3 grupa przedmiotów

III GRUPA PRZEDMIOTÓW SPECJALNOŚCIOWYCH

Specjalność: Komunikacja społeczna

  2. Warsztat radiowy

  1. Rodzaje rozgłośni radiowych w Polsce

Stacje radiowe w Polsce można podzielić na :

Kłopoty finansowe lokalnych stacji prywatnych zmusiły je do łączenia w sieci :

Bardziej szczegółowego podziału można dokonać na podstawie rodzaju zawartości programowej:

Innym kryterium może być sposób nadawania :

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2. Cechy języka informacji radiowej

Najważniejsze cechy to:

3. Budowa informacji radiowej

Kulminacja podaje istotę wiadomości. Przyczynowa część informacji wyjaśnia, dlaczego to się zdarzyło, okoliczności towarzyszące wydarzeniu. Część ostatnia (skutek) przekazuje kontekst całej historii.

Kolejny schemat to akronim KISS, pochodzący od angielskich słów Keep It Short and Simple (wyraź się krótko i prosto). I w tym przypadku podkreślana jest prostota i zwięzłość informacji.

4. Formy dziennikarskie pojawiające się w radiowych serwisach informacyjnych.

5. Przedstawianie wiadomości

- reguła trzech słów na sekundę pozwala określać długość materiału,

- tempo należy różnicować

- właściwy oddech pozwala wydobyć bogactwo i głębię głosu

- sposobem na to, aby każda sylaba była dobrze słyszalna jest wyraźna dykcja

- przeniesienie akcentu w zdaniu może zmienić jego znaczenie i wydźwięk, a także wywrzeć pływ na materiał

- intonacja – modulacja głosu w celu wyrażenia emocji lub tylko dla oddania specyficznego charakteru danej wypowiedzi.

- korzystając z mikrofonu należy unikać przebicia i szelestu papieru

6. Jaka instytucja uruchomiła pierwszą w Polsce radiową stację nadawczą. W którym roku miało miejsce to zdarzenie?

Polskie Towarzystwo Radiotechniczne. 1925 rok.

7. Proszę podać tytuł słuchowiska radiowego, opisującego inwazję Marsjan na Ziemię, nadanego przez amerykańską stację CBS w 1938r. (emisja tego słuchowiska wywołała w społeczeństwie falę paniki)

Wojna Światów w adaptacji Orsona Wellesa

8. Proszę przedstawić podział reportażu radiowego pod względem formalnym

9. Co w praktyce radiowego dziennikarza serwisowego (informacyjnego) oznacza termin „headline”

Krótka, zazwyczaj jednozdaniowa zapowiedź najważniejszej informacji, poprzedzająca właściwy serwis informacyjny.

10. Co w badaniach audytorium radiowego nazywane jest „udziałem w rynku”?

Udział w rynku jest to liczba słuchaczy deklarujących słuchanie stacji w danym okresie pomnożona przez czas słuchania tej stacji.

Warsztat telewizyjny

1. Co to jest brief i co powinien zawierać, na jakie pytania odpowiadać?

Brief powinien być wydrukowaną notatką informującą o :

Powinien zawierać pytania: co mam zrobić? na kiedy mam zrobić? deadline i jak długi ma być materiał.

2. Zasada budowania telewizyjnej relacji (odpowiedzi na jakie pytania)

Należy zacząć od podawania najważniejszych informacji

Zasadę tą definiuje się na podstawie odpowiedzi na podstawowe pytania:

co się wydarzyło? gdzie się wydarzyło? kiedy się wydarzyło? kto brał udział? jak do tego doszło?

3. Rodzaje wywiadów – podział ze względu na funkcje

4. Cechy prezentera telewizyjnego

Powinien posiadać następujące cechy:

5. Rodzaje ujęć filmowych

6. Ustawienie kamery

Ustawienia kamery mogą być:

Odniesienie do ilości filmowanych osób :

- ujęcie pojedyncze, dwójkowe, trójkowe, grupowe

7. Proszę wyjaśnić pojęcia: eksplikacja, scenariusz, scenopis

8. Proszę wyjaśnić termin: przebitka, przeciwujęcie

9. Co to jest montaż telewizyjny, czym jest montaż twardy, czym miękki i jaki zwykle stosuje się w programach informacyjnych?

10. Proszę wyjaśnić czym jest teleprompter i co kryje się pod pojęciem timecode.

Dziennikarstwo śledcze i dziennikarstwo w sytuacjach kryzysowych

Czym różni się dziennikarstwo śledcze od dziennikarstwa, którego nie nazywamy śledczym?

