Znakiem towarowym może być każde oznaczenie przedstawione w sposób graficzny lub takie, które da się w sposób graficzny wyrazić, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżniania w obrocie towarów jednego przedsiębiorstwa od tego samego rodzaju towarów innych przedsiębiorstw.¹

Do graficznych znaków towarowych zaliczyć możemy logo, obraz, motyw, kształt opakowania bądź symbol. Jednakże nie tylko grafika może służyć do stworzenia znaku towarowego. Jako taki może zostać użyty slogan – np. „Red Bull doda Ci skrzydeł”, melodia – np. charakterystyczny dźwięk podczas uruchamiania bądź wyłączania systemy operacyjnego Windows należącego do Microsoft bądź gest – charakterystyczne naśladowanie palcami nożyczek w odniesieniu do reklamy batona TWIX.

Znaki towarowe podzielić możemy na:

1. Znaki zwykłe – nie podlegające zwykle ochronie (choć zdarzają się wyjątki) – używane przez firmy, którym nie zależy specjalnie na ich ochronie np. ze względu na częste ich zmiany (przeprofilowania zakresu działalności).

2. Znaki powszechnie znane – znaki charakteryzujące się powszechną znajomością wśród konsumentów. Są to znaki chronione, bez potrzeby osobnej ich rejestracji.

Zadaniem znaku towarowego jest natomiast przekazanie potencjalnym i obecnym użytkownikom wiedzy na temat danego produktu lub usługi oraz zapadnięcie w pamięć jako odzwierciedlenie marki i prestiżu danej firmy. Odpowiednie dobranie znaku towarowego jest gwarancją jednoznacznej identyfikacji marki (produktu, usługi) wśród konsumentów, co przy rosnącej konkurencji oraz w erze globalizacji rynku jest rzeczą niesłychanie ważną. Sam znak będzie tu niejako nośnikiem całości przekazu, symbolem, poprzez który Klient ma kojarzyć wszystkie aspekty związane z firmą, której znak dotyczy.

Niestety taki znak często staje się „ofiarą plagiatu”. W ostatnim czasie, w mojej pracy spotkałam się z tym niejednokrotnie. Pracuję w firmie MMC Car Poland, która jest wyłącznym importerem i dystrybutorem samochodów oraz części zamiennych marki Mitsubishi.

Znaku towarowego marki „spod trzech diamentów” nie trzeba chyba nikomu przedstawiać:

Znak wygląda prosto, jednak każdy jego szczegół, każdy wymiar (proporcja) oraz czcionka są zaprojektowane przez osoby z Mitsubishi Corporation, a sam znak ewoluował na przestrzeni lat. Oficjalnie mówi się, że jego wygląd zawdzięczamy połączeniu herbów dwóch japońskich rodów: rodziny Iwasaki i klanu Tosa.

Obecnie logo to jest znakiem ogólnie rozpoznawanym i jednoznacznie kojarzonym z marką Mitsubishi, a sam znak jest zastrzeżony.

Niemniej nie powstrzymuje to różnych firm przed używaniem znaku Mitsubishi np. do firmowania nim swoich stron internetowych. Poprzez umieszczenie naszego logo na swojej stronie, przedsiębiorca może wprowadzić w błąd potencjalnych nabywców. Znak ten sugeruje bowiem, iż sprzedawane poprzez taki portal części są częściami oryginalnymi, a de facto są to zamienniki niewiadomego dla Mitsubishi pochodzenia. Firma używająca tego logo, można powiedzieć, osiąga dzięki temu korzyści finansowe, natomiast oficjalny Dystrybutor ponosi straty. Mamy tu do czynienia z przykładem bezprawnego użycia znaku towarowego, jednak w takiej sprawie powołać możemy się również na Ustawę z 16.04.1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Kolejnym przykładem na bezprawne logo Mitsubishi może być umieszczanie tegoż znaku na wielu gadżetach, takich jak: koszulki, czapeczki, breloczki itd. I znowu Klient zostaje wprowadzony w błąd – może bowiem myśleć, iż kupuje rzeczy oryginalne, a tu nic bardziej mylnego. Większość takich gadżetów jest do nabycia w Internecie, na bazarkach i na różnych stoiskach, co oznacza, że z firmą nie mają nic wspólnego.

Mitsubishi jest tutaj przykładem firmy, której znak towarowy jest powszechnie znany i od bardzo wielu lat kojarzony z firmą. Jednakże moim zdaniem sporo firm nadal nie potrafi docenić wartości i znaczenia swojego logo. Często firmy nie posiadają takiego w ogóle, a jeśli posiadają to zbytnio go nie propagują.

---

1. Art. 120, Dz. U. 2001.49.508 – Prawo własności przemysłowej↩