1. Cel ćwiczenia

Sprwadzenie stanu twardości podczas wciskania innego twardszego materiału nazywanego wgłębnikiem, z wykorzystaniem trzech różnych metod: Rockwella, Brinella, i Vickersa.

1. Teoria z uwzględnieniem PN:

Próby twardości mogą być przeprowadzane w sposób statyczny lub dynamiczny. W badaniach statycznych obciążenie wzrasta powoli od zera do wartości maksymalnej. Zalicza się do nich metodę Brinella (PN–EN ISO 6506-1), Rockwella (PN–EN ISO 6508-1) i Vickersa. Badanie dynamiczne, w którym obciążenie wywołane jest energią kinetyczną wgłębnika przeprowadza się najczęściej za pomocą młotka Poldiego lub skleroskopu Shoer’a.

1. Przebieg doświadczenia:

1. Metoda Brinella

Pomiar twardości metodą Brinella polega na wciskaniu w próbkę twardej kulki stalowej lub

kulki z węglików spiekanych, obciążeniem skierowanym prostopadle do powierzchni badane-

go materiału. Badanie za pomocą kulki stalowej wykonuje się na materiałach o twardości do

450HB, a za pomocą kulki z węglików na metalach o twardości do 650HB.

Twardość określana jest na podstawie średnicy odcisku kulki pozostawionego w badanej

próbce.

1. Metoda Rockwella

Pomiar twardości metodą Rockwella polega na wciskaniu w próbkę diamentowego wgłębnika w postaci stożka lub stalowej kulki. Stożek ma kąt wierzchołkowy równy 120^o i dodatkowo jego wierzchołek jest zaokrąglony promieniem r = 0, 2mm.

Twardość określana jest na podstawie pomiaru głębokości odcisku pozostawionego w badanej próbce. Symbol jednostki twardości Rockwella HR uzupełnia się literą, określającą skalę, wg której wykonano pomiar: A,B,C,D,E,F,G,H,K oraz na początku zapisu liczbowym wynikiem pomiaru:

a) 59 HRC- twardość Rockwella mierzona w skali C ( przy zastosowaniu wgłębnika diamento-

wego w postaci stożka),

b) 90 HRB- twardość Rockwella mierzona w skali B (przy zastosowaniu wgłębnika stalowego w

postaci kulki).

1. Opracowanie wyników badania:

Metoda Brinella

Po badaniu:

=> =>

=> =>

=> =>

Metoda Rockwella

1. Wnioski