Kreda – materiał do rysowania wykonany z naturalnego węglanu wapnia w formie pałeczek, czasem w drewnianej oprawie. Do prac artystycznych używa się go jak węgla i wymaga względnie szorstkiego papieru. Rysunki szkicowe, wykonywane naprędce wykonuje się na ciemnych tabliczkach lub podłożu prowizorycznym.

Bywa też stosowana do wykonywania prac metodą "trzech kredek" – razem z węglem i sangwiną na ciemnym lub tonowanym papierze. Ponieważ kreska wykonana kredą nie jest trwała, do utrwalenia cennych rysunków na papierze stosuje się rozpylonego mleka lub lakieru, które jednak powodują lekkie zatarcie wyrazistości rysunku. Klasyczna kreda stosowana przez artystów jest biała. Współcześnie w dobie łatwo dostępnych i tanich barwników, w użyciu jest również kreda kolorowa z pełną paletą barw.

Ze względu na właściwości kryjące i biel kreda stosowana jest do gruntów kredowo-klejowych. Używana jest także jako tani wypełniacz w farbach olejnych. W mieszankach takich jest przezroczysta. Bardzo drobna kreda stosowana jest również w produkcji pasteli. Po dodaniu do pigmentu rozjaśnia odcień oryginalnego koloru

Pędzel Używa się do malowania i pisania tuszem (kaligrafia), oraz w technikach rysunkowych (np. lawowanie) czy w technice pastelowej.

Ołówek

Ołówek jest najbardziej popularnym narzędziem do rysunku, a zarazem techniką. Znany jest już od starożytności. Początkowo rysowano za pomocą metalowych ołówków, czyli pręcików ze srebra złota bądź mosiądzu z dodatkiem ołowiu. Obecnie używane są ołówki z pręciku ze sproszkowanego grafitu, w różnych obsadach.

Piórko

Do rysunku piórkiem używa się atramentu lub tuszu. Dawniej rysowano za pomocą ptasich piór lub trzciny, dopiero w XIX wieku wynaleziono pióra o metalowej stalówce i obsadce. Różne grubości kresek możemy uzyskać dzięki różnym rodzajom stalówek. Ciekawą techniką którą możemy zastosować przy piórku jest lawowanie, polega ona na na podmalowaniu rysunku pędzlem zamoczonym w wodzie, co powoduje rozcieńczenie tuszu (oczywiście jest to niemożliwe gdy używamy tuszu wodoodpornego) slaap lekker you say

or droom/slaap zacht

Węgiel

Węgiel drzewny jest jednym z najstarszych medium służących do rysunku. Do rysunku używa się węgli uzyskanych ze zwęglonych wiórów drzewnych najczęściej lipy lub buku. Pastele mogą być w postaci pałeczek, a także w drewnianych obsadkach jak ołówek. Ciekawe efekty można uzyskać stosując go z kredą lub pastelem. Uzyskanie różnych odcieni czerni zależy od gatunku drzewa użytego do produkcji węgla oraz od siły nacisku. Rysunki węglem szybko się osypują dlatego niezbędne jest utrwalanie ich fiksatywą.

Pastel

Pastel jest techniką malarską która swoją nazwę wzięła od włoskiego słowa pasta- ciasto, gdyż mieszanina pigmentów, spoiw i kredy, która jest formowana w sztyfty przed wyschnięciem ma konsystencję ciasta. Mimo iż używa się kredek lub sztyftów jest to technika malarska gdyż ważniejsza jest plama a nie rysunek. Pastele zazwyczaj mają jasne delikatne kolory, które łączy się na papierze poprzez rozcieranie. Obecnie dostępne są dwa rodzaje pasteli: suche i olejne. Prace wykonane pastelami suchymi, tak jak węglem osypują się dlatego należy je utrwalić fiksatywą.

