Urządzenia sieciowe

Urządzenia sieciowe

Urządzenia które znajdują się w naszej sieci komputerowej możemy podzielić na aktywne i pasywne

Urządzenia aktywne to:

Jest to urządzenie wymagane we wszystkich stacjach roboczych przyłączonych do sieci. Każda karta przystosowana jest tylko do jednego typu sieci posiadając niepowtarzalny numer, który identyfikuje komputer posiadający ten numer. Numer ten przydzielany jest przez międzynarodową instytucje. Każdemu producentowi kart przypisuje ona odpowiedni kod i zakres liczbowy. Karty sieciowe mogą być elementami płyty głównej bądź też osobnymi kartami rozszerzeń montowanymi w gnieździe PCI. Karty takie posiadają własny procesor i pamięć RAM. Procesor przetwarza dane bez angażowania w to głównego procesora systemu, a pamięć pełni role bufora w sytuacjach gdy karta nie jest w stanie przetworzyć napływających z sieci dużych ilości informacji. Na karcie znajduje się złącze medium transmisyjnego. Złącze takie może być jako RJ-45 (czyli popularna skrętka), BNC (kabel koncentryczny) lub antenka (medium bezprzewodowe). Niektóre karty sieciowe posiadają więcej niż jedno gniazdo. Głównym zadaniem karty sieciowej jest transmisja i rozszyfrowanie informacji płynących łączami komunikacyjnymi. Przesyłanie danych rozpoczyna się od uzgodnienia parametrów transmisji pomiędzy odpowiednimi stacjami. Następnie dane przekształcane zostają na sygnały elektryczne kodowane, kompresowane i wysyłane do odbiorcy. Karta odbiorcy dokonuje ich deszyfracji i dekompresji, a zatem karta sieciowa odbiera i zamienia pakiety na bajty zrozumiałe dla stacji roboczej.

Jest to urządzenie posiadające wiele portów służących do przyłączania stacji roboczych zestawionych w topologie gwiazdy. W zależności od liczby komputerów pracujących w sieci możliwe jest zastosowanie wielu hubów. W sieci takiej nie ma bezpośrednich połączeń pomiędzy stacjami. Komputery podłączone są przy pomocy jednego kabla do centralnego huba, który po nadejściu sygnału rozprowadza go do wszystkich linii wyjściowych. Zaletą takiej konfiguracji jest fakt, że przerwanie połączenia między jednym komputerem a hubem nie spowoduje awarii całej sieci. Ponadto każdy pakiet musi przejść przez HUB a zatem możliwa jest kontrola poszczególnych odcinków sieci. Jednak uszkodzenie huba unieruchamia całą sieć. Możemy wyróżnić huby pasywne i aktywne. HUB pasywne jest urządzeniem pełniącym funkcje skrzynki łączeniowej i nie wymaga on zasilania. HUB aktywny wzmacnia dodatkowo sygnał i pozwala na wydłużenie połączenia. W takim HUBie wymagane jest wewnętrzne zasilanie. HUBy potrafią również dokonywać konwersji sygnałów pochodzących z różnych mediów transmisyjnych. Potrafią także dostosować się do różnych standardów sieciowych tj. np. Token Ring, Ethernet. Najnowsze HUBy umożliwiają realizację zaawansowanych funkcji zarządzających, obsługę całego ruchu sieciowego, kontrolowanie stanu sieci czy monitorowanie jej użytkowników. HUBy te posiadają również funkcję przełączania portów. Funkcja ta umożliwia łatwą rekonfigurację stacji roboczych oraz zarządzanie grupami roboczymi. Poszczególni użytkownicy z danej grupy nie muszą znajdować się fizycznie w obrębie jednego pomieszczenia. Każdy port HUBa może być przypisany do dowolnego segmentu sieci. Jednak współcześnie HUBy nie są często wykorzystywane, ponieważ ich możliwości są nie wystarczające, Dlatego też są one łączone ze switchami.

