ABC metodyki języka polskiego, Maria Nagajowa

Technika nauczania to szczególny sposób pracy nauczyciela pomagający w osiągnięciu założonego celu lekcji, zwykle powiązany z metoda nauczania. Spełnia ona funkcję dydaktyczną, czyli pomaga w efektywniejszym przekazaniu i osiągnięciu wiedzy oraz zaciekawieniu ucznia jej zdobywanie.

Techniką uczenia nazywamy z kolei sposoby samodzielnej pracy ucznia.

Metody dydaktyczne:

1. Metoda heurystyczna – pogadanka, heureza. Jedna z metod poszukujących kieruje myśleniem i działalności ucznia za pomocą zadań, jest to rodzaj metody aktywizującej ucznia. Wybiera się ją gdy materiał nauczania nie nadaje się aby zastosować metodę podającą.

   1. Heureza pozorna – zadawanie zbyt dużej liczby pytań i uszczegóławianie ich, uczeń niema pobudek do myślenia i formułowania dłuższych odpowiedzi.

   2. Heureza „sylabowa” – zadawanie pytań w których po części znajduje się odpowiedź np. nauczyciel: „jaka to część mowy? Że …”, uczeń: „…czownik”

2. Metoda oglądowa – oparta na obserwacji, przeciwna werbalizmowi (słowne zastąpienie tego co uczeń osiąga, co robi). Pełni ona funkcje dydaktyczną pozwala na szybsze i skuteczniejsze uczenie niż za pomocą słów.

   1. Oglądowość ilustratywna – pokazywanie ilustracji, przedmiotów

   2. Oglądowość operatywna – tworzenie przez ucznia ilustracji, przedmiotów, itd.

3. Metoda podająca – przekazywanie przez nauczyciela gotowej porcji materiału i zapamiętaniu jej przez ucznia. Wybiera się ją gdy lekcja ma charakter poznawczy, materiał jest trudny lub nowy, na jego realizacje jest określona liczba czasu.

   1. Opis i opowiadanie

   2. Pogadanka podająca

   3. Praca z książką

   4. Wykład, referat

   5. Instruktarz

4. Metoda problemowa – kształci myślenie produktywne, krytycyzm, postawę badawczą, samodzielność, motywacje do utrwalania wiedzy. Dobierana przy lekcjach poznawczych i kształceniowych, gdy uczeń ma już odpowiedni zasób wiedzy, materiał jest dostępny, a czas pozwala na tę metodę

5. Metoda zajęć praktycznych – oparta na działalności praktycznej ucznia, wiązaniu teorii z praktyką, czyli stosowaniu wiedzy w sytuacjach programowych.