13 maja, 2014

Rozdział 11 i 12 (M. Griffin)

DIALEKTYKA RELACJI LESLIE BAXTER I BARBARY MONTGOMERY

Brak nadziei na odkrycie praw naukowych jednoznacznie opisujących doświadczenie przyjaźni i miłości :
„Uderzyło mnie, ile sprzeczności, przypadkowości i subiektywnych rzeczywistości ujawniali badani podczas narracyjnego interpretowania własnych doświadczeń relacyjnych”.

W ramach związku interpersonalnego człowiek nieustannie usiłuje uporać się z przeciwstawnymi (sprzecznymi ) siłami, które na niego działają.

Osiowe pojęcie teorii dialektyki relacji : SPRZECZNOŚĆ = dynamiczne współoddziaływanie między zjednoczonymi przeciwieństwami, proces ścierania się tendencji o odwrotnych wektorach

SPRZECZNOŚĆ = uniwersalna reguła rządząca każdym bliskim związkiem, bez względu na indywidualne cechy partnerów

NAJSILNIEJSZE TARCIE = PRZECIWSTAWNOŚĆ DĄŻEŃ DO BLISKOŚCI I NIEZALEŻNOŚCI
SIŁA DOŚRODKOWA BERSUS SIŁA ODŚRODKOWA
POŁĄCZENIE / ROZSZCZEPIENIE

Ale : „ Z perspektywy dialektyki relacji więź przejawia się zarówno we współzależności z partnerem, jak i w niezależności od niego”
Jeśli występuje tylko jeden aspekt => relacja poważnie zubożona

METAFORA WROTKARZY – „STRZELANIE Z BICZA”

Związki podlegają nieustannym fluktuacjom (fluctuare (łac.) – falować) => jedyna pewność : nastąpi zmiana

Tradycyjne ideały : bliskość, pewność, otwartość
Realia komunikacji : niezależność, nowość, prywatność

Dialektyczne napięcie : nie „albo/albo”
lecz „zarówno/ jak i”

Dialektyczne napięcie to nie jest albo blisko na 100 % albo separacja, ale naprzemienność, falowanie okresów gdy nadajemy na tej same częstotliwość, fai i okresów kiedy powstaje kakofonia (każdy z nich gra coś innego).

Dialektyka wewnętrzna pary
Zespolenie = odrębność
Pewność – niepewność
Otwartość – skrytość

Dialektyka zewnętrzna pary
Uczestnictwo -odosobnienie
Konwencjonalność – wyjątkowość
Odsłanianie - ukrywanie

Zaprzeczenie = konsekwentne ograniczanie swoich reakcji do jednego bieguna dialektyki i ignorowaniu drugiego

Dezorientacja = dysfunkcyjna reakcja wynikająca z poczucia zupełnej bezradności

Partnerzy w związku nie udają, że nie ma sprzeczności, ale są nimi zupełnie przytłoczeni.

Strategie walki z kryzysem w związku:
1. Zaprzeczanie (Udawanie, że kryzys nie istnieje)
2. Dezorientacja (strategia zamykania oczu)

Utyle – jednostka satysfakcji

Hioby – jednostki dłuższych lub krótszych przebieżek przez mękę

3. Oscylowanie pomiędzy przeciwnymi biegunami = proces rozdzielania dialektycznych sił w czasie, to znaczy reagowanie to na jedną, to na drugą z nich.

Taktyka balansowania „raz w tę, raz w tę” stanowi najpowszechniejszą reakcję partnerów na paradoks zespolenie – odrębność.

4. Segmentacja – taktyka rozdzielania / szufladkowania różnych aspektów związku. Niektóre sprawy i czynności podlegają wpływowi jednej siły, a inne poddają się sile przeciwnej.

5. Równoważenie – podejście kompromisowe, które sprzyja dobremu dialogowi

Oba dialektyczne bieguny są dla partnerów równie ważne, ale taktyka znajdowania złotego środka okazuje dość zawodna ponieważ wymaga stłumienia czy zdławienia prawdziwej potęgi sprzecznych pragnień

Założenie : bilans związku musi wyjść na zero, A TO NIEPRAWDA!

6. Integracja = reagowanie jednocześnie na obie przeciwstawne siły, bez tłumienia ich bądź ulegania iluzjom.

„Mamy jedną, niezłomną zasadę : w każdy piątkowy wieczór robimy coś nowego – coś, czego nie robiliśmy nigdy wcześniej”

„Jesteśmy wyjątkowi, bo raz już 30 lat na dobre i na złe”