  1. Czego dotyczą fakty – w najszerszym ujęciu – które ujawnia dziennikarz śledczy?

    Fakty, które ujawnia dziennikarz śledczy dotyczą najczęściej naruszenia prawa lub moralności publicznej. Dziennikarz śledczy działa w ważnym interesie społecznym. Fakty ujawniane przez dziennikarzy śledczych dotyczą nieprawidłowości i skandali (np. afera w łódzkim pogotowiu dot. „łowców skór”, seks afera w Samoobronie itp.)

  2. Jakie są najważniejsze etapy pracy dziennikarza śledczego?

Etapy postępowania śledczego:

  1. Sygnał (otrzymujemy cynk)

  2. Gromadzenie materiałów (dowodów) – 1 etap pracy

  3. Weryfikacja (ocena źródeł) - 2 etap pracy

  4. Postawienie hipotezy – 3 etap pracy

  5. Przetworzenie na materiał medialny – 4 etap pracy

  6. Publikacja – 5 etap pracy

  7. Reakcje społeczne i organów ścigania

  8. Śledztwo, przewód sądowy, kara

  9. Zmiany w prawie

  10. Sukces – kolejne sygnały

    Podsumowując:

Jakie wydarzenia związane są z aferą Watergate?

17.06.1972r. w nocy było włamanie (którego celem było założenie podsłuchu) do siedziby sztabu wyborczego Partii Demokratycznej w kompleksie Watergate. Na gorącym uczynku przyłapano pięć osób. Wśród nich był James McCord – pracownik Komitetu Reelekcji Prezydenta Nixona, utrzymujący bliski kontakt z doradcą prezydenta. Podejrzewano, że we włamanie mogą być zamieszani ludzie z najwyższych szczebli administracji Nixona, jednak nie było, co do tego twardych dowodów. Sprawa nie zyskała szerszego rozgłosu i Nixon wygrał wybory z dużą przewagą (1972), jednakże w 08.1974r. podał się do dymisji.

Są to chronologicznie:

  1. Włamanie (w nocy 17 czerwca 1972 r.) i próba założenia podsłuchu w siedzibie sztabu wyborczego Partii Demokratycznej w Waszyngtonie. Uczestniczył w nim współpracownik starającego się o reelekcję prezydenta USA, Richarda Nixona.

  2. Wygrana Richarda Nixona w wyborach prezydenckich.

  3. Przekazanie informacji na temat nielegalnych działań Komitetu Reelekcji Prezydenta. Przekazał je dziennikarzom gazety „Washington Post” Bobowi Woodwardowi i Carlowi Bernsteinowi informator o pseudonimie „Głębokie gardło”.

  4. Powołanie komisji senackiej mającej za zadanie zbadanie zakulisowych rozgrywek podczas kampanii prezydenckiej.

  5. Odkrycie i spór o odsłuchanie nagrań z automatycznego systemu nagrywającego rozmowy w Białym Domu – Nixon próbował nie dopuścić do ich odtworzenia. Zniknęło też kluczowe 18 minut nagrań.

  6. Wszczęcie procedury impeachmentu (procedura formalnego oskarżenia o przestępstwa osób chronionych immunitetem) przez Izbę Reprezentantów na początku 1974 roku.

  7. Dobrowolne ustąpienie Nixona z urzędu prezydenta 9 sierpnia 1974 r.

Kim był informator o pseudonimie „Głębokie Gardło”?

Główną rolę odegrali tutaj dziennikarze gazety Washington Post - Bob Woodward i Carl Bernstein, wspierani przez przecieki od anonimowego źródła, wysoko ulokowanego współpracownika administracji, którego Woodward i Bernstein nazywali pseudonimem Głębokie Gardło (Deep Throat).

Dopiero 31 maja 2005 wyszło na jaw, że był nim Max Felt (zm. 16.12.2008r.), w tamtym okresie wicedyrektor FBI, bezpośrednio zaangażowany w dochodzenie tej agencji w sprawie włamania w kompleksie Watergate. Felt był zaszokowany próbami zatuszowania włamania przez administrację i dlatego zdecydował się współpracować z dziennikarzami.

Jaki czas nazywany jest złotym okresem publicznej służby dziennikarstwa w USA?

