Założenia, z których wychodzi Geerts:

nastąpiło pomieszanie form gatunkowych

uczeni zwrócili się w stronę „wyjaśniania” wynikającego z koncepcji konkretnego przypadku i interpretacji (odeszli od „wyjaśniania” związanego z prawem naukowym i jego realizacją)

analogie wywiedzione z humanistyki zaczynają odgrywać rolę w rozumowaniu socjologicznym

C. Geerts bada zwrot w kulturze, który doprowadził do konfiguracji nowej myśli społecznej

Powstał problem z zaszeregowaniem autora i zaklasyfikowaniem dzieła

Zmienił się „sposób naszego myślenia o myśleniu”

Cechy wiążące teksty ze sobą i cechy wyodrębniające je od siebie, charakteryzują je w takim samym stopniu:

potrafimy porządkować teksty z punktu widzenia praktycznego, relatywnego, w związku z celami jakie chcemy osiągnąć

konwencje interpretacyjne są zbudowane tak by pasowały do sytuacji płynnej, zróżnicowanej, zdecentralizowanej, nieskładnej

Brak cech wyodrębniających nauki społeczne od innych nie spycha ich na margines; dzięki pomieszaniu gatunkowemu badacze nauk społecznych mogą teraz formułować swoje zadania zgodnie z koniecznością wewnętrzną i swoim powołaniem:

badacze mogą próbować odkryć porządek życia społecznego

mogą podjąć próbę ustalenia ex post związku swego działania z dyscyplinami pokrewnymi

mogą przyjąć postawę hermeneutyczną (interpretacyjną)

badacze pojmują życie społeczne w kategoriach symboli, których znaczenie musi zostać uchwycone jeśli mamy zrozumieć organizację społeczną i formułować jej zasady

Celem badaczy nauk społecznych jest: wyjaśnianie poprzez interpretację oraz wyodrębnienie tworzywa ludzkich doznań

Badania nad tym jak epoki, grupy ludzi, poszczególne osoby same dla siebie tworzą sens (istotą jest sens jaki przedmioty socjologicznego zainteresowania mają dla tych do których należą)

Nauki społeczne szukają analogi w dziedzinie humanistyki, czerpią z humanistycznych modeli analizy – świadczy to o destabilizacji gatunków oraz przełomie interpretacyjnym (analogie rozwijają teorie); dochodzi do współpracy humanistów z przedstawicielami nauk społecznych

ANALOGIA GRY W TEORIACH SPOŁECZNYCH

 dostrzeganie w rozmaitych zachowaniach różnych odmian gry

 Wittgenstein: koncepcja form życia jako gier językowych; pojęcie działania intencjonalnego jako zgodnego z regułą

 ludyczna wizja kultury Huizingi – zabawa jako paradygmatyczna forma życia zbiorowego

 von Neumann i Morgenstern – zachowania społeczne jako wielostronne manewry nastawione na podział dochodu końcowego

 koncepcje Wittgensteina, Huizingi oraz von Neumanna i Morgensterna wprowadzają styl interpretacji łączący mocne poczucie formalnego porządku rzeczy z silnym poczuciem dowolności tego porządku (!!!)

 poglądy Ervinga Goffmana: życie to składnica różnych strategii gry (rodzaj gry zależy od życiowej sytuacji np. gry szpiegowskie, informacyjne, gra ekspresji itp.)

 wszystkie koncepcje życia jako gry łączy pogląd, że istoty ludzie są poddane określonym regułom - reguły narzucają rodzaj strategii, strategie skłaniają ku działaniu, działania stanowią nagrodę same dla siebie

 społeczeństwo to zbiór gier (zbiór konwencji i dostosowanych do nich trybów postępowania)

 KONCEPCJA SPOŁECZEŃSTWA JAKO GRY NIE JEST AKCEPTOWANA PRZEZ HUMANISTÓW – WOLĄ ONI MYŚLEĆ O LUDZIACH JAKO ISTOTACH WOLNYCH !!!

DRAMAT JAKO ANALOGIA ŻYCIA SPOŁECZNEGO

świat jest sceną, ludzie to kiepscy aktorzy

koncepcja wywodzi się z obrzędowej teorii dramatu (związek teatru i religii) oraz z idei czynności symbolicznych (związek teatru i retoryki)

koncepcje te podlegają ocenie humanistów gdyż to oni posiadają wiedzę o dramacie

obrzędowa teoria dramatu

• jej zwolennikiem jest Victor Turner

• „dramat społeczny” jako proces regeneracji

• występuje na wszystkich poziomach życia społecznego

• dramat wynika z sytuacji konfliktowych i narasta aż po rozstrzygnięcie, które następuje dzięki publicznie odegranym zachowaniom

wydobywa aspekt czasowy i zbiorowy działań

idea działań/czynności symbolicznych

• cel: rozplątywanie znaczeń zawartych w inscenizowanych zachowaniach

• zainteresowanie ekspresją

ANALOGIA ŻYCIA JAKO TEKSTU

najbardziej ryzykowana z analogii

istotny jest zapis jako utrwalanie znaczeń – mowa jest ulotna, jeśli jednak utrwali się ją na piśmie to też z czasem przeminie, ale pozostanie jej znaczenie

tak samo jak z zapisem mowy jest z działaniem – działanie przeminie, ale jego znaczenie będzie trwać

poglądy Altona Beckera; tekst społeczny ma 4 główne porządki relacji:

• relacje zachodzące w samym tekście (SPOJNOŚĆ)

• miedzy tekstem społecznym a innymi tekstami społecznymi (INTERTEKSTOWOŚĆ)

między tekstem społecznym a ludźmi, którzy go konstruują (INTENCJA)

• między tekstem społecznym a rzeczywistością pojmowaną jako coś zewnętrznego (ODNIESIENIE)

bliskie formy wyobrażeniowe tej teorii to: żarty, przysłowia, sztuka popularna