DEFINICJE BEZDOMNOŚCI:

W polskiej literaturze naukowej i publicystyce nie dopracowano się jednej,

powszechnie uznawanej definicji bezdomności. Wiele publikacji podejmuje próby zmierzenia się z definicjami pojęcia bezdomności, osoby bezdomnej, zjawiska bezdomności w ogóle oraz walki z powszechnie utrwalonymi stereotypami.

Termin „bezdomny” upowszechnił się w polskim słownictwie na przełomie

XVIII i XIX wieku, a bezdomność pod względem formalnym i prawnym została uznana za problem społeczny.

W Słowniku języka polskiego z 1988 roku bezdomny określany jest jako „człowiek nie mający mieszkania; człowiek, który opuścił własne mieszkanie; wygnaniec”.

Nowa encyklopedia powszechna PWN z 1997 określa bezdomność jako „zjawisko społeczne polegające na braku domu lub miejsca stałego pobytu gwarantującego jednostce lub rodzinie poczucie podstawowych potrzeb na poziomie uznawanym w danym społeczeństwie za wystarczający; […] często staje się przyczyną patologii społecznej; jest jedną z dziedzin będących przedmiotem polityki społecznej państwa”.

Próbę określenia definicji bezdomności podjął również L. Stankiewicz w książce „Zrozumieć bezdomność (aspekty polityki społecznej)”. Wg niego „bezdomność jest złożonym zjawiskiem społecznym i osobowościowym stanem bezdomnego człowieka, warunkowanym przez różne przyczyny i przez fakt braku schronienia, spełniającego elementarne warunki, które pozwalają uznać je za pomieszczenie mieszkalne”. Autor przedstawia bezdomność jako kwestię społeczną, podkreślając jej wieloaspektowość.

Natomiast A. Przymeński definiuje bezdomność jako „sytuację osób, które

w danym czasie nie posiadają i własnym staraniem nie mogą zapewnić sobie takiego schronienia, które mogłyby uważać za swoje i które spełniałoby minimalne warunki pozwalające uznać je za pomieszczenie mieszkalne”

Ustawa z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej określa, iż za osobę

bezdomną uważa się osobę niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i niezameldowaną na pobyt stały, w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a także osobę niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym i zameldowaną na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania.

RODZAJE I POSTACIE BEZDOMNOŚCI:

W literaturze występuje wiele klasyfikacji rodzajów bezdomności. W klasyfikacji ze względu na różne kategorie, rodzaje bezdomności można

uszeregować:

a) w zależności od czasu jej trwania:

· okresową,

· frykcyjną,

· krótkotrwałą,

· tymczasową,

· trwałą,

· przewlekłą i inne;

b) ze względu na jej uwarunkowania:

· z przymusu,

· dobrowolną - z wyboru;

c) ze względu na uzewnętrznianie jej postaci:

· jawną - sytuacja rzeczywistego braku dachu nad głową,

· ukrytą- sytuacja, gdzie bezdomne osoby żyją w warunkach mieszkaniowych,

odbiegających od przyjętych i akceptowanych w danym społeczeństwie

standardów,

· sytuacyjną - osoba ma mieszkanie, ale z pewnych powodów nie może lub nie chce tam przebywać;

d) ze względu na jej skutek:

· częściową – występuje wówczas, gdy osoba mieszka w jakimś lokalu mieszkalnym, ale nie mając własnego miejsca zamieszkania, często zmienia miejsce pobytu, bez możliwości pozostania gdziekolwiek na dłużej,

· całkowitą – gdy osoba rzeczywiście nie ma gdzie mieszkać;

e) ze względu na konkretne formy uzewnętrzniania rodzajow bezdomności:

· uliczną,

· pensjonariuszy schronisk i noclegowni,

· więźniów,

· imigrantów i uchodźców,

· dzikich lokatorów,

· potencjalnych - mających chwilowo dach nad głową, ale w każdej chwili mogących go stracić, np. bezdomni z zakładów karnych, szpitali, sanatoriów, z zakładów odwykowych, schronisk i noclegowni, czy miejsc wykonywania prac sezonowych.