Złoty okres publicznej służby dziennikarstwa trwał w latach 1890-1914. Na przełomie XIX i XX w. ukazało się wiele publikacji demaskatorskich. W 1912r. ukazało się ponad 2 tys. publikacji ujawniających nadużycia i przestępstwa. Publikacje te miały wielką skuteczność, ich upublicznianie wpływało na zmiany w prawie, eliminację skorumpowanych urzędników oraz na zmianę nastawienia opinii publicznej do istotnych problemów społecznych.

Czym powinni kierować się dziennikarze TVP pokazując sceny przemocy i nieszczęścia?

Dziennikarzom nie wolno pokazywać na zbliżeniu scen śmierci, osób przeżywających fizycznie lub psychicznie cierpienia drastycznych skutków katastrof, przestępstw i wojen. Pokazywanie scen przemocy i okrucieństwa wymaga w każdym przypadku zachowania przez dziennikarza koniecznej równowagi między dokładnością relacji a osłabieniem wrażliwości odbiorców. W relacjach z wojen, zamieszek lub demonstracji, dziennikarz powinien zachować postawę niezaangażowanego obserwatora, tak by nie stać się przedmiotem manipulacji. Dziennikarze TVP powinni kierować się przede wszystkim prawdą. Pokazywać to, co się wydarzyło, ale równocześnie zachować wszystkie zasady etyki i moralności, by nie sprawiać przykrości, np. rodzinie poszkodowanych. Powinni pokazywać obiektywne fakty, a nie doszukiwać się w tragicznych wydarzeniach sensacji.

Powinni kierować się:

Zawartymi w podpisanej 29 marca 1995 r. Karcie Etycznej Mediów zasadami:

Jakie cechy charakteru sprzyjają osiąganiu sukcesów w dziennikarstwie śledczym?

Aby być dobrym dziennikarzem śledczym trzeba być:

- ciekawym świata, życia, mieć uporządkowany sposób myślenia oraz posiadać troszkę wiedzy na temat współżycia społecznego i politycznego

- poza tym trzeba być rozsądnym

- nie należy też być zbyt brawurowym w działaniu i łatwowiernym

  1. W jaki sposób należy bronić się przed ewentualnymi manipulacjami i wprowadzaniem w błąd dziennikarza zajmującego się materiałem śledczym?

    Należy przeprowadzać samodzielnie research, co niweluje możliwość oparcia się na błędnych informacjach. Ważne jest też pozyskiwanie informacji z wielu źródeł.

10. Jakie są najważniejsze współczesne zagrożenia dla rozwoju dziennikarstwa śledczego?

Najważniejszym zagrożeniem dla rozwoju dziennikarstwa śledczego jest ewolucja rynku mediów narzucająca ograniczenie kosztów i zwiększenie zysku. Prowadzi to do zmniejszenia nakładów pieniężnych na dziennikarstwo śledcze, które jest bardzo czasochłonne, niejednokrotnie wymaga sztabu ludzi pracujących nad jedną sprawą, a przy tym nie daje dużej ilości materiałów dziennikarskich.

Organizacja pracy w redakcji

1. Od pomysłu do publikacji, podział pracy i cykl produkcyjny w redakcji.

Pomogą w tym:

Gdy mamy już rzetelnie wykonany Research, przystępujemy do pisania tekstu. Układamy jego kompozycję, dobieramy styl, chwytamy istotę sprawy i tłumaczymy, opowiadamy, tworząc wersję roboczą. Następnie redagujemy tekst, sprawdzamy błędy, merytoryczność itp. Skończony tekst powinien trafić na biurko redaktora naczelnego, który zawsze musi wiedzieć o tym na jaki temat pisze dziennikarz i co napisał, zanim tekst pójdzie do druku. Redaktor ma prawo nanieść do tekstu swoje poprawki lub zaakceptować go bez nich. Następnie tekst trafia do druku.

PIĘĆ ETAPÓW PRACY NAD TEKSTEM DZIENNIKARSKIM

W małych redakcjach, to zazwyczaj dziennikarz sam wymyśla sobie tematy materiałów (czasem zostają mu z góry nadane przez redaktora naczelnego), sam też prowadzi research. W większych redakcjach są researcherzy, którzy zajmują się wyszukiwaniem tematów oraz dogłębnym szukaniem informacji i dokumentacji na dany temat, weryfikują ich zgodność z prawdą.

