Data wykonania: 21.02.2011 Data oddania: 07.03.2011	Wydział Budownictwa i Inżynierii Środowiska semestr II grupa C	Wykonał: Grzegorz Gil	UWAGI:
	Temat: Ćwiczenie I – Badanie kruszyw do betonu		OCENA:

SPRAWOZDANIE

1. Oznaczenie składu ziarnowego.

Oznaczenie składu ziarnowego przeprowadzono w oparciu o PN-EN 933-1:2000 „Badania geometrycznych właściwości kruszyw. Oznaczanie składu ziarnowego. Metoda przesiewania”. Badanie polegało na rozdzieleniu materiału za pomocą zestawu sit, na kilka frakcji ziarnowych klasyfikowanych według zmniejszających się wymiarów. Wymiary otworów i liczbę sit dobrano według PN-EN 12620+A1:2008, używając zestawu podstawowego.

Do badania posłużyły:

• sita badawcze z otworami kwadratowymi o następującym szeregu wymiarowym: 0,063mm; 0,125mm; 0,250mm; 0,500mm; 1mm; 2mm; 4mm; 8mm; 16mm; 31,5mm; 63mm,

• denko oraz pokrywa dopasowane do sit,

• suszarka z wentylacją i termostatem utrzymującym temperaturę (110±5)°C

• waga techniczna z dokładnością ±0,1% masy próbki analitycznej,

• tace, szczotki,

• maszyna do przesiewania.

1.1. Wykonanie oznaczenia

Do wykonania oznaczenia dla każdego kruszywa odważono po dwie próbki analityczne w ilościach:

• 2x 500g kruszywa drobnego frakcji 0/2

• 2x 1500g kruszywa grubego frakcji 2/16

Próbki zostały uprzednio wysuszone do stałej masy w temperaturze 110±5 °C oraz ostudzone.

Masy próbek analitycznych kruszyw dobrano zgodnie z obowiązującą normą, według której dla kruszywa o maksymalnym wymiarze ziaren wynoszącym ≤ 4mm minimalna masa próbki analitycznej powinna wynosić 200g. Natomiast do badania użyto 2 takich samych próbek 0/2 o łącznej masie wynoszącej 1000g. Do badanego kruszywa 2/16 minimalna masa próbki powinna wynosić 2600g, do badania odważono 2 równe próbki o łącznej masie 3000g.

Kruszywa o frakcjach 0/2 oraz 2/16 zostały wysypane na oddzielne zestawy sit (ułożonych od góry do dołu wg malejących wymiarów), następnie zestawy te zostały wytrząśnięte na wytrząsarce w sposób mechaniczny w czasie jednej minuty. Materiał, który pozostał na sitach oraz denku został zważony. Jego masa nie różniła się o więcej niż 1% masy początkowej. Masa uzyskana po przesiewie kruszyw wyniosła:

• 996,2 g dla kruszywa drobnego o frakcji 0/2

• 2995,4 g dla kruszywa grubego o frakcji 2/16

Taki ubytek masy w stosunku do jej wartości początkowej spowodowany był niedokładnie opróżnionym sitem.

Masy pozostające na każdym sicie zostały obliczone w procentach w stosunku do suchej masy początkowej. Wyniki zostały zestawione w arkuszu wyników badań oraz przedstawione graficznie w postaci krzywej na wykresie.

WNIOSKI:

• Kruszywo drobne 0/2

Podstawowe wymagania dotyczące uziarnienia odpowiadają kategorii G_F85.

Badana próbka według „Kategorii maksymalnej zawartości pyłów” PN-EN 12620+A1:2008 została przypisana do kategorii f₃ , ponieważ procent pyłów przechodzących przez sito 0,063mm wynosi 0,6%. Ta wartość mieści się w przedziale określonym przez normę (to znaczy jest ≤ 3%).

