POLSKA W NATO i UE.
HISTORIA NATO.
Polska została przyjęta do NATO 12 marca 1999 wraz z Polska do NATO przystąpiły Węgry oraz Czechy. Natomiast już 24marca 1999r. NATO przystąpiło do pierwszego konfliktu zbrojnego w Kosowie 11-tygodniowa akcja militarna została podjęta w celu zakończenia sześcioletniej masakry ludności cywilnej na Bałkanach,
Przystąpienie do NATO było jednym z podstawowych celów polskiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa w latach 90. Istotnym elementem przygotowań do członkostwa był udział Polski w programie „Partnerstwo dla Pokoju”, w którym uczestniczyliśmy od samego początku, tj. od 1994 roku. Ten strategiczny cel udało się zrealizować 12 marca 1999 roku. Zdynamizowało to nasze zaangażowanie w prace tej organizacji i umożliwiło szerszą integrację z jej strukturami.
Członkostwo w NATO pozostaje głównym filarem polskiej polityki bezpieczeństwa. Realizując zadania, wynikające z Artykułu 5. Traktatu Waszyngtońskiego, Sojusz stanowi gwarancję bezpieczeństwa naszego kraju, a także w większym stopniu umożliwia nam reagowanie na nowe zagrożenia, takie jak terroryzm, proliferacja broni masowego rażenia czy te związane z bezpieczeństwem energetycznym.
Polska dostrzega znaczenie Sojuszu jako ważnego forum dialogu i konsultacji w stosunkach transatlantyckich, w ramach „Partnerstwa dla Pokoju” czy w specjalnych relacjach z Rosją i Ukrainą. Opowiada się także za dalszym rozszerzeniem Sojuszu.
O roli Sojuszu w dziedzinie bezpieczeństwa międzynarodowego świadczą działania stabilizacyjne, prowadzonew wielu regionach świata. Polska bierze udział we wszystkich ważniejszych operacjach NATO: w Afganistanie (ISAF), Kosowie (KFOR), Iraku (misja szkoleniowa NTM-I) i na Morzu Śródziemnym ("Trwały Wysiłek").
Obecnie priorytetowe znaczenie ma dla nas zaangażowanie w Afganistanie, gdzie swoje zadania realizuje 2000 polskich żołnierzy. Jest to pierwsza taka operacja Sojuszu, wymagająca realizacji szerokiego spektrum zadań wojskowych i cywilnych, mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa i stabilizacji oraz stopniową odbudowę kraju. Dlatego ma ona szczególne znaczenie dla roli NATO w przyszłości.
Warunkiem efektywnej realizacji zadań operacyjnych Sojuszu jest jego transformacja wojskowa. Potrzebę takiej adaptacji, stosownie do nowych wyzwań i zagrożeń, dostrzeżono w latach 90. Dalsze, zasadnicze impulsy dla rozwoju zdolności wojskowych stanowiły decyzje szczytów w Pradze (2002), Stambule (2004) i Rydze (2006). Działania w Afganistanie potwierdziły konieczność kontynuowania tych zmian. Polska uczestniczy w wielu inicjatywach transformacyjnych, takich jak Siły Odpowiedzi NATO (NRF), dotyczących floty samolotów transportowych C-17 czy sił specjalnych. W Bydgoszczy znajduje się Centrum Szkolenia Sił Połączonych (JFTC), istotny element struktury dowodzenia Sojuszu. Zabiegamy również o lokalizację głównej bazy operacyjnej systemu rozpoznania naziemnego z powietrza (AGS) w Powidzu koło Poznania.
12 września 2001: Po raz pierwszy w historii NATO uruchomiło procedury związane z tzw. Artykułem Piątym, który mówi, że atak na dowolne państwo, należące do NATO, równy jest z atakiem na cały Sojusz. Stanowiło to odpowiedź na atak na Stany Zjednoczone, który miał miejsce 11 września 2001 roku.
