Temat: Nie kupuj kota w worku, czyli jak nie dać się reklamie.

Cel główny

Rozwijanie umiejętności odbioru i samodzielnego tworzenia różnych przekazów medialnych.

Cele lekcji:

Uczeń:

• zna techniki stosowane w reklamie,

• wyróżnia tworzywo reklam prasowych i telewizyjnych,

• wskazuje cechy języka charakterystyczne dla reklam,

• zna środki wyrazu artystycznego reklamy,

• tworzy własną reklamę,

• aktywnie współpracuje w grupie.

Metody: słowna, działania praktyczne, rozmowa.

Formy pracy: samodzielna, grupowa.

Czas realizacji: 1 jednostka lekcyjna.

Podstawa programowa:

Cele edukacyjne

Ujawnianie zainteresowań, możliwości i potrzeb oraz językowych i czytelniczych umiejętności uczniów po to, aby wyznaczać stosowne dla nich cele, dobierać treści i materiały, projektować odpowiednie działania gwarantujące skuteczność edukacji.

Treści nauczania

a) Terminy związane z przekazami ikonicznymi, radiem, telewizją, filmem, teatrem, prasą

Osiągnięcia

1. Mówienie

a) na temat zaobserwowanych zjawisk językowych (przy użyciu elementarnej terminologii językoznawczej wprowadzanej zależnie od możliwości uczniów),

b) płynne, z poprawną i wyraźną artykulacją oraz dykcją, akcentowaniem, intonacją, pauzowaniem
i tempem (w tym wygłaszanie tekstów z pamięci).

2. Słuchanie

a) uważne i ze zrozumieniem,

b) rozmaitych wypowiedzi, w różnych celach i sytuacjach.

3. Czytanie

a) głośne i wyraziste, z uwzględnieniem zasad kultury żywego słowa,

b) różnych rodzajów tekstów z uwzględnianiem celu (np. informacja, przeżycie, perswazja itp.).

4. Pisanie

a) z dążnością do odkrywania ich dosłownego, przenośnego i symbolicznego sensu,

b) wykorzystaniem różnych kontekstów,

c) z uwzględnieniem obserwacji swoistości ich tworzywa.

Materiały i środki dydaktyczne:

1. Łuczek A, Murdzek A. Język polski 5, Między nami – zeszyt ćwiczeń. GWO, 2007.

• Przykładowe reklamy prasowe i plakaty.

Bibliografia metodyczna:

1. Okoń W. Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Warszawa 1995.

2. Dyduchowa A. Metody kształcenia sprawności językowej [w:] „Nowa Polszczyzna” 2004 nr 5 oraz 2005, nr 1.

3. Łukasik J. Spoko lekcja 2. Kielce 2011.

Bibliografia merytoryczna:

1. Kaczorowski B (red.). Encyklopedia PWN T2. Hasło: reklama.

2. Golka M. Świat reklamy. Warszawa 1991.

Tok lekcji:

1. Faza przygotowawcza

1. Czynności organizacyjno – porządkowe.

2. Podział klasy na grupy i ukierunkowanie pracy poleceniem:

Z podanych reklam prasowych wybierzcie jedną, która najbardziej do Was przemówiła, najbardziej się spodobała. Uzasadnijcie swój wybór.

1. Przedstawienie i podsumowanie wyników pracy.

• Co zdecydowało o wyborze? – np.: kolorystyka, hasło reklamowe, znana osoba na folderze, przekonujący tekst, itp.

1. Wspólne zapisanie definicji reklamy. Uczniowie podają swoje propozycje i zapisują je na tablicy. Nauczyciel podaje

• Reklama to rozpowszechnianie informacji o towarach i usługach, ich zaletach, wartościach itp.

1. Faza realizacyjna

1. Rozmowao tym, gdzie spotykamy się z reklamą.

• Radio,

• Telewizja,

• Prasa,

• Plakaty,

• Billboardy,

• Domokrążcy – akwizytorzy.

1. Rozmowa o tym, czemu służą reklamy.

• zachwalają cechy produktu,

• kuszą,

• szantażują,

• uświadamiają konieczność posiadania,

• manipulują potencjalnymi klientami,

• często kształtują nasz gust,

• rozszerzają krąg potrzeb,

• dają złudne poczucie luksusu, itp.

1. Zapisanie tematu lekcji.

1. Faza podsumowująca

1. Podział uczniów na kilkuosobowe grupy. Każdy zespół ma za zadanie stworzenie plakatu reklamowego wybranego produktu zgodnie z zaleceniami ze schematu.

1. Przedstawienie pracy grup. Ocena reklam według wcześniej ustalonych kryteriów.

• Hasło reklamowe,

• Tekst,

• Sposób przedstawienia produktu,

• Estetyka.