(10)"p Komisja p Radzie (ERTA)

WYROK TRYBUNAŁU z dnia 31 marca 1971 r.(*) Umowa europejska w sprawie transportu drogowego […]

W sprawie 22/70

Komisja Wspólnot Europejskich, reprezentowana przez zastępcę dyrektora generalnego jej służby prawnej G. Oliviera, działającego w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, na nazwisko jej doradcy prawnego E. Reutera, 4, boulevard Royal,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez E. Wohlfarta, prawnika Rady, dyrektora generalnego w sekretariacie generalnym Rady, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez J.‑P. Puissocheta, dyrektora w sekretariacie generalnym Rady, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, na nazwisko J. N. Van den Houtena, dyrektora służby prawnej Europejskiego Banku Inwestycyjnego, 2, place de Metz,

strona pozwana,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności uchwały Rady z dnia 20 marca 1970 r. w sprawie negocjowania i zawarcia przez państwa członkowskie EWG Umowy europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe,

TRYBUNAŁ, wydaje następujący Wyrok […]

Motywy

1 Zważywszy, że Komisja Wspólnot Europejskich wniosła w skardze z dnia 19 maja 1970 r. o stwierdzenie nieważności uchwały Rady z dnia 20 marca 1970 r. w sprawie negocjowania i zawarcia przez państwa członkowskie EWG, w ramach Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ, Umowy europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR);

2 zważywszy, że Rada podniosła na wstępie zarzut niedopuszczalności skargi, z tego względu, iż, jej zdaniem, sporna uchwała nie ma charakteru aktu podlegającego zaskarżeniu w rozumieniu art. 173 akapit pierwszy traktatu;

3 zważywszy, że charakter ten uzależniony jest od odpowiedzi na pytanie, do kogo należała w rozpatrywanym momencie kompetencja do negocjowania i zawarcia AETR;

4 moc prawna tej uchwały jest bowiem odmienna w zależności od tego, czy należy uznać ją za środek wykonywania kompetencji powierzonej Wspólnocie, czy za wyraz koordynacji przez państwa członkowskie sposobu wykonywania pozostawionych im kompetencji;

5 że orzeczenie w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności wymaga zatem rozstrzygnięcia na wstępie kwestii, czy w chwili podjęcia spornej uchwały kompetencja do negocjowania i zawarcia AETR należała do Wspólnoty, czy do państw członkowskich;

1. W kwestii wstępnej

6 Zważywszy, że zdaniem Komisji art. 75 traktatu, który powierza Wspólnocie, w celu wdrożenia wspólnej polityki transportowej, kompetencję określoną w sposób szeroki, winien znajdować zastosowanie zarówno do działań wewnętrznych, jak do stosunków zewnętrznych w tej dziedzinie;

7 że postanowienie to mogłoby zostać pozbawione skuteczności („effet utile”), gdyby uprawnienia, które ustanawia, w szczególności do wydania „wszelkich potrzebnych przepisów”, jak stanowi ust. 1 lit. c) wspomnianego artykułu, nie obejmowały zawierania umów z państwami trzecimi;

8 że o ile pierwotnie kompetencja ta nie obejmowała dziedziny transportu w całości, jej zdaniem, nabrała ona jednak charakteru generalnego i wyłącznego w miarę wdrażania wspólnej polityki w tym sektorze;

9 zważywszy, że Rada ze swej strony twierdzi, iż Wspólnota wykonuje wyłącznie kompetencje powierzone, w związku z czym w braku wyraźnego postanowienia w traktacie nie można przyjąć istnienia kompetencji do zawierania umów z państwami trzecimi;

10 że w szczególności art. 75 dotyczy, jej zdaniem, wyłącznie działań wewnątrz Wspólnoty i nie można go interpretować jako upoważnienia do zawierania umów międzynarodowych;

11 że nawet w odmiennym przypadku kompetencja ta nie mogłaby być generalna i wyłączna, a co najwyżej wspólna z kompetencją państw członkowskich;

