Etiologia- przyczyny powstawania choroby; Patogeneza- powstawanie i przebieg choroby; Sanogeneza- warunki powodujące zdrowienie; Homeostaza- jest zdolnością ustroju do utrzymywania w dynamicznej równowadze stałości środowiska wewnętrznego przy zmiennym środowisku zewnętrznym. Adaptacja- jest ogółem odczynów czynnościowych i strukturalnych zmierzających do zachowania szeroko pojętej homeostazy. Wyzdrowienie może być:
-pełne tzn. Restiutio od integruj -z pozostawieniem trwałych następstw Restitutio cum defektu
Jeżeli zawiodą mechanizmy kompensacyjne ustroju dochodzi do śmierci tzw. zejścia śmiertelnego.
(Exitus letalis). Lipoproteiny: -rdzeniowe TG i Che -powierzchniowe fosfolipidy i Ch -apolipoproteiny (regulacja metabolizmu LP) -chylomikrony, VLDL, IDL, LDL i HDL. Skład lipoprotein: Dominuje trigliceryd w Chylomicrons i VLDL a mało w LDL i HDL. Od największych (ale mających najmniejszą gęstość): chylomikrony; VLDL; IDL; LDL; HDl2. Przed dotarciem do wątroby zmniejszają swój ładunek zostaje E i B-48. Synteza chylomikronów: -montowanie w enetrocycie (golgi/ER) -apolipoproteiny (apo) B organizuje montaż – B48 -zapotrzebowanie na fosfolipidy -2 formy apo B *B100, duża – hepatocyt *B48, mała – enterocyt -przyłączanie apo A, C i E w osoczu -skład TG ścisłym odbiciem TG pobranych z diet. aapoBlipoproteinemia :-rzadka choroba genetyczna -brak w osoczu LP awierających apo B -cholesterol - 25% normy -mutacja MTP. B48 – chylomikron – przenosi estry cholesterolu, brak domeny wiązanej do receptorów LDL B100 – VLDL, IDL, LDL – wiązania do receptorów LDL C-II – chyl. VLDL, IDL, HDL – aktywuje LPL C-III – chyl. VLDL, IDL, HDL – hamuje LPL
E – remnanty chyl. VLDL, IDL, HDL – wiązanie do receptorów LDL A-1 – HDL/chylomikron – aktywuje LCAT (acylotransferaza lecytyna: cholesterol). Regulacja LPL: Odżywianie: dodatnia synteza i aktywność LPL w adipocytach Ujemna synteza i aktywność LPL w m. szkieletowych i serca Głodzenie/wysiłek fizyczny: ujemna synteza i aktywność LPL w adipocytach Dodatnia synteza i aktywność LPL w mięśniach.Laktacja/ gr. mlekowy – dodatnia aktywność LPL. -Omega 3 > Omega 6 >SFA -mniej danych na temat MUFA, jednak zalecana oliwa z oliwek. Te które pobudzają do peptyd Y a te które hamują to CEAP (coffeni end amfetamin peptyd). CEAP jest stymulowany poprzez kofeinę i narkotyki. Jest on odpowiedzialny za wyniszczenie organizmu. Nie chce się jeść przez niego. Holycysteina – hormon wydzielany do przestworów komórkowych, tam do nerwu błędnego i do jądra nerwu błędnego. Nad nim jest jądro pasam samotnego i tam odbywa się regulacja łaknienia.
