Wykład monograficzny

Kondycja człowieka w dojściu do liturgii, żeby wyrażać się we wspólnocie.

Człowiek jest istotą transcendencji dialogu znaczy to że człowiek szuka sensu swojego bytu. Czlowiek jest ciągle w drodze do poszukiwania sensu.

Być istotą historyczna znaczy mieć pojęcie o tym że jego byt zależy od innych. A także potrafiąca dziękować.

Człowiek istotą komunikatywną i społeczną. Człowiek jest w relacji z bogiem i innymi ludźmi. Cechą człowieka jest związek z drugimi – interkomunikacji(nawiązanie relacji z innymi). Relacja z innymi jest wzbogaceniem, pomocą w budowaniu życia. Interkomunikacja to nie tylko relacja ja i ty, ale także ja i my. Człowiek jest zdolny do uczestniczenia w liturgii poprzez interkomunikacje, w ten sposób człowiek zdolny jest do przymierza. Bóg ma na uwadze zawsze wspólnotę, ale zwraca się zawsze do indywidualnej osoby. Budowanie wspólnoty jest ważne. Człowiek dąży do budowania wspólnoty, budowania społeczności. Interkomunikacja zatem zawsze jest tworzenie wspólnoty. Relacja prowadzi do budowania wspólnoty.

Człowiek istotą świętującą. Człowiek od zawsze świętuje. Święto to przestrzeń tworzenia dobra czynienia piękna. Wszystkie systemy totalitarne które były, chcące ograniczyć człowieka zawsze zabierały możliwość świętowania. Homowiator – idący do wyższej reguły pasuje. Homofaber – pracujący. Święto jest też czasem komunii z innymi ( wspólnoty). Święto to odnalezienie utraconego raju, dzieciństwa. Święto jest czasem kontaktu z sakrum (tym co jest święte). Dlaczego jest potrzebny kontakt z sakrum? By odzyskać odwagę do bycia, sens. W socjologii święto jest najwyższą formą identyfikacji człowieka z grupą. Z punktu widzenia filozofii święto to afirmacja świata, całej rzeczywistości i siebie samego (bycie w kontakcie ze światem który mnie otacza, bycie w harmonii ze światem i samym sobą). Święto jest tam gdzie raduje się miłość – święty Chryzostam.

Co musi być żebyśmy mogli mówić o swięcię ( po czym można poznać święto)
elementy świętowania:

• święto wymaga czasu - to jest odłożenie wszystkiego, terminów, spotkań, czas nie ma znaczenia, trzeba mieć czas. Święto to Kairos – czas bez początku i końca, w odróżnieniu od codzienności Chronos – czas który ma początek i koniec.

• Spontaniczność – być takimi jakimi jesteśmy

• Bezinteresowność – umiejętność dawania czasu, dawać coś co jest dla mnie ważne i nie chce nic w zamian

• Charakter społeczny – święto ludzi zbliża, zespala.

• Element apelatywny – święto niesie ze sobą wezwanie, postulat. Refleksja nad przeszłością, potwierdzamy teraźniejszość, rozważamy nad przyszłością. Szczególną ważne staje się to, gdy spotkamy Sakrum (boga).

• Element inności (odmienności) – odejście od codzienności.

• Jest królestwem symboli – symbole są rozwijane, wzbogacane.