1. Podać klasyfikację zbiorników na ciecze ze względu na konstrukcję:

-zbiorniki betonowe

-żelbetowe

-sprężone

2.Wymienić i scharakteryzować typy zbiorników żelbetowych w oczyszczalniach ścieków.

-piaskowniki –zbiorniki przepływowe, w których podczas przepływu ścieków zachodzi sedymentacja ziaren piasku. Najczęściej stosowane jest w pierwszej fazie oczyszczania ścieków (oczyszczanie mechaniczne), zazwyczaj po systemie krat. Ze względów kontr.piaskowniki są poziomymi zbiornikami w kształcie pojedynczych lub równolegle usytuowanych koryt o długości nawet ponad 100 m albo komorami

-osadniki-w nich usuwane są ze ścieków łatwo opadające zawiesiny o gęstości większej od gęstości wody. Ich działanie może być okresowe lub ciągłe. Ze względu na lokalizację w ciągu technologicznych oczyszczalni, rozróżniamy osadniki wstępne (następuje wydzielanie łatwo opadającej zawiesiny zawartej w dopływających do oczyszczalni ściekach) oraz osadniki wtórne (umieszczone za bioreaktorami, służące do oddzielenia kłaczków osadu czynnego, używanego w bioreaktorach, od klarowanych ścieków)

-bioreaktory- ścieki oczyszczone mechanicznie kierowane są do bioreaktorów, w których usuwane są z nich związki węgla, azotu i fosforu. Czynnikiem procesowym są mikroorganizmy tworzące kłaczki tzw osadu czynnego, rozkładające zanieczyszczenia zawarte w ściekach. W zależności od rodzaju procesu w bioreaktorze muszą panować warunki tlenowe, atoksyczne lub beztlenowe.

3.

4. Wymienić i scharakteryzować podstawowe obciążenia i oddziaływania zbiorników.

5. Zdefiniować schematy: obciążenia cieczą, gruntem oraz temperaturą zbiornika zagłębionego.

6.

7.

8.

9.

10. Podać wartości współczynników częściowych dla materiałów i oddziaływań dla zbiornika w SGN.

BRAK wartości współczynników częściowych dla oddziaływań dla zbiornika w SGN.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

Podział budynków wysokich

Nie ma w literaturze jednoznacznego określenia, czym jest budynek wysoki . W Polsce za budynek wysoki uznaje się taki sięgający 25–55 m, a powyżej 55 m jako wysokościowy. W pozostałej części Europy budynek wysoki wyróżnia się po przekroczeniu 90–100 m, w Ameryce  zaś od 100 do 120 m wysokości.

Jednak wszystkie te granice są umowne. Rozróżnia się wiele rodzajów konstrukcji budynków wysokich, w zależności od sposobu przekazywania obciążeń, sztywności przestrzennej oraz schematu statycznego.

- Układ ramowy – stworzony przez elementy płaskie lub przestrzenne, które składają się z belek sztywno połączonych ze słupami, może być wykonywany zarówno ze stali, jak i z żelbetu. W takim układzie każdy element pod obciążeniem współpracuje z innymi, a sztywność przestrzenna budynku zachowana jest dzięki sztywnym połączeniom w węzłach ram. Przykładem konstrukcji o systemie ramowym jest Tokio Marine Plaza w Osace.

- Układ trzonowy – projektowany w budynkach mających najwyżej 60 kondygnacji. Trzon w konstrukcji budynku wysokiego pełni bardzo ważną funkcję zarówno użytkową, jak i konstrukcyjną i ze względu na to najczęściej umieszczany jest symetrycznie, w sercu budynku, a jego geometria jest zbliżona do tej reprezentowanej przez budynek. Zdarzają się jednak projekty przewidujące niesymetryczne ułożenie trzonu, jego podział na kilka części, a czasami nawet umieszczenie go poza obrysem budynku. Systemy trzonowe mogą być żelbetowe lub stalowe, ale coraz częściej stosuje się rozwiązania mieszane. Przykładem budynku o konstrukcji trzonowej jest Turning Torso w Malmo.

