Pesymizm romantyczny

Pesymizm romantyczny, inaczej nazywany „chorobą wieku”

Alfred de Musset „Spowiedź dziecięcia wieku” – kultowa postać romantyków i kultowa para kochanków: Alfred de Musset i George Sand. W powieści zarysowano właśnie „chorobę wieku”.

Pokolenie pesymistów romantycznych nazwane zostało „synami Cesarstwa [napoleońskiego]” i „wnukami Rewolucji [francuskiej]”. Pokolenie to naznaczone było piętnem wojny.

Henri Peyre „Co to jest romantyzm?”

„Choroba wieku i pesymizm romantyczny”:

• pokolenie samotne, wyobcowane, ludzie sami pragnęli samotności. Dotyczyło to również samego Bonaprate

• melancholia związana z niemożnością pogodzenia się z utratą. Melancholik jest człowiekiem żyjącym bezustannie przeszłością, wychodzący z założenia, że piękne i przeszłe czasy już nigdy nie wrócą. Brak akceptacji dla teraźniejszości.

• utrata wiary w Boga i życie wieczne, pod wpływem Rewolucji i wojny

• pustka duchowa wynikająca bezpośrednio z utraty wiary, oraz znudzenie życiem – Weltschmerz („ból istnienia”)

• „nieokreślony, liryczny smutek bez przyczyny”

• analiza bezsensownego i niespełnionego życia

• myśli samobójcze, pragnienie anihilacji (unicestwienia) – zob. „galeria młodocianych romantycznych samobójców” (przykłady)

• rozdźwięk między zbyt wygórowanymi marzeniami, a prozaiczną rzeczywistością dnia codziennego (Stendhal: „romantycy zarzucają sieć zbyt wysoko”)

Stefan Chwin – o geście samobójczym romantyków