Urządzenie to stosowane jest w sieciach opartych na skrętce. Służy ono do przełączania stacji w topologii gwiazdy. Konstrukcja i oprogramowanie switcha umożlwiają rozładowanie ruchu w sieci i wyeliminowanie kolizji. Posiadają one od kilku do kilkudziesięciu portów. Wykorzystuje się je do podłączenia stacji roboczych, innych przełączników czy hubów. Switche umożliwiają odciążenie sieci poprzez jej podział na mikrosegmenty i tzw. komutowanie. Polega to na tym, że do jednego segmentu można przyłączyć zaledwie jedną stacje roboczą co znacznie redukuje rywalizację o dostęp do medium. Użytkownik otrzymuje wówczas całą szerokość pasma dla siebie. Każdy port switcha stanowi wejście do jednego segmentu sieci, a zatem switche eliminują wąskie gardła w sieciach LAN związane z węzłami, przez które przekazywane są dane z centralnego serwera i dalej przesyłane do odpowiednich stacji roboczych. W efekcie pracy switcha posiadającego np. 16 portów uzyskujemy 16 niezależnych segmentów sieci, każdy z całą szerokością pasma. Nowoczesne switche posiadają 2 tryby przełączenia: fastforward oraz store and forward. W FF odebrana ramka wysyłana jest natychmiast po otrzymaniu adresu docelowego. Powoduje to iż mogą zostać wysłania ramki z błędami lub biorące udział w kolizji. W SAF ramka jest sprawdzana pod kątem sumy kontrolnej. Eliminowane są ramki błędne i biorące udział w kolizjach. Wadą tego trybu jest dosyć duże opóźnienie w transmisji. Inteligentne przełączanie polega na tym, że standardowo przełącznik pracuje w trybie FastForward, a gdy liczba błędów przekroczy kilkanaście na sekundę zaczyna automatycznie stosować metodę Store and Forward. Gdy liczba błędów spada poniżej tego poziomu przełącznik powraca do trybu FF. Dodatkową cechą przełączników wyższej klasy jest możliwość budowania sieci wirtualnych. Oznacza to możliwość definiowania logicznych grup stacji roboczych, które mogą komunikować się ze sobą tj. by znajdowały się w jednej sieci lokalnej niezależnie od ich fizycznej lokalizacji i od ich fizycznej struktury połączeń. Sieci wirtualne pozwalają na tworzenie bezpiecznych grup roboczych, zwiększenie efektywnej przepustowości sieci i rozdzielenie ruchu broadcastowego.

Książka:

Routery są urządzeniami związanymi z trzecią warstwą modelu OSI, warstwą sieciową. Routery zamiast adresów fizycznych używają logicznych adresów sieci. Zadaniem routera jest łączenie ze sobą kilku sieci o różnych adresach logicznych, dlatego router ma dwa lub więcej interfejsów sieciowych. Router może łączyć ze sobą zarówno sieci lokalne, jak i rozległe. W najprostszym przypadku router jest używany w celu umożliwienia komputerom w sieci LAN dostępu do Internetu przez jeden określony komputer. Routery mogą jednak pełnić wiele innych zadań. Jednym z ważnych zadań realizowanych przez router jest kierowanie pakietu do wybranego miejsca określoną drogą. Proces ten jest właśnie zwany routowaniem. Jego realizacja byłaby przy użyciu adresu MAC praktycznie niemożliwa, gdyż adres MAC tworzy płaską przestrzeń adresową. Oznaczałoby to pamiętanie milionów adresów przez router, co jest niemożliwe. Zamiast tego router używa logicznych adresów sieciowych tworzących strukturę hierarchiczną. Router odbiera informacje z jednego interfejsu i wykonuje proces zwany routowaniem (trasowaniem połączenia), polegający na wyborze innego interfejsu, który będzie najodpowiedniejszy do dostarczenia informacji na docelowy adres logiczny innej sieci. W tym celu posługuje się strukturami zwanymi tablicami routingu i odpowiednimi algorytmami pozwalającymi ustalić właściwą trasę. Innym ważnym zadaniem, które może pełnić router jest zwiększenie bezpieczeństwa dostępu do sieci. Routery umożliwiają przykładowo blokadę określonych portów usług internetowych czy też blokadę ruchu do określonych adresów sieciowych. Mają także możliwość rejestrowania zdarzeń, co pozwala wykryć próby włamania do sieci.