- Układ typu „trzon w trzonie” –  układ przejściowy pomiędzy trzonowym a powłokowym, konstrukcja powłoki zewnętrznej jest połączona z trzonem wewnętrznym, tworząc tym samym jeden układ przestrzenny. Takie systemy są najczęściej stosowane w budynkach o wysokościach sięgających 180–300 m . Zadaniem tego układu jest zwiększenie sztywności budynku (zmniejszenie wychyleń) dzięki rozłożeniu obciążeń na elementy składowe, czyli trzon i powłokę zewnętrzną. W budynkach wysokich trzon jest bardzo wiotki i nie jest w stanie przenieść wszystkich obciążeń poziomych, dlatego tak ważne jest, aby mogła je przenieść konstrukcja znajdująca się w ścianach zewnętrznych. Przykładem budynku o takim układzie jest First Interstate World Center w Los Angeles.

- Układ powłokowy – struktury, w których główne obciążenia przenosi powłoka zewnętrzna budynku, której trzon nie jest w stanie w znacznym stopniu odciążyć, bo jest zbyt wiotki – takie rozwiązania stosuje się w budynkach o 60–100 kondygnacji. Bardzo często założenie, że powłoka zewnętrzna będzie głównym ustrojem nośnym, skutkuje koniecznością jej usztywnienia – przykładem może być dodatkowe skratowanie pól zewnętrznych, zastosowanie sztywnych połączeń i słupów lub zagęszczenie siatki słupów w obszarze rzutu. Wadą takiego rozwiązania jest to, że nie wpływa ono korzystnie na wygląd budynku i może ograniczać dopływ naturalnego światła – dlatego w czasach, gdy królują całkowicie przeszklone ściany osłonowe, taki układ konstrukcyjny nie jest zbyt popularny. Przykładem budynku o takim systemie konstrukcyjnym były bliźniacze wieże World Trade Center w Nowym Jorku.

- Megastruktura – ustrój złożony z bloków modularnych, wykonywanych jako konstrukcje stalowe o zagęszczonej siatce słupów. Charakterystyczna dla tych systemów jest rezygnacja z wewnętrznych trzonów, co skutkuje znacznym powiększeniem rozpiętości i grubości stropów. Taki układ konstrukcyjny wykonywany jest w najwyższych wieżowcach i ma na celu znaczne usztywnienie konstrukcji. Modelowym przykładem takiego rozwiązania jest budynek Sears Tower w Chicago.

- System megakolumn – ze względu na to, że układ powłokowy może wpływać niekorzystnie na wygląd elewacji, a megastruktury potrzebują stosunkowo dużej powierzchni zabudowy, konstruktorzy starali się wymyślić nowy układ konstrukcyjny dla najwyższych budynków. Tak powstał układ megakolumn umieszczonych na obrysie zewnętrznym budynku, współpracujących z masywnym trzonem – daje on możliwość przeszklenia elewacji przy jednocześnie dużej sztywności. Megakolumny mają najczęściej konstrukcję skrzyń stalowych dużych rozmiarów, które za pomocą pasów kratownicowych są połączone z trzonem budynku i ze sobą nawzajem. Przykładem budynku zbudowanego w takim systemie konstrukcyjnym jest Taipei 101 na Tajwanie.

- Systemy niekonwencjonalne – istnieje wiele budynków, których układ konstrukcyjny nie wpisuje się w żaden z wymienionych wyżej – mówimy wtedy o układzie niekonwencjonalnym. Czasami wynika on z pomysłu architekta, do którego konstruktor musi dopasować układ konstrukcyjny, a czasami z uwarunkowań na miejscu budowy.

30. BRAK MATERIAŁÓW O UKŁADACH USZTYWNIAJĄCYCH. Jeśli coś macie to proszę podzielcie się

31.

32.

33.

34.

35.

36.