21 listopada 2002: Podczas szczytu w Pradze (Czechy), siedem nowych państw otrzymało zaproszenia do rozpoczęcia negocjacji odnośnie ich przystąpienia do Sojuszu. Były to: Estonia, Łotwa, Litwa, Słowenia, Słowacja, Bułgaria i Rumunia. Przystąpiły one do NATO 29 marca 2004 roku. W 2002 roku rozmowy odnośnie swojego członkostwa w NATO rozpoczęła Chorwacja.
10 lutego 2003: W NATO nastąpił kryzys po tym, jak Francja i Belgia zawetowały uruchomienie specjalnych procedur mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa Turcji na wypadek wojny w Iraku. Niemcy odmówiły skorzystania z przysługującego im prawa zablokowania procesu, ale poparły weto.
16 kwietnia 2003: NATO wyraziło zgodę na przejęcie w sierpniu dowództwa nad Międzynarodowymi Siłami Wspierającymi Bezpieczeństwo(ISAF) w Afganistanie. Decyzję taką podjęto na prośbę Niemiec i Holandii, które dotychczas dowodziły operacją ISAF. 19 ambasadorów NATO podjęło decyzję jednomyślnie. Przekazanie dowództwa nastąpiło 11 sierpnia. Była to pierwsza w historii sytuacja w której NATO prowadziło operację poza regionem północnego Atlantyku. Pierwotnie kontrolę nad misją ISAF miała przejąć Kanada.
19 czerwca 2003: Nastąpiła znacząca restrukturyzacja dowództwa NATO.
26 marca 2004: Do NATO przystąpiły Bułgaria, Estonia, Łotwa, Litwa Słowacja i Słowenia.
1 kwietnia 2009: Albania i Chorwacja dołączyły do sojuszu.
4 kwietnia 2009: Wybrano Andresa Fogha Rasmussena na nowego szefa NATO.
Zadania i Cele NATO
Podstawowym aktem prawnym, będącym podstawą działania NATO jest Traktat Północnoatlantycki, podpisany w Waszyngtonie 4 kwietnia 1949. Sam Traktat jest w istocie bardzo prostym dokumentem złożonym z 14 artykułów określających najważniejsze zobowiązania sojuszników wobec siebie z osobna, jak i Sojuszu jako całości. Szczególnie ważny z punktu widzenia aspektu obronności jest art. 5., który mówi o tym, że atak zbrojny z zewnątrz zwrócony przeciwko jednemu lub kilku państwom członkowskim traktowany będzie jako atak przeciwko całej organizacji. Zawarta w tym artykule formuła casus foederis jest szczególnym rodzajem solidarności wojskowej między członkami Sojuszu. NATO jest organizacją stawiającą sobie za cel zbiorową ochronę swoich członków, jako podstawę zachowania pokoju i umocnienia bezpieczeństwa międzynarodowego. Z prawno-międzynarodowego punktu widzenia NATO jest międzynarodową organizacją opartą na sojuszniczym systemie bezpieczeństwa. Zgodnie z Traktatem Waszyngtońskim każde państwo członkowskie zobowiązuje się przyczyniać do rozwoju pokojowych i przyjaznych stosunków międzynarodowych.
Głównym celem Sojuszu jest zagwarantowanie – środkami politycznymi i militarnymi – wolności i bezpieczeństwa wszystkim państwom członkowskim. Do osiągnięcia tego celu NATO wykonuje podstawowe zadania w zakresie bezpieczeństwa:
zapewnia fundament trwałego bezpieczeństwa w Europie, opartego na rozwoju instytucji demokratycznych i pokojowym rozwiązywaniu konfliktów;
zapewnia środki odstraszania i obrony przed jakąkolwiek formą ataku na terytorium każdego państwa członkowskiego;
rozwija bezpieczeństwo międzynarodowe poprzez stałą i aktywną współpracę ze wszystkimi państwami partnerskimi należącymi do programu Partnerstwo dla Pokoju (PdP) oraz Euroatlantyckiej Rady Partnerstwa;
wysyła swoje misje wojskowe do państw, na terytorium których toczy się konflikt zbrojny, celem zażegnania tego konfliktu.