Referat:

Router jest to urządzenie sieciowe pracujące w trzeciej warstwie modelu OSI. Służy do łączenia różnych sieci komputerowych (o rożnych klasach, maskach itd.), pełni więc rolę węzła komunikacyjnego. Na podstawie informacji zawartych w pakietach TCP/IP jest w stanie przekazać pakiety z dołączonej do siebie sieci źródłowej do docelowej, rozróżniając ją spośród wielu dołączonych do siebie sieci. Proces kierowania ruchem nosi nazwę trasowania, routingu lub rutowania. Trasowanie musi zachodzić między co najmniej dwiema podsieciami, które można wydzielić w ramach jednej sieci komputerowej. Urządzenie tworzy i utrzymuje tablicę trasowania, która przechowuje ścieżki do konkretnych obszarów sieci oraz metryki z nimi związane. Skuteczne działanie routera wymaga wiedzy na temat otaczających go urządzeń, przede wszystkim innych routerów oraz switchy. Może być ona dostarczona w sposób statyczny przez administratora, wówczas nosi ona nazwę tablicy statycznej lub może być pozyskana przez sam router od sąsiadujących urządzeń pracujących w trzeciej warstwie, tablice wtedy nazywane są dynamicznymi. Podczas wyznaczania tras dynamicznych router korzysta z różnego rodzaju protokołów trasowania i polega przede wszystkim na odpytywaniu sąsiednich urządzeń o ich tablice trasowania, a następnie kolejnych w zależności od zapotrzebowań ruchu, który urządzenie obsługuje.

Modem jest urządzeniem elektronicznym, którego zadaniem jest zamiana danych cyfrowych na analogowe sygnały elektryczne (modulacja) i na odwrót (demodulacja) tak, aby mogły być przesyłane i odbierane poprzez linię telefoniczną (a także łącze telewizji kablowej lub fale radiowe). Modemy możemy podzielić na dwie kategorie:

modemy wewnętrzne – są zamieszczone wewnątrz komputera, tzn. podłączamy je do płyty głównej przez slot ISA lub PCI. Nie zawierają diod informujących o stanie połączenia modemowego. Korzysta z napięcia komputera, więc nie potrzebujemy już dodatkowego zasilacza. Konfiguracja modemu wewnętrznego nie jest tak prosta jak modemu zewnętrznego. Jeśli nasz modem wewnętrzny jest zgodny ze standardem Plug & Play to nie trzeba przestawiać żadnych zworek, po włączeniu komputera. Modem sam sobie wybiera wolny port, wolne przerwanie, wolny adres. Sytuacja ta jest znacznie gorsza w przypadku gdy nasz modem nie jest zgodny ze standardem Plug & Play, należy wtedy wybrać wolny port, wolne przerwanie oraz wolny adres. Dlatego należy wtedy wybrać te porty, przerwania i adresy, które są nie używane przez płytę główną oraz inne urządzenia.

modemy zewnętrzne – są zamieszczone na zewnątrz komputera tzn. modem jest podłączony do komputera za pomocą portu szeregowego lub portu USB. Zamieszczone są diody informujące o stanie modemu i połączenia. Ale spotykamy się także z zewnętrznym zasilaczem, który musi zasilać modem odpowiednim napięciem. Wśród tych modemów także istnieje podział:

modemy ADSL

Punkt dostępowy jest to urządzenie zapewniające stacjom bezprzewodowym dostęp do zasobów sieci za pomocą bezprzewodowego medium transmisyjnego. Jest także mostem łączącym sieć bezprzewodową z siecią przewodową (najczęściej Ethernet). W związku z tym każdy Access Point ma minimum dwa interfejsy: interfejs bezprzewodowy komunikujący się z sieciami standardu 802.11 ora drugi służący połączeniu punktu dostępowego z siecią przewodową. Punkt dostępowy jak każde urządzenie sieci bezprzewodowych ma ograniczony zasięg, który w przypadku niektórych modeli możemy zwiększać za pomocą zewnętrznych konfigurowalnych anten. Punkty dostępowe mogą komunikować się ze sobą, co umożliwia budowę bardzo rozległych sieci bezprzewodowych. Dodatkowo większość produkowanych aktualnie punktów dostępowych wyposażonych jest również w wbudowany router, który umożliwia tworzenie sieci mieszanych. Podstawową funkcją punktu dostępowego jest konwersja ramek sieci bezprzewodowej na inny rodzaj ramek. Zależnie od modelu mogą mieć wiele innych pożytecznych funkcji. Niemal każdy punkt dostępowy wyposażony jest w serwer DHCP przydzielający adres sieciowy stacji zaraz po jej połączeniu z punktem dostępowym, część ma też umiejętność translacji adresów prywatnych na publiczne, wiele ma możliwość buforowania ramek w celu oszczędzania energii stacji.