Cykl produkcyjny

Cykl produkcyjny prowadzący do powstania nowego „produktu”, czyli materiału dziennikarskiego jest niezmiernie krótki. W przypadku gazet codziennych obejmuje 16-18 godzin. W tym czasie reporterzy zbierają najświeższe informacje, a redaktorzy oceniają je i adiustują. Po zakwalifikowaniu do druku teksty zostają skierowane do produkcji, która rozpoczyna się już w redakcji od złożenia gotowych stron w sekcji fotoskładu i przesłania ich do drukarni, co najczęściej odbywa się poprzez łącza elektroniczne. Współczesne gazety codziennie (ogólnokrajowe i regionalne z wyjątkiem tabloidów), składają się zazwyczaj z 2-3 części tzw. „grzbietów”, grzbietu głównego „gorącego”, sekcji lokalnej oraz dodatku tematycznego (motoryzacja, nieruchomości, turystyka, praca, sport). Metoda łączenia poszczególnych części gazety (w Rzeczpospolitej wykorzystuje się papier o różnych kolorach), zwana jest cebulkowaniem i wynika m.in. z uwarunkowań poligraficznych. Metoda ta jest też wygodna dla czytelnika, który łatwo może dotrzeć do interesującej go lektury, co przy gazetach liczących zazwyczaj kilkadziesiąt stron, nie jest bez znaczenia.

Źródła przychodów redakcji, generowanie zysku, polityka prosprzedażowa.

3. Hierarchiczna struktura redakcji, relacje prezes zarządu – redaktor naczelny.

Praca w redakcji najczęściej zaczyna się od posiedzenia redakcji (tzw. kolegium), na którym porusza się tematy przygotowywanych tekstów. Przygotowuje się spis tekstów mających się ukazać w najbliższym czasie. Dziennikarze mogą zasugerować w danej sprawie własne pomysły, rozwiązania.

Redakcje najczęściej pracują według schematu polegającego na:

Zespół dziennikarski jest zawsze podzielony na określone działy tematyczne (np. sport, dział informacyjny).
Dział informacyjny zajmuje się redakcją takich pozycji jak: prognoza pogody, wiadomości, podsumowanie dnia itp.
Dział sportowy: futbolem, siatkówką, hokejem ( kącik sportowy, dodatek sportowy do gazety – osobna wkładka) itp. Każdy z dziennikarzy zajmuje się inną specjalizacją.
Przydział odbywa się najczęściej poprzez zgłoszenie przez dziennikarza, jakim działem chciałby się zajmować. Możliwe jest zgłoszenie więcej niż jednej osoby do danego tematu.
Dział reklamy pozyskuje reklamy, opracowuje je, przygotowuje do druku. Do działu reklamy należy cały zespół.

Dział sprzedaży zajmuje się rozprowadzaniem gazety.

4. Zarządzanie informacją, czasem i miejscem jej publikacji.

Według jakich kryteriów wybierać informacje? Dlaczego różne redakcje, niezależnie od siebie, wysuwają na pierwszy plan te same tematy? I dlaczego często różnią się w ocenie tych zamych informacji? Tymi zagadnieniami zajmują się badania nad masowym komunikowaniem. Pierwsza ogólna odpowiedź brzmi: istnieje tzw. wartość informacji bądź czynniki informacji, które pozwalają sortować je wg ważności.

Pytanie o prawidłowości rządzące selekcją informacji postawiono po raz pierwszy w latach 50 XX w. Wtedy też po raz pierwszy użyto określenia „gate - keeper”, które oznaczało osobę kontrolującą przebieg informacji, decydującą o tym, co się znajdzie w danym numerze gazety czy relacji telewizyjnej. Gatekeeperem mógł więc być każdy, redaktor naczelny, redaktor wydania, sekretarz redakcji.

W ramach czynnika informacji, jakim jest czas, można wyróżnić: aktualność, czas trawania i ciągłość wydarzeń. Dla dziennikarza istotne są wszystkie trzy kategorie tworzące czas: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, choć najistotniejsza jest teraźniejszość.

Aktualność: jest najważniejszym kryterium selekcji. Wydarzenia, które nie są „aktualne”, w wymiarze czasowym, albo przynajmniej nie dają się analizować, np. w postaci rocznic lub jubileuszy, mają niewielkie szanse stać się materiałem dziennikarskim.

Czas trwania wydarzenia: Przy selekcji informacji preferowane są wydarzenia punktowane, zamknięte. Mają one przewagę nad tymi, które trwają długo. Np. wynik badania, a nie poprzedzający go, często długoletni, proces badania. Punktowość wydarzenia to jedno z najważniejszych kryteriów selekcji newsów.