12 zważywszy, że w braku szczególnych postanowień traktatu dotyczących negocjowania i zawierania umów międzynarodowych w dziedzinie polityki transportowej – do której to kategorii należy co do istoty AETR – należy odwołać się do ogólnych zasad prawa wspólnotowego w kwestii stosunków z państwami trzecimi;

13 że art. 210 stanowi, iż „Wspólnota ma osobowość prawną”;

14 że postanowienie to, umieszczone na początku szóstej części traktatu, poświęconej „postanowieniom ogólnym i końcowym”, oznacza, iż w obrocie międzynarodowym Wspólnota ma zdolność do ustanawiania stosunków umownych z państwami trzecimi w pełnym zakresie celów określonych w pierwszej części traktatu, której część szósta stanowi kontynuację;

15 że w celu ustalenia w określonym przypadku kompetencji Wspólnoty do zawierania umów międzynarodowych należy wziąć pod uwagę zarówno postanowienia materialne traktatu, jak jego systematykę;

16 że kompetencja taka wynika nie tylko z wyraźnego powierzenia jej w traktacie – jak ma to miejsce w przypadku art. 113 i 114 dla umów celnych i handlowych i art. 238 dla umów o stowarzyszeniu – lecz może wynikać również z innych postanowień traktatu lub z aktów wydawanych na podstawie tych postanowień przez instytucje Wspólnoty;

17 że w szczególności, w każdym przypadku gdy w celu wdrożenia wspólnej polityki przewidzianej w traktacie Wspólnota podjęła działania zmierzające do ustanowienia, w jakiejkolwiek formie, wspólnych zasad, państwa członkowskie nie mają już prawa, ani indywidualnie, ani nawet wspólnie, zaciągać wobec państw trzecich zobowiązań naruszających te zasady;

18 bowiem w miarę ustanawiania zasad wspólnych tylko Wspólnota jest w stanie podejmować i wykonywać w sposób skuteczny w całej sferze stosowania wspólnotowego porządku prawnego zobowiązania wobec państw trzecich;

19 że nie można w związku z tym określać innego reżimu prawnego dla działań podejmowanych w celu wykonania postanowień traktatu w porządku wewnętrznym Wspólnoty, a innego dla działań w sferze stosunków zewnętrznych;

20 zważywszy, że w art. 3 lit. e) ustanowienie wspólnej polityki w dziedzinie transportu zostało wyraźnie wskazane wśród celów Wspólnoty;

21 że zgodnie z art. 5 państwa członkowskie winny, z jednej strony, podjąć wszelkie właściwe działania w celu zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z traktatu lub z aktów wydawanych przez instytucje, a z drugiej strony powstrzymać się od jakichkolwiek działań, które mogłyby zagrozić urzeczywistnieniu celów traktatu;

22 że z postanowień tych, rozpatrywanych łącznie, wynika, iż państwa członkowskie nie mogą, w sytuacji gdy ustanowiono wspólnotowe normy prawne mające na celu realizację celów traktatu, podejmować poza ramami instytucjonalnymi Wspólnoty zobowiązań mogących naruszyć te normy lub zagrozić ich skuteczności;

23 zważywszy, że z godnie z art. 74 cele traktatu w dziedzinie transportu realizowane są w ramach wspólnej polityki;

24 że art. 75 ust. 1 powierza Radzie zadanie ustanowienia w tym celu wspólnych zasad oraz, między innymi, „wszelkich innych potrzebnych przepisów”;

25 że zgodnie z lit. a) tego postanowienia owe wspólne zasady mają zastosowanie „do transportu międzynarodowego wykonywanego z lub na terytorium państwa członkowskiego lub tranzytu przez terytorium jednego lub większej liczby państw członkowskich”;

26 że postanowienie to dotyczy również transportu z lub do państw trzecich, w części trasy przebiegającej przez terytorium Wspólnoty;

27 że wymaga ono zatem rozciągnięcia kompetencji Wspólnoty na stosunki pozostające w sferze prawa międzynarodowego i oznacza w związku z tym konieczność zawierania umów z zainteresowanymi państwami trzecimi;

