1. Współczynnik pełnotliwości kadłuba:

Stosunek rzeczywistej wyporności zanurzonej części kadłuba statku do wyporności prostopadłościanu o wymiarach odpowiadających jego długości, szerokości i zanurzeniu, współczynnik ten daje pojęcie o smukłości kształtu kadłuba, im jest on mniejszy, tym szybszy jest statek. 
S=V/(L*B*T) 
V – objętość podwodnej części kadłuba 
L – długość na linii wodnej 
B – szerokość na linii wodnej 
T – zanurzenie

Owręż - krzywa utworzona przez przecięcie kadłuba statku w środku jego długości lub w najszerszym miejscu, płaszczyzną poprzeczną, prostopadłą do płaszczyzny symetrii statku.

Wodnica - krzywa powstała z przecięcia powierzchni kadłuba statku płaszczyzną poziomą, równoległą do powierzchni spokojnej wody; w. ładunkowa (dla statków handlowych) lub w. konstrukcyjna (dla okrętów wojennych) – linia wodna odpowiadająca zanurzeniu statku przy pełnym załadowaniu; w. bezładunkowa - linia wodna odpowiadająca zanurzeniu statku bez ładunku.

1. Podstawowe wielkości opisujące kadłub :

PD pion dziobowy - pionowa linia w płaszczyźnie symetrii statku, przechodząca przez

punkt przecięcia letniej wodnicy ładunkowej z przednia krawędzią dziobnicy. Dla

statków z nietypowym kształtem położenie pionu dziobowego będzie odrębnie

rozpatrywane przez PRS.

PR pion rufowy – linia pionowa w płaszczyźnie symetrii statku przechodząca przez

punkt przecięcia letniej wodnicy ładunkowej z osią trzonu sterowego

PP płaszczyzna podstawowa – płaszczyzna pozioma przechodząca na owrężu przez

górną krawędź stępki płaskiej lub punkt przecięcia wewnętrznej krawędzi poszycia

ze stępka belkową.

owręże – płaszczyzna prostopadła do PP i PS leżąca w połowie odległości między

pionami PD i PR.

Lc długość całkowita – odległość mierzona od najbardziej wysuniętego stałego punktu

konstrukcji w kierunku rufy do najbardziej wysuniętego punktu konstrukcji w

kierunku dziobu [m].

Lpp długość między pionami – odległość mierzona na wysokości letniej wodnicy

ładunkowej od PD do PR [m].

B szerokość statku – największa szerokość statku mierzona pomiędzy zewnętrznymi

krawędziami wręgów [m].

T zanurzenie – pionowa odległość mierzona na owrężu od PP do letniej wodnicy

ładunkowej [m].

H wysokość boczna – pionowa odległość mierzona przy burcie na owrężu od PP do

linii konstrukcyjnej najwyższego pokładu ciągłego [m].

δ współczynnik pełnotliwości kadłuba – określany przy zanurzeniu T tj. do letniej

wodnicy ładunkowej, w odniesieniu do wymiarów Lpp , B

V objętość podwodnej części kadłuba

1. Sterburta - prawa burta statku wodnego; nazwa pochodzi z czasów, gdy jako steru używano wiosła zamocowanego na rufie po prawej burcie.

2. Bakburta – lewa strona statku.

3. Przechył - pochylenie statku na jedną z burt.

4. Przegłębienie - w żeglarstwie i żegludze określenie pochylenia statku w stronę dziobu lub rufy.

5. Obło – ta część kadłuba jednostki pływającej, liczona w przekroju poprzecznym, na obszarze której płaskie dno płynnie przechodzi w ścianę burty

6. Podoblenia – stopniowy wznios dna kadłuba statku od stępki do obła. Kształt podoblenia ma wpływ na własności nawigacyjne statku. 

7. Tonaż rejestrowy:

- brutto - łączna pojemność wszystkich zamkniętych pomieszczeń statku wewnątrz

kadłuba i w nadbudówkach.