Ciągłość (także tematyzacja, konsonans). Tematy, o których jest mowa od dłuższego czasu, mają pierszeństwo przed tymi, które nie znalazły się jeszcze w „agendzie”. W przypadku znanych tematów można bowiem założyć gotowość odbiorców do ich przyjęcia, jest na nie koniunktura (np. susza, ptasia grypa, zagrożenie terroryzmem, najświeższe skandale polityczne). Im bardziej jakieś wydarzenie odpowiada oczekiwaniom, życzeniom czy potrzebom odbiorców, tym bardziej prawdopodobne jest, że stanie się informacją- twierdzą Galtung i Ruge.

5. Wpływ adiustacji na jakość przekazu. Relacje redaktor – dziennikarz.

Adiustacja tekstu – korekta tekstu obejmująca nie tylko poprawki gramatyczne, ortograficzne i stylistyczne, ale również sprawdzanie logicznej spójności teksu oraz wizualnej, estetycznej prezentacji dokumentu.

Redaktor powinien trzymać się tekstu oryginalnego, a zmieniać go i przeformatowywać na tyle, na ile jest to konieczne. Produkt końcowy musi pasować do standardów gazety albo programów oraz być przygotowany zgodnie z oczekiwaniami odbiorców. Musi również pamiętać, aby tekst pozostał zgody z zamysłem autora, a jego wypowiedzi i styl nie zostały zniekształcone. Jednak przy pracy nad tekstem pojawia się wiele trudności:

Autor lepiej orientuje się w temacie, o którym pisze, niż redaktor. Dlatego skróty w tekście, uzupełnienia i przeformułowania powinny być dokonywane w konsultacji z autorem (jeśli jest czas). Zdarza się, że redaktor i autor spierają się o zmianę, ale udaje się ją rozstrzygnąć dobrą wolą obu stron.

6. Przestrzeganie zasad etyki w redakcji, jej linia programowa i oferta.

W Polsce większość pracodawców prywatnych i publicznych wprowadziła własne kodeksy etyczne (Agora, Polsat). Redaktor naczelny czuwa nad przestrzeganiem ustalonych zasad. Kodeksy te zawierają przesłania dotyczące: prawdy, obiektywizmu, uczciwości, szacunku i tolerancji, wolności i odpowiedzialności.

Zdarza się, że zasady etyczne są łamane ze względu na linię programową. Brakuje zasad, które określą, czy materiał narusza zasady etyki czy też nie.

Linia programowa redakcji (tytułu prasowego) to zbiór założeń i wytycznych działania

redakcji, odzwierciedlających preferencje światopoglądowe, ideowe, interesy i dążenia redakcji

(wydawcy, właściciela), jak również cele pisma, które mają być realizowane; elementami

linii programowej są:

– cele redakcji (tytułu prasowego) - zbiór konkretnie nazwanych lub określonych wartości,

postaw lub zachowań, jakie redakcja (wydawca) chce promować i upowszechniać

wśród odbiorców, czytelników pisma, dla których zdecydował się wydawać pismo; celem

może też być zdobycie konkretnie określonych czytelników lub pozycji na rynku

prasowym;

– - misja pisma - konkretny cel, którego realizację wyznaczył sobie wydawca;

– charakter tytułu prasowego - wskazanie albo środowiska (np. kobiety, młodzież,

mieszkańcy wsi, pracownicy reklamy etc.), do którego chce dotrzeć wydawca, albo tematyki

i sposobu jej opracowywania, albo funkcji, jakie ma pełnić pismo dla czytelników

– lub kombinacji tych elementów; najczęściej chodzi o maksymalne precyzyjne zakomunikowanie

zawartości pisma, pełnionych lub planowanych przez niego funkcji oraz wyróżnienie go z grona pism konkurencyjnych;

7. Wiarygodność i skuteczność redakcji, miejsce na konkurencyjnym rynku.

Niezależność i wiarygodność tytułu prasowego opiera się na zaufaniu czytelników. W celu

utrzymania tego zaufania oraz wiarygodności tytułu prasowego dla eliminacji przypadków reklamy

i promocji sprzecznej z prawem lub dobrymi obyczajami albo ukrytej reklamy - wydawcy przyjmują określone poniżej zasady.

swojej redakcji lub swego wydawcy - przygotowywać materiałów reklamowych, tekstów

sponsorowanych, materiałów promocyjnych i public relations, zajmować się akwizycją reklam

i ogłoszeń ani pobieraniem należności za reklamy i ogłoszenia, a także poszukiwać.

