienie czcigodnych ryt贸w, etc.), a sko艅czywszy na rzeczach prawdziwie istotnych, kt贸rych usankcjonowanieniem jest Novus Ordo. Straszliwe konsekwencje, kt贸re starali艣my si臋 ukaza膰 w niniejszym studium, znalaz艂y odd藕wi臋k 鈥 co jest o wiele bardziej katastrofalne ze wzgl臋d贸w psychologicznych 鈥 tak偶e w dziedzinie dyscypliny i ko艣cielnego magisterium, podcinaj膮c szacunek i pos艂usze艅stwo nale偶ne Stolicy Apostolskiej.聽


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Kr贸tka analiza krytyczna Novus Ordo Missae, Ciekawe wiadomo艣ci
Akcesja Polski do strefy euro Analiza krytyczna(1)
Filozofia Poppera - analiza krytyczna, pedagogika
M W Tumin O niekt贸rych zasadach uwarstwienia; analiza krytyczna
Akcesja Polski do strefy euro Analiza krytyczna, UEK - Ekonomia, Polityka gospodarcza
kr贸tka analiza kondycji finansowej rg (8 stron) PFVJJYVO7OQOT7GQODO5QTSOWIIJWI4OU77RCQY
M W Tumin O niekt贸rych zasadach uwarstwienia; analiza krytyczna
Wr贸blewski, Micha艂 Komiks jaki jest, ka偶dy widzi Kr贸tka analiza kognitywna zjawiska (2014)
Analiza krytycznych punkt贸w kontrolnych w produkcji melasy
Probl inter i kard 06'03
Kard Stickler Teologiczna atrakcyjn Mszy 艣w trydenckiej
zwalczanie terroryzmu, analiza przypadk贸w krytycznych - referat
Kard M眉ller episkopat nie mo偶e?cydowa膰 o doktrynie
kard Reinhard Marx Zako艅czy艂a si臋 wiosenna sesja plenarna COMECE
Kard Gerhard M眉ller
Kard Wyszy艅ski O kobiecie
Kard Marx w Ko艣ciele dojdzie do wielkiej ideologicznej bitwy

wi臋cej podobnych podstron