28 że art. 74 i 75 nie przewidują wprawdzie wprost kompetencji Wspólnoty do zawierania umów międzynarodowych, jednakże wejście w życie w dniu 25 marca 1969 r. rozporządzenia Rady nr 543/69 w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz.U. L 77 z dnia 20 marca 1969 r., str. 49) skutkuje nieuchronnie powierzeniem Wspólnocie kompetencji do zawierania z państwami trzecimi wszelkich umów dotyczących dziedzin unormowanych w tym rozporządzeniu;

29 że fakt powierzenia jej takich kompetencji znajduje zresztą wyraz w art. 3 tego rozporządzenia, zgodnie z którym „Wspólnota podejmuje z państwami trzecimi negocjacje, jakie mogą okazać się konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia”;

30 zważywszy, że AETR dotyczy dziedziny należącej do zakresu zastosowania rozporządzenia nr 543/69, w związku z czym kompetencja do negocjowania i zawarcia tej umowy należy, od dnia wejścia w życie wspomnianego rozporządzenia, do Wspólnoty;

31 że powyższa kompetencja wspólnotowa wyklucza możliwość istnienia jednocześnie kompetencji państw członkowskich, gdyż wszelkie działania podejmowane poza ramami instytucjonalnymi Wspólnoty byłyby nie do pogodzenia z jednolitością wspólnego rynku i jednolitym stosowaniem prawa wspólnotowego;

32 że kwestię dopuszczalności należy rozstrzygnąć w świetle powyższego stanu prawnego;

2. W przedmiocie dopuszczalności skargi

33 Zważywszy, że Rada kwestionuje dopuszczalność skargi z kilku względów, dotyczących charakteru spornej uchwały, a pomocniczo braku interesu Komisji, jej wcześniejszego postępowania oraz wniesienia skargi po terminie;

a) Zarzut oparty na charakterze uchwały z dnia 20 marca 1970 r.

34 Zważywszy, że zdaniem Rady uchwała z dnia 20 marca 1970 r. nie stanowi aktu podlegającego zaskarżeniu w rozumieniu art. 173 akapit pierwszy zdanie pierwsze;

35 uchwała ta bowiem ani ze względu na swoją formę, ani przedmiot, ani treść nie jest rozporządzeniem, decyzją czy dyrektywą w rozumieniu art. 189;

36 że w rzeczywistości stanowi ona jedynie polityczne uzgodnienie między państwami członkowskimi w ramach Rady, które samo w sobie nie nadaje żadnych uprawnień, nie nakłada zobowiązań ani nie powoduje zmiany żadnej sytuacji prawnej;

37 że przyjęcie takiego charakteru uchwały konieczne jest, jej zdaniem, tym bardziej iż w przypadku sporu między instytucjami dopuszczalność należy oceniać w sposób szczególnie restrykcyjny;

38 zważywszy, że zgodnie z art. 173 zadaniem Trybunału jest kontrola zgodności z prawem „aktów Rady […] innych niż zalecenia i opinie”;

39 że wykluczając możliwość wnoszenia przez państwa członkowskie i instytucje skarg o stwierdzenie nieważności tylko na „zalecenia i opinie” – niemające zgodnie z art. 189 ostatni akapit mocy wiążącej – art. 173 poddaje skardze wszelkie akty wydawane przez instytucje i mające na celu wywołanie skutków prawnych;

40 że skarga ta ma na celu, zgodnie z art. 164, zapewnić poszanowanie prawa w interpretacji i stosowaniu traktatu;

41 że zawężająca wykładnia przesłanek dopuszczalności skargi, ograniczająca jej zakres jedynie do kategorii aktów określonych w art. 189, byłaby sprzeczna z tym celem;

42 że możliwość wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności obejmować powinna wszelkie akty instytucji mające na celu wywołanie skutków prawnych, niezależnie od ich charakteru i formy;

43 że charakter spornej uchwały oceniać należy w świetle powyższych rozważań;

44 zważywszy, że na posiedzeniu w dniu 20 marca 1970 r. Rada, po wymianie zdań między jej członkami i przedstawicielem Komisji, przyjęła szereg „wniosków” dotyczących stanowiska, jakie rządy państw członkowskich winny zająć podczas decydującej rundy negocjacji nad AETR;