POLSKA W OPERACJACH NATO
Potwierdza to skala zaangażowania. Obecnie w misjach natowskich bierze udział ponad 2000 polskich żołnierzy, co stanowi 48% wszystkich żołnierzy służących poza granicami kraju.
AFGANISTAN (ISAF)
Polska jest aktywnym uczestnikiem operacji ISAF od roku 2004 (od 2002 do 2008 roku uczestniczyła w koalicyjnej operacji Enduring Freedom). Celem misji jest wsparcie operacji antyterrorystycznej oraz władz Afganistanu w odbudowie struktur cywilnych oraz infrastruktury państwa.
KOSOWO (KFOR)
Polska uczestniczy w misji KFOR od 2000 roku. Zmieniająca się sytuacja polityczno – wojskowa w Kosowie oraz przeobrażenia samych sił KFOR powodowały kilkakrotną modyfikację kontyngentu. Obecnie liczy on 286 osób. Działa w składzie Batalionu Polsko-Ukraińsko-Litewskiego (POLUKRLITBAT) w ramach Wielonarodowych Sił Zadaniowych-Wschód, w których działają także żołnierze z Armenii, Grecji, Rumunii i Stanów Zjednoczonych.
IRAK (NTM-I)
W misji szkoleniowej NATO w Iraku (NTM-I) Polska uczestniczy od 2005 roku. Jej celem jest przeprowadzenie procesu szkolenia oraz doradztwo dla kadr średniego i wyższego szczebla Irackiego Ministerstwa Obrony i Irackich Sił Bezpieczeństwa, jak również koordynacja dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla nowotworzonych sił. Obecnie prowadzone są kursy szkoleniowe w irackim centrum szkoleniowym
w Ar-Rustamiyah.
Obecnie, Polska do NTM-I wydziela 16 żołnierzy do Wojskowego Zespołu Doradczo – Łącznikowego, który odpowiada za doradzanie irackiej jednostce ochrony bazy Ar Rustamiyah oraz 4 instruktorów.
Operacja Active Endeavour
Polska aktywnie wspiera wysiłki Sojuszu w ramach operacji Active Enadeavour, która jest pierwszą i jedyną dotąd operacją Sojuszu, prowadzoną na podstawie Artykułu 5 Traktatu Waszyngtońskiego. Została podjęta jako odpowiedź na ataki terrorystyczne na Stany Zjednoczone z 11 września 2001 roku. Jest ona elementem działań antyterrorystycznych.
Dotychczas w misji dwukrotnie uczestniczył okręt ORP „Bielik” (w 2005 i 2006/2007 roku) oraz dwukrotnie fregata rakietowa ORP „Gen. K. Pułaski” (w 2006 i 2008 roku). Obecnie od października 2008 ub.r. do końca marca 2009 roku w ramach „PKW Kondor” obowiązki na Morzu Śródziemnym wypełnia polski okręt podwodny typu Kobben (27 marynarzy).
Polska w unii europejskiej
Polska jest czlonkiem Unii Europejskiej od 1 maja 2004 roku.Podpisala traktat akcesyjny 16 kwienia 2003 roku.Nawiazanie stosunkow pomiedzy polska unia europejska nastopilo 16 wrzesnia 1988roku.Zmiany ustrojowe po 1989 roku umozliwily podjecie rozmow stowarzyszenia polski ze WE.Uklad europejski zaczal obowiazywac 1 lutego 1994 roku.3 miesiace po wejsciu w zycie Traktatu o Unii Europejskiej.1 etapem bylo powolanie rady stowarzyszenia RP-UE,ktorej zadaniem byl nadzor nad realizacjia ukladu.
Polska wraz z 9 innymi państwami (Cyprem, Czechami, Estonią, Litwą, Łotwą, Maltą, Słowacją, Słowenią i Węgrami) przystąpiła do Unii Europejskiej. Obchody rozszerzenia organizacji odbyły się w stolicy Irlandii, do której przybyli przywódcy 25 krajów członkowskich.