- netto - pojemność pomieszczeń statku przeznaczonych do przewozu ładunków i

pasażerów-tych pomieszczeń, które służą bezpośrednio celom zarobkowym

Statku.

1. Wolna burta - odległość od górnej krawędzi poszycia pokładu wolnej burty (najczęściej

Jest to właśnie tzw. pokład główny) do linii dopuszczalnego zanurzenia mierzona przy burcie.

1. Minimalna wolna burta - znak Plimsolla.

2. Dysk plimsolla - znak liniowy na burtach morskich statków; pokazuje największe zanurzenie, do którego może być ładowany statek w zależności od pory roku i rejonu pływania. Znaczenie liter przy znaku: 
   S – najwyższe dopuszczalne zanurzenie w wodzie słonej latem 
   W – zimą, 
   WNA – zimą na północnym Atlantyku, 
   T – w okolicach zwrotnikowych, 
   F – w wodzie słodkiej, 
   TF – w wodzie słodkiej w okolicach zwrotnikowych.

3. Pojemność na ziarno – wyrażona w metrach sześciennych lub stopach sześciennych całkowita pojemność pomieszczeń statku (ładowni) przeznaczonych do przewozu ładunku.

4. Pojemność na bele – poj. wyrażona w belach

5. Nośność – określona w tonach wagowych zdolność przewozowa statku, tj. maksymalny ciężar towaru, który można załadować na statek, przy czym statek nie powinien zanurzyć się poniżej dopuszczalnej linii zanurzenia, wskazanej na znaku wolnej burty; symbolem nośności jest skrót DWT, tzw. tonaż martwej wagi.

6. Ładowność – łączna pojemność wszystkich ładowni; obciążenie statku ładunkiem, przy którym zanurzenie nie przekracza przepisowej linii ładunkowej.

7. Masa statku pustego – masa statku bez ładunku.

8. Owręże - przekrój poprzeczny statku, mierzony w połowie jego długości

9. Metody Nomada –

10. Spirala Evansa –

11. Kształt kadłuba - konstrukcja przestrzenna statku nadająca mu kształt oraz zapewniająca mu pływalność. Złożona jest z elementów konstrukcyjnych, jak np.: poszycie (dna, burt i pokładu), wręgów, stępki, pokładników, tylnicy, dziobnicy, nadbudówki, itp. Kształt jak i wytrzymałość kadłuba zależą od przeznaczenia jednostki i wymogów określonych przepisami (np. towarzystw klasyfikacyjnych).

12. Konstrukcja kadłuba -

Ze względu na konstrukcję, wyróżnia się:

- kadłub pojedynczy: konstrukcja składająca się z usztywnień wykonanych z kształtowników i jednej warstwy poszycia

- kadłub podwójny: konstrukcja występująca na statkach stalowych, gdzie kadłub przyjmuje formę płaskich komór wodoszczelnych rozciągających się na niemalże całej długości statku (pomiędzy grodziami zderzeniowymi na dziobie i rufie) lub w określonych rejonach statku. W eksploatacji powszechne są jednostki z jedynie z podwójnym dnem. Czasami także, dla poprawienia stateczności statku (w szczególności pasażerskiego), montuje się sponsony – konstrukcję z dodatkowym poszyciem, zwiększającą szerokość jednostki.

1. Pływalność - jest zdolnością do utrzymywania się na powierzchni wody w położeniu równowagi (lub pod powierzchnią w przypadku okrętów podwodnych i statków półzanurzalnych). Zachowanie pływalności, jest obok stateczności, główną składową niezatapialności statku.

2. Stateczność - zdolności jednostki pływającej do przeciwstawiania się siłom zewnętrznym mogącym spowodować jego przewrócenie. Wyróżnia się stateczność wzdłużną i poprzeczną.

3. Sterowność -  podatność na sygnały sterujące

4. Właściwości morskie – zachowanie się statku na wzburzonym morzu, obejmuje szereg zjawisk oddziaływania fali na statek, tj. kołysań oraz pochodnych i towarzyszących im efektów.