PROCES WYCHOWANIA- to planowa, świadoma działalność ukierunkowana na kształcenie osobowości człowieka według założonego w różnym stopniu określonego wzoru. Proces ten oparty jest na stosunku wychowawczym pomiędzy wychowankiem a wychowawcą, którego celem jest wywołanie zamierzonych zmian osobowości.
GŁÓWNY CEL PROCESU WYCHOWANIA-to doprowadzenie osobowości jednostki do apogeum jeje możliwości rozwojowych.
PSYCHOLOGICZNE MODELE WSPOMAGANIA JEDNOSTKI W ROZWOJU:
1.model medyczny-wychowanek nie odpowiada za swoje trudności, ani za ich rozwiązywanie, czyli dziecko jest nie samodzielne, nieodpowiedzialne, w związku z tym jego głównym zadaniem jest stosowanie się do zaleceń i instrukcji wychowawcy.
2.model kompensacyjny-wychowanek nie odpowiada za swoje trudności, ale odpowiada za ich rozwiązanie. Zadaniem wychowawcy jest stworzenie warunków wychowankowi do kompensacji jego własnych niedostatków.
3.model oświatowy-wychowanek odpowiada za pojawiające się trudności, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich rozwiązanie. Wychowanek ma się podporządkować zaleceniom wychowawcy.
4.model moralny-wychowanek ponosi odpowiedzialność za trudności jakich doświadcza i za ich rozwiązywanie. Wychowawca wierzy, że dziecko jest leniem i trzeba go zmotywować do nauki.
5.model humanistyczny-wychowanek i wychowawca pozostają ze sobą w osobowej relacji. Współpracują ze sobą, by osiągnąć określony cel wychowawczy.
RODZAJE WYCHOWANIA:
1.Wychowanie naturalne-proces ten występuje pod wpływem środowiska w którym funkcjonuje jednostka (np.rodzina);
2.wychowanie instytucjonalne (przedszkola, szkoły harcerstwo, itp.);
3.samowychowanie.
AGENDY WYCHOWANIA (czyli kto wychowuje):
1.szkoły (uczeń-nauczyciel),
2.grupa rówieśnicza,
3.rodzina,
4.środki masowego przekazu,
5.kościół.
ETAPY WYCHOWANIA (według Maurice Debesse):
1.wiek dziecinnego pokoju,
2.wiek koziołka,
3.wiek szkolny,
4.wiek niepokojów dojrzewania,
5.wiek młodzieńczego entuzjazmu.
ERVING MANUAL GOFFMAN (1922-1982)-to kanadyjski socjolog, twórca dwóch koncepcji-dramaturgizmu i ................
1.DRAMATURGIZM, CZYLI DRAMATURGICZNA KONCEPCJA CZŁOWIEKA
DRAMATURGICZNA KONCEPCJA ŻYCIA SPOŁECZNEGO:
-życie codzienne to teatr,
-epizody interakcyjne........................................
-występy zbiorowe i indywidualne,
-występ inauguracyjny (czyli pierwsze wrażenie),
-wrażenia przekazywane-to symbole werbalne i/lub ich substytuty (mowa w tradycyjnym rozumieniu). Stosujemy je by przekazać określone informacje,
-wrażenia wywołane-to działania jednostki charakterystyczne dla niej samej,
-interakcja.
RODZAJE AKTORSTWA:
-aktor cyniczny (ten, który świadomie udaje);
-aktor szczery (naturszczyk).
CO POMAGA W WYSTĘPACH?:
1.fasada osobista (powierzchowność i sposób bycia)-to środki wyrazu związane z aktorem i przemieszczające się wraz z nim. Insygnia związane z władzą, płeć (inaczej odnosimy się do mężczyzny, inaczej do kobiety, wiek, postura, wygląd, sposób mówienia, gesty);
2.fasada społeczna (fasada osobista, dekoracja i używane przedmioty)-to fasada osobista i rekwizyty, które pomagają nam podczas występu.
3.instytucjonalizacja fasady- Goffman mówi, że :
-ludzie mają sekrety,
-idealizacja siebie,
-ciało nas zdradza,
-maskarada,
-fałszywa prezentacja.
PIĘTNO (znamię, stygmat)-to cechy fizyczne jednostki, jej niedoskonałości, zdarzenia i sytuacje życiowe, które są rozpoznawane i definiowane przez otoczenie jako dewiacyjne, co w konsekwencji prowadzi do zmiany samoakceptacji społecznej jednostki.
RODZAJE STYGMATÓW:
1.stygmaty fizyczne-różnorodne defekty w fizycznej budowie naszego ciała.
2.stygmaty osobowości (charakteru)-związane z zachowaniem jednostki (zaburzenia psychiczne, słaba wola, wszelkie wady charakteru jednostki, narkomania, dewiacja seksualna, alkoholizm, bezrobocie, próby samobójcze, radykalne polityczne postępowanie).
3.stygmaty plemienne-nabywane na podstawie przynależności do określonej rasy, narodowości czy wyznawanej religii dotyczące całej rodziny.
AKTORZY PROCSU STYGMATYZACJI:
1.naznaczeni-wszyscy Ci, których otoczenie uznało za dewiantów.
2.:normalsi”-wszyscy Ci, którzy nie dysponują dyskredytującą cechą.
3.profesjonaliści-to ludzie, którzy dysponują piętnem i wiedzą jak Radzic sobie z nim (praktycy) oraz osoby zawodowo przygotowane do pracy z naznaczonymi (teoretycy, np. psychologowie, lekarze, terapeuci, pracownicy socjalni).
Społeczeństwo nie lubi by tacy ludzie byli w przestrzeni publicznej, w związku z tym wymyśliło szczególny rodzaj instytucji, w których umieszcza się nonkonformistów. Według Goffmana to system totalny.