Presupozycja: założenia wstępne; wspólna wiedza nadawcy i odbiorcy o temacie, realiach tekstu, rzeczywistości, do której się odnosi; pewna warstwa informacji niesionych przez sam tekst — ukrytą i daną na wstępie, ale i taką, która daje się wydobyć z tekstu na zasadzie wnioskowania.

Presupozycja logiczna: część informacji, która nie zostaje zaprzeczona przy zaprzeczeniu całego zdania (Obecny król Francji jest łysy. Nieprawda, że król Francji jest łysy. Brak zaprzeczenia, że jest król we Francji.)

Presupozycja absolutna: obejmuje wiedzę aprioryczną (wrodzoną); są to „prawdy, których normalny człowiek nie może nie znać”; znajomość kodu językowego — presupozycja językowa.

Presupozycja pragmatyczna: składnik aktu mowy; odnosi się do warunków, jakie muszą zaistnieć, by nastąpiło porozumienie; warunki wynikają z układu ról i relacji między nadawcą i odbiorcą, mogą tkwić w sytuacji, do której odsyłają przełączniki albo być wyznaczone przez dane zawarte w samym tekście (Dziś zamknięte. Zaraz wracam. Daleko stąd do centrum?).

Presupozycja semantyczna: opiera się na implikacji (Dodatkowe tony węgla na eksport. Najmłodsza córka Piotra zdała maturę.)

Rola presupozycji:

— bazuje na niej anegdota;

— w tekstach politycznych służy perswazji;

— bywa narzędziem etykiety i oznaka kultury;

— odgrywa pewną rolę w pytaniach (Dlaczego warto kupić obligacje?); w pytaniach zawierających fałszywe założenia (Jaki obraz wsi przedstawił Żeromski w „Chłopach”?).