Do tego wszystkiego dochodzą oczywiście: wiarygodne źródła informacji, rzetelne, sprawdzone i PRAWDZIWE informacje.

Miejsce na konkurencyjnym rynku: Wydawca buduje swoje relacje z partnerami współtworzącymi rynek wydawniczy, czytelnikami oraz reklamodawcami i ogłoszeniodawcami na zasadach rzetelności informacyjnej i odpowiedzialności.

8. Relacje z czytelnikami, ich wpływ na ofertę redakcji, programy lojalnościowe.

Redakcje bardzo często włączają czytelników w swoje działania, próbują nawiązać sprzężenie zwrotne, głównie poprzez:

Organizacja pracy dziennikarza i rzecznika prasowego

1. Rodzaje i znaczenie źródeł informacji, sposoby ich wykorzystywania.

W codziennej pracy redakcyjnej jako pomoce researchu stosuje się: Internet, redakcyjne archiwum lub bazę danych, spisy teleadresowe, słowniki i encyklopedie, a przy obszernych materiałach także zewnętrzne archiwa i biblioteki. Najważniejszymi środkami zdobywania informacji są telefon, e – mail i faks.

Dla ustalenia tego kim jest jakaś osoba nie wystarczy jej własne oświadczenie. To jest tylko jedno ze źródeł, to źródło może być niewiarygodne. Informację trzeba zweryfikować w innych źródłach.

Poszukiwanie źródła metodą niezliczonych kontaktów i umiejętność ich wykorzystywania pozwalają na docieranie do wielu źródeł.

Niezliczone kontakty: służbowe, towarzyskie , osobiste, telefoniczne, internetowe, listowe, przez CB radio

Poszukiwanie źródła to poszukiwanie informacji:

Bezpieczne źródła:

Rodzaje informacji ze względu na źródło:

Własne i agencyjne dzielą się na:

Informacje nadesłane to: listy, komunikaty urzędowe.

Osobowe źródła informacji dzielą się na:

W dużych redakcjach Zatrudnia się osoby do wyszukiwania zamówionych przez dziennikarzy informacji – ważna jest rzetelność, umiejętność pracy pod presją i szybkiego kojarzenia faktów.

Znaczenie informacji we współczesnym świecie należy analizować w wielu aspektach. Można się wręcz pokusić o stwierdzenie , iż w pewnym sensie informacja jest motorem postępu w każdej dziedzinie życia człowieka.
Postępujący w coraz większym tempie rozwój techniki w bardzo dużym stopniu zależy od szybkości i jakości informacji. I tak już od wczesnego dzieciństwa jakość naszego życia zależna jest od informacji tzn. bardzo wiele zależy od sposobu odbioru sygnałów przekazywanych nam przez najbliższe otoczenie.
W kolejnych etapach życia odbieranie informacji i sposób ich przetwarzania warunkuje kształtowanie naszej osobowości i rozwój intelektualny. Można z tego wyciągnąć wniosek , iż osoba która ma możliwość dostępu do większej ilości źródeł informacji – zakładając że potrafi je w odpowiedni sposób zinterpretować i wykorzystać będzie posiadała przewagę intelektualną. Proces kształcenia , któremu jesteśmy poddawani od dzieciństwa m.in. ma za zadanie nauczyć nas przyswajania oraz selekcji informacji i zastosowania zdobytych umiejętności w życiu codziennym . Trudno wyobrazić sobie wykonywanie niemal każdego zawodu bez dokształcania się, doskonalenia zdobytych umiejętności po przez wymianę informacji w rozmaitych formach. Współczesna technika oraz rozwój środków łączności umożliwia każdemu z nas bez wychodzenia z domu uzyskiwanie informacji o wydarzeniach na całym świecie . Najbardziej rozpowszechnionymi nośnikami informacji we współczesnym świecie są radio , prasa , telewizja , wszelkiego rodzaju publikacje ( począwszy od gazet po literaturę piękną ) , telefonia oraz Internet.

2. Wiedza własna i system kontaktów zawodowych, jego aktualizacja, niezawodność i wiarygodność.

Praca dziennikarza wiąże się przede wszystkim z kontaktem z ludźmi, komunikacją. Cechą dziennikarza jest zjednywanie sobie ludzi oraz umiejętność słuchania. Każdy dziennikarz z reguły od początku swojej pracy prowadzi „notes kontaktów”. W notesie tym zapisuje: osoby, instytucje, sprawy oraz daty kontaktów. Ważne, aby aktualizować te kontakty.

