Strategie przyjmowane wobec dziel architektury modernistycznej z okresu PRl
strategia wypierania z pamięci, wymazywania śladów zdarzeń, których mieszkańcy danego miejsca nie potrafią lub nie chcą włączyć do swojej tradycji; burzenie i na tym miejscu budowanie czegoś nowego;
strategia przebudowy, najczęściej polega na przekształceniu istniejących obiektów w inne, służące np. konsumpcji czy rozrywce. Zakłada uwikłanie w tradycji.
strategia powtórzenia: w sensie diachronicznym - odbudowa; w sensie synchronicznym - dodanie kolejnej części lub analogicznego budynku, połączenie, zwielokrotnienie. Powtórzenie głębokie lub powierzchniowe, bo dotyczy zewnętrznych elementów albo części, ma charakter mechaniczny i materialny. Według Deleuze’a - płaskie powtórzenia przyzwyczajenia jest motywowane przez ideę: „tak było zawsze”; głębokie powtórzenie wynika z pamięci:„to było niegdyś i było ważne” (lub: jest dla mnie/dla nas ważne; lub: być może będzie ważne dla przyszłych pokoleń)
strategia ramowania, oznacza „budowę nowego kontekstu urbanistyczno-architektonicznego dla historycznych form zabudowy miejskiej
Kryteria przyjęte przez Warszawski Oddział Stowarzyszenia Architektów SARP przy typowaniu obiektów z okresu 1945 – 1981, które powinny podlegać ochronie
1. Kryterium nowatorstwa zarówno w kontekście rozwiązań architektonicznych, przestrzennych jak i technicznych.
2. Kryterium kontekstu.
3. Kryterium tradycji miejsca.
4. Kryterium symbolu (na przykład dla przyjezdnych).
5. Kryterium uznania współczesnych – nagrody, wyróżnienia, plebiscyty
6. Kryterium próby czasu, zachowania walorów przestrzennych i estetycznych pomimo degradacji, będącej efektem technicznego zużycia (niedbalstwa zarządcy) czy też „spontanicznego” rozwoju zagospodarowania przestrzennego terenów przyległych.
7. Kryterium artystyczne.
8. Kryterium unikatowości (jedyny ocalały, jedyny kompletny, jedyny zachowany w formie nie przekształconej)