Natomiast, biorąc pod uwagę czas trwania, można wyróżnić trzy postacie

bezdomności:

a) bezdomność krótkotrwałą (ostrą) - dotyczy osób, które w wyniku szczególnego

zbiegu okoliczności utraciły miejsce zamieszkania;

b) bezdomność długotrwałą (przewlekłą), która jest kumulacją różnych negatywnych zjawisk bezdomności (ta postać bezdomności jest cięższa, gdyż mamy tu w sumie dłuższe i częstsze okresy bezdomności, gorszy przebieg pracy zawodowej, częstsze zaburzenia psychiczne i uzależnienia od substancji psychoaktywnych, w tym od alkoholu);

c) bezdomność okresową (cykliczną) - niewiele o niej wiadomo, choć wcale nie należy do rzadkości.

W opracowaniach poświęconych bezdomności wymienia się też inne kategorie

bezdomności, np.:

· bezdomność z wyboru – (bardzo dyskusyjna i sporna), określana jako typ

wiecznego wędrowca, tułacza, który nie przestrzegał i odrzucił normy społecznego współżycia (znikomy odsetek);

· bezdomność z przymusu - gdzie wpływ na sytuację bezdomności miały jakieś

okoliczności zewnętrzne, niezależne od samego bezdomnego (są to osoby

najczęściej skłócone z rodziną, nieposiadające własnego mieszkania, bez szans

powrotu do normalnego życia);

· bezdomność tymczasowa – brak możliwości przebywania z rodziną pod jednym dachem z powodu zaistniałego konfliktu z nią.

PRZYCZYNY I SKUTKI BEZDOMNOŚCI

Bezdomność jest postrzegana, jako wynik niepowodzeń, konfliktów, kryzysów,

niewykorzystanych możliwości, chorób czy skrajnego ubóstwa. Bezdomność, mimo podejmowanych prób zniwelowania tegoż zjawiska, w dalszym ciągu, jest bolesnym problemem społeczeństwa o coraz większym znaczeniu.

Występuje zarówno w krajach bogatych, wysokorozwiniętych, jak również w krajach biednych. Problem bezdomności wzmagają wadliwe stosunki polityczne, ekonomiczne i społeczne, ale także kataklizmy, które nawiedzają świat w postaci trzęsień ziemi, wybuchów wulkanów, powodzi, huraganów, suszy, pożarów, itp.

Biorąc pod uwagę powyższe, przyczyny bezdomności należy rozpatrywać

wieloaspektowo, uwzględniając czynniki społeczno-ekonomiczne, psychologiczne, zdrowotne, czy prawne.

L. Stankiewicz uznaje, iż zjawisko bezdomności „jest uwarunkowane różnymi

czynnikami, które je kształtują, a rozpoznanie tych przyczyn (uwarunkowań) oraz określenie dynamiki przebiegu może stanowić pomoc w pracy socjalnej wspierającej ludzi bezdomnych”. Podkreśla, iż przyczyny bezdomności układają się w grupy problemów wzajemnie ze sobą powiązanych i wzajemnie się warunkujących, a sam proces przechodzenia w stan bezdomności to długa i skomplikowana droga, podzielona na kilka etapów:

I. załamanie planu życiowego i rozpad rodziny,

II. ubóstwo,

III. różne wymiary stawania się bezdomnym: wymiar kulturowy, egzystencjalny,

psychologiczny, etyczno-moralny i inne,

IV. przystosowanie do bezdomności,

V. bezdomność właściwa.

FORMY POMOCY BEZDOMNYM (INSTYTUCJE, AKTY PRAWNE)

AKTY PRAWNE

Kluczowe znaczenie dla uregulowań prawnych związanych z bezdomnością mają zapisy Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z 1997 roku, w którym przyznaje się każdemu obywatelowi prawo do zabezpieczenia społecznego, w którym czytamy: „Władze publiczne prowadza politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój budownictwa socjalnego

oraz popierają działania obywateli zmierzające do uzyskania własnego mieszkania. Ochronę praw lokatorów określa ustawa”.