Często są to ludzie bardzo zaufani, posiadający cenne informacje – warto ze wszystkimi utrzymywać dobry kontakt, oraz rozszerzać grono swoich znajomości w celu uzyskiwania różnych informacji z różnych źródeł, czasem z „pierwszej ręki”. Każdą wiadomość, informację sprawdzamy w jak największej ilości źródeł – tylko wtedy wiemy, że jest ona prawdziwa, wiarygodna, wartościowa.

Ludzie muszą mieć do nas zaufanie – nie możemy ich zawieść. Dziennikarz musi budować zaufanie źródła do siebie. Dziennikarz nie może opublikować informacji, jeżeli osoba udzielająca jej zastrzegła to ze względu na tajemnicę służbową lub zawodową.

Obserwując wydarzenie, bądź sam w nim uczestnicząc, dziennikarz sam staje się źródłem.

3. Odpowiedzialność za słowo, weryfikacja uzyskanych i przekazywanych informacji.

Pierwsze przykazanie dziennikarstwa informacyjnego to wierność faktom. Dlatego tak ważne jest sprawdzanie i weryfikacja otrzymywanych informacji. Obowiązuje zasada, że na informacjach, które dostarczają agencje prasowe, można polegać – jednak wiąże się ona z ryzykiem ślepej wiary dziennikarza w doniesienia agencyjne. Dobrym mottem do zastosowania wydaje się zatem maksyma: „zaufanie jest dobre, ale kontrola lepsza”, nawet w przypadku Associated Press czy Reutera.

Większe redakcje, które abonują serwis kilku agencji prasowych stosują procedurę weryfikacji nazwaną testem koherencji: sprawdza się, czy materiał jest wewnętrznie zgodny, ponadto porównuje się ze sobą informacje z różnych agencji. Poważne stacje radiowe, które podają wiadomości co godzinę, a zatem muszą szczególnie szybko reagować na najnowsze doniesienia agencyjne, trzymają się żelaznej zasady, że zanim sensacyjna wiadomość dużej rangi (jak na przykład katastrofa samolotowa czy zamach na ważną osobistość) zostanie wyemitowana, musi być potwierdzona przez druga agencję prasową..

Ważne jest, aby przy opracowywaniu materiału myśleć samodzielnie i wciąż stawiać sobie pytania o prawdopodobieństwo: czy to możliwe, że…?, jak do tego doszło?. Oczywiście, w przypadku skomplikowanych zagadnień zdrowy rozsądek i wiedza ogólna nie wystarczą. Ambitne redakcje, np. „Geo”, zasięgają opinii ekspertów zewnętrznych, którzy weryfikują napisany artykuł.

4. Zasady publikowania sprostowań, przedprocesowe negocjacje ugodowe.

Sprostowanie lub odpowiedź należy opublikować w:

5. Atrakcyjność przekazu i redagowania, jej wpływ na pozycję medium, także na rynku reklamy.

Pierwszą funkcją przekazu jest zainteresowanie odbiorcy. Ale aby zainteresować trzeba spełnić kilka warunków. W kilku pierwszych zdaniach powinien się znaleźć bodziec, który wywoła pozytywne emocje, bądź zaszokuje. Jest to zabieg, którego celem jest przykucie uwagi, nie pozwoli to na przełączenie kanału TV, zdekoncentrowanie się, bądź skupieniu uwagi na czymś innym.

Następnie trzeba zwrócić uwagę na tekst przekazu, musi być klarowny, przejrzysty, powinien posiadać rozwinięcie, wstęp, Zakończenie. Ważne jest używanie odpowiedniego słownictwa (w zależności do kogo mówimy). Tekst długi jest męczący i nudny.

O atrakcyjności reklam świadczy przede wszystkich humor, charakterystyczny podkład muzyczny, hasło reklamowe oraz udział znanej osoby.

Jeśli chodzi o nacechowanie informacją – zbyt duży natłok informacji w zbyt krótkim czasie może dekoncentrować odbiorcę, a przekaz nie wywoła żadnego skutku.

Tekst przygotowany przez rzecznika pasowego powinien wydawać się atrakcyjny dla mediów. Musi być profesjonalny, napisany językiem komunikatywnym dobrze jest gdy poprze się go badaniami. W relacji powinno być podane źródło informacji (o ile jest to możliwe).