Jest to urządzenie posiadające dwa lub więcej portów służące do łączenia segmentów sieci. Most na bieżąco identyfikuje swoje porty i kojarzy konkretne komputery. Pozwala na podniesienie wydajności i zwiększenie maksymalnej długości sieci. Są to urządzenia proste w instalacji i nie wymagają konfiguracji. Są wysoce elastyczne i adaptowalne – przy dodaniu nowego protokołu potrafią się do niego automatycznie dostosować. Zapewniają one również proste filtrowanie. Odczytując adres zapisany w ramce mogą określić do jakiego segmentu należy przesłać dany pakiet. Gdy zatem komputer z jednego segmentu wysyła wiadomość mostek analizuje adresy i jeżeli nie jest to konieczne nie rozsyła wiadomości w danym segmencie. Zapobiega to krążeniu w sieci zbędnych pakietów. Mostek nie potrafi zablokować pakietów uszkodzonych ani przeciwdziałać zatorom które powstają kiedy wiele stacji roboczych usiłuje na raz rozesłać dane w sieci. Mostki mogą przesyłać pakiety wieloma alternatywnymi drogami i może zdarzyć się, że na dwóch interfejsach pojawi się ta sama informacja i pakiety będą krążyć w sieci w nieskończoność. Może to doprowadzić do powstawania sztormów broadcastowych i zakłócenia pracy sieci. Mostki posiadają technikę uczenia się. Zaraz po podłączeniu do sieci rozsyłają sygnały do wszystkich węzłów z żądaniem odpowiedzi. Na podstawie tych sygnałów zwrotnych oraz po analizie przepływu pakietów tworzą tablicę adresów fizycznych komputerów w sieci. Przy przesyłaniu danych mostek odczytuje z tablicy położenie komputera i zapobiega rozsyłaniu pakietów po innych segmentach sieci. Urządzenia te wykorzystuje się również do poprawy niezawodności sieci dzieląc duże sieci za pomocą mostków na mniejsze segmenty. Uszkodzony kabel czy węzeł może doprowadzić do unieruchomienia całej sieci tak więc podział kilka mniejszych połączonych ze sobą przez mostki zmniejsza wpływ uszkodzonego kabla lub węzła na funkcjonowanie całej sieci. W sieci może pracować wiele mostków, lecz każdy z nich musi pamiętać adresy wszystkich węzłów nie tylko tych, które są do niego przyłączone. Jeżeli więc Stacja A z sieci LAN 1 chce wysłać komunikat do stacji C w sieci LAN 3 to most 1 musi wiedzieć jak przesłać dane zarówno do sieci LAN 2 jak i LAN 3. Most 2 pośredniczy w przesyłaniu danych do LAN 3. Mostki używają adresacji fizycznej co nie pozwala stwierdzić lokalizacji fizycznej sieci. Działają one na poziomie warstwy łącz danych. Nie mogą zatem wybierać optymalnej drogi pakietów.

Nazywany również jest wzmacniakiem lub regeneratorem. Informacja przesyłana kablem ulega przekształceniu proporcjonalnie do jego długości. Jednym z urządzeń, które wzmacnia i regeneruje sygnały przesyłane kablem jest repeater. Służy więc do fizycznego zwiększania rozmiarów sieci. Zwykle zawierają one z kilka wzmacniaków. Repeater powtarza (kopiuje) odbierane sygnały i wzmacnia sygnał. Polega to na zwiększaniu poziomu odbieranego przebiegu falowego bez zmiany jego częstotliwości. Jest to najprostsze urządzenie tego typu. Może łączyć tylko sieci o takiej samej architekturze, używające tych samych protokołów i technik transmisyjnych. Potrafi jednak łączyć segmenty sieci o różnych mediach transmisyjnych. Instalacja repeatera jest bardzo prosta, nie wymaga on żadnej konfiguracji i jest przeźroczysty dla innych urządzeń sieciowych. Traktowany jest jako węzeł w każdym z przyłączonych do niego segmentów. Repeater dostosowuje się do prędkości transmisji w sieci i przekazuje pakiety z taką samą szybkością, co powoduje, że jest wolniejszy od np. bridge’a. Działa na poziomie warstwy fizycznej sieci, więc ma niewielkie możliwości. Jest urządzeniem nieinteligentnym, nie zapewnia izolacji między segmentami, nie izoluje też uszkodzeń i nie filtruje pakietów, w związku z czym często informacja o charakterze lokalnym przenika do pozostałych segmentów obciążając je bez potrzeby. Dlatego też cena jest niewysoka. Repeatery wykorzystuje się obecnie w małych sieciach lokalnych.

