GŁÓD

Akcja powieści dzieje sie pod koniec XIX wieku w Norwegii. Jej bohater to dziennikarz i literat, który boryka sie z ogromnymi problemami natury bytowo-egzystencjalnej. Sprowadzają się one do trzech zasadniczych kwestii: bohater nie ma pracy, pieniedzy ani mieszkania. Jesteśmy świadkami jego postępujacego upadku i wyniszczenia.

Sytuacja doprowadza go do stanu szaleństwa, które w tym przypadku jest dwojakiego rodzaju. Długotrwały głód dewastuje organizm i psychikę bohatera, doprowadza go do delirium, majaczenia i utraty kontaktu z rzeczywistością. Gorsze jest jednak jego upośledzenie psychiczne wynikajace z dramatycznej walki o zachowanie godności i człowieczeństwa. Natarczywy głód osłabia go i deformuje myśli, przez co nie widzi on świata takim, jakim jest, tylko poprzez własne, zniekształcone projekcje. Ta psychiczna ślepota powoduje, że bohater nie jest w stanie odbić się od dna. Na przykład widząc żebraka, udaje przed nim wielkiego pana odddajac mu ostatni, z trudem zdobyty grosz. Albo, gdy zanosi do redakcji artykuł, który może przynieść mu pieniądze, udaje, że wcale mu na nich nie zależy. Jego czyny są irracjonalne, żeby nie powiedzieć idiotyczne. Ale to one właśnie pozwalają mu zachować resztki godności. Patrzac z punktu widzenia behawioryzmu, poprzez swoje szaleństwo i dziwne postępowanie, bohater broni sie przed ostateczną utratą człowieczeństwa.

Śledząc losy bohatera, obserwując rozwój wypadków, czytelnik czuje obecność tytułowego głodu, który podstępnie czai się na każdej stronie książki, który jest namacalny, fizycznie odczuwalny, opisany w sposób prawdziwy i brutalny, ze wszystkimi fizjologiczymi przejawami.

Głód to opowieść o upadku i upodleniu człowieka z powodu biedy. Pomimo skrajnych przeciwności losu, wyczerpania i totalnej beznadziei, bohaterowi udaje się jednak przetrwać. Udaje mu się uchwycić tą ostatnią deskę ratunku, a czytelnik oddycha z ulgą. Zamyka powieść z przeświadczeniem, ze nigdy nie powinno się tracić nadziei. Najważniejsza jest wola walki i wiara w siłę ludzkiego ducha.