45 że uchwała ta dotyczyła w szczególności celów, a z drugiej strony procedury negocjacji;

46 że w odniesieniu do celów, jakie należy osiągnąć, Rada określiła stanowisko negocjacyjne, zgodnie z którym należało zmierzać do dostosowania postanowień AETR do przepisów rozporządzenia wspólnotowego, z zastrzeżeniem możliwości przyjęcia pewnych odstępstw od rozporządzenia, na które zgodę wyrazić musiałaby Wspólnota;

47 że w związku z tak określonym celem Rada wezwała Komisję do przedstawienia jej we właściwym czasie i zgodnie z postanowieniami art. 75 traktatu projektu niezbędnych zmian do rozporządzenia nr 543/69;

48 że w odniesieniu do procedury negocjacji Rada uzgodniła, zgodnie z przyjętą na poprzednich posiedzeniach linią postępowania, iż negocjacje będą prowadzone i zostaną zakończone przez sześć państw członkowskich, które staną się stronami AETR;

49 iż przez cały czas trwania negocjacji i podczas zawierania umowy państwa członkowskie działać będą wspólnie, stale uzgadniając swoje stanowiska zgodnie ze zwykłymi zasadami postępowania i w ścisłej współpracy z instytucjami Wspólnoty, a delegacja państwa członkowskiego przewodniczącego Radzie występować będzie w roli rzecznika;

50 zważywszy, że z protokołu nie wynika, by Komisja zgłosiła zastrzeżenia co do sposobu określenia przez Radę celów negocjacji;

51 że zgłosiła natomiast wyraźny sprzeciw wobec procedury negocjacji, uznając stanowisko przyjęte przez Radę za niezgodne z traktatem, a konkretnie z art. 228;

52 zważywszy, że w związku z powyższym uchwała Rady dotyczyła dziedziny objętej kompetencją wspólnotową, wobec czego państwa członkowskie nie miały prawa działać poza ramami instytucjonalnymi Wspólnoty;

53 że, jak się w związku z tym okazuje, uchwała z dnia 20 marca 1970 r. nie mogła być, w odniesieniu do celów negocjacji wyznaczonych przez Radę, jedynie wyrazem lub stwierdzeniem faktu dobrowolnej koordynacji, lecz miała na celu określenie linii postępowania wiążącej zarówno instytucje, jak państwa członkowskie, i mogącej następnie wywrzeć wpływ na treść rozporządzenia;

54 że w części wniosków dotyczącej procedury negocjacji Rada ustaliła zasady mogące ewentualnie stanowić odstępstwo od określonych w traktacie procedur negocjacji z państwami trzecimi i zawierania umów;

55 że uchwała z dnia 20 marca 1970 r. wywoływała więc określone skutki prawne, zarówno w sferze stosunków między Wspólnotą a państwami członkowskimi, jak i między instytucjami;

b) Pomocnicze zarzuty dotyczące dopuszczalności

56 Zważywszy, że zdaniem Rady ocena możliwych następstw stwierdzenia nieważności uchwały z dnia 20 marca 1970 r. potwierdza, iż nie rodzi ona żadnych skutków prawnych;

57 że stwierdzenie nieważności tej uchwały, powodujące unieważnienie ustalenia faktu koordynacji między państwami członkowskimi, nie miałoby żadnego wpływu na rzeczywiste istnienie tej koordynacji ani na późniejsze postępowanie państw członkowskich w ramach negocjacji dotyczących AETR;

58 że w związku z tym Komisja nie ma, jej zdaniem, interesu prawnego we wnoszeniu skargi, gdyż będzie to siłą rzeczy bezcelowe;

59 zważywszy, że zgodnie z art. 174, „jeżeli skarga jest zasadna, Trybunał Sprawiedliwości orzeka o nieważności danego aktu”;

60 że w takim przypadku, gdy uchwałę Rady, jako akt, którego nieważność stwierdzono sądownie, należałoby uznać za nieistniejącą, strony sporu zostałyby postawione w sytuacji sprzed przyjęcia uchwały i zmuszone byłyby ponownie rozpatrzyć sporne zagadnienia, w zgodzie z prawem wspólnotowym;