13 grudnia 2007 r. nastąpiło podpisanie Traktatu reformującego przez przedstawicieli 27 państw członkowskich UE, w Klasztorze Hieronimitów w Lizbonie. W imieniu Polski Traktat podpisali: Prezes Rady Ministrów Donald Tusk, Minister Spraw Zagranicznych Radosław Sikorski. Na czele polskiej delegacji stał Prezydent Lech Kaczyński
21 grudnia 2007 r. nastąpiło Przystąpienie Polski do Układu z Schengen (przejścia lądowe i morskie) i 29 marca 2008 r. (lotniska, wraz z nowym rozkładem lotów). 30 lipca 2007 r. Polska przeszła pozytywnie techniczne testy dostępu do systemu Schengen.
Potencjał Polski w UE
Polska jest jednym z najludniejszych i największych krajów Unii: zajmuje 6. miejsce pod obydwoma tymi względami.
Polska ma jeszcze nieco słabo rozwiniętą sieć drogową, trzy pierwsze autostrady mają być gotowe w pełni dopiero około 2013 roku (główne odcinki w 2010 roku), ich budowa przez firmy prywatne jest finansowana częściowo przez Unię Europejską: odcinek autostrady A2 o długości 103 km od Strykowa do Konina został wybudowany w 82% za pieniądze unijne przy ogólnym koszcie 354 mln euro netto[3], odcinek A4 od Krzywej do Wrocławia o długości 94 kilometrów został wybudowany w 75% za pieniądze unijne przy ogólnym koszcie 175 milionów euro[4]. W najbliższych latach Polska ma dostać około 4,5 mld euro na modernizację kolei.
W najbliższych latach Polska ma być największym kwotowo odbiorcą unijnych dotacji spośród nowo przyjętych. Polska dostaje z europejskich funduszy więcej pieniędzy niż wpłaca do budżetu Unii. Łącznie od 2007 roku będzie miała do wykorzystania około 60 miliardów euro, czyli około 212 miliardów złotych.
Szczególnie atrakcyjną dziedziną polskiej gospodarki może być turystyka, z uwagi na naturalność polskiego krajobrazu i niskie uprzemysłowienie rejonów turystycznych oraz zabytki. Otwarcie kilku unijnych rynków pracy dla Polaków przyczyniło się też do spadku bezrobocia, które w niektórych powiatach sięga 30-40%], chociaż w dalszej perspektywie może się przyczynić do spadku liczby ludności i wpływów podatkowych. Zmniejsza to kwoty wypłacanych bezrobotnym zasiłków. Obliczono, że Polacy pracujący za granicą przysłali do Polski około 22 miliardów złotych, przyczyniając się do 1,5% wzrostu gospodarczego. Z programów unijnych finansowane są szkolenia dla polskich bezrobotnych: na przykład kursy obsługi komputera czy języków obcych. Rolnicy zobowiązani są sprostać wyższym normom jakościowym, a rybacy mają narzucone kwoty połowowe ze względu na ochronę mórz. Młodzi ludzie zdecydowanie łatwiej mogą podejmować studia wyższe w krajach Unii, ze względu na niższe opłaty za studia dla obywateli Unii.
W dniu 1 lipca 2011 r. Przewodnictwo w Radzie Unii Europejskiej obejmie Polska.
Cele unii europejskiej
- poprawa waruknów życia
-rozwój gospodarczy
-Cele ekonomiczne i społeczne
- zapewnienie trwałego i nie inflacyjnego wzrostu gospodarczego z poszanowaniem środowiska naturalnego,
- popieranie rozwoju wymiany międzynarodowej, - zapewnienie wysokiego poziomu zatrudnienia i opieki społecznej,
- podnoszenie stopy życiowej i jakości życia ludności,
- zapewnienie ciągłości zatrudnienia.
Cele polityczne
- umacnianie bezpieczeństwa Unii i jej państw członkowskich,
- zachowanie pokoju i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego,
- ukształtowanie wspólnej polityki obronnej,
- wzmacnianie ochrony praw i interesów obywateli państw członkowskich poprzez wprowadzenie obywatelstwa Unii,
- popieranie współpracy międzynarodowej,
- rozwijanie i konsolidacja demokracji oraz rządów prawa,
- umacnianie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności.