Ewa Jedwabińska i profesor Dmuchawiec są bohaterami powieści Małgorzaty Musierowicz „Opium w rosole”. Obydwoje mieszkają w Poznaniu – Dmuchawiec wraz ze swoją wnuczką w kamienicy przy ulicy Roosevelta. Pani Ewa jest matematyczką w szkole, w której niegdyś języka polskiego uczył profesor. Mieszka przy ulicy Norwida wraz ze swoim mężem Eugeniuszem i córką Aurelią.

Jedwabińska jest kobietą dbającą o swój wygląd, zawsze prezentuje się nienagannie. Ubiera się gustownie, ale jakby „bezbarwnie” - najczęściej nosi spokojne, stonowane brązy i beże. Jej kostiumy, spódnice i bluzki są pedantycznie odprasowane, włosy zawsze spięte w surowy, ciasny kok, a na twarzy widnieje precyzyjny makijaż.

Niewiele można powiedzieć o wyglądzie zewnętrznym profesora Dmuchawca, ale jest to starszy, siwowłosy mężczyzna o jasnych oczach i dobrotliwym, żywym spojrzeniu. Nie przejmuje się zbytnio swoim wyglądem, bowiem uważa, że prezencja nie jest rzeczą najważniejszą.

Te dwie postacie różnią się istotnie swoim podejściem do postrzegania własnej osoby – matematyczka jest zadbana, schludna, wypielęgnowana i „dopracowana”, natomiast profesor bywa „potargany” i starannością nie grzeszy.

Matematyczka jest osobą zimną jak sopel lodu, bez poczucia humoru, sztywną, nijaką i bezbarwną. W jej mieszkaniu dominuje kolor biały, przywołujący na myśl salę szpitalną, panuje tam idealny porządek i wszystko zawsze jest na swoim miejscu. Jedwabińska jest wyjątkowo ambitna, pisze doktorat z psychologii, ale jednocześnie nie potrafi zająć się własną córką i okazać dziecku serca i ciepła. W pracy też nie układa jej się dobrze – młodzież uważa ją za złego nauczyciela, a jej lekcje za długie i nużące. Pani Ewa nie ma dobrego kontaktu z młodzieżą – uczniowie jej zwyczajnie nie lubią i z wyraźną dezaprobatą wypełniają przygotowane przez nią ankiety. Postawa nauczycielki wzbudza potężną niechęć, czego dowodem jest odmowa wypełnienia ankiety przez wychowanków.

Profesor Dmuchawiec jest człowiekiem niezwykle mądrym, spokojnym i sympatycznym. Potrafi rozwiązywać problemy młodych ludzi, pomóc im i wskazać właściwą drogę. Bywa też sentymentalny – czasem odruchowo podchodzi do szafki i przegląda pamiątki pozostałe po swoich dawnych podopiecznych. Jako nauczyciel był uwielbiany przez licealistów, często rozmawiał z młodymi ludźmi i zawsze miał dla nich czas. Bardzo cenił sobie szczerość i uczciwość i te cechy starał się rozwijać w swoich wychowankach. Jako emeryt nie chciał, by odwiedzali go dawni uczniowie, gdyż takie wizyty przywoływały wspomnienia z czasów, kiedy uczył w liceum.

Tych dwoje nauczycieli zasadniczo różni się od siebie – Dmuchawiec może poszczycić się świetną opinią jako pedagog, natomiast Jedwabińska jest wręcz odtrącana przez uczniów.

Postać matematyczki wzbudza we mnie niechęć. Jej ubrania doskonale opisują jej osobowość - jest „sztywna”, nieprzyjemna i bez wyrazu. Bywa porywcza, o czym świadczy jej zachowanie po rozmowie z panią Lewandowską. Według mnie jest kobietą nieżyczliwą i zapatrzoną we własną karierę. Mam nadzieję, że po wydarzeniach rozgrywających się na ostatnich kartach powieści pani Ewa zmieni swoje postępowanie zarówno w stosunku do swojej córeczki, jak i do swoich uczniów.

Profesor Dmuchawiec to bohater zdecydowanie pozytywny. Jest nadzwyczaj doświadczonym, inteligentnym i bystrym człowiekiem. Uwielbiał swoją pracę i wkładał w nią wiele wysiłku. Być może dzięki temu jest ciągle postrzegany jako wspaniały nauczyciel, doskonały wykładowca i pedagog.

Myślę, że każdy z nas, uczniów chciałby mieć takich nauczycieli jak profesor Dmuchawiec – opanowanych, serdecznych i lubiących swoją pracę. Ja miałam szczęście - na swojej drodze spotkałam podobnego nauczyciela.

Nauczyciel był człowiekiem spokojnym, liberalnym, sprawiedliwy w ocenie uczniów, dowcipny, sympatyczny, lubiany przez swoich wychowanków, dobry wykładowca,