• Kruszywo grube 2/16

Podstawowe wymagania dotyczące uziarnienia odpowiadają kategorii G_c90/15

Badana próbka według „Kategorii maksymalnej zawartości pyłów” PN-EN 12620+A1:2008 została przypisana do kategorii f_1,5 , ponieważ procent pyłów przechodzących przez sito 0,063mm wynosi 0%. Ta wartość mieści się w przedziale określonym przez normę (to znaczy jest ≤ 1,5%).

Badane kruszywa są dobrymi składnikami do zapraw lub betonów, ponieważ zawartość pyłów w jednym i drugim przypadku jest bardzo niska.

2. Oznaczenie zawartości wody w kruszywie – PN-EN 1097-5

Metoda suszenia w suszarce umożliwia określenie łącznej ilości wolnej wody w próbce analitycznej kruszywa. Woda ta może pochodzić z powierzchni kruszywa oraz z dostępnych dla wody porów w ziarnach kruszywa.

Próbkę analityczną zważono, a następnie umieszono w suszarce z wentylacją w temperaturze 110±5 °C i ostudzono. Do badania użyto trzech próbek. Wysuszone próbki poddano kolejny raz ważeniu.

Zawartość wody określono jako różnicę masy próbki wilgotnej i suchej, a wynik wyrażono w procentach masy suchej próbki analitycznej (W). Wyniki pomiarów dla trzech badanych próbek oraz obliczenia przedstawiono poniżej.

Oznaczenia:

M₁ – masa próbki analitycznej, [g],

M₃ – masa wysuszonej próbki analitycznej, [g],

Wyniki pomiarów:

PRÓBKA 1	PRÓBKA 2	PRÓBKA 3
M1 = 1100 g	M1 = 1100 g	M1 = 1100 g
M3 = 1027 g	M3 = 1007 g	M3 = 1019 g

Obliczenia:

W =

W₁ =

W₂ =

W₃ =

WNIOSKI:

Zawartość procentowa wody dla badanych próbek wynosi:

• Próbka pierwsza , W₁ = 7,1%

• Próbka druga, W₂ = 9,2%

• Próbka trzecia, W₃ = 7,9%

Podane wyniki ukazują zawartość wody w badanych próbkach kruszywa. Ilość wody w kruszywie jest bardzo ważna i musi być uwzględniona przy projektowaniu, gdyż ma ona wpływ na stan jakościowy wytwarzanego betonu.

3. Oznaczanie zawartości humusu – PN-EN 1744-1

Humus jest substancją organiczną, która tworzy się w gruncie w wyniku rozkładu pozostałości zwierząt i roślin. Zawartość humusu jest oceniana na podstawie wodorotlenku sodu (NaOH), w którym próbka analityczna jest wstrząsana.

Metoda badania jest oparta na tym, że humus reaguje z NaOH i wytwarza się ciemny kolor. Intensywność koloru zależy od zawartości humusu. W zależności od natężenie zabarwienia roztworu, który znajduje się nad badaną próbką, możemy określić w jakim stopniu jest ona zanieczyszczona humusem.

3.1. Metoda badania:

Do szklanej butelki (cylindryczna butelka z korkiem, ze szkła bezbarwnego o pojemności ok. 450 ml., a średnica zewnętrzna ok. 70 mm) wlano 3% roztwór NaOH do wysokości 80 mm . Następnie wsypano próbkę analityczną tak, aby wysokość kruszywa i roztworu wynosiła 120 mm . Butelka została wstrząśnięta w celu uwolnienia pęcherzyków powietrza. Po tej czynności butlę zamknięto i energicznie potrząsano przez jedną minutę, a następnie odstawiono ją na 24h. Wymienione powyżej czynności zostały uprzednio wykonane przez technika laboratoryjnego.

Po 24h porównano kolor roztworu z kolorem roztworu wzorcowego umieszczonego w podobnej butli.

WNIOSKI:

Wynik badania jest pozytywny, ponieważ kolor roztworu nadkruszywa jest jaśniejszy od koloru wzorcowego. W związku z tym kruszywo powinno uważać się za wolne od substancji organicznych, co sprawia, że nadaje się ono do wyrobu betonu.