Medium transmisyjne (urządzenie pasywne) jest nośnikiem do transmisji sygnałów telekomunikacyjnych. Jest to jeden z podstawowych elementów systemu telekomunikacyjnego. Możliwości transmisji sygnałów w takim systemie zależą od rodzaju użytego medium.

Urządzenia pasywne możemy również podzielić na dwie grupy:

  1. Kabel koncentryczny [pasmo transmisji do 600 MHz] – kabel taki składa się z dwóch przewodników: zewnętrznego i wewnętrznego, które oddzielone są od siebie ochronną warstwą izolacyjną. Zewnętrzny przewodnik pełni rolę ekranu ochronnego mającego za zadanie eliminowanie zakłóceń. Typowe wartości impedancji dla tych kabli wynoszą 50 i 75 ohmów, a max prędkość transmisji to 10 Mb/s. Występują trzy rodzaje kabli koncentrycznych:

  1. Kabel światłowodowy [pasmo transmisji do 1 GHz] – jest to medium składające się z cienkiego włókna szklanego przenoszącego informacje w postaci światła z zakresu widma widzialnego i poniżej. Kabel światłowodowy składa się z następujących elementów

Kabel światłowodowy w stosunku do kabli miedzianych posiada szereg zalet tj:

Do wad światłowodów zaliczamy:

  1. Kabel symetryczny (skrętka) [pasmo transmisji do 100 MHz] – skrętka składa się z 8 żył skręconych w 4 pary. Każda para skrętki posiada jedną żyłę do przenoszenia napięcia, a drugą uziemioną. Jakikolwiek szum pojawiający się w jednej żyle występuje także w drugiej, ponieważ żyły w parze spolaryzowane są przeciwnie w stosunku do siebie to szum pojawiający się w jednej żyle jest znoszony przez szum z drugiej żyły. Skrętki są najczęściej używane w systemach sieci komputerowych LAN. Stopień eliminacji zakłóceń w skrętce zależy od ilości splotów przypadających na jednostkę metra. Większa ich ilość gwarantuje zmniejszenie szumów. Dla jeszcze większej ochrony prze zakłóceniami stosuje się ekran w postaci folii w którą zawinięte są pary żył oraz uziemienie. Folia ta może być owinięta wokół pojedynczych par lub wszystkich żył. Impedancja typowej skrętki wynosi 100 ohmów, a max prędkość transmisji sygnałów to 1 Gb/s. Maksymalna odległość pomiędzy urządzeniami połączonymi skrętką nie powinna przekraczać 100m. Wyróżniamy kilka rodzajów skrętek:

Krosowanie przewodów

Do prawidłowego działania kabla skrętkowego konieczne jest, aby pary przewodów były we właściwy sposób podłączone tak, aby powstające zakłócenia mogły się znosić. Kolejność podłączenia przewodów skrętki jest opisana dwoma normami EIA/TIA 568A oraz 568B. Dla połączenia komputera z koncentratorem lub przełącznikiem stosuje się tzw. kabel prosty (straight-thru cable), który z obu stron podłączony jest tak samo wg standardu 568A lub 568B. Dla połączenia bezpośrednio dwóch komputerów bez pośrednictwa huba konieczna jest taka zamiana par przewodów, aby sygnał nadawany z jednej strony mógł być odbierany z drugiej. Ten kabel nosi nazwę kabla krzyżowego (cross-over cable) i charakteryzuje się tym, że jeden koniec podłączony jest wg standardu 568A zaś drugi 568B. Odpowiednikiem kabla krzyżowego w połączeniu dwóch hubów jest gniazdo UpLink. Zarówno kable, gniazda, jak i przełączniki realizujące funkcję krzyżowania powinny być dla odróżnienia oznaczone symbolem X. Jeżeli połączenie wykonywane jest kablem prostym to zaleca się stosowanie sekwencji 568A ze względu na to, że elementy sieciowe typu patchpanel lub gniazdo przyłączeniowe mają naniesione kody barwne przewodów tylko w standardzie 568A lub w obu tych standardach. Oczywiście dopuszczalne jest również stosowanie alternatywnej sekwencji 568B. Są więc tylko dwa rodzaje końców kabla, które odpowiadają normom EIA/TIA 568A oraz EIA/TIA 568B. W skrętce 5 kategorii są cztery pary przewodów. Każda para składa się z przewodu o danym kolorze, oraz przewodu białego oznaczonego kolorowym paskiem o kolorze tym samym, co skręcony z nim przewód przy czym przewód z paskiem jest przed przewodem w kolorze jednolitym. Wyjątek stanowi para niebieska, która ma kolejność odwrotną. Kolejność przewodów wg standardu EIA/TIA 568A i EIA/TIA 568B jest następująca:

Biało-zielony Biało-pomarańczowy
Zielony Pomarańczowy
Biało-pomarańczowy Biało-zielony
Niebieski Niebieski
Biało-niebieski Biało-niebieski
Pomarańczowy Zielony
Biało-brązowy Biało-brązowy
Brązowy Brązowy

Pary oznaczane są następująco: para niebieska, para pomarańczowa, para zielona, para brązowa. Przed włożeniem przewodów we wtyczkę, zewnętrzna izolacja kabla UTP powinna zostać ściągnięta na odcinku około 12 mm, a następnie przewody powinny zostać wsunięte do oporu w podanej powyżej kolejności. Należy pamiętać, aby podczas montowania kabla w przyłączach gniazd nie dopuścić do rozkręcenia par przewodu na odcinku większym niż 13 mm gdyż może spowodować to zmniejszenie odporności na zakłócenia.

  1. Kabel energetyczny [pasmo transmisji do 5 MHz] – kable te oferują najsłabszą jakość transmisji sygnału. Spowodowane jest to brakiem dostatecznej ochrony przed zakłóceniami powstającymi przy przesyle energii elektrycznej. Ze względu na to media te nie nadają się do transmisji danych na większe odległości. Maksymalna teoretyczna przepustowość tego łącza dochodzi do 200 Mb/s.

  1. Fale radiowe – do transmisji sygnału sieciowego za pomocą tych fal wymagane jest planowanie przydziału częstotliwości z uwzględnieniem maksymalnej dopuszczalnej mocy nadajników, rodzaju modulacji oraz innych zaleceń. Obecnie najpopularniejszą częstotliwością używaną do transmisji bezprzewodowej jest częstotliwość 2,4 GHz i wyższe. Odległości na jakich stosuje się fale radiowe wynoszą do kilkudziesięciu kilometrów przy zastosowaniu specjalnych kierunkowych anten nadawczo-odbiorczych.

  2. Fale elektromagnetyczne – fale te w zakresie podczerwieni stosowane są w terenie otwartym lub wewnątrz budynków. Jako źródło promieniowania tych wykorzystuje się diody elektroluminescencyjne lub diody laserowe. Do użycia łącz bezprzewodowych w podczerwieni nie jest wymagane posiadanie licencji. Największym ograniczeniem tego rodzaju medium jest niewielki zasięg dochodzący do kilkudziesięciu metrów

Do zalet medium bezprzewodowego zaliczamy:

Wady:

Rodzaje fal:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
URZĄDZENIA SIECIOWE Praca kontrolna
urządzenia sieciowe
12 Urządzenia sieciowe
Pomiar wydajności urządzeń sieciowych zagadnienia
2.1.3 Urządzenia sieciowe, 2.1 Terminologia sieciowa
Funkcje urządzen sieciowych
Urządzenia sieciowe cz 1
07 Urzadzenia siecioweid 7075 ppt
Aktywne urządzenia sieciowe
Aktywne urzadzenia sieciowe, Sieci komputerowe
3 Wybrane urzadzenia sieciowe
Urządzenia sieciowe cz.2, Technikum Informatyczne, Materiały, Komputer i urządzenia, Sieci komputero
Pomiar wydajności urządzeń sieciowych instrukcja
Urządzenia sieciowe
Pomiar wydajności urządzeń sieciowych formatka

więcej podobnych podstron