Oprócz w/w. obowiązującej konstytucji, zadania państwa z zakresu pomocy społecznej odnoszące się do osób bezdomnych zostały zapisane w Ustawie o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 roku. Zgodnie z powyższą ustawą pomoc społeczna jest udzielana osobom, które nie mają żadnych źródeł utrzymania lub, gdy ich dochód nie przekracza kryterium

dochodowego przewidzianego w ustawie. Świadczenia są udzielane na wniosek osoby potrzebującej bądź za jej zgoda, ewentualnie z urzędu.

Pomocy społecznej udziela się osobom i rodzinom w szczególności z powodu

ubóstwa, sieroctwa, bezdomności, bezrobocia, niepełnosprawności [….].

zapewnienia realizacji zadań pomocy społecznej spoczywa na jednostkach samorządu terytorialnego oraz na organach administracji rządowej w zakresie ustalonym ustawą .

Osoba bezdomna na mocy obowiązujących przepisów ma prawo do skorzystania z następujących świadczeń:

· przydzielenie tymczasowego miejsca noclegowego;

· otrzymanie bielizny, odzieży, obuwia;

· jeden gorący posiłek dziennie;

· pogrzeb.

Ponadto bezdomnemu przebywającemu w gminie, w ktorej jest zameldowany

przysługuje:

·I) pomoc socjalna, poradnictwo prawne i psychologiczne

· II) pomoc w załatwianiu spraw urzędowych

·III) pomoc w znalezieniu miejsca w domu opieki społecznej lub w innym zakładzie opiekuńczym- za zgodą zainteresowanego

·IV) zasiłek stały wyrównawczy lub zasiłek okresowy przysługuje osobie niezdolnej do pracy lub w wieku produkcyjnym.

Przepisy powyższej ustawy stanowią, również iż osoba bezdomna może zostać

objęta indywidualnym programem wychodzenia z bezdomności, polegającym

na wspieraniu osoby bezdomnej w rozwiązywaniu jej problemów życiowych,

w szczególności rodzinnych i mieszkaniowych, oraz pomocy w uzyskaniu zatrudnienia.

Powyższy program wymaga opracowywania przez pracownika socjalnego ośrodka pomocy społecznej wraz z osobą bezdomną i podlega zatwierdzeniu przez kierownika ośrodka. Istotnym elementem programu jest ustalenie sytuacji osoby bezdomnej oraz zapewnienie szerokiego wsparcia osobie aktywnie uczestniczącej w wychodzeniu z bezdomności. Osoba bezdomna poprzez uczestnictwo w programie może skorzystać ze świadczeń ubezpieczenia zdrowotnego.

Główne problemy w rekrutacji i realizacji indywidualnych programów

wychodzenia z bezdomności oraz bieżącej pracy z osobami bezdomnymi, to:

· zły stan zdrowia spowodowany długotrwałym alkoholizmem przy

jednoczesnym braku motywacji do podjęcia leczenia i terapii;

· trudna sytuacja na rynku pracy (brak perspektyw na pracę i otrzymanie

mieszkania), na co ma wpływ brak kwalifikacji zawodowych, niezaradność

życiowa, a także często bierność oraz brak zainteresowania zatrudnieniem;

· agresja, niecierpliwość;

· aspołeczne postawy (osoby bezdomne potrafią wyłudzać pomoc, żebrać);

· zerwane więzi rodzinne (brak kontaktów i wsparcia ze strony osób bliskich);

· przestępczość (wielokrotne pobyty w zakładach karnych);

· zaległości alimentacyjne (przy dużych zadłużeniach brak zainteresowania

podjęciem oficjalnego zatrudnienia);

· długotrwały pobyt w „Domu dla Bezdomnych” lub Pogotowiu Socjalnym

(postawy roszczeniowe, negatywny wpływ innych bezdomnych, niechęć do

zmiany stylu życia) – osoby bezdomne adaptują się w tych warunkach,

przyjmując zaistniałą sytuację za korzystną i traktując ją jako właściwy dla siebie styl życia.

Oprócz świadczeń, które realizują ośrodki pomocy społecznej bezdomni mają

możliwość reintegracji społecznej w Klubach Integracji Społecznej i Centrach Integracji Społecznej.

