Wytrzymałosć materiałów zajmuje się badaniem odkształceń potrzebnych przy projektowaniu.

Celem wytrzymałości materiałów jest wytworzenie takich ekonomicznych metod obliczeń aby kształty, masy i rozmiary były optymalne czyli oszczędne i zapewniające odpowiednią trwałość

Załozenia ! – ciała są jednorodne ( tzn ze w każdym pkt są identyczne), izotropowość ( wł fizyczne nie zależą od warunków) założenia statyczności obciążeń ciągłość materiału

  Siłami zewnętrznymi nazywamy siły, które zastępują działanie sił oddziałujących na rozpatrywane ciało, przy izolowaniu tego ciała od innych, pierwotnie z nim połączonych. Występują one jako tzw. siły czynne obciążające ciało i jako reakcje więzów, tzw. siły bierne.

      Siły wewnętrzne stanowią oddziaływania między poszczególnymi elementami ciała. Na podstawie piątej zasady statyki siły wewnętrzne są zawsze parami przeciwne, mają równe wartości i działają wzdłuż tej samej prostej. W celu ujawnienia tych sił stosuje się metodę przecięć, która polega na myślowym przecięciu ciała dowolną płaszczyzną.

Naprężenie, miara sił wewnętrznych powstających w ciele pod wpływem zewnętrznej, odkształcającej siły.

Zasada superpozycji – wynik działania kilku sił równy jest wumie wyników działania poszczególnych sił przykładanych w dowolnym porządku.

Zasada de Saint-Venate’a –W przekrojach dostatecznie odległych od pkt. Przyłożenia siły skupionej rozkład naprężźeń można przyjąć mierzy na całej powierzchni przekroju.

Hooke'a prawo, prawo określające zależność między siłą odkształcającą a odkształceniem dla ciała sprężystego (w granicy sprężystości).

Dla pręta o długości l ściskanego (rozciąganego) siłą F działającą równolegle do osi długiej pręta, prawo Hooke'a wyraża się wzorem: Δl = Fl/sE, gdzie: Δl - wydłużenie, s - pole przekroju poprzecznego pręta, E - moduł Younga (moduł sprężystości).

Współczynnik bezpieczeństwa jest to liczba większa od jedności mówiąca ile razy wielkość dopuszczalna jest mniejsza od wielkości uznawanej za niebezpieczną. Stosowany jest w odniesieniu do naprężeń obciążeń i stanowi przedmiot szeregu norm, szczególnie duże wartości osiąga w obliczeniach stateczności. Współczynnik bezpieczeństwa jest zmienny i wynosi od 1,5 do 3 dla materiałów elastycznych i od 8 do 12 dla materiałów kruchych, uwzględnia wartości technologiczne, warunki pracy i dopuszczalne błędy.

Hipoteza Mohra – łmax=δrad/2 czyli jest to promień na kole Mohra (jeśli kół jest kilka to bierzemy promień największego) Hipoteza Mohra zakłada zatem, że o zniszczeniu materiału decyduje wektor naprężenia

(tj. naprężenie normalne ⌠ i styczne ) na tych właśnie powierzchniach. Wartości ⌠ i , odpowiadające

granicznej wartości funkcji f(⌠, ), tworzą dla różnych stanów naprężenia pewną krzywą w przestrzeni

(⌠, ), stanowiącą granicę obszaru bezpiecznego.

Hipoteza Hubera – ta część energii potęcjalnej sprężystości idzie na zmianę która decyduje o zniszczeniu.

δred= pier(0,5[(δ₁-δ₂)²+(δ₂-δ₃)²⁺(δ₃-δ₁)²]; δred= pier(0,5[(δ_x-δ_y)²+(δ_y-δ_z)²⁺(δ_z-δ_x)²+3(τ_xy²+τ_zy²+τ_zx²)=<kr

Hipoteza BurzyńskiegoW myśl hipotezy Burzyńskiego materiał ulega zniszczeniu wówczas, gdy suma energii dewiatorów

i pewnej części energii aksjatorów osiąga wartość graniczną C2, tzn. gdy

W d W o C

⌠  ⌠ ( ) + ⋅ ( ) = , 2

gdzie 0 ≤  ≤ 1. Współczynnik  zależy od stanu naprężenia i własności materiału. Dzięki dużej różnorodności

kształtów powierzchni granicznych hipoteza Burzyńskiego znajduje zastosowanie zarówno do

materiałów ciągliwych, jak i plastyczno-kruchych