61 że interesu Komisji we wniesieniu skargi nie można zatem kwestionować;

62 zważywszy, że Rada utrzymuje również, iż Komisja, która sama jest winna spornej sytuacji, gdyż, nie przedkładając Radzie odpowiedniego projektu, nie podjęła w stosownym czasie działań niezbędnych w celu wykonania kompetencji wspólnotowej, straciła tym samym legitymację procesową;

63 zważywszy, że kwestie przedstawione przez Komisję Trybunałowi do rozstrzygnięcia dotyczą struktury instytucjonalnej Wspólnoty, wobec czego dopuszczalność skargi nie może być uzależniona od wcześniejszych zaniedbań lub błędów strony skarżącej;

64 że poza tym ocena zastrzeżeń podniesionych przez Radę należy do istoty sprawy;

65 zważywszy wreszcie, że Rada zarzuca także wniesienie skargi po terminie, z tego względu, iż uchwała z dnia 20 marca 1970 r. stanowi jedynie powtórzenie zasad wypracowanych podczas wcześniejszych posiedzeń Rady, z których ostatnie miało miejsce w dnach 17–18 marca 1969 r.;

66 zważywszy jednakże, że uchwały z dnia 20 marca 1970 r. nie można uznać li tylko za potwierdzenie wcześniejszych uzgodnień, ponieważ rozporządzenie nr 543/69 z dnia 25 marca 1969 r. zmieniło w sposób zasadniczy podział kompetencji między Wspólnotą a państwami członkowskimi w odniesieniu do przedmiotu prowadzonych negocjacji;

67 zważywszy, że w związku z całością powyższych rozważań skarga jest dopuszczalna;

3. Co do istoty sprawy

68 Zważywszy, że Komisja kwestionuje ważność uchwały z dnia 20 marca 1970 r. przede wszystkim ze względu na naruszenie norm traktatu, a w szczególności art. 75, 228 i 235 w zakresie podziału kompetencji między Radę a Komisję, a w konsekwencji uprawnień przysługujących Komisji w ramach negocjacji dotyczących AETR;

a) Zarzut oparty na naruszeniu art. 75 i 228

69 Zważywszy, że zdaniem Komisji, w związku z kompetencjami powierzonymi Wspólnocie w art. 75, AETR powinna zostać wynegocjowana i zawarta przez Wspólnotę, w trybie określonym w art. 228 ust. 1;

70 że o ile Rada może, zgodnie z tymi postanowieniami, dokonywać w każdym przypadku oceny celowości zawarcia umowy z państwem trzecim, o tyle nie ma prawa dyskrecjonalnie decydować o wyborze trybu międzyrządowego lub wspólnotowego;

71 że postanawiając działać w trybie międzyrządowym, Rada uniemożliwiła Komisji wykonanie zadań, jakie traktat powierza jej w dziedzinie negocjacji z państwami trzecimi;

72 zważywszy, że wobec braku w traktacie szczególnych postanowień dotyczących negocjowania i wprowadzenia w życie omawianej umowy, należy stosowne normy wywieść z całości postanowień traktatu mających zastosowanie do negocjacji w sprawie AETR;

73 zważywszy, że podział między instytucjami Wspólnoty kompetencji do negocjowania i wprowadzenia w życie AETR należy ustalić zarówno z uwzględnieniem postanowień dotyczących wspólnej polityki transportowej, jak i odnoszących się do zawierania przez Wspólnotę umów;

74 że zgodnie z art. 75 ust. 1 Rada na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii Komitetu Ekonomiczno‑Społecznego oraz Zgromadzenia wydaje odpowiednie przepisy, w formie rozporządzenia lub innej, w celu wdrożenia wspólnej polityki transportowej;

75 że zgodnie z art. 228 ust. 1, w przypadku gdy planuje się zawarcie umowy z jednym lub kilkoma państwami trzecimi albo z organizacją międzynarodową, negocjacje prowadzi Komisja, a umowa zawierana jest przez Radę, z zastrzeżeniem ewentualnych szerszych uprawnień Komisji;