Centrum integracji społecznej jest jednostką organizacyjną realizującą reintegrację zawodową i społeczną przez następujące usługi:

1. kształcenie umiejętności pozwalających na pełnienie ról społecznych i osiąganie pozycji społecznych dostępnych osobom niepodlegającym wykluczeniu społecznemu;

2. nabywanie umiejętności zawodowych oraz przyuczenie do zawodu,

przekwalifikowanie lub podwyższanie kwalifikacji zawodowych;

3. naukę planowania życia i zaspokajania potrzeb własnym staraniem, zwłaszcza

przez możliwość osiągnięcia własnych dochodów przez zatrudnienie lub

działalność gospodarczą;

4. uczenie umiejętności racjonalnego gospodarowania posiadanymi środkami

pieniężnymi. W celu reintegracji zawodowej Centrum może prowadzić, z pewnymi wyjątkami działalność wytwórczą, handlową lub usługową oraz działalność wytwórczą w rolnictwie. Działalność taka nie stanowi działalności gospodarczej.

Oferta zatrudnienia w Centrach jest kierowana między innymi do bezdomnych

realizujących indywidualny program wychodzenia z bezdomności, w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej.

W klubach integracji społecznej można organizować w szczególności:

1. działania mające na celu pomoc w znalezieniu pracy na czas określony lub na czas

wykonania określonej pracy, w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy

u pracodawców, wykonywania usług na podstawie umów cywilnoprawnych oraz przygotowanie do podjęcia zatrudnienia;

2. prace społecznie użyteczne;

3. roboty publiczne;

4. poradnictwo prawne;

5. działalność samopomocową w zakresie zatrudnienia, spraw mieszkaniowych

i socjalnych.

PLACOWKI ŚWIADCZĄCE ROŻNE FORMY POMOCY BEZDOMNYM:

Wśród placówek świadczących pomoc dla bezdomnych wyróżnia się:

· Noclegownie:

zapewniają dodatkową pomoc osobom bezdomnych ponadto,

umożliwiają dzienny pobyt, zgodnie z regulaminem placówki. Do w/w. placówki trafiają osoby kierowane przez Ośrodki Pomocy Społecznej, Policje i inne instytucje.

· Schroniska dla bezdomnych:

znajdują się przeważnie w większym miastach, i nie są placówkami stałego pobytu. Oferują swoim podopiecznym dach nad głową, nocleg, posiłek, odzież, środki higieny. Charakteryzują się dużą rotacją

podopiecznych. Prowadzona jest pomoc i praca socjalna. Niektóre schroniska

prowadzą też działalność kulturalno-oświatową i obejmują podopiecznych opieka duszpasterską. Podopieczni w schroniskach zobowiązani są do pracy wedle swoich możliwości oraz stanu zdrowia. Sami utrzymują porządek domu oraz terenu placówki. Wykonują tez prace związane z prowadzeniem kuchni, kotłowni i in.

· Domy dla samotnych matek:

Przeznaczone są dla kobiet z dziećmi odrzuconych przez rodzinę i najbliższe

środowisko. Są to kobiety posiadające bardzo małe dzieci oraz oczekujące

narodzin dziecka. Domy dla samotnych matek dają możliwość skorzystania

z fachowej pomocy socjalnej, uzyskania porad prawnych a także psychologicznych. Mieszkanki takich domów są zobowiązane do utrzymania porządku, gotowania, prania itp.

· Hostele pomocy społecznej:

przeznaczone są dla osób bezdomnych mających trwały związek z miejscem, w którym znajduje się hostel pomocy, poprzez zameldowanie, pracę i dla tych, którzy chcą się usamodzielnić. Pobyt ogranicza się zwykle do sześciu miesięcy, z możliwością przedłużenia na rok. W placówce prowadzi się pomoc socjalną.

· Domy dla osób starszych i chorych:

mają charakter domów pobytu stałego,

a nawet dożywotniego, dla ludzi starszych, niepełnosprawnych, i chorych.

Mieszkańcy tego rodzaju placówek nie stracili swych domostw, ale ze względu na brak jakiejkolwiek pomocy nie mogli w nich pozostać.

· Domy aktywności życiowej:

przeznaczone dla najmłodszej grupy bezdomnych, niezaradnych życiowo. Mają na celu przygotowanie podopiecznych do samodzielności życiowej.

· Mieszkania readaptacyjne dla bezdomnych.

· Wspólnoty.