Życie chce być kawiarnią… Po co naprawdę żyjemy? Na to – próbuje – odpowiedzieć każde z nas, I odpowiadamy na to, tak jak umiemy, I tak, jak nauka pokieruje nas. A tak naprawdę pojawiamy się po to, By z motylami – na łące – spędzać czas, By – zamiast – budować na przykład „Kioto”, Biec obok saren – przez cienisty las… By we włosy kwiaty wpinać – choćby dla samego cienia, By grać i śpiewać hymn słońcu – za każdy dzień istnienia, I nie robić z życia ni głazu, ni kamienia, Bo ono jest zwiewne i ciekawe, Trzeba je tylko sączyć i smakować – jak w kawiarni kawę… I trzeba żyć – jak w kawiarni, Bo życie lubi to, i chce… A wszystko, wszystko inne, Dla niego jest na – nie !!! I. Iwańska Warszawa 2015-02-15