Tkanki odbierające sygnały: -komórki beta trzustki – wydzielają insulinę która powoduje odkładanie rezerw energetycznych, jest sygnałem dla podwzgórza, że jesteśmy w trakcie pobierania substancji
-tkanka tłuszczowa- gruczoł endokrynnny wydzielający różne hormony. Desyntetyzacja- odczulenie, organizm ustala poziom hormonów na coraz wyższym poziomie. Co za tym idzie jesteśmy głodni, bo mamy wyższe progi. Leptyna- jej defekt powoduje otyłość, bo idzie do podwzgórza ale nie przekazuje sygnału. (mutacje genu OP). Insulina – następuje sekrecja insuliny, tkanka tłuszczowa jest najbardziej wrażliwa na insulinę starczy 5% wysycenie jej insuliną aby tkanka tłuszczowa pobierała na maksa. Insulina pobudza wydzielanie leptyny, a Leptyna na zasadzie ujemnego sprzężenia zwrotnego hamuje wydzielanie insuliny. 5% tkanki tłuszczowej to makrofagi a u osoby otyłej jest na poziomie 20-25%.
Objawy stanu zapalnego: -Rubor –Tumor –Calor -Dolor (Celsus – to wymyślił) -Functio laesa. Zmiany naczyniowe:1.Rozkurcz tętniczek, następnie kapilar = hyperaemia activa Rubor, Calor (może być poprzedzony przez skurcz tętniczek) 2.Poszerzenie żyłek i żył – zwolnienie przepływu krwi, wzrost przepuszczalności naczyń – wysięk (głównie żyłki 20 do 60 µm)3.Zastój, marginacja leukocytów, aktywacja komórek śródbłonka. Wysięk zapalny (exsudatum) > 1.020 -duża zawartość białek, detritus komórkowy. Przesięk (transsudatum) < 1.012 niska zawartość białek (albuminy). Zwiększony transport płynów i białek (transcytoza) przez komórki śródbłonka: -żyłki, VEGF. Zwiększona przepuszczalność nowo tworzonych naczyń: -więcej receptorów dla mediatorów wazoaktywnych VEGF. Diapedeza - żyłki (w płucach też kapilarny) Błona podstawna – kolagenozy:- 6 – 24 godzin – neutrofile - 24 – 48 godzin – monocyty . Chemotaksja: -egzogenne – produkty bakteryjne (białkowe, lipidowe) -endogenne- układ dopełniacza (C5a), produkty szlaku lipooksygenazy leukocytów (LTB4 – Leukotrien B4), cytokiny (głównie hemokiny – IL-8) Aktywacja leukocytów (bakterie, martwica, kompleksy Ag-Ab, cytokiny). Fagocytoza: A)Rozpoznanie i przyczepianie: -opsonizacja: *Fc fragment IgG *C3b (konwertaza C3b – układ dopełniacza) *lektyny B)Wchłonięcie (otoczenie przez pseudopodia): Fagosom – fagolizosom Degranulacja neutrofili i monocytów. C)Niszczenie bakterii:
-ROS (reaktywne formy tlenu), NO -mechanizmy niezależne od tlenu – lizozym, laktoferyna, defensyny. Uszkodzenie indukowane przez leukocyty:Ostre:-ARDS (zespół ostrej niewydolności oddechowej )- neutrofile -ostre odrzucanie przeszczepu – limfocyty, przeciwciała, dopełniacz
-astma- eozyno file , IgE -glomerulonephritis- neutrofile, monocyty, przeciwciała, dopełniacz
-wstrząs septyczny – cytokiny -ropień płuca – neutrofile. 1.Defekt adhezji:-LAD typ 1 (Leukocyte adhesion deficiency type II) – gentyczny defekt łańcucha B2 integryn -LAD typ 2 – brak sialyl-Lewis X (ligand dla E i P-selektyn)-nawracające infekcje wskutek nieprawidłowej adhezji leukocytów, nieprawidłowe gojenie. 2.Defekt funkcji fagolizosomu: *zespół Chadiak-Higashi:
-autosomalny recesywny defekt łączenia fagosomu i lizosomu (podatność na infekcje), nieprawidłowości melanocytów (albinizm), komórek układu nerwowego (defekty nerwów) i płytek krwi (skaza krwotoczna) -neutropenia, wadliwa de granulacja leukocytów, opóźnione . 3.Wadliwa aktywność bakteriobójcza: -przewlekła choroba ziraniniakowa- wrodzony defekt genów kodujących komponenty oksydazy NADPH (z chromosomem X) -niedobór MPO- (genetycznie uwarunkowany) niedobór mieloperoksydazy (synteza kwasu podchlorowego) w nautrofilach (drożdżyca). -mastocyty (komórki tuczne tkanek) – reagują na uraz fizyczny, produkty rozpadu dopełniacza, produkty bakteryjne i neuropeptydy, wydzielając histaminę , leukotrieny, enzymy, cytokininy.-makrofagi- reagują na produkty bakteryjne; wydzielają cytokininy prozapalne. Zakończenie ostrej odpowiedzi zapalnej: -krótki czas życia mediatorów i neutrofilii -przeciwzapalne lipoksyny (w miejscu leukotrienów)-przeciwzapalne cytokininy – TGF – beta; IL – 10 -mediatory przeciwzapalne – resolwiny, protaktyny -impulsy nerwowe hamujące produkcje TNF. 1.Aminy wazoaktywne:
Histaminy (mastocyty, bazofile, płytki krwi): -czynniki fizyczne -reakcje alergiczne -anafilatoksyny C3a i C5a –neuropeptydy -cytokininy IL-1, IL- 8 Poszerzenie tętniczek, skurcz tętnic, wzrost przepuszczalności żyłek (receptory H1). Serotonina: -płytki krwi, komórki EC -agregacja płytek (kolagen, trombina, kompleksy Ab-Ag, PAF) -zwiększona przepuszczalność naczyń w reakcjach immunologicznych. 2.Metabolity kwasu arachidonowego: -prostaglandyny -leukotrieny
-lipoksyny. PAF -czynnik aktywujący płytki krwi. 6.Cytokiny:-TNF -IL-1. 7.Chemokiny (stymulują rekrutację leukocytów i kontrolująca migrację)-C-X-C (alfa-chemokiny) – IL – 8; neutrofile mniej monocyty i eozyno file -C-C (beta- hemokiny) – monocyty, eozyno file (eotoksyny), bazofile, limfocyty
-C – limfocyty. Neuropeptydy: -neurokinina A -substancja P (płuca, przewód pokarmowy) – transmisja sygnałów bólu, regulacja ciśnienia krwi, stymulacja wydzielania dokrewnego, zwiększona przepuszczalność naczyń. Układ dopełniacza: -zapalenie – anafliatoksyny C3a, C5a, C4a -uwalnianie histaminy – zmiany naczyniowe: C5a – chemotaksja . Zejście zapalenia ostrego:-rezolucja (zdrowienie) -tworzenie ropnia (upłynnienie ogniska)-gojenie przez włóknienie (blizna, bliźniak)-zapalenie przewlekłe (uogólnienie). Cukrzyca typu 2 (łac. diabetes mellitus typi 2), nazywana też cukrzycą insulinoniezależną, NIDDM (ang. Non Insulin Dependent Diabetes Mellitus) – choroba metaboliczna, która pierwotnie charakteryzuje się opornością na insulinę, względnym niedoborem insuliny oraz hiperglikemią. Cukrzyca typu 2 często jest wynikiem otyłości – szczególnie otyłości brzusznej. Jest to również powikłanie niektórych chorób metabolicznych, np. zespołu policystycznych jajników, Zespołu Cushinga. Cukrzyca typu 1 (łac. diabetes mellitus typi 1, ang. Insulin Dependent Diabetes Mellitus, IDDM), nazywana też cukrzycą insulinozależną jest jedną z etiopatogenetycznych postaci cukrzycy. U jej podłoża leży przewlekły, autoimmunologiczny proces chorobowy prowadzący do powolnego zniszczenia, produkujących insulinę, komórek β wysp trzustkowych i w następstwie tego do utraty zdolności jej wydzielania.