Młoda Polska to epoka obfitująca w nowe kierunki literackie i artystyczne. Symbolizm, dekadentyzm, katastrofizm to tylko niektóre z charakterystycznych dla tego okresu. Wszystkie są nowatorskimi próbami poszukiwań nowych, oryginalnych dróg, ukazują wielość tendencji i różnorodność rozwiązań artystycznych. Dekadentyzm odzwierciedlał najpełniej nastrój końca wieku. Pesymizm, zniechęcenie, bierność, rezygnacja to uczucia towarzyszące schyłkowcom. Poczucie zbliżającego się kresu kultury i sztuki, kwestionowanie wszelkich wartości, sceptycyzm, apatia nieustannie były obecne w II połowie XIX wieku. W Polsce najpełniej te nastroje zostały wyrażone przez Kazimierza Przerwę-Tetmajera, bliski dekadentyzmowi był Leopold Staff. Wiersze Tetmajera wpisują się w pełni w ten nurt. (...) przykład utwór pt.: ,,Dziś” często bywa uznawany wręcz za manifest dekadentyzmu. Poeta charakteryzuje w poszczególnych wersach ludzi swoich czasów: ,,dziś - pierwsze nasze myśli są zwątpieniem,/ nudą, szyderstwem, wstrętem i przeczeniem”. Uczuciem dominującym jest nuda, ludziom brak radości, celu w życiu, wątpią we wszystko, nie potrafią się odnaleźć, nie mają żadnych autorytetów, nie znają własnej wartości, bywa im tak źle, że ,,serce pęka (…) i we krwi pływa”. W podobnym nastroju utrzymane są wiersze: ,,Koniec wieku XIX”, ,,Nie wierzę w nic” czy chociażby ,,Hymn do Nirwany”. Wszystkie ukazują życie jako nieznośne brzemię, są dowodem bezradności, zagubienia, osamotnienia, skrajnego pesymizmu, ukazują bezsensowność ludzkiej egzystencji, jej bezcelowość i karykaturalność. Jedyne wyjście jakie widzi poeta, by wydobyć się z tej wszechogarniającej nudy świata jest ucieczka w nirwanę, pogrążenie się w ,,bezwładności, w omdleniu sennym”. (...) pogrążenie się w ,,bezwładności, w omdleniu sennym”. Symbolizm był równie powszechnym kierunkiem w okresie Młodej Polski. Za pomocą symbolu starano się ,,wyrazić to, co niewyrażalne” zwykłym językiem, sugerować uczucia, emocje istniejące poza sferą intelektualną. Ideałem stało się sygnalizowanie znaczeń, ukazywanie wieloaspektowości zjawisk, nadawanie różnych kierunków interpretacyjnych utworom. Przedstawicielami kierunku byli m.in. L. Staff (np. Deszcz jesienny), J. Kasprowicz (np. Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach), (...) St. Wyspiański (np. Wesele). Symbolika w „Weselu” Wyspiańskiego jest bardzo bogata. Tworzą ją sceny wizyjne i osoby dramatu ; niektóre wieloznaczne wypowiedzi i cały zbiór rekwizytów , czyli przedmiotów- symboli. Najsłynniejsze to złoty róg, pawie pióra, podkowa i chochoł Złoty róg- jest symbolem wyzwolenia , sygnałem wzywającym do powstania, budzącym w ludziach wole walki. Ma moc wyrwania społeczeństwa z letargu, Jasko zgubił go i uniemożliwia cały zryw powstańczy Pawie pióra - własność , prywata. Jasko schylał się po czapke z piór i zgubił złoty róg. Podkowa- jest symbolem szczescia. W dramacie podkowe zgubił Wernyhora a gospodyni chowa ja do kufra. Mamy do czynienia ze szcześciem odłożonym na przyszłość , sukcesem którego czas jeszcze nie nadszedl lub tez zjawia się motyw chciwości, poczucia własności Chochoł - jest symbolem niemożności ogólnej, bezwładu, marazmu, stanu, który Wyspiański unaocznia swojemu narodowi i z którego pragnie go wyrwać. W Młodej Polsce niemalże wszyscy twórcy korzystali z poetyki symbolizmu, która dawała szerokie pole do popisu i pozwalała zawrzeć to, co trudne do powiedzenia wprost.