Wygląd hrabiego Draculi: „stwierdziłem, że hrabia ma bardzo ciekawą fizjonomię. Jego twarz jest pociągła, nos cienki z wysoko wzniesioną nasadą i wydatnymi nozdrzami, czoło znaczne, a włosy - poza skroniami - raczej gęste. Podobnie gęste miał i brwi, niemalże łączące się nad nosem. Usta - o ile były widoczne spod bujnych wąsów - miał przeważnie zaciśnięte, jak u osobników bezwzględnych;
Jaśniały w nich białe, anormalnie ostre zęby, ba, niektóre z nich nawet wystawały zza warg, warg nienaturalnie czerwonych. Uszy zaś blade, w górze nieco spiczaste. Brodę miał szeroką i mocną, policzki raczej chude. Najbardziej rzucała się w oczy jego niezwykła bladość. Do tego momentu widziałem dłonie hrabiego tylko z wierzchu - tak jak trzymał je na kolanach. W świetle kominka wydawały się białe i delikatne, ale kiedy przyjrzałem im się bliżej zauważyłem, że w rzeczywistości są one szorstkie, szerokie, o chudych palcach. A co najdziwniejsze - wnętrza obu dłoni miał porośnięte włosami. Wrażenie wywierały także jego długie i ostre paznokcie. Kiedy pochylał się ku mnie i dotykał mnie ręką odczuwałem odrazę, połączoną z nieprzyjemnym mrowieniem. W dodatku ten jego niezdrowy, cuchnący chuch, przyprawiał mnie o mdłości.”
Brak odbicia w lustrze: „nagle poczułem na ramieniu rękę hrabiego i usłyszałem jego kordialne „dzień dobry”. Byłem kompletnie zaskoczony, bo w lusterku, które przecież odbijało cale wnętrze pokoju za moimi plecami, nie zauważyłem Draculi. Odwzajemniłem jego pozdrowienie i szybko raz jeszcze spojrzałem w lusterko, by się upewnić co do mojego pierwszego spostrzeżenia. Tym razem także nie było widać postaci hrabiego, chociaż stał wyprostowany tuz za moimi pochylonymi plecami. Widziałem w lusterku cały pokój, ale bez hrabiego. Zdumiałem się bezgranicznie, uczułem mdłości, jakie towarzyszyły mi zawsze, kiedy tylko hrabia Dracula znajdował się zbyt blisko. Ręka mi zadrżała, zaciąłem się. Cienki strumyk krwi spłynął mi po policzku, zatrzymując się na brodzie. Złożyłem brzytwę i rozglądałem się za jakimś tamponikiem. Kiedy hrabia ujrzał moją zakrwawioną twarz, w jego oczach pojawiły się dziwne błyskawice, a jego prawa ręka wystrzeliła w kierunku mojego gardła.”
Podsumowanie wiadomości: „ Gdy jakiś człowiek po śmierci zostaje żywym trupem, spada na niego przekleństwo nieśmiertelności.; nie może umrzeć, żyje całe stulecia. Żeby żywy trup mógł „żyć”, musi z czegoś czerpać swoje siły witalne.(...) Są mu one potrzebne do utrzymania zdolności przybierania od czasu do czasu swojej dawnej, ludzkiej formy - kształtów ciała, rysy twarzy itd., gdyż tylko pod tą postacią może zdobywać pożywienie - krew swoich ofiar. Ofiara która umrze na skutek dużej utraty krwi, sama staje się żywym trupem.(…) każdy kolejny żywy trup zaczyna do najłatwiejszej zdobyczy, czyli dzieci.(…) wtedy bywa zauważalny, bowiem straszy ludzi jako zjawa, widmo, mara, potępieniec, dziwożona, oman. Występuje pod wieloma koszmarnymi postaciami tylko w Polowie, bądź w ogóle niematerialnymi - to duchy.(…) trzeba wiedzieć, że razem z pierwszym haustem czyjeś krwi z żywego trupa, mało szkodliwego, lecz potępionego straszydła - powstaje kwalifikowany upiór, czyli Nosferatu.(…) Żywy trup, który upolował zdobycz i wyssał jej krew, osiągnął pierwszy stopień wtajemniczenia. Później przychodzą dalsze. Wyższym stopniem wtajemniczenia jest Mistrz, mający na usługach żywe trupy - straszydła, widma i pośledniejsze, początkujące upiory oraz wszelkie zjawy znajdujące się niżej w hierarchii. A także (…) niektóre zwierzęta, najczęściej szczury i wilki. Mistrz zwie się wampir. Takiego Mistrza - wampira najtrudniej unieszkodliwić. Wszelkie wymienione i nie wymienione tu zjawy nie boją się żadnej konwencjonalnej broni - kule się ich nie imają, a szablą niepotrzebnie pruje się powietrze. Wampir jest szczególnie niebezpieczny z powodu swojego wiekowego doświadczenia i niezwykłej istnie szatańskiej przebiegłości. Zmienia się w co tylko chce, od mgły do błyskawicy. Chętnie przybiera postać nietoperza. (…) w niektórych momentach jego moc jest równa zeru.”
O wampirze: „Nosferatu, z którym mamy do czynienia, jest silniejszy od 20 chłopa; jest przebieglejszy od zwykłego śmiertelnika, ponieważ jego mądrość i spryt zwielokrotniło wiekowe działanie praktyczne, tudzież gromadzone na przestrzeni wieków doświadczenie. Pomaga sobie rozmaitymi czarami, rozkazuje martwym. Postępuje bezlitośnie, ponieważ to, co my nazywamy odruchami serca, nie mieści się w jego skali uczuć. Może się pojawić kiedy zechce, gdzie zechce i w jakiejkolwiek postaci. Ma władzę nad żywiołami: burzą i mgłą, błyskawicami i gromami; posłuszne ma są wszystkie niższe stworzenia: szczury, sowy, nietoperze, mole, lisy i wilki; może się dowolnie zmniejszać lub zwiększać, może się rozpłynąć w powietrzu, stając się niewidzialnym.(…) Wampir nie ginie na skutek zwykłego przemijania, czas dla niego nie odgrywa żadnej roli - może istnieć wiecznie i jeśli ma dostęp do świeżej krwi - kwitnie jak roża, a nawet odmładza, regeneruje siły kosztem swoich ofiar. A przy tym w ogóle nie jada.(…) Nie rzuca cienia, nie odbija się w lustrze.(…) Wytwarza wokół siebie mgłę, potrafi też przemieszczać się w promieniach świecącego księżyca. A jednak nie jest wolny! (…) bowiem nigdzie nie może wstąpić pierwszy raz bez zaproszenia któregoś z domowników, dopiero potem przychodzi kiedy zechce. Jego władza kończy się wraz z nadejściem dnia. Zdolność przeistaczania ma tylko w południe, albo dokładnie przy wschodzie i zachodzie słońca.(…) Udaje się też trzymanie go na dystans i zmuszenie di odwrotu. Do sprawdzonych przez nas sposobów należy np. czosnek lub niektóre święte symbole. Wymieńmy tu i inne zalecane środki: jeśli położymy na trumnę gałązkę dzikiej róży, nie jest w stanie trumny opuścić, jeśli strzelimy w trumnę poświęconą kulą, udaje się go zabić. Znamy już skuteczność kołka i odcięcie głowy.”