76 że omawiane negocjacje odbywały się w ramach Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ, w związku z czym należy dodatkowo wziąć pod uwagę art. 116 akapit pierwszy, zgodnie z którym po upływie okresu przejściowego państwa członkowskie „prowadzą w ramach organizacji międzynarodowych o charakterze gospodarczym wyłącznie działania wspólne”, które należą do kompetencji Rady działającej na wniosek Komisji;

77 zważywszy, że z powyższych postanowień rozpatrywanych łącznie wynika, iż państwa członkowskie zobowiązane były w każdym razie do solidarnego współdziałania w celu obrony interesów Wspólnoty, jako że chodziło o dziedzinę należącą do wspólnej polityki;

78 że solidarność ta została potwierdzona w uchwale z dnia 20 marca 1970 r., której nie można zarzucić nieprawidłowości z tego punktu widzenia;

79 że co więcej, jak wynika z powyższych postanowień, a w szczególności z art. 228 ust. 1, kompetencja do zawarcia umowy należała do Rady;

80 że Komisja ze swej strony powinna była podjąć dwojakiego rodzaju działania, wnosząc po pierwsze odpowiedni projekt, zgodnie z art. 75 ust. 1 i art. 116 akapit pierwszy, a po drugie w charakterze negocjatora, zgodnie z art. 228 ust. 1 akapit pierwszy;

81 zważywszy jednakże, że powyższy podział kompetencji między instytucjami jest wiążący tylko w wypadku negocjacji rozpoczętych po powierzeniu Wspólnocie kompetencji, czy to na podstawie samego traktatu, czy też aktów wydanych przez instytucje;

82 że, jak należy w tej kwestii zauważyć, pierwsza wersja AETR została przygotowana w 1962 r., kiedy to wobec niewystarczającego stopnia rozwoju wspólnej polityki transportowej kompetencja do zawarcia tej umowy należała do państw członkowskich;

83 że etap, na jakim znajdowały się prace w chwili przyjęcia spornej uchwały, nie miał za przedmiot opracowania nowej umowy, a jedynie wprowadzenie do tekstu z 1962 r. zmian pozwalających na jej ratyfikację przez wszystkie umawiające się strony;

84 że z tego punktu widzenia szczególną cechą negocjacji w sprawie AETR jest okoliczność, iż ich początek i znaczna część prac w ramach Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ przypada na okres wcześniejszy niż powierzenie Wspólnocie kompetencji wskutek wydania rozporządzenia nr 543/69;

85 że, jak się zatem okazuje, Rada podjęła w dniu 20 marca 1970 r. decyzję dotyczącą sytuacji, w której nie miała pełnej swobody działania w stosunkach z państwami trzecimi biorącymi udział w tych negocjacjach;

86 że złożona zainteresowanym państwom trzecim na tym etapie negocjacji propozycja uwzględnienia nowego podziału kompetencji wewnątrz Wspólnoty mogłaby, co zresztą przedstawiciel Komisji przyznał podczas obrad Rady, zagrozić pomyślnemu zakończeniu tych negocjacji;

87 że w takiej sytuacji obie instytucje, w których kompetencji znajdowała się ta sprawa, to jest Rada i Komisja, powinny były uzgodnić, na podstawie art. 15 traktatu z dnia 8 kwietnia 1965 r. ustanawiającego jedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europejskich, właściwe warunki współpracy w celu zapewnienia jak najskuteczniejszej obrony interesów Wspólnoty;

88 że z protokołu z posiedzenia Rady w dniu 20 marca 1970 r. wynika, iż Komisja nie skorzystała formalnie z prawa do inicjatywy, jaką dają jej art. 75 i 116;

89 że nie zażądała również literalnego stosowania art. 228 ust. 1 w zakresie uprawnienia do prowadzenia negocjacji;

90 że należy w związku z tym przyjąć, iż poprzez prowadzenie negocjacji i wspólne zawarcie umowy, zgodnie z zasadami określonymi przez Radę, państwa członkowskie działały i nadal działają w interesie i na rzecz Wspólnoty, zgodnie z zobowiązaniem nałożonym na nie na mocy art. 5 traktatu;