Historia pasteli

Pastele zaczęto stosować w czasach dojrzałego renesansu. Technika ta rozkwitła w okresie baroku W XVIII wieku stosowali ją wybitni portreciści jak wenecka artystka Rosalba Carriera (Portret młodej dziewczyny, 1727) czy francuski malarz Maurice Quentin de La Tour (Portret Madame de Pompadour, 1752). Na przełomie wieków XIX i XX odnaleźli się w technice pasteli tacy artyści jak Edgar Degas czy Stanisław Wyspiański (Dziewczynka w niebieskim kapeluszu, 1895; Wieże kościoła Mariackiego, 1905). Wśród twórców XX wieku posługujących się pastelami są takie sławy jak np. Pablo Picasso (Kobieta siedząca przy oknie, 1937).

Pastel ( pasta – ciasto) – miękka pałeczka utworzona z pigmentu malarskiego z dodatkiem kredy, glinki lub gipsu, spojonych gumą tragantową. Daje kreskę miekką, łagodną, łatwo pylącą się i odpadającą od podłoża. Pastele trzeba wyrabiać w wielkiej ilości tonów każdej barwy, ponieważ nie daje się mieszać ze sobą podczas pracy.

Krótka charakterystyka techniki pastelu

Malowanie pastelami polega na posługiwaniu się farbami w postaci kolorowych pałeczek w rodzaju kredy, na sucho, bez pomocy płynnych tworzyw malarskich – pisze W. Ślesiński w książce “Techniki malarskie, spoiwa organiczne”.

Istota posługiwania się pastelami tkwi w ich ścieraniu i wcieraniu w szorstkawe podobrazie. Pastel zajmuje więc z punktu widzenia technicznego pośrednie miejsce między malowaniem a rysowaniem. W żadnej technice to przejście od rysunku do malowania nie przebiega tak niepostrzeżenie. Malowidła wykonane tą techniką maja swoisty, specyficzny wyraz. Wynika on z niewystępowania absorbującego światlło spoiwa względnie jego minimalnej ilości, jak również i z tego, ze luźne warstwowe położenie farb nadaje delikatny, lekki charakter malowidłu. Poprawnie wykonany pastel odznacza sie swieżością, powabem, jasnymi, delikatnymi , miękko przenikającymi się kolorami, brakiem połysku oraz czystą świetlistością powierzchni.

Techniki pastelu zaczęto już używać w pierwszej połowie XVIIw. we Włoszech, gdzie rozpowszechnił się portret pastelowy. prawdziwą samodzielność osiąga w malarstwie portretowym w XVIIIw. Pastel był modną techniką przeważnie we Francji. W XIX w. rozwinięta wspaniale przez E. Degasa – rozwijało się malarstwo portretowe i rodzajowe. W Polsce operował nią znakomicie S. Wyspiański. Znane są prace Wyczółkowskiego.

Rodzaje pasteli:

Kredki pastelowe – czyste pigmenty z domieszką spoiwa żywicznego . Uzyskuje się dzięki nim czyste barwy i malarski efekt. Twarde kredki (zwane Conté-Carrésa ) są czworokątne, miękkie są okrągłe.

Sztyfty (ołówki) pastelowe – pastele nieco twardsze od miękkich pasteli i oprawione w drewno. Do rysowania i opracowywania szczegółów.

Pastele olejne – spoiwem są tu oleje. Nadają one pastelom przezroczystości, jednocześnie mocno przyczepiając pigment do podłoża. Pastel olejny dostępny jest w mniejszej gamie kolorów w porównaniu z pastelem miękkim.

Pastele miękkie – pierwotny, najbardziej rozpowszechniony typ pasteli. Ma bardzo miękką konstrukcję, jest ona spowodowana użyciem bardzo słabego roztworu gumy jako spoiwa.

Pastele twarde – większa zawartość gumy powoduje jego dużą twardość. Pastele takie można ostrzyć. Świetnie nadają się do szkiców i rysowania szczegółów pastele wodne – w użyciu od niedawna. Używa się ich jak pasteli olejnych. Po skończeniu pracy, przy użyciu pędzla i wody, kreski zmienia się na lawowane kolorem.

Pastele kredowe – ze względu na swoje świetliste kolory i wygodny uchwyt jest to bardzo popularny typ pasteli. Czystość pigmentu zachowano dzięki użyciu małej ilości roztworu gumy do związania kolorowej kredy w blok.