Rzecznik pasowy jest reprezentantem firmy czy instytucji – do atrakcyjności przekazu zaliczyć należy też (oprócz treści merytorycznych) umiejętności rzecznika prasowego, jego zachowanie, umiejętność wysławiania się, gestykulację, ubiór, wygląd zewnętrzny. Wszystko to składa się na atrakcyjność przekazu.

6. Współudział w kształtowaniu wizerunku wydawnictwa, redakcji, firmy, instytucji.

Każde przedsiębiorstwo kształtuje swój wizerunek. Świadome wykorzystanie instrumentów public relations przyczynia się do powstania i utrzymania pozytywnego wizerunku firmy.

Właściwy wizerunek zapewnia firmie, instytucji lub produktowi możliwość realizacji założonych celów. W warunkach silnej konkurencji rynkowej, klient zainteresowany towarem lub usługą ma możliwość dokonania wyboru spośród wielu ofert. W takiej sytuacji często to właśnie wizerunek firmy jest elementem decydującym o zdobyciu zaufania rynku. Dzięki pracy nad wizerunkiem przedsiębiorstwa, stajemy się widoczni, rozpoznawalni – kojarzeni.

Rzetelne i bieżące komunikowanie się z otoczeniem - z mediami, z kontrahentami, w końcu - z lokalnymi społecznościami jest najistotniejszą sprawą przy tworzeniu wizerunku firmy. Postawienie zainteresowanych bez jakiejkolwiek informacji powoduje negatywne reakcje.

Wszystko, co składa się na sukces przedsiębiorstwa powinno ujrzeć światło fleszy, powinno zostać nagłośnione.

Public Relations pozwala odbiorcy informacji budować jego własne opinie i przekonania, jego własne sądy i z tego powodu efekty działania PR, choć nie natychmiastowe, są trwałe i silne. Kształtowanie wizerunku przedsiębiorstwa poprzez techniki Public Relations nie jest nachalne, nie wdziera się natrętnie w świadomość odbiorców, ale stopniowo i sukcesywnie.

7. Instrumenty rzecznika prasowego w relacjach z mediami.

Rzecznik prasowy w relacjach z mediami posługuje się takimi instrumentami (materiałami) jak:

8. Konferencja prasowa – czas jej organizacji i zasady, oczekiwania i rezultaty, reakcja w sytuacjach kryzysowych.

Każda organizacja, niezależnie od jej celu lub wielkość, może doświadczyć kryzysu, który uszkadza lub niszczy reputację. Konferencja prasowa daje możliwość natychmiastowej reakcji w sytuacjach kryzysowych, rozwiewa wątpliwości, często „uspakaja” sytuację.

Istnieją dwa główne powody do zwoływania konferencji prasowych. Pierwszy jest pokierowany wygodą osoby zwołującej konferencję, gdyż może ona wypowiedzieć się we wszystkich ważnych sprawach jednorazowo dla wszystkich mediów, bez potrzeby odbierania setek telefonów od dziennikarzy. Drugi spowodowany jest świadomym działaniem osoby zwołującej konferencję, która chce, by dzięki spotkaniu z dziennikarzami sprawa zyskała rozgłos i stała się bardziej interesująca dla mediów.

Oczekiwania dziennikarzy wobec organizacji konferencji prasowych:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
2 grupa przedmiotów
ĆWICZENIA TEMAT 3 GRUPA 1 PRZEDMIOT?DAN I OBSZARY # 03 14 OK
finanse grupa a 1 3, notatki z wsb- poznań( różne przedmioty)
Przedmiot PRI i jego diagnoza przegląd koncepcji temperamentu
zjazd 1 Przedmiot badań PRI(2)
Zaoenia przedmiotu
PIERWSZA POMOC PRZEDMEDYCZNA
test poprawkowy grupa 1
Przedmiot i zadania dydaktyki 4
Przedmiot 18 1
19 183 Samobójstwo Grupa EE1 Pedagogikaid 18250 ppt
Struktura podmiotowa i przedmiotowa gospodarki
Przedmiot dzialy i zadania kryminologii oraz metody badan kr
Pierwsza pomoc przedmedyczna 2
Grupa 171, Podstawy zarządzania
Grupa XVI
Język haseł przedmiotowych2
Pojęcie i przedmiot międzynarodowych stosunków gospodarczych

więcej podobnych podstron