91 że wobec tego Rada, określając w tej sytuacji tryb solidarnego współdziałania państw członkowskich, nie naruszyła zobowiązań wynikających z art. 75 i 228;

92 że w związku z powyższym zarzut ten należy oddalić;

b) Pozostałe zarzuty Komisji (art. 235, brak uzasadnienia)

93 Zważywszy, że Komisja twierdzi pomocniczo, iż w związku z zobowiązaniami wynikającymi z wdrożenia wspólnej polityki transportowej Rada, skoro już nie oparła podjętych działań na art. 75, winna była skorzystać przynajmniej z uprawnień, jakie daje jej art. 235;

94 że, zdaniem Rady, natomiast odwołanie się do tego postanowienia nie było konieczne, ponieważ istniała możliwość prowadzenia wspólnych działań państw członkowskich, a poza tym Komisja nie przedłożyła żadnego projektu w tej sprawie, jak wymaga tego wspomniane postanowienie;

95 zważywszy, że jakkolwiek art. 235 pozwala Radzie na podjęcie „właściwych działań” również w sferze stosunków zewnętrznych, postanowienie to nie nakłada obowiązków, lecz nadaje Radzie uprawnienie, którego niewykonanie nie może być przyczyną nieważności uchwały;

96 że w związku z tym zarzut ten należy oddalić;

97 zważywszy, że Komisja twierdzi dodatkowo, iż zaskarżona uchwała nie zawiera wskazania podstawy prawnej i żadnego uzasadnienia;

98 zważywszy, że wymogów tych, określonych w art. 190 w stosunku do rozporządzeń, dyrektyw i decyzji, nie można rozciągać na akty o szczególnej naturze, jak uchwała z dnia 20 marca 1970 r.;

99 że w istocie udział w pracach Rady dał Komisji wszelkie gwarancje prawne, jakie art. 190 ma zapewnić podmiotom trzecim, których dotyczą wymienione w nim akty;

100 że skargę należy zatem oddalić;

4. W przedmiocie kosztów

101 Zważywszy, że zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę;

102 że w niniejszej sprawie żadna ze stron nie przedstawiła żądań co do kosztów;

103 że należy zatem rozdzielić koszty;

z powyższych względów, uwzględniając akta sprawy;

po zapoznaniu się ze sprawozdaniem sędziego sprawozdawcy;

po zapoznaniu się ze stanowiskiem stron;

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego;

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, a w szczególności art. 3, 5, 6, 74, 75, 111, 113, 114, 116, 173, 174, 189, 190, 210, 228, 235 i 238, a także traktat z dnia 8 kwietnia 1965 r. ustanawiający jedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europejskich;

uwzględniając regulamin Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich;

TRYBUNAŁ,

odrzucając wszelkie żądania dalej idące lub przeciwne, orzeka, co następuje:

1) Skarga zostaje oddalona;

2) Każda ze stron pokrywa własne koszty.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
(03)E? KOMISJA P RADZIE
Komisje w Radzie Miejskiej, monitoring kandydatów [Łódź], Wybory samorządowe 2010, radni
10- postanowienie o wykluczenieu ze składu komisji (2)
6 5 10 zal reg Komisji ds Eduka Nieznany (2)
kkpk 403 60 10 opinia komisji kodyfikacyjnej prawa karnego w zakresie kryminalizacji zjawiska mobbin
POWOŁAJMY MIĘDZYNARODOWĄ KOMISJĘ DS, SMOLENSKN 10 04 2010 MORDERSTWO W IMIE GLOBALIZACJI
D19240920 Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych z dnia 10 listopada 1924 r o utworzeniu Komisji
Szesnaście komisji merytorycznych przy Radzie Miejskiej (08 12 2010)
Niezależna Komisja ds Turcjii wzywa do przyśpieszenia negocjacji akcesyjnych (10 09 2009)
2015 10 31 Wyciekł cały raport komisji TVN ws
komunikat państwowej komisji wyborczej z 10 10 2011
10 Metody otrzymywania zwierzat transgenicznychid 10950 ppt
10 dźwigniaid 10541